Morgunblaðið - 17.06.1977, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 17. JÚNÍ 1977
vl» /gp'
MORÖdN-, v
KAFF/NU '

I þeim verðflokki sem þú hugs-
ar þér, þá er þetta einasta gerð-
in, sem við höfum!
Konan mfn hefur vfxlað hár-
kollunum f morgun.
Fleiri reki útvarp?
„Kæri Velvakandi.
Afar athyglisverðar greinar
hafa birzt í þáttum þinum sfðustu
daga, þar sem gerð er úttekt á
misnotkun kommúnista og rót-
tæklinga á Ríkisútvarpinu í sam-
bandi við Straumsvikurgönguna.
Þar eð ég hefi áður lýst yfir
vanþóknun minni á hömlulausum
róttæklingaáróðri i Rikisútvarp-
inu, og misnotkun þessarar al-
menningseignar þá langar mig að
leggja nokkur orð i belg.
Mér finnast málin nú vera kom-
in á það stig að rikisvaldið sem
slíkt hafi ekki lengur rétt og hafi
fyrirgert lagalegum rétti sínum
til einokunar í fjölmiðlun á öldum
ljósvakans. Alþingi verði að
viðurkenna þessa staðreynd með
lagastningu, sem gangi í þá átt að
veita fleiri aðilum heimild til út-
varpsreksturs og sjónvarpsrekst-
urs og að fólki verði frjálst hverj-
um þessara aðila þeir greiði af-
notagjöld sín. Mikil reynsla er
fyrir hendi erlendis um frjálsan
útvarpsrekstur þannig að það eru
þekktar stærðir hvað beri að leyfa
og hvað beri að varast í útvarps-
rekstri sbr. ítölsku reynsluna.
Það verður að teljast undarlegt
fyrirbrigði að lögreglunni er sig-
að umsvifalaust á unglinga sem
hafið hafa litilsháttar útvarps-
rekstur á tónlist fyrir jaifnaldra
sína öðrum að kostnaðarlausu og
öllum að skaðlausu. Þó mun
stjórnarskráin mæla fyrir um
málfrelsi, fundafrelsi og prent-
frelsi og einokun ríkisvaldsins er
því ekki i anda stjórnarskrárinn-
ar og verður bókstaflega að teljast
brot á henni.
Ég býst við því að Ríkisútvarp-
ið, hljóðvarp, geti varla talizt
neitt óskabarn islenzku þjóðar-
innar og eins og nú er I pottinn
búið syrgðu vist fáir þó þessi
kommastofnun fari á hausinn.
Stofnunin mun nú f dag vera öfl-
ugasta stofnunin sem jafnt og
þétt vegur og heggur að rótum
fslenzks lýðræðis. Það er spurn-
ing hve mikinn þrýsting af þessu
tæi þjóðin þolir þó árangurinn
hafi verið heldur bágborinn. Það
mun þó vera alrangt að leika sér
með eldinn á þennan hátt. Það
ber þvi að minu mati að koma
öðrum hætti á þessi mál i anda
stjórnarskrárinnar.
Ekki verður annað sagt en að
þeirri hugsun skjóti upp hjá
manni að róttæklingar séu að ger-
ast latir og nenni ekki lengur að
ganga alla leiðina frá Straumsvík.
I göngunni voru aðallega krakkar
og auðtrúa unglingar. Hins vegar
má einnig gera sér i hugarlund að
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Byrjendum kann að þykja nóg
um kröfurnar, sem gerðar eru til
þeirra við spilaborðið. Það þarf að
telja alla liti og muna öll spil, sem
farin eru. Rétt er það, þetta
virðist mikið á sig lagt. En ekki er
allt sem sýnist og æfing í þessu
kemur á fáum spílakvöldum.
Spilið hér að neðan er gott
dæmi um hve mikilvægt er að
taka vel eftir. Austur gefur, allir
utan hættu.
Norður
S. Á764
H. D8
T. G874
L. Á62
Vestur Austur
S. DG3 S. 2
H. 765 H. KG102
T. K1093 T. D652
L. K95 L. D1074
Suður
S. K10985
H. Á943
T. Á
L. G83
Suður opnaði á einum spaða,
norður hækkaði í þrjá ög suður
sagði fjóra spaða í von um, að
spilið lægi vel.
Vestur spilaði út tfgultíu, blind-
ur og austur létu lágt og suður tók
slaginn.
Sagnhafi sá tvo tapslagi í laufi,
einn í hjarta og jafnvel einn í
spaða. Hann spilaði lágu hjarta í
von um að vestur ætti kónginn en
austur tók á drottningunaog spil-
aði tigli. Sem betur fór skipti
hann ekki í lauf. Suður trompaði,
spilaði spaðakóng og ás og í ljós
kom, að vestur átti trompslag.
Hjartaáttunni var nú spilað frá
blindum með það í huga að láta
hana fara hringinn, léti austur
lágt. En austur lagði tíuna á og
suður tók með ás.
Sagnhafi tók' eftir, að vestur
hafði látið hjartafimm og sex, sem
þýddi að austur átti sennilega
tvistinn. Hann spilaði því hjarta-
níunni. Sjöið kom frá vestri og
lauf látið frá blindum. Austur
fékk á gosann og spilaði laufi, en
það var of seint. Suður tók það í
.blindum, trompaði tígul heima og
spilaði hjartafjarkanum, sem var
orðinn hæsta spil. Lauf látið frá
blindum og spilið þar með unnið.
Austur átti bara tvistinn eftir og
vörnin fékk aðeins þrjá slagi.
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
Framhaldssaga eftir Bernt
Vestre.
Jóhanna Kristjónsdóttir
38
efnalegur. Eða hann þvær bara
hendur sfnar af öllu. Ég hefði
átt að vita þetta. Manstu þegar
hann skrifaði greinina þar sem
hann varði eiturlvf janeyzlu.
Hann skrifaði að það væri ekki
skrítið þótt unga fólkið leitaði
burt frá rótspilltu þjóðfélagi.
bað bæri vott um heilbrigði f
sálinni. Ég þekkti einn sem tók
hann alvarlega. Hann er dáinn
núna. Hann tók of mikið af
eiturlyfjum.
— Ég hef aldrei mælt með
eituriyfjaneyzlu, sagði Kessel
rólega. — Notkun eiturlyfja er
sjúkdómsmerki. Það sagði ég.
— Það misskildu þig sumir.
Og þegar þú varst beðinn að
skýra málið sagðistu ekki
nenna þvf.
Kessel svaraði ekki.
— Þess f stað fórstu að mæla
með að menn beittu vaidi. En
þegar einhver hefur svo tekið
þig alvarlega þværðu síðan
hendur þfnar i snatri.
— Ég hef ekki mælt með of-
beldi.
Kessel virtist hvergi brugðið
og hann stóð enn f sömu stell-
ingum viðgluggann.
— Kessel hefur aldrei verið
þeirrar skoðunar sem fólk held-
ur. Hann hagar seglum eftir
vindi hverju sinni. Kessel er
aldrei alvara með neitt — ekki
nokkurn skapaðan hlut.
Frede hló bitrum hlátri.
— Þetta er vfst ekki ýkja
frumlegt hjá mér. Sennilega
hef ég þetta frá honum föður
mfnum. Það er yfirleitt mesta
vitleysa að standa hér og eyða
orðum að þessu.
— Ég nenni heldur ekki að
hlusta á þetta öllu lengur, sagði
Peter. — Hvers vegna viltu að
ég keyri þig?
— Þegar ég heyrði hvernig
faðir þinn var stemmdur hugs-
aði ég með mér, að það væri
bezt ég gerði ákveðnar varúðar-
ráðstafanir. Sennilega myndi
hann hringja til lögreglunnar
jafnskjótt og ég væri farinn
héðan. Þess vegna þarf ég á gfsl
að halda. Þar með þér.
Kessel gekk þvert yfir gólfið
og opnaði dyrnar.
— Hvert ertu að fara? spurði
Frede hraðmæltur.
Þú ætlar kannski að
fylgja mér á klósettið Ifka?
spurði Kessel spotzkur.
— Nei, en ég hef ekkert á
móti þvf að standa fyrir utan og
bíða eftir þér.
Kessel sneri sér að Peter og
sagði:
— Iföndin er ekki siösuð,
hann heldur á byssu f henni.
Hann segist skjóta ef ég geri
ekki eins og hann býður. Ég get
vel fmyndað mér að honum sé
alvara.
Peter brosti dauflega.
— Vertu ekki að þessari vit-
leysu, Frede.
— Það er rétt sem faðir þinn
segir, sagði Frede kæruleysis-
lega.
— Þú hefur sem sagt f hótun-
umvfðhann.
— Það má orða það svoleiðis.
— Hefurðu hugsað þér að
hóta mér Ifka?
— Já. Að minnsta kosti ef þú
hlýðnast ekki skipunum mfn-
um.
— Og ef ég vil ekki taka þátt
f þessum skrfpaleik, hvað þá.
— Þá skýt ég þig niður, sagði
Frede jafn kæruleysislega og
fyrr.
— Ég get ekki tekið þig há-
tfðlega.
— Ég held þér sé fyrir beztu
að gera það.
— Hvað hefur eiginlega
gerzt fyrst þér finnst þú þurfa
að beita slfkum hótunum.
— Ekkert sem kemur þér
við.
Kessel gekk fram á salernið.
Frede fylgdist með honum úr
dyragættinni þannig að hann
hafði gott sýni til Peters Ifka.
— Það var reyndar faðir
þinn sjálfur sem stakk upp á
þvf, sagði hann.
— Upp á hverju?
— Að við hringdum til þín.
Kessel kom út af salerninu.
— Ég var svo mikið flón, ég
hélt þú gætir komið fyrir hann
vitinu, tautaði hann.
Peter fann reiðina ólga innra
með sér.
— Yfirleitt ertu nú flest ann-
að en flón, sagði hann kulda-
lcga.___________________________