Morgunblaðið - 10.01.1965, Blaðsíða 28

28
MORGU N BLAÐIÐ
Sunnudagur 10. januar 1965
SVARTAR
RAFPERLUR
••••••••••••
EFTIR PHYLLIS A. WHITNEY
Tveir ungir drengir komu til
að hjálpa þeim við bryggjuna
þar sem þau lentu. Hérna megin
var erfiðara að komast úr bátn
um upp á brattan bakkann, en
Miles hjálpaði henni með styrkri
hendi.
Þau stóðu á brúninni á bílvegi.
Handan við veginn var svæði
með litlum borðum og stólum,
sem náði upp eftir brekkunni,
undir stórum trjám. Enda þótt
sólskin væri og hlýtt, var fá-
mennt þarna við borðin.
— Það er nógu hlýtt til að
drekka te úti, sagð Miles. — Við
skulum komá þangað sem lengst
er frá veginum.
Þjónn kom til þeirra og Miles
pantaði á tyrknesku. Við borð
skammt frá þeim sat maður og
reykti tyrkneska pípu. Tracy
horfði á hann sjúga reykinn gegn
um bólandi vatn og langa
slöngu.
— Þetta er eins og ormurinn
hennar Lísu, sagði hún.
— Þetta var strax skárra. Þér
eruð að koma til, sagði Miles. ;—
Þér eruð að komast í betra skap.
Aí hverju hafið þér svona mikl-
ar áhyggjur? Hverju skiptir það
þó Sylvana skammist Þér eruð
ekki flækt í neitt nema verkið,
sem þér eruð að vinna fyrir mig.
Og það gildir ekki líf eða dauða.
Ég skal skrifa hr. Hornwright
vel um yður, ef það er það, sem
þér hafið áhyggjur af. Jafnvel
þótt Sylvana vilji yður á bak
og burt, skiptir það ekki svo sér
lega miklu máli.
Hún ætti að segja honum sann
leikann. En nú gat hún samt ekki
annað en látið sér líða vel í sól-
inni, horft á bólurnar í vatns-
pípunni, sem höfðu dáleiðandi
áhrif á hana. Hún kunni líka vel
við röddina í Miles og vildi ekki
að hann þagnaði.
Á sumrin og þó einkum um
helgar væri þetta kaffihús venju
lega fullt, en nú voru þau á und
an tímanum og höfðu það því
næstum fyrir sig ein.
21
Áður en löng stund var liðin
kom þjónninn með tevél, sem
hann setti á borðið, ásamt diski
með smábrauðum. Tracy bland-
aði í tekönnuna og setti hana
síðan upp á grindina til að jafna
sig, alveg eins og hún hafði séð
frú Erim gera. Svo braut hún
mola af brauðinu og hélt honum
á lofti.
— Þetta er afmæliskakan mín,
sagði hún. — í dag er ég tuttugu
og þriggja ára.
— Til hamingju, sagði Miles og
hneigði höfuðið alvarlegur á svip
inn. — Það var gott, að við skyld
um fara út og gera okkur daga
mun.
Einhverja aðferð hlyti hún að
geta fundið til að fá hann til að
skilja þetta, hugsaði hún.
Svo hóf hú,n máls, rétt eins
og hún væri að tala við sjálfa
sig. — Það skeði dálítið á af-
mælinu mínu þegar ég var tólf
ára sagði hún. Ég hef aldrei get
að gleymt því vegna þess, að
þetta var sorgardagur.
— Segið mér frá því, sagði
Miles, og það var einhver hlýja
í röddinni, sem hún hafði ekki
orðið vör fyrr.
Hún hikaði og leitaði að réttu
orðunum. Ef hún segði vel frá,
gat þetta verið rétta aðferðin til
að segja honum, að hún væri
systir Annabel. — Foreldrar mín
ir leyfðu mér sjaldan að hafa
boð, hóf hún mál sitt. — Pabbi
var læknir, skrifaði auk þess
mikið. Það voru víst greinar um
læknisfræðileg efni. Hann var
alvarlegur og önnum kafinn og
var ekkert hrifinn af hávaðan-
um í krökkum. En í þetta sinn
bað eldri systri mín fyrir mér,
svo að þetta varð sérstakur dag
ur. Það átti að verða minn dag-
ur, þegar allir kómu að heim-
sækja mig og færa mér gjafir.
Þetta hefur sjálfsagt stigið mér
dálítið til höfuðs. Ég fékk nýj-
an kjól. Ég var miðdepill sam
kvæmisins og var alveg frá
mér af hégómaskap og æsingi.
— En þá kom sautján ára
gamla systir mín heim úr dans-
tíma — og þá breyttist allt. Það
var ekki henni að kenna; hún
gerði það ekki viljandi. Hún var
bara eins og hún átti að sér. En
frá þeirri stundu sem hún kom
inn, snerist allt samkvæmið um
hana. Hún gat töfrað fólk á öll
um aldri og hafði ánægju af því.
Hún hafði ánægju af að vera
elskuð og af að skemmta og þókn
ast öðrum. Og eftir skamma
stund höfðu allir gleymt mér
þar sem hún var inni.
Miles hlustaði með meiri eftir
tekt en hún hafði búizt við.
— Svo að þér voru alveg sett
til hliðar? sagði hann.
Tracy kinkaði kolli. — Ja, ég
var afskaplega afbrýðissöm. Ég
elskaði systur mína og dáðist að
henni. En ég gat ekki orðið eins
og hún og stundum var ég bæði
gul og græn af öfund. Og þegar
öfundin var komin á hámark
þennan dag, læddist ég út úr sam
kvæminu og inn í vinnustofuna
hans pabba. Ég vissi, að enginn
mundi sakna mín og það gerði
illt verra.
Meðan hún var að segja hon-
um framhaldið af sögunni,
fannst henni rétt eins og hún
væri að lifa þetta upp aftur.
Faðir hennar hafði verið að
vinna við skrifborðið sitt, þeg-
ar hún kom inn til hans. Hún
hringaði sig upp í hægindastól og
grét í hljóði, og sökkti sér niður
í sjálfsmeðaumkun. Gegn um
vegginn mátti heyra óminn frá
samkvæminu.
Tracy hafði ekki gert sér fulla
grein fyrir því, hversvegna hún
hafði leitað inn til föður síns,
en ástæðan var fyrir hendi, eins
og hún skildi seinna. Pabbi var
stjúpi Annabel og hann var sá
eini, sem lét aldrei hrærast af
töfrum hennar og gælum.
Kannski var hann svolítið af
brýðissamur sjálfur. Móðir
þeirra tilbað Annabel og bar
hana saman við yngri dótturina,
að minnsta kosti tíu sinnum á
dag, og alltaf Tracy í óhag. En
með því að koma nú inn til
pabba síns, hafði hún sloppið út
úr þessum töfrahring og þangað
sem töfrar Annabel voru gjör-
samlega áhrifalausir.
Loksins hafði pabbi hennar orð
ið þreyttur á þessu snökkti.
Hann fleygði frá sér blöðunum
sínum_ og sneri sér við.
— Út með það- sagði hanra —
Hversvegna ertu ekki inni í sam
kvæminu þínu?
Hún glopraði tafarlaust sann-
leikanum út úr sér: — Annabel
er þar. Þetta er allt farið út um
þúfur. Það er orðið hennar sam-
kvæmi. Það kærir sig enginn um
mig lengur.
— Mig furðar ekki á því, ef þú
lætur svona — hlaupa burt eins
og einhver krakkalydda. Komdu
og ég skal losa þig við hana syst
ir þína. Þá geturðu aftur orðið
samkvæmisdrottningin! Og ég
get haft eitthvert næði hérna
inni.
Þegar hann stóð upp frá borð-
inu, hrökklaðist Tracy ofan af
stólnum, dauðhrædd. Einhverra
hluta vegna var þetta það, sem
hún vildi allra sízt. Hún hafði
mætavel vitað, að pabbi hennar
mundi ekki klappa henni á kitjn
ina eða faðma hana að sér, eða
segja henni, að sér þætti vænna
um hana. En hún vænti þess, að
hann sýndi það á einhvern ann
an hátt, að hann væri ekki neitt
hrifinn af Annabel.
Enda þótt tilgangur hans væri
sá að koma Tracy aftur í sæti
það, sem henni bar, mundi hann
algjörlega splundra samkvæm-
inu. Það yrði hvorki Annabel
samkvæmi né heldur hennar
sjálfrar, þegar hann væri búinn
að tala yfir hausamótunum á
Annabel. Hún flýtti sér því að
segja honum, að þetta væri allt
í lagi, að hún væri búin að jafna
sig og væri alveg sama um þetta
allt héðan af. Hann fylgdi því
ekki málinu eftir, enda þótt hon
um fyndist þessi skapbreyting
hennar einn votturinn enn um
veiklyndi hennar.
Hún fór aftur inn í samkvæm
ið og þar var Annabel að syngja
fyrir hóp aðdáenda.
Hún hleypti í sig stolti og bar
höfuðið hátt. Hún horfði á syst
ur sína með þessari ást, sem hún
hafði jafnan borið til hennar,
hversu mjög sem hún var bland
in afbrýðissemi og öfund. Það
var að minnsta kosti henni til
hróss, að hún lét ekki á neinu
bera og grét ekki framar.
Það ólgaði ofurlítið í vatm,-
pípunni við næsta borð og ilm-
andi reykur barst að vitum hinn
ar fullorðnu Tracy, þar sem hún
sat hjá manninum, sem hafði ver
ið eiginmaður Annabel.
Miles lyfti teglasinu sínu. —
Skál fyrir Tracy tólf ára! sagði
hann. Ung kona, heiðarleg og
hugrökk. Þér hafið snemma lært
að reyna leiðinlegan sannleika
og taka honum eins og maður.
Hún saup á teinu. — Nei, það
gerði ég ekki. Það er nú gallinn!
Það er endir á þessari sögu. Ef
hún væri ekki lengri en þetta,
hefði ég aldrei getað munað hvert
smáatriði eftir öll þessi ár.
— Þá getið þér eins vel sagt
mér sögulokin, sagði hann.
Það var einkennilegt, að hann
skyldi reynast svona þolinmóð-
ur hlustandi. Hann hvorki gerði
lítið úr henni né rengdi hana,
og hún fann sig fá aukið traust
á honum.
Það sem síðar hafði gerzt, K fði
skilið eftir sár, sem hafði verið
lengi að gróa. Tracy hin unga
hafði ekki sofið vel þá nótt.
Hún hafði vaknað við hreyfingu
á Annabel í næsta herbergi.
Hún heyrði hana ganga út að
glugganum, heyrði einhvern tor
kennilegan fugl kvaka niðri á
brautinni fyrir neðan. Þetta var
ekki í fyrsta sinn, sem slíkt skeði
og hún vissi alveg, hvað Annabel
hafði í hyggju. Hún varð alltaf
hrædd við það og skelfingu lost
in. Ef hún hlypi með þetta í for-
eldra sína, kæmist Annabel í
hræðileg vandræði. Og ef hún
léti það ógert kæmist Annabel
í engu minni vandræði.
Hún heyrði Annabel læðast
út úr herberginu og niður stig-
ann, heyrði ofurlítið ískur í eld
húshurðinni en síðan varð þögn,
Tracy sagði við sjálfa sig alvar
lega, að það, sem systir hennar
ha'fði fyrir stafni væri rangt, og
að hún yrði að segja foreldrum
þeirra frá því. Hún fór fram úr
og inn í herbergið þeirra.
Hún vakti þau og sagði þeim,
hvað gerzt hafði. Hún mundi eft
ir, að pabbi hennar klæddi sig
bölvandi, en mamma hennar fór
að gráta. Og pabbi hafði gengið
fram og aftur um allar götur en
árangurslaust
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
Freyjugata Lynghagi
Barónsstígur
Grettisgata frá 2-35
IVIeðalholt Barðavogur

Sími 22-4-80

KALLI KUREKI

Teiknari: J. MORA
WELL.OME PIECE^SUT I BETTeE FINP ,
Of LUCIC-TH’SHOT SHAPE BEfOgETH ,
PtPN’T HIT SONEf j SLW HAS ME WALKIN*j
„Jæja, það var þó alltaf heppni að
kúlan fór ekki inn að beini. En ég
verð að komast einhversstaðar í
skugga, að öðrum kosti kemur sólin
mér til að ganga einlóma hringi.“
Tuttugu kílómetrum lengra, í
Pinnaclefjöllum. „Rauðkollur gerði
ekki neinn raunverulegan uppdrátt
með nákvæmum kennimerkjum.
Hérna segir hann aðeins „nálægt
undirstöðu stóra klettsins“.
„Og við vitum ekki að hvers kon-
ar málmi við erum að Leita. Ert þú
sérfræðingur í guilmálmi.“
„Nei það er ekki og við höfum ekki
neina skóflu, til að vinna verkið al-
mennilegt, en gullið er hérna og við
munum finna það, jafnvel þótt svo
fari að við þurfum að lifa á skordýx-
um og kanínum heilan mánuð.“