Morgunblaðið - 08.10.1978, Blaðsíða 16

48
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. OKTÓBER 1978
Á undanförnum árum
hefur það færst stöðugt í
vöxt að íslendingar eyði
sumarleyfum sínum erlend-
is, og fara þá eflaust flestir
tii Spánar eða annarra
Miðjarðarhafslanda. Tvær
íslenskar stúlkur, þær Helga
B. Björnsdóttir og Þuríður
Vilhjálmsdóttir, fóru þó tals-
vert lengra í sumarfríinu
sínu f ár, en þær eru nú
nýkomnar heim frá Kenýa.
Biaðamenn Morgunblaðsins
lögðu leið sína suður í
Garðabæ um daginn, en þar
býr Þuríður og spjölluðu
lítillega við þær stöllur um
ferðina.
Mörgum var illa við að láta taka af sér myndir, aðrir heimtuðu
borgun fyrir.
' „Vildum gera
eitthvað
óvenjulegt“
— Hvað varð til þess að þið
kusuð að eyða sumarfríinu
ykkar í Kenýa?
„Við vorum á skíðun í Austur-
ríki í vetur sem leið og þá datt
okkur í hug að það gæti verið
sniðugt að fara í næsta fríi til
Kenýa, þar sem það er svo allt
öðruvísi þar en á hinum hefð-
bundnu ferðamannastöðum, eins
og á Spáni, Florida og Italíu,
sem flestir fara til. Okkur
langaði báðar mikið til að fara,
og létum við því verða af því.
Fólk hélt að við værum.orðnar
vitlausar og spurði hvað við
værum eiginlega að þvælast alla
leið til Kenýa og sagði að við
við svo sama dag og Kenyatta,
hinn nýlátni forseti Kenýa, var
jarðsettur. Við höfðum ekki
pantað neina gistingu fyrirfram,
og vegna þess hvað mikið var af
fólki í borginni vegna jarðarfar-
ar forsetans, virtist það ætla að
verða erfitt að fá inni á hóteli,
því alls staðar var fullbókað. Við
fengum þó um síðir herbergi á
Hiltön-hóteli í Nairobi, en gist-
um þar aðeins fyrstu nóttina,
þar sem hótelið var mjög dýrt og
fjárhagurinn leyfði ekki slíkan
munað."
Viðstaddar
jarðarför
forsetans
— Sáuð þið eitfhvað af
jarðarför forsetans?
„Já, strax þegar við vorum
„Vísundarnlp hafa drepl
Spjallað
við
tvær
ungar
stúlkur,
sem
nýkomnar
eru heim
r
ur
ævin-
týraferð
til
Kenýa
kæmum aldrei lifandi til baka,
myndum sennilega lenda í ljóns-
vömb, en við létum það ekkert
aftra okkur og lögðum bara af
stað.
Ferðin til Kenýa var talsvert
löng og flugum við fyrst til
Kaupmannahafnar, en þaðan til
Vínarborgar. Frá Vín var svo
flogið beint til Nairobi í Kenýa
og tók sú ferð sjö klukkustundir.
Frá Skandinavíu eru skipulagð-
ar hópferðir til Kenýa fyrir
ferðamenn og er þá aðallega
búið á fínum baðstrandarhótel-
um. Við kusum þó heldur að fara
þetta á eigin vegum, því þannig
kynnist maður mun betur landi
og þjóð.
Til Nairobi í Kenýa komum
búnar að koma okkur fyrir á
hótelinu lögðum við leið okkar á
þann, stað, sem kista forsetans
var bbrin eftir götunum. Mann-
þröngin þar var gífurleg og nær
eingöngu voru þarna innfæddir.
Kistan var síðan höfð á afgirtu
svæði og þangað fengu aðeins að
koma sérstakir boðsgestir og
öryggisverðir gættu þess að
almenningur kæmi ekki of
nálægt.
Fólk kepptist við að
troða sér eins nálægt og leyfilegt
var, til þess að líta forseta sinn
augum síðasta sinni og lá við að
við yrðum troðnar undir, og var
það mjög skrítin tilfinning að
sjá ekkert nema svart fólk allt í
kringum sig. En í allri þessari
mannþröng nutu vasaþjófarnir
sín svo sannarlega og sluppum
við naumlega frá þeim.