Morgunblaðið - 10.07.1965, Blaðsíða 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
Laugardagur 10. júlí 1965
CEORCETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
Þar eð bróðir hans ýtti ekkert
undir hann að víkja nánar að
þessu efni, dróst hann aftur úr
þeim og fór til Sir Vincents. Hr.
Rivenhall fékk Soffíu taumana,
og lét þess um leið getið, að hann
væri feginn að vera ekki í stóra
vagninum.
Hún stillti sig um að svara því
nokkru, og það sem eftir var leið-
arinnar, var allt slétt og fellt
með þeim og engin ágreinings
efni risu upp, til þess að spilla
samkomulaginu.
Húsið, sem Sir Horace hafði
útvegað greifafrúnni var rúm-
gott og skrautlegt og stóð í
skemmtilegum garði. Þegar vagn
arnir staðnæmdust við dyrnar,
var þeim hrundið upp og grann-
ur maður, svartklæddur stóð á
efsta þrepinu með bugt og beygj-
ingar. Soffía heilsaði honum á
sinn venjulega ,vingjamlega hátt
og flýtti sér að spyrja, hvar hr.
Rivenhall gæti komið hestunum
sínum fyrir. Granni maðurinn
smellti fingrum, rétt eins og lodd-
ari og hestasveinn spratt jafn-
skjótt upp, eins og úr jörðinni,
og hljóp til þeirra gráu.
— Ég ætla að sjá, hvar þeim
verður komið fyrir, og svo kem
ég bráðum með henni móður
xninni, sagði hr. Rivenhall.
Soffía jánkaði því og gekk upp
að þrepunum og sagði: — Það
koma nú tveir í viðbót við þá,
sem boðnir voru, Gaston. En það
verður vonandi ekki til óþæg-
inda?
— Það gerir ekkert, frú, svar-
aði Gaston. — Frúin bíður yðar
1 salnum.
Greifafrúin lá út af á legubekk
í setustofu, sem vissi út að suður-
garðinum. Vorsólin var enn ekki
orðin neitt til ama, en samt
var dregið fyrir gluggana að
nokkru leyti, til þess að loka
hana úti. Þar eð gluggatjöldin
voru • græn, eins og áklæðið á
húsgögnunum var grænleit hálf-
birta í stofunni. Soffía flýtti sér
að rífa gluggatjöldin frá og æpti
hátt um leið: — Sancia, þú getur
ekki verið þekkt fyrir að liggja
sofandi, þegar gestirnir þínir eru
alveg að koma að dyrunum!
Ofurlítið andvarp heyrðist frá
legubekknum. —'Æ, húðin á mér,
Soffía! Ekkert er eins skaðlegt
fyrir hana og sólskinið. Hvað oft
er ég búin að segja þér það?
Soffía gekk til hennar og
beygði sig niður til að kyssa
hana. — Já, góða Sancia mín, en
henni frænku minni þykir það
skrítið, ef þú liggur hérna í
dimmunni, svo að hún verður að
fálma sig áfram til að finna þig.
Blessuð stattu á fætur!
— Auðvitað stend ég upp, þeg-
•r frænka þín fer að nálgast,
sagði greifafrúin með miklum
virðuleik. — Ef hún er komin að
dyrunum, ætla ég að gera það
strax. Ég tel ekki eftir mér að
hreyfa mig svolítið.
Til þess að sanna þessa full-
yrðingu, rakti hún fagurlega út-
saumað sjal af fótum sér, lét það
detta á gólfið og leyfði svo Soffíu
að hjálpa sér að standa upp.
Hún var gildvaxin og dökk-
hærð, og meira frönsk en ensk í
klæðaburði. Hún var lítið meira
en hálffertug að aldri, en hefði
getað verið eldri, eftir holdafar-
inu að dæma. Og hún leit ekki út
fyrir að vera ekkja, fannst frú
Ombersley, þegar hún kom inn
í salinn og tók í ietilega höndina,
sem henni var rétt.
— Com ’está? spurði greifafrú-
in, breiðri og letilegri rödd.
Hubert varð hræddur, því að
hann hafði heyrt, að greifafrúin
talaði ágætlega ensku. Hann
sendi Soffíu ásakandi augnatillit
og hún brá skjótt við og aðvaraði
stjúpu sína um þetta. Greifafrú-
in brosti blíðlega og sagði: —
De seguro! Ég tala bæði frönsku
og ensku og hvort tveggja ágæt-
lega. Líka þýzku, en bara ekki
eins vel, en samt betur en allur
almenningur. Það er mér innileg
ánægja að hitta systur Sir Hor-
ace, enda þótt mér finnist þér
ekki neitt lík honum, senora.
Valgamé! Eru þetta allt synir yð-
ar og dætur?
24
Frú Ombersley flýtti sér að
leiðrétta það og framkvæma nauð
synlega kynningu. En greifafrú-
in missti fljótt áhugann á því og
brosti bara til gestanna allra í
einum hóp og bauð þeim að fá
sér sæti. Soffía tók það frarri, að
Sir Vincent mundi vera gamall
kunningi hennar, og því heilsaði
hún honum með handabandi og
sagðist muna vel eftir honum.
Enginn trúði þessu og allra sízt
Sir Vincent sjálfur, en þtegar hún
hafði verið minnt á tiltekið kvöld
í Prado, hló hún og sagði, já,
nú myndi hún hann vel og hvaða
glanni hann hefði vérið. Svo
hafði hún gefið sér tíma til að
meta fegurð Ceciliu og sagði við
móður hennar, að fegurð hennar
væri frábær á enskan mæli-
kvarða og slíkt vekti mikla at-
hygli á meginlandinu. Líklega
hefur hún eitthvað þótzt þurfa
að» gera fyrir ungfrú Wraxton,
því að hún brosti líka blíðlega til
hennar og sagði, að hún væri
mjög ensk útlits.. Ungfrú Wrax-
ton, sem hafði aldrei öfundað
Ceciliu af fegurð hennar (af því
að henni hafði verið innrætt að
fegurðin væri ekki annað en
hjóm og hégómi), svaraði, og
kvaðst hrædd um, að hún væri
ekkert út yfir það venjulegasta,
og að í Englandi væru dökkhærð-
ar konur mest í tízku.
Þegar þetta efni hafði gengið
sér til húðar, féll þögn á alla við-
stadda, og greifafrúin lagðist
aftur á bak í eitt hornið á legu-
bekknum, og frú Ombersley tók
að brjóta heilann um, hvaða um-
ræðuefni gæti vakið áhuga þess-
arar daufgerðu hefðardömu. Hr.
Fawnhope, hafði setzt í glugga-
sætið, og var nú að horfa á þessa
grænu jörð, sem sál hans þráði,
Hubert horfi á heimafrúna eins
og töfraður, og hr. Rivenhall
settist hjá honum og fór að
glugga í eitthvert tímarit, sem
hann fann á borði hjá sér, og
fletti nú blöðum þess, eins og
utan við sig. Nú varð ungfrú
Wraxton með alla sína samkvæ-
iskunnáttu að hlaupa í skarðið,
og það gerði hún með því að
segja greifafrúnni, að hún væri
mikill aðdáandi Don • Quixote.
— Það eru allir Englendingar,
sagði greifafrúin. — Og enginn
þeirra getur borið nafnið hans
rétt fram. í Madrid, þegar enski
herinn var þar, sagði hver ein-
einasti liðsforingi mér, að hann
dáðist svo að Cervantes, sem í
flestum tilvikum var lygi. En svo
eigum við líka Quevedo, og
Espinel og Montelban, svo að að-
eins fáir séu nefndir. Og í Ijóð-
skáldskap.......
—E1 Fenix de Espana, greip
hr. Fawnhope fram í, snögglega.
Greifafrúin leit á hann með
velþóknun. — Rétt er það. Þekk-
ið þér verk Lope de Vega? Soffía,
kallaði hún og sneri nú til síns
eigin móðurmáls, — þessi ungi
maður með engilsandlitið les
spænsku!
— Það er nú ekki nema illa,
svaraði hr. Fawnhope, og lét sér
ekkert bregða við þessa lýsingu
á andliti sínu.
— Við, skulum tala saman,
sagði greifafrúin.
— Alls ekki, svaraði Soffía ein-
beitt. — Að minnsta kosti ekki
ef þú ætlar að tala spænsku.
Til allrar hamingju fyrir sam-
kvæmið kom Gaston inn í þessu
og tilkynnti, að hressing væri
fram borin í borðsalnum. Það
kom fljótlega í ljós, að hversu
löt sem húsmóðirin kynni að vera
var brytinn hennar ekki á því að
láta hlutina danka. Þarna biðu
allskonar ljúffengir útlendir
réttir gestanna, ásamt ýmsum
tegundum léttra vína. Það var
sýnilegt af því, hve hóflega ung-
frú Wraxton tók fyrir sig af
réttunum, að henni fannst þetta
bruðl bera vott um skort á
menningu, en Hubert, sem tók
ríflega til matar síns, fór að
hugsa með sjálfum sér, að þessi
greifafrú væri líklega mesti önd-
vegis kvenmaður, eftir allt sam-
an. Og þegar hann sá, hvernig
hún dró sjálf á bátinn, eins og
ekkert væri um að vera, tók
þessi aðdáun hans að nálgast
lotningu.
Þegar máltíðinni var lokið,
laut Gaston að eyra húsmóður
sinnar og tilkynnti henni, að hlið
ið að blómagarðinum hefði verið
opnað. — Já, blómagarðinum,
sagði hún. Unga fólkið vill sjálf-
sagt ganga svolítið sér til
skemmtunar í honum, meðan við
hvílum okkur ofurlítið.
Það hefði aldrei hvarflað að
frú Ombersley að benda gesti á
að taka sér middagshvíld, en þar
sem hún lagði sig alltaf sjálf
eftir mat, hafði hún ekkert við
þetta fyrirkomulag að athuga, og
gekk nú með greifafrúnni inn í
setustofuna. Þar reyndi hún fyrst
að færa bróður sinn í tal við
hana, en með litlum árangri.
Greifafrúin sagði bara: — Það
er ekkert gaman að vera ekkja,
og auk þess kann ég betur við
mig í Englandi en á Spáni, þar
sem svo mikið er um fátækt. En
að vera madrusta fyrir hana
Soffíu .... nei, og þúsund sinn-
um nei!
— Okkur þykir öllum svo vænt
um hana frænku okkar, sagði frú
Ombersley og ætlaði að móðgast.
— Mér líka, en hún er bara svo
þreytandi. Maður veit aldrei
hverju hún finnur upp á næst,
og það sem verra- er, hún fær
mann til ýmislegs, sem maður
vildi alls ekki gera.
Frú Omibersley gat ómögulega
stillt sig um að vera ofurlítið
meinleg. — Kæra frú, ég er al-
veg viss um, að hún frænka
mín fengi yður aldrei til að
hreyfa yður gegn yðar eigin
vilja.
— Jú, víst! Þér þekkið alls
ekki hana Soffíu. Það er eins
erfitt ef ekki erfiðara að streitast
á móti henni.
Meðan á þessu stóð var sú, sem
um var rætt að koma fyrir blóm-
vendi í hnappagati Huberts. Hr.
Rivenhall hafði farið út í hest-
húsin, en hin fjögur voru á leið
gegn um kjarrið, út í bláklukku-
skóginn, því að hr. Fawnhope
hafði fengið innblástur að kvæði
um Ceciliu og treysti sér ekki
til að koma því í ljóð annars
staðar en þar. Enn hafði hann
ekki komið saman nema einu
vísuorði, en vænti sér talsverðs"
af því, ef hitt yrði ekki lakara.
Ungfrú Wraxton lauk lofsorði
það, en þegar skáldið tók Cec
iliu undir arminn og ætlaði að
leiða hana burt frá hinum, var
hún óðar á verði til að hindra
slíkt tiltæki. Hún veik ekki frá
hlið elskendanna, og með þraut-
seigju og tilvitnun í kvæði Cow-
pers tókst henni að leiða athygli
skáldsins frá Ceciliu og að sjálfri
sér. Sir Vincent, sem fannst
þetta gaman og nokkur tilbreyt-
ing frá öllum leiðindunum, beið
átekta og fékk sín laun fyrir.
Cecilia, sem var enginn bók-
menntahestur og leiddist þessi
kvæðalestur, tók að drágast aft-
ur úr hinum, en þá greip Sir
JAMES BOND
« #
"OVE CF LE CH/FFBE'S MEH K6EPS W fiPPO/MTMSAJT MTU THZ££MYSTESlOUS
CHARPcrees /v ms tcwm of goxPLB-i.ES-eoux
Eftir IAN FLEMINC
vmA
J

I ^
Ji.
Einn af mönnum Le Chiffre fer til
móts við þrjá dularfulla náunga í
borginni, þar sem er spilavítið Royal-
des-Eaux.
Við höfum fengið liðsauka. Felix
Leiter, hinn amenski, er kominn.
Það virðist allt vera í lagi með
hann. Hann getur orðið gagnlegur.
Vincent tækifærið og slóst í för
með henni, og loks tókst honum
að lokka hana frá kvæðalestrin-
um og út úr skóginum. Hann
sagði, að enda þótt hann dáðist
mjög að ungfrú Wraxton og gáf-
um hennar, fyndist sér tal henn-
ar þreytandi. Kvað ljóð og blá-
hosur hafa deyfandi áhrif á skap
sitt. Sér fyndist jör.ðin rök og
alls ekki hæf fyrir viðkvæma
stúlku til að ganga á. Hann fór
því með Ceciliu til að skoða
dúfnahúsið, og þar eð hann var
útfarinn duflari og hún nógu lag-
leg til þess að gera það ómaksins
vert að eyða með henni nokkr-
um mínútum, þá voru þau saman
eina klukkustund, án þess að
honum leiddist svo teljandi væri.
Eskifjörður
í BÓKSÖLUNNI á Eskifirði
er umboð Morgunblaðsins á
Eskifirði.
Fáskrúðsfjörður
F R lí Þórunn Pálsdóttir er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins á Fáskrúðsfirði og hefur
með höndum þjónustu við
kaupendur blaðsins í bæn-
um. í söluturni hjá Marteini
Þorsteinssyni er blaðið selt
i lausasölu.
Vopnafjörður
Á Vopnafirði er Gunnar
Jónsson, umboðsmaður
Morgunblaðsins og í verzlun
hans og söluturni Kaupfé-
lagsins er blaðið einnig selt
í Iausasölu.
Raufarhöfn
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Raufarhöfn er
Snæbjörn Einarsson og hef-
ur hann með höndum þjón-
ustu við fasta-kaupendur
Morgunblaðsins í kauptún-
inu. Aðkomumönnum skal á
það bent að blaðið er selt
í lausasölu í tveim helztu
söluturnunum.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunolaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til f jölda ein-
staklinga um allan Eyjafjörð