Morgunblaðið - 15.08.1969, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 1®09
Guðjón Runólfsson
bakarameistari
ÞANN 9. þ.m. lézt að Ellilheim-
ilinu Grund hér í borg, merkis-
miaðurinn Guðjón Runólfsson
Ibiafcairaimieisitari, eftir mdkfcura
mlániaða viainlbeillgu. Gulðjón var
fædidiuT li7. miarz 1892 í hiiiniu faigina
landnámi Ingólfs Amarsonar,
Reykjavifc, var hann sonur heið
urghjóniainna Runólfs Einarsson-
ar steinsmiðs hér í Reykjavik og
konu hans Guðrúnar Þórðardótt
ur, og voru þessi góðu hjón ætt-
uð af hinum fögru Rangárvöll-
uim, héraði hininia ætitigötfiuigu
vinir og aðrir venzlaanenn, fcveðja
nú þenniain góða drenig í hisnzta
sinn, og óska honium góðraæ heiim
bomu tdl sólarlainidíuiina fögru,
þar sem friðiur og bleasitn ríkir
að eilífu.
Minininigarathöfn fer fram í
Fossvogskirkju föstiudaiginn 15. þ.
m. kl. 10.00, jarðsett verður í
Stykkishólimi.
Ámi Ketilbjamar.
Gliaður og r'eálfiur
sfcyldi gumrua hivieirr.
Hressandi og eisklufliegtur biær
fyligdli Guðijóini jiatfnain. Hanin var
bakanamieilstairi í Hó'imálnum 1942
þegar óg Ikom þamgað. Ég hiafði
elklki átt þar lengi hieámia þegiar
ég fann hið hflýjla vilðlmiólt og
kyninitlist því Ihj-airta Sem umidir
sflió. Aidrei viissi ég tifl. þess að
hann væri anniað en létttur í luinid,
sfcemimitiilagur og iaigiði þaið till
móilaminia sem hlýjia fyigdii og að
hann legði miisjafnt til niolkfcuns
miamnis vairð óg elkflQi var við.
Vilð Ólaifiur í EHiðaiey fómurn á
hestum um all'a Hefligaifieflflissivieit
árið sem ég kiorn þamglaö. Það var
Skiemmitileig ferð sem ég gleymi
aíldnei. Mörg altvik úr þeirri ferð
veriða miér jiafiniam hiuigstiæð. Við
áttlum miangit sanaieiginiliegt við
Guðljón. Otft kmmium við samian
og ræddium um lanidsinis gaign og
niaiuðsynjar. Sfcemimltiilegiar Wuig-
dettur fcomiu þá fná Gulðjóni.
Hann var ölfllum ógfleynn/anfliegiur
í miainnJfiaigniaði, sniflllinigiur í að
lesa uipip á Sbeimimituinlum, Þar var
hann í essiiniu sánlu. Þrátt tfyæár
það þóitt Guðj án yrðd tfyrir miöng-
um þunigum rawinium í lílfft síniu,
igafl miaiður efldki flundið aniniáð e'a
að gætfam hetfði aflfltaf venið mieð
homium í för. Sóflanbirtan sikiip'aði
stænstan sess í Mtfi hans.
Seiniuistiu árfln 'barðist hainn við
sjúlkdlóm er lofcs iaigði hanm að
veflli. í þeinri naiun kioim hams
sterlkd mia/ður í ljós. Hann áttd
heimia í Reyfcjiavík seimustu árin,
en þegar hann kiom í Hó’lmdnn
þiá tfamm hann bezt þá 'hflýju sem
Hóflmluirímn veitir þeim sem hatfla
uminiað honiuim atf huig og 'hljiairta.
Það var tfaigmaðanfiumidlur mieðal
vilnia hams. Það var gotlt að eiga
Guðtjón að vdini. Hann var svo
sanniur og tföflisíkivaflaius. Trú-
mienmislkia og tryggö ásamlt hreimmá
lífsslkioðiun fyflgdli honiuim á leiðiar-
enidia. Hanin á góöa Oneáimivom..
Guðjón var tiválkivæinituir og hatfði
mlisist báðar fconiur sámair. Einn
son á hamm, Kára, sem neynidiilst
honium samimur og góður dnenigur.
Nú þagar Guðjón vinlur mdnn er
hortfimm aif jiarðnieslkri braut og
iedlðir olkfcar sfcildar í bili, þá er
miér í huiga öfst, þalklkliæti fyrdr
að hatfa fcynnzt þessuim aflúðllegia
og igóðia dmemg. Minniimgar um
hanm venða miér hvatniing táú góðis
og miumiu lilfa þóifit föílslkiva sflái á
ammalð. Guðjón var miér íklær og
sanmiur. Guð ’Meis'si hanm lifs og
liðáinni.
Árni Heljgason.
Athugasemd
frá Jónasi Árnasyni
Odidarverjia,
Guðjón lærði uinigur batoara-
iðn hjá Sigurði Hjaltested, að
mestu leyti, sigldi samt til hinn-
ar fögru höfuðborgar Norð-
manna, Óslóborgar, og lauk iðn-
námi sínu af hinmi mestu prýði
svo orð var á gert.
Að námi loknu fluttist hiamn
til Álasunds, og kynntist þar og
giftist fyrri konu sinni, Elísu
Marginet Espesefth, og reynidisit
Ihiúm miammi sínium fliin prýðifeg-
aista eigáinfcomia og eignuðiust þessd
góðu (hijón einm son, sem er Kári
Guiðjónisson, rafivirfci hiér í
Reykjavífc.
Eftár 19 ára útivern hjá firænd
um vorum Norðmönnum, flutt-
uist þessi dugmiklu hjón heim til
íslands, enda mun þá útþráin
hafa sagt til sín, þvi eins og seg-
ir: „Römim er sú taug er rekka
dnegur föðurtúnia til“, og hefur
föðurlandið ofckiair fagra og góða
átt þar hlut að máli.
Eftir hedmkomu sína hóf Guð-
jón bakari, eins og kunningjarn-
ir kölfluðU hamm, að stumda iðln
sina hér í Reykjavík. En Guð-
jón kunni ekki við að vinna hjá
öðrum því hann vildi vena sjálf
stæður bæði í orði og verki.
Flu/ttust þau hjónin þá til Styfck-
iáhólms, hins fagra höfiuðstaðar
Breiðafjarðar, og festu þar kaup
í StýkkiShólmsbakaríi er þá var
tdl söliu, og ráku þau fyrmefnt
bakarí af dugnaði og hagsýni
um miargra ána Skeið.
Árið 1944 missti Guðjón baikari
hima góðu konu sínia, og vaæ það
mikið áfaill fyrir jatfn viðfcvæma
sál sem Guðjóns var.
Nokkrum árum síðar kvæntist
Guðjón í anmað sinm, Margréti
Ketilhjaimar frá Tj aldanesi í hin-
um fomu byggðum Breiðatfjarð-
ar, og reyndist hjónaband þeirra
hið fairtsælaeta.
Guðjón missti Margréti 14.
ofctóber 1968, og tófc hann sér frá-
tfiafll heninar mjög nærri, enda för
þá heillgu hiams ört hniigniamdi, og
má segja að hamm hatfi legið rúm-
ifiastur að mestu síðan.
Guðjón balkari stundaði ávallt
sín sitönf, hvort heldur var fyrir
sjálfan sig eða aðra, aif mesta
dugnaði, vandvirtkni og sam-
vizkusemi, emda rnunu allir sam-
mlála um það, eæ hann þekktu,
að hanm hafi verið drengur hinn
bezti og að heiðarleiki og sam-
vizkusemd voru aðalsmerki hans.
Eins og fjöldi íslendinga, var
Guðjón sjálfstæður í orði og
verfci, og var því Sjáifstæðismað
ur ai lífi og sál, og þakka Sjálf-
stæðismenm honium vel unrin
störf í þágu flokksins.
Nánustu skyldmenni Guðjóns,
Hvaða læti eru þetta?
Það gengur svo mikið á í blöð
um út af Agniari Þórðarsyni, mér
og Jörumdi hundadagafconungi,
að ailt í ednu er efldd lengur neitt
næði til ritstarfa í Reyfcholti.
Einlhver þau ummæli, sem
blöð eignia Agnari, hljóta að
veria eitthvað vitlaust eftir höfð,
að mimnstia kosti trúi ég því ekki
að hann vilji halda áfram að
dylgja svo fastlega um það, að
ég sé ritþjófur og huigmynda-
þjóflur, ef ekki eitthvað enn
verxa, — þótt hamm bafi áður
gert ráð fyrir því „að Jónias
Arnason væri sórruakær maður“.
Agnar segist geta leitt fram
vitná — þax á meðal samieigin-
lega kiumningja okkar — því til
sönmumar að ég sé ekfci „sóma-
kær maður“, — og þax með auð-
vitað vafasöm pensóma af því
tæginu sem ég var að nefna.
Ég get iífca leitt fram vitni því
til sömmumar, að þegar Agnar
Þórðarson fyrst nefnir við mig
hvort við eigum ekfci að vinma
sameiginlega að Jörundar-söng-
leik (fcanmslki af þvi að hann
hetfur heyrt eftir sameiginlegum
taummimgjum oflöfcar að ég sé að
hiugleiða slíkt verfc), þá svara
ég að sjálfsögðu akki svo merk-
um höfundi með skæfimgi, held-
ur segi að vel megi afihuga mál-
ið. Og þegar Agnar býðst til að
senda mér himgað upp eftir út-
varpsþætti sína um Jörumd
hémia um árið, þá dettur mér
auðviteð ekki í hug að gera mig
svo meridlegam að segjast ekki
batfa meirnn áhuga á að lesa þá,
(enda hefði slifct varið lygi)
heldur segi játakk. Og þegar
Agnar biður mig að ganga við
hjá sér fyrir tveimur eða þrern-
ur árum í Landsbókasafninu og
taka við endurskoðaðri saman-
tekt úr efni útvarpsþáttar hans,
þá sýni ég að sj álfsögðu ekki
þanm dónaSkap að segjast ekki
memma því, heldur geng við á
safminu og heilsa upp á Agmar,
mér til mikiRar ánægju, og tek
við plagginu. Um þetta get ég
leitt fram vitni, og sömuleiðis
það, sem ég hef þegar tetkið
sfcýrt fram, í máli þessu vax aldr-
ei neitt fastmælum bundið með
okkur Agnari, af og frá. (Þessi
yfirlýsimg mín skolaðist reyndar
þannig til á leiðinni gegnum sim
ann héðan pfan úr dalnum inn
í eyrað á Oddi mínum Ólatfs-
syni, að hann sagði í Tímanum
að ég hefði fullyrt að samvinma
milli okkar Agniars um Jarund-
ar-sönigleik „hefði aldred komið
til mála“, en það er, sem sagt,
efldd rétt eftir haft).
Ef hægt væri með réttu að
ásaka mig fyrir eitfihvað í sam-
bandi við þetta mál, þá væri
það helzt það, að mér láðist að
tiikynna Agnari stnax í vor, þeg
ar ég komst í gang með leikrit
mitt, að það yrði með öllu ó-
háð útvarpsþáttum hans (sem
hann á að sjálfsögðu eimfcarétt
á), stefndi í allt aðna átt. En
ég forðaðist að láte ferðalög
trufla mig frá veririnu og hitti
því efcki Agnar til að segja hon-
uim þetta fyrr en ég siknapp loks
fiil Reykjavíkur nú fyrir nokkru,
svo sem fram kom í afihugaisemd
minmá í Morgunlblaðiniu um dag-
inn.
Þetfia þykir mér leitt, og ég
bið Agnar afsökuniar á þvi
Nú, Agnar segist vena tilbú-
inn með söngleik, „með eyðum
fyrir söngtexte“, og hann segir
lika réttilega „að fleiri eru hag-
mæltir á íslandi en Jónas Árna-
son“. Því ekki þá að drífa nú
í því að fá einihvem fiil að fylla
í eyðumar? Slík eyðufylling
þyrfti áreiðanfega ekki að taka
lenigri tíma en það, sem ég á
eftir óunnið af minu verki.
Verk okkar gseto sem sagt
orðið tilbúin um svipað leyti.
Það hefur enn enginn samning-
ur verið gerður um uppfærslu
á mínu verki. MarfcaðUrimm
stenduæ enn jafmopinm þrátt fyr-
ir það. Ég býð sem sé upþ á þá
lausn á þessu leiðindamáli, að
við Agnar leggjum veæk okkar
fram samtímis og láfium úrslit
um þau ráða samkvæmt lögmál-
inu um framboð og eftimspum.
Slíkt er alveg á okkar valdi, —
að standa hvor fyrir sínu
frammi fyrir neytendum — enda
efldoert í landsins lögum sem
uppáleggur okkur að selja okk-
ar bókmenntalegu kartöftor
gegnum einhverja Grænmetis-
verzlium ríkisins.
MÉR þætti gaman að heyra álit yðar á þeim sið sumra að
tyggja tyggigúmmí í kirkju. Margir djáknar og kirkjuleið-
togar kjamsa á tyggigúmmíi í guðsþjónustunni. Mér var
kennt, að þetta væri að sýna húsi Guðs óvirðingu. Eg bíð
spenntur eftir svari yðar!
ÞAÐ er lenzka hér að tyggja tyggigúmmí, rétt eins og
að snæða pylsur og hamborgara, en hvorugt ættu menn
að gera í húsi Guðs. Ástæðan er ekki endilega sú, að það
sé syndsamlegt, heldur er það einfaldlega ósmekklegt og
sýnir skort á háttvísi.

Fáir myndu vera með tyggigúmmí uppi í sér í návist
forsetans. Staða hans krefst virðingar og stökustu hátt-
vísi. Guði, skaparamun, ættum við að sýna að minnsta
kosti jafn mikla virðingu og lotningu og mönnunum, sem
hann hefur skapað, og miklu meiri.
Maður nokkur spurði mig einu sinni, hvort ég vissi,
hvaða munur væri á jórtrandi kú úti í haga og tyggi-
Igúmmí-jórtrandi táningi í kirkju. Ég svaraði, að ég vissi
það ekki. Hann mælti: „Aðal munurinn er só, að kýrin er
svo hugsandi á svipinn“.
Tyggigúmmíát getur verið vottur um kæruleysi og
hugsunarleysi og nálgast stundum virðingarleysi og ætti
aldrei að eiga sér stað í húsi Guðs, hvort sem djákni á
í hlut eða einhver amnar. Ég þarf sífellt að vera að minna
mín eigin böm á þetta. 1
Og ég get boðið upp á aðna
laiusai. Verk miitt er svo óbumd-
ið ölkum sögulieiguim staðreynd-
uim, að mér er í lófa lagið að
breyta nafninu á aðal pe rsó nunni,
kalla hana ekfci Jörumd, heldiur
til að mynda Játmund eða Jóm-
murnd, eða jafnivel Niljóníus —
sem sagt hvaða niafni sem vera
skal. Hvað segir þú um þetfia,
Agniar? Teldir þú ekki að sómna
þÍTiium og Jörumdar karlisins
rnundi sæmilega borgið með
slílku?
Loks vil ég taka það fram,
að með þessum iínium er mál
þefita útrætt af minni hálfu. Ég
get ekki látið þetta blaðaþvasrg
tetfja mig len'gur frá því verki,
sem ég er að vinmia, ef því á
að vera lokið áður en pólitíska
þvairgið byrjiar affcuæ í haust.
Þökk fyrir birtimigumia.
Reykholti, 14. ágúst 1969.
Jónas Árnason.
P. S.
Er það efcki rétt mumað hjá
mér, Agnar, að þegar þú í fyrra
komst að edgin sögn hingað upp
í Reykholt til að ræða við mig
marignefnt Jörunidarplan, þá hafi
aðalerindið verið það að kaupa
tómata?
Kveðja
Jórnais.
- GRÓUSÖGUR
Framhald at bls. 1
vilð alð styðjaist, tfretoar em fyrri
ákrif samia mianmis uim sllyisiið.
Keminiedy veiittii { daig firéfifia-
mammi Bostom-blaðsiinis „The
Bostom Gflöbe“ eimtoaviðtel í
Wasfhinigfion og sagði þar að
hamm hetfði öðLazt frið immira
mieð sjáMuim sér. Hamm saigfðíist
aflfllfiatf tfimmia fyrir hiammflieilkn-
um í saimlbamidli vilð iát Mary
Jo og a/ð þá byrðS yrði Ihianm
að bema, em hanm þyrtfti ekfci
að bera á balkimu allar kjatfitia-
sögumar, faflisið og Ihvísiið
Seim spuininlizlt Iheíðli veglna
Slyissiiinis. Blaðið seigir, að
Kemmiediy haiffl harðmieiibað þeim
ásökumiuim að hiaon Ihafli verið
að ihuigsa um stjórnmiáliafllega
tframitið simia og því yfliirgeifið
riysstaðimm mieðam enm var
llíflsvan fyrir Mary Jo. Bfliaiðið
segiæ að Kemmiediy hatfi saigt í
satmifialli við fréttamiammiinm, að
það geti veriið að hiamm hiatfi
gemt misfiök í því að ákýra
ektoi miámiar frá miáfliaivöxfium í
sjónrvarpsræðiuinini, en að laiga-
terókar og amidrúímsiLoiflt flufllt
atf kjiaítasagum hetfði kamið í
veg fyrir nániari slkýinimiglu.
Nýjiaafca fcjatftasiagain í sam-
FIMMTUGUR
f DAG verðúr fimmfiugur Guð-
bjartur Kristján Jafltobstsom, Snœ
fellingur, nú til heimilis að Królka
túmi 11 Akramesi.
GuðbjartuT hefur verið starfis-
maður við Síldar- og fiSkimjöls-
verfcsmiðju Akr'amess mörg und
amtfarim ár. Hanm verður að hedm
am í dag.
'bamidli við slysið er að nóltítíiinia
er sfliysið (haiffl átt sér sifiað og
um svipað 'leytd (htaiffiL 17 símltöl
verið sflaráð á lláiniafcort (Crediilt
Camd’) Kenmiediys og hiaÆi öiia
síimitölin verið (hirinigid úr sum-
arlhúsimu á Ohapipaqiuiddlidk.
Haifii mieðal ainmiaris verdð
Ihrimigt í Thieodor Soremsem,
Buirtoe MarShlhaflfL, ovo og í
önmiur miúmier í WaShingfton,
Virigíniaifiyilki og Bosfiom. Það
var hfliað í New HampShiire er
slkýrðd frá þessu, em sámiaifé-
fegið í Bosltom flíiafur éktoert
um tmiálið viljiað sagja, enidia
slifct baininiað mieð lögum.
í Nlew Jemsey lýStS faðir
Mairy Jo yfflr því að Ihamin og
floonia sín væmu því aflgertega
miótiflallllin að Mk Mary Jo yrðli
gmatfið upp og kmutfið og ieiita
þau miú ró'ða hjá iögtfræðimg-
um.
í Wiíllkies-Biairirie, Penmsyivam-
lu dkýrði áiflrýjluiniamréttur flrá
því að beiðnim, sam bomizt
hetfði tfrá Dinieg saflnsólkmiama
um að lílkið yrðd gmaifið urpp
og kmutfið, væri iaigaflega elklki
miæigiileig og ytrðli saJksótaniaminm
eðla Auflfllttrúi hamis að afflnemida
Ibeiðniina persóruufliega áðiar em
hætgit væmi að tatoa hiamia til
atlhuigtumiar.