Morgunblaðið - 30.06.1970, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAOUR 30. JÚNÍ 1970
(Ljósmynd Mbl.: ól. K. M.)
land. Bróðir miinin, seim er flug-
maiðiur, var búinn að vara mig
við vdðriniu, svo ég var undir
slæmrut veður búin. Bn sannleik
urinn er sá, að ég er hrifin af
slæimiu veðri.
Jacqueline du Pré og Daniel
Barenboim voru gefin saman í
fsrael eftir lok sex daga stríðs
ins. f maílok 1967 höfðu þau
farið til ísrael, þar sem þau
héldu hljómleika fyrir hermenn
ina með Fílharmoníuhljómsveit
fsraels, meðan á sex daga stríð-
inu stóð, hann sem hljómsveitar
stjóri, hún sem einleikari. Þess
ir hljómleikar voru haldnir tvisv
ar á degi hverjum og höfðu
mjög skamman undirbúning. Á
íslandi er sagt að hestar, sem
svitni saman, verði óaðskiljan-
legir. Það virðist hafa sannazt
á þessum frægu listamönnum.
Vorið 1967 hafði Jacqueline
du Pré farið til Norður-Amer-
íku í sjö vikna hljómleikaför,
þar sem hún lék með Fílharm-
oníuhljómsveitinni í New York,
Clevelands-hljómsveitinni, Fíl-
harmoníuhljómsveitinni í Los
Angeles og mörgum þekktum
hljómsveitum öðrum. Árið 1968
fór hún svipaðar hljómleika-
ferðir, aúk þess sem hún lék í
Ameríku með English Chamber
Orchestra undir stjórn Daniels
Barenboims. Síðan 1967 hefur
hún komið fram á mörgum lista
hátíðum í Evrópu, nær öllum
sem einhver nöfn hafa og ný
lega kom hún fyrst fram í La
Scala í Mílanó.
Þykir henni gaman að ferð-
ast? Hún hikar áður en hún
svarar: — Mér finnst dásamlegt
að leika á hljóðfæri og ég nýt
félagsskapar þess fólks som við
hittum. Við virðumst hitta sama
fólkið aftur og aftur, hvert sem
við förum. En mér þykir ekki
gaman að ferðast með flugvél
um. Og ég er ónýt að ferðast,
En þetta starf bætir upp ferða-
lögin.
Þegar við reyndum fyrst að
ná í Jacqueline du Pré í gær,
var hún að æfa með Vladimir
Ashkenazy á heimili hans, ekki
fyrir hljómleikana hér, heldur
fyrir hljómleika í London. —
Maður hennar var að æfa með
Sinfóníuhljómsveit fslands fyr
ir hljómleikana í gærkvöldi. f
ágúst ætla þau öll þrjú að taka
þátt i South Bank Summer Festi
val í Lundúnum. Og það má
sjá að allt þetta unga fólk,
Barenboim, Jacqueline du Pré
Þórunn og Vladimir Ashkenazy
og Perlman njóta þess sannar-
lega að geta hitzt, og blandað
geði.
»
Listahátíð
Sellóleikiarinn Jacquelinie du
Pré er ung kona, ljós á húð og
hár, sem fellur í milklum haddi
niður yfir axlirnar og hún bros
ir mikið. Það er einhver poet-
isikur blær yfir henni, ekki síð-
ur þegar hún talar. Þetta er
sýnilega hamingjusöm ung
kona, ánægð með lífið.
— Nú byrjuiðuð þér svo ung
að leika á hljóðfæri og voruð
fræg sniemma. Finnst yður þér
hafa farið á mis við eitthvað á
æskuárunum við að vinna
svona mikið? spurðum við
hana, er fréttamaður Mbl. átti
stutt viðtal við hana á Hótel
Sögu í gær. En til skýringar er
rétt að geita þesis að Jacque-
limie du Pré fæddist árið 1945
og hóf tónlistarnám í London
Cello School 5 ára gömul. Tíu
ára gömul hlaut hún „the
Suggia Gift“ verðlaunin í al-
þjóðlegri samkeppni og eftir
margra ára nám í beztu skól-
unum, vann hún 1960 bæði gull
verðlaun Guildhall-skólans og
„Queen’s Prize“ fyrir brezka
hljóðfæraleikara undir þrítugs
aldri. Hún kom í fyrsta sinn
fram á hljómleikum í Wigmore
Hall 16 ára gömul. Eftár það
lék hún á opinberum hljómleik
um í Berlín, París, Rotterdam
og Stavanger og kom fram méð
helztu hljómsveitum og hljóm-
sveitarstjórum Bretlands.
— Nei, ég held ekki að ég
hafi farið á mis við neitt, svar
aði hún. Kannski mest það að
hafa ekki mikinn félagsokap,
þegar ég var yngr-i. En nú hefi
ég samnariega fengið það bætt
upp. Við eigum svo marga vini
og höfum það svo skemmtilegt.
Með „við“ á hún við sjálfa
»ig og eiginmanninn, hljóm-
sveitarstjórann fræga og pían
iistanm Damiel Barenboim,
aem hún giftist 1967. Og þau
leika bæði á hljómleikunum í
kvöld í Háskólabíói. — Við edg-
um marga góða vini í hópi tón
listarfólks og þetta fólk hitt-
um við ótrúlega oft. Iðulega
erum við í sömu borgum af til
viljun og stundum reynum við
að koma því svo fyrir að við
getum hitzt þannig. Þetta er
allstór hópur, og það er skrýt-
ið hve við erum mörg á þessu
sviði á svipuðum aldri.
— Leikið þið hjónin mikið
Frægt tónlistarfólk á Hótel Sögu í gær. Lengst til hægri stendur Vladimir Ashkenazy, þá Dan-
iel Barenboim, næst Parrotti, umboðsmaður allra, þá Itzhak Perlman og lengst til hægri Jacqu-
line du Pré.
saman eða eruð þið mikið á
ferðalögum sitt í hvoru lagi?
— Við ferðumst saman.
Stundum leikum við saman.
Og jafnvel þó við gerum það
ekki, þá ferðumst við hvort
með öðru. Við getum auðvit-
að ekfci alltaf leikið saman alls
staðar. En þá er gott að fara
hvort mieð öðru í hljómleika-
ferðir. Þetta fer mjög vel sam-
an.
— Og eruð þá sennilega ekki
mikið heima? Hvar eigið þið
heimili?
— 1 London. Við erum satt að
segja ekki mikið heirna. Senni
lega ekki meira en 3 mánuði á
ári samanlagt. En þó við séum
ekki meira heima en þetta, þá
fæ ég heimþrá, ef ég er of
lengi í burtu. í London er mitt
heimili. Þar hefi ég fjölskyldu
mína í kringum mig. Það er
góður staður að búa á, fyrir
þá sem mikið þurfa að ferðast.
Auk þess er mikið um að vera
í músíblífinu í London.
— En þér eruð ekki Lundún
arbúi að uppnuna, er það?
— Nei, fjölskylda mín er frá
Jersey-eyju, sem er ein af
Ermasundseyjunium. Fólkið
þar er norrænt að uppruna
og það er fjölskylda mín. Þess
vegna er ég svona ljós á húð
og hár. Þar eru norræn nöfn.
Mitt er þó framskt, Jacquieline
du Pré. Jeirsey er lítið land, 12
míluir á lengd og 6 á breidd og
íbúatalan er öll eins og í
Reykjavík, 90 þúsund, er það
ekki? Þar er að vísu mikið um
ferðafól'k, en þeir sem þekkja
eyjarnar komast auðveldlega
burtu frá öllu slíku.
— Þegar þér voruð að alast
upp, höfðuð þér alltaf ákveðið
að verða tónlistarmaður og
leika á selló? Þetta virðist svo
stórt hljóðfæri fyrir litla telpu!
— Ég var ailtaf hrifiin af
sel'lóinu og langaði til að leika
á það. Það eru til svo margar
stærðir af sellói. Ég fékk fyrst
eitt, sem varla er stærra en
viola, og srvo fék'k ég alltaf
stærri og stærri hljóðtfæri. Það
er því ekki svo erfitt fyrir
barn að leika á selló.
— Þá dattur mér í huig ann-
að vandamál, sem ekki er
kannski mikilvægt, en getur
sarnt haft raunhæfa þýðingu.
Eru ekki míndpilsin, sem nú
eru í tízku fyrir ungar stúlkur,
afleit fyrir sellóleikara?
— Jú, en ég leik ekki í
minipilsi. Ég er alltaf í víðuim
og efnismálklum piisum, einmitit
af þeirri áistæðu. Annárs fara
pilsin lamglt upp um mamn og
það er ekki bedmt fallegt að sjá
framan úr sal þessar longu
lappir og uppflett pils, segir
Jacqueline du Pré og hlær hjart
anlegia.
— Hve miklum tíma verjið
þér daglegia í æfingar?
— Það fer eftir því a’ð hverju
ég er að viimnia á hverj um tíma.
Hljómleiikaisikráiin fyrir mitt
hljóðfæri er fremiur takmörkuð.
Ef ég held áfram að endurtaka
verkið of mikið með sefingu,
þá verður það dálítið vélrænt.
Milli hljómleika Vinn ég því
ekki mieira en ég þarf til að
íhalda fingruinum við og vinn
svo almennilega að undirbún-
ingi hljómleika, til atð hafa þá
ferska. Það er ekfci ein® og við
píamóleik, þar sem úrval verk-
anna er svo geysimikið.
— En á milli. Eigið þér önn-
ur huigðarefni?
— Músikim tekur mikmn
tíma. En ég dunda við ýmis-
legt. Mér þýkir garnan að
diumda við heimilið og ég
smíða, svo umidarlega sem það
hljómar. En ég á elkki nein
stór áhuigamiál, siem ég rýk í
þegar ég á lauisa stumd.
— Það hlýtur að gefa hjóna-
bandi fyllingu þegar hjón geta
unmið svona samam eins og þér
og maðurinn yðar. Hittuzt þið
gegnum tónlistiariðbanir?
— Við hittumst í London hjá
kínverskum píanista, sem bauð
okkur til veizlu. Og ég verð að
segja það, að gott er að geta
talað samiam og notið sömu
hluta. Ef við gætuim ekki ferð-
azt saman, held ég að ekki væri
gott í efíni. Allt sem við leik-
Jacquellne du Pré.
um hér á íslandi á tónleikun-
um, höfum viS leilkið saman áð
ur ammars staðar. Hingað kom
ég frá Lomdorn og Daniel frá
Amieríkiu, þar sem hann hafði
verið að leika í siex daga. Héð-
an förum við á miðvikudags-
morgun og fljótlega eftir það til
ísraels, þar sem við verðum í 3
vikur. Það verður nokkuns kon
ar sumarleyfi. Ekfci of mangir
hljómlieikar, því það er svo
hræðilega heiitt þar núnia. Viö
syndum og gerum úr þessu
sumarleyfL
— Við erum búin að hafa
það svo iindælt hér, bætti
Jacqueline du Pré við. Höfum
hitt vini okkar. í gærkvöldi átt
um við indælt kvöld hjá Ash-
keniazyhjóniuinium. Við vorum
þar hræðilega lengi fram eftir,
svo allir eru heldur framlágir
í dag. Við höfum aðeins séð
umhverfi Reykjavíkur. En hér
virðist allt svo hreimt og ótrú-
lega róleigt og kyrrlátt í sam-
anburðd við margar stórborg-
irnar. Mér finnst svo indælt
að sjá srvo miiki'ð af grænum
blettum í krimgum hvert hús og
loftið er svo tært. Ég vissi lít-
ið um íslanid áður, em miig hafði
alltaf lamgað til að korna hing-
að. Ég elska srvalt loftslag,
mikla víðáttu og fjallalands-
lag — eða yfirieitt óspillt
Gott að geta
notið þess sama
— Segir sellóleikarinn Jacqueline du Pré
um hjónaband sitt og Daniels Barenboims