Morgunblaðið - 02.11.1976, Blaðsíða 40

40
vnRCUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 2.
NÓVEMBER 1976
Auðunn
vestfirzki
mér mundi eigi mislíka, aö þú færir i
braut héðan, og ver nú með mér, þar til
skip búast.“ Hann gerði svo.
Einn dag, er á leið vorið, gekk Sveinn
konungur ofan á bryggjur, og voru menn
þá að búa skip til ýmissa landa: í Austur-
veg eða til Saxlands, til Svíþjóðar eða
Noregs. Þá komu þeir Auðunn að einu
skipi fögru. Það var knör vel mikill.
Konungur mælti: „Hversu líst þér, Auð-
unn, á þetta skip?“ Hann sagði: „Vel
herra.“ Konungur mælti: „Nú vil ég
launa þér bjarndýrið og gefa þér skip
þetta með þeim farmi, er ég veit, að vel
hagar til íslands.“ Auðunn þakkaði kon-
ungi gjöf þessa, sem hann kunni best. En
er stund leið og skipið var albúið, gengu
þeir enn til strandar, Sveinn konungur
og Auðunn. Þá mælti Konungur: „Með
því að þú vilt brott frá mér, íslendingur,
þá skal nú ekki letja þig. En það hef ég
spurt, að illt er til hafna fyrir landi yðar,
og eru víða öræfi mikil og hætt skipum.
Nú brýtur þú og týnir skipinu og fénu.
Litt sér það þá á, að þú hafir fundið Svein
konung og gefið honum gersemi." Síðan
seldi konungur honum leðurhosu fulla af
silfri og mælti: „Og ertu enn eigi félaus
með öllu, þótt þú brjótir skipið, ef þú fær
haldið þessu. En þó má svo enn verða, að
þú týnir fé þessu. Hvar nýtur þú þess þá,
að þú fannst Svein konung og gafst hon-
um gersemi?" Dró konungur þá hring af
hendi sér og gaf Auðuni, Var það ágætur
gripur. Konungur mælti: „Þó að svo illa
verði, að þú brjótir skipið og týnir öllu
fénu, þá ertu eigi félaus, ef þú kemur á
land með hringinn, þvi að það er mjög
háttur manna að hafa gull sitt á sér, ef I
skipbroti eru staddir, og sér þá, að þú
hefur fundið Svein Úlfsson, ef þú heldur
hringnum. En það vil ég leggja til ráðs
með þér,“ segir hann, „að þú lógir eigi
hring þessum, því að ég ann þér allvel að
njóta, nema þú þykist eiga svo mikið gott
að launa einhverjum göfugum manni, að
þér þyki hann þess maklegur, að þú gefir
honum gersemi, þá gef þú honum hring-
inn, þvi að tignum mönnum sómir að eiga
hann. Og far þú nú heill.“
'íté.im
Manstu eftir
því — svona
byrjaði það hjá
okkur!
Reyndar. Ég held það sé ekki
botnlagninn, læknir.
Eg vil að þið vitið það og það
skýrir málið: Ef ég hefði ekki
haft einhvern stað að leita á,
um helgar, væri ég orðinn 6ð-
ur fyrir löngu.
Eg er orðin þreyttur á að öskra
og sparka til þess að fá það
sem ég bið um.
„Eg vona,“ mælti hún, „að
þú bjóðir mér í brúðkaupið
þitt.“
Hann var feiminn, en sagði
þó:
„Já, ég ætla að bjóða þér
fyrst af öllum, og ef þú vilt
ekki koma, þá gifti ég mig
ekki.“
„Hvað kostaði hatturinn,
drengur minn?“
„Svei mér, ef ég man það,
það var enginn I búðinni þegar
ég keypti hann.“
—Skoðanir kvenna eru
hreinni en karla.
— Það er auðvitað vegna
þess að þær skapta oftar um
skoðanir.
— Hver braut rúðuna hjá
ykkur, Palli?
— Mamma, en það var pabba
að kenna, af þvf að hann
beygði sig.
Bindindismaður á tóbak og
vín sat f járnbrautarklefa. Það
koma tveir ungir menn inn og
fara að reykja vindlinga slna.
„Vitið þið það,“ mælti bind-
indismaðurinn, „að menn, sem
fá krabbamein f tunguna, hafa
fengið það af tóbaksreyking-
um.“
„Vitið þér það,“ svaraði ann-
ar þeirra félaga, „að flestir af
þeim, sem eru með blátt auga,
hafa fengið það af því að
skipta sér af þvf, sem þeim
kemur ekkert við?“
60
Það er hvorki stund né staður til
að vera með kerskni.
— Það er nú ekki spaug, hús-
bóndi góður, sagði Reg og virtist
jafnvel votta fyrir einlægni í rödd
hans. Og ósjálfrátt fór Jamie að
hugsa um hvernig Dwight hefði
farið að þvf að yfirbuga Reg, sem
var bæði kænn og snar f snúning-
um.
— Dwight er nefnilega sá sem
hefur kfppt f spottana, sagði Reg.
— Ég mátti ekki vita það — hann
hélt að bara Art væri kunnugt um
það.
Dwight barðist með erfiðismun-
um við að rfsa á fætur.
— Þetta er hreinasta firra,
sagði hann. — Ertu með þessu að
gefa f skyn að ég eigi aðild að
þessum glæpsamlega samsæri
ykkar?
Jamie horfði á vin sinn, sinn
bezta vin f tuttugu og sex ár.
Mann sem var gamall og veikur
og hafði komið yfir hálfa álfuna
til að hjálpa honum.
— Dwight er auðugur maður,
Reg. sagði hann — og þarf
ekki...
— Hefurðu einhvern tfma
þekkt peningamenn sem langar
ekki að eiga meiri peninga? Hann
er æstur málverkasafnari til
dæmis og eyðir miklu f það
áhugamál sitt. Ekki satt, Dwight?
Andlit Dwights afmyndaðist. —
Ég veit ekki hvernig þú getur
fmvndað þér að ég hefði getað átt
hlutdeild f þessu. Heldur þú að ég
geri mér upp hjartaáfall?
Hann hneppti frá sér skyrtunni
og sýndi örið eftir uppskurðinn.
— Þetta er áhrifamikið, sagði
Reg og lét örið ekki á sig fá. —
Aætlunin var gerð löngu fyrir
þann tfma.
Andlit Dwights dökknaði. Ilann
rétti út höndina eftir byssunni og
greip hana áður en Jamie gat
gripið fram fyrir hendur honum.
— Nú er ég búinn að fá nóg.
Rödd hans skalf, svo að varla varð
skilið hvað hann sagði.
— Þú getur ógnað mér, sagði
Reg. — Þú getur Ifka skotið mig
eins og hund. En það vill svo til
að hér hef ég sönnunargagnið...
Svo dró hann umslag upp úr
vasa sfnum undurhægt og horfði
fast á gamla manninn á meðan.
Dwight sneri sér að Jamie.
Augu hans voru uppglennt og f
þeim speglaðist skelfing og van-
trú.
— Jamie! stundi hann og greíp
andann á lofti og reyndi að fálma
eftir vini sfnum. Skyndilega
hneig hann niður.
Reg eyddi ekki tfmanum til
ónýtis. Hann henti blaðinu frá sér
og tók til fótanna.
Erín hleypti af.
— Láttu hann eiga sig, sagði
Jamie. Hann beygði sig yfir
Swight og heyrði að hann andaði
enn.
12.kaf 1 i
Linn sat á rúmstokki Jacks f
einu gestaherbergjanna og
reyndi að hlúa að honum. Tveir
lögregluþjónar komu og spurðu
þau spjörunum úr. Þeir voru
mjög kurteisir. En Jack leíð f
ómegin með nokkurra mfnútna
miliibili og varð þeim ekki að
miklu liði.
Helene kom með lækninn —
Iftinn feitan mann. Þau höfðu
verið heppin. Hann var banda-
rfskur skurðlæknir sem hafði ver-
ið f leyfi á hótelinu.
Linn vék fyrir honum og
Helene flutti lampa nær svo að
McNouIty læknir sæi betur til
Þegar hann hafði lokið við að
hreinsa sárin og gefa Jack
sprautu fór Helene með honum
til að hann gæti litið Ifka á
Dwight Percy. Linn vakti yfir
Jack f kyrrlátu herberginu og lét
aðeins iifa Ijós á borðlampa við
rúmið.
Það var kaldhæðni örlaganna
að hún hafði beðið f fjögur ár og
hún hafði farið alla þessa leið
aðeins til að komast að þvf að
Jack hafði haft á réttu að standa.
Hún sá nú það sem hún hafði ekki
viljað skilja áður. Barnsleg ást-
hrifni hennar hafði orðið að ein-
hvers konar ást vegna þess að það
kitlaði hana að stórmenni á borð
við James Everest skyldi fella til
hennar ástarhug.
Hún leit á marið og bólgið and-
lít Jack Seaverings. Hún sá ekki
sárið á höfðinu þegar hann lá
svona en hún vissi um það. Og
hún vissi hann hafði snúið sig á
hendi og hún vissi að hann var
með sundurskotinn fót.
Ef hún hefði ekki hitt hann
hefði hún kannski aldrei fundið
hvað ástin var — að ástin hafði
allt aðrar vfddir en hún hafði
nokkru sinni kynnzt áður.
Eftir miðnætti kom Jamie til að
athuga hvernig Jack liði.
— Hann er sofandi, sagði I.inn.
Hann dró hana fram að dyrum
og lagðf báðar hendur á axlir
henni. Hann horfði á hana alvar-
legur f bragði.
Nú þegar allt þetta er um gað
gengið verðum víð að gera hreint
fyrir okkar dyrum, Linn, sagði
hann. — Það hefði aldrei gengið
milli okkar. Þú hefur séð það
núna.
Hann talaði hljótt til að raska
ekki svefni Jacks.
—, 0, Jamie... Það var vont að
Ijúka einhverju þó svo hún vissi
að það var óhjákvæmilegt.
— Við erum fólk tveggja ólfkra
"kynslóða, Linn. Við lifum I tveim-