Morgunblaðið - 06.01.1979, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 1979
sem fylgdu búferlaflutningum
milli landshluta og að hasla sér
völl á nýjum stað. Berjast þar
hinni þrotlausu baráttu einyrkj-
ans við fátækt, kreppu og öryggis-
leysi. Ósigruð komu þau úr þeirri
baráttu þó að nærri hafi gengið
þreki þeirra. Það hefur sagt mér
fólk sem þekkti þau á þessum
árum, að undravert var hvað
heimilishald var með miklum
myndarbrag, þó húsakynni væru
ekki rífleg. Enda voru þau bæði
harðdugleg og snyrtimenni. Hjálp-
semi þeirra og greiðasemi var
viðbrugðið.
Þegar ég kynnist tengdaforeldr-
Konan mín,
SONJA PJETURSSON I. BIENEK,
Hringbraut 41, Reykjavík,
andaöist í Landspítalanum 26. desember.
ÚtfÖr hennar hefir þegar fariö fram.
Stefán Pjeturaaon
Móöir okkar
RAGNHEIÐUR MÖLLER,
Beynimel 84, Reykjavík,
varö bráökvödd 4. þ.m.
Jaröarförin veröur auglýst síöar.
Magnúa Jónaaon
Hrafn E. Jónaaon .
Friórik Páll Jónaaon.
Hjartanlegar þakkir færum við öllum jjeim fjölmörgu, sem vottuöu okkur
samúö sína og hlýhug vlö andlát og útför eiginmanns míns, fööur okkar, sonar
og tengdasonar,
seinna stríð, enda átti hann þar
frændfólk margt.
Hann byrjaði störf sem vega-
gerðarmaður. Þegar Islendingar
tóku við lóranstöðinni á Reynis-
fjalli, hóf Guðmundur þar störf, og
starfaði þar allt til að rekstri
hennar var hætt, um áramótin
’77—’78.
Síðasta árið sem Guðmundur
lifði var hann starfsmaður Kauþ-
félags Vestur-Skaftfellinga. í Vík-
inni kynntist Guðmundur eftirlif-
andi konu sinni Ester Guðlaugs-
dóttur, dóttur hjónanna Guðlaug-
ar M. Jakobsdóttur og Guðlaugs
Jónssonar pakkhúsmanns í Vík.
Þau stofnuðu sitt heimili í Vík.
Ester og Guðmundur eignuðust
fjögur mannvænleg börn, sem hér
eru talin í aldursröð: Guðlaugur f.
9.4. 1949, Guðbjörg f. 18.8 1950,
Sigfús f. 23.1. 1959, Bárður f. 10.4.
Magnea Pétursdóttir
Fædd 3. aprfl 1893.
Dáin 9. desember 1978.
Sigurjón Einarsson
Fæddur 11. aprfl 1893
Dáinn 8. október 1975.
Þeim fækkar óðum nítjándu
aldar Islendingum. Ég vil hér
minnast tveggja fulitrúa þeirra.
Tengdaforeldra minna, Magneu
Pétursdóttur og Sigurjóns Einars-
sonar, Magnea lést 9. des. s.l. en
Sigurjón fyrir rúmum þremur
árum.
Magnea og Sigurjón voru bæði
ættuð af Austurlandi og Aust-
ur-Skaftafellssýslu. Líf þeirra
varð um flest líkt lífi annars
alþýðufólks þess tíma. Alin upp
við mikla vinnu og lítinn tíma til
að sinna eigin hugðarefnum. Og
enn færri tækifæri gáfust til að
afla sér menntunar. Búskap hófu
þau í Nesjum í A-Skaftafellssýslu,
en fluttu að Hraunkoti Grímsnesi
1923. Þar bjuggu þau í um tuttugu
ár. Fluttust litlu seinna á Selfoss
og bjuggu þar til dauðadags. Þó
ævi þeirra væri ekki vörðuð
neinum stórviðburðum, er líf
þeirra engu ómerkara en ýmissa
þeirra sem hærra virðast fljúga.
Miklir hafa verið þeir erfiðleikar
um mínum hafa þau hætt búskap í
Hraunkoti. Komin á miðjan aldur.
En þó þau- bæru, eins og áður
sagði, að einhverju leyti merki
stritsins, þá fór nú í hönd besti
tími ævi þeirra. Þau héldu starfs-
þreki um langt árabil og eignuðust
stóran kunningjahóp.
Höfðu þá ekki erfiðleikar
kreppuára smækkað þau eða bug-
að? Nei, hreint ekki. Hressilegt
viðmót og gestrisni voru þeirra
aðalsmerki. I hvert sinn er við
gtungum nefi inn fyrir gátt hjá
þeim, var slegið upp veislu. Ekkert
minna dugði. Helst vildu þau leysa
gesti út með gjöfum að hætti
höfðingja til forna. Allan þann
tíma sem þeim entist líf og heilsa
var opið hús hjá þeim og alltaf
sama rausnin. Bæði voru þau
unnendur söngs og glaðværðar og
nutu sín vel í hópi fólks. Alla tíð
hvetjandi þess að fólk skemmti
sér. Ekki síst ungt fólk.
Og þið unga fólkið, barnabörn og
aðrir, sem ólust upp í nálægð við
Magneu og Sigurjón, kunnið
áreiðanlega að meta það að hafa
notið samfylgdar þeirra svo lengi.
Ef þau hefðu þurft að einangrast á
stofnun í umsjá sérfræðinga þá
hefðuð þið misst af þeirri lífsfyll-
ingu að kynnast svo náið fólki sem
skilaði stóru dagsverki. Lét hvorki
erfiðleika beygja sig né kvartaði
um sín kjör. Varðveittu reisn,
heilbrigt stolt og skoðanir sínar og
lífsstíl til hinsta dags. Lengst af
veitendur en ekki þiggjendur.
Fundvís á allt sem kom samferða-
fólkinu vel. Þetta hafiðþið sýnt að
þið kunnið að meta. Eg tel mig
lánsaman að hafa þekkt þau svo
lengi og þakka samfylgdina.
Björn Kristjánsson.
Hjónaminning:
Magnea Pétursdóttir-
Sigurjón Einarsson
Guðmundur Sigfús-
son — Minningarorð
Mig langar að minnast vinar
míns og svila, hann var fæddur í
Vallarneshjáleigu í Suður-Múla-
sýslu sonur hjónanna Guðbjargar
Guðmundsdóttur og Sigfúsar
Jóhannessonar sem þar bjuggu.
Ungdómsárum Guðmundar er ég
ókunnur og get því ekki um rætt.
Guðmundur mun hafa flutzt til
Víkur í Mýrdal fljótlega eftir
Verið Guöi falin.
HARALDAR ÓLAFSSONAR.
Béra Magnúsdóttir,
örn, Ólafur og Magnúa Haraldssynir,
Ólafur F. Ólafason, Sólveig Stefánadóttir,
Magnús Ingintarsson, Elín Ólafsdóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug viö andlát og jarðarför
eiginmanns míns og fööur okkar
ÓLAFS G. ÓLAFSSONAR
Bjarkargötu 7, Patreksfiröi,
Ólafía Þorgrímsdóttír,
Kjartan Óiafsaon,
Hrafnhildur Ólafsdóttir,
Bolli Ólafsson,
Jóhann Ólafsson.
1964.
Núna 25 árum síðar er mér enn í
minni hvað þessi tilvonandi svili
minn tók mér á léttan og skemmti-
legan hátt, sýndi mér byggðina og
umhverfið, og gerði það á þann
hátt sem honum einum var lagið.
A hverju sumri síðan höfum við
hjónin heimsótt hjónin Guðmund
og Ester með okkar börn og
viðtökur þeirra hjóna verið þannig
að ekki verður á betra kosið. Ég
þakka Guðmundi vináttu við mig
og mína fjölskyldu frá fyrstu tíð,
og bið guð að vera með honum, og
hans fólki.
Ester mágkonu minni, og börn-
um þeirra bið ég Guðs blessunar.
Björn Jóhann óskarsson.
Ólafur Gísti Magnús-
son—Mbming
Fæddur 28. október 1960.
Dáinn 15. desember 1978.
Mig langar að skrifa nokkur
atriði um mág minn Ólaf Gísla
Magnússon, sem lést í umferðar-
slysi 15. desember s.l.
Ólafur, eða Óli eins og hann var
alltaf kallaður, fæddist 28. október
1960. Hann var sonur Helgu
Jónsdóttur og Magnúsar H. Gísla-
sonar, útgerðarmanns og skips-
tjóra. Óli var fimmti í röð átta
barna tengdaforeldra minna.
Hann ólst upp hjá foreldrum
sínum systkinum fyrst í Reykjavík
en síðar í Garðabæ, þar sem hann
gekk í barna- og gagnfræðaskóla.
Nokkur sumur dvaldi Óli hjá
föðursystur sinni í sveit í Önunda-
firði. Að loknu námi í gagnfræða-
skóla stundaði Óli sjómennsku á
bát föður síns. Nú í haust hóf hann
nám í Stýrimannaskólanum,
ákveðinn í að gera sjómannsstarf-
ið að ævistarfi sínu líkt og faðir
hans. Honum sóttist námið vel,
var áhugasamur og duglegur
nemandi.
Aðfararnótt 15. desember þegar
hans var nýlega byrjað
í umferðarslysi sem leiddi
hann samstundis til dauða. Síminn
hringir um miðja nótt. Hræðileg
tíðindi: Hann Óli er dáinn. Mér
fannst ég vera tóm, það voru
fyrstu viðbrögð mín. í marga daga
var ég með kökk í hálsinum. Hann
Óli dáinn. Það var svo ótrúlegt.
Við höfðum þekkst í tíu ár og upp
koma ýmsar minningar frá þess-
um árum. Á brúðkaupsdaginn
Cl/AD AAITT i
jvak miii EFTIR BILLY GRAHAM
Ég er kristinn, en stundum vakna hjá mér efasemdir um viss
atriði. Er ég þá vantrúaður vegna þessara efasemda? Þetta
veldur mér áhyggjum.
Kristinn maður er kallaður „trúmaður". Þó má ekki
gleymast, að í ritningunni er sagt frá manni, sem sagði:
„Ég trúi, en hjálpa þú vantrú minni“.
Sjáið þér til, þegar við veitum Kristi viðtöku, öðlumst
við að vísu nýtt eðli, en við höldum líka hinu gamla eðli.
Reyndar sagði Páll: „Hið fyrra er farið", og „allt er orðið
nýtt“. En í vissum skilningi höldum við eftir sem áður
vissum einkennum „hins gamla rnanns". Efasemdirnar,
sem þér eigið við að stríða sem kristinn maður (ef þér
eruð það í raun og veru), eru kannski endurómur hins
liðna og sprottið úr gamla eðlinu, sem heldur áfram að
gera vart við sig, svo lengi sem við lifum í líkamanum.
Það er auðséð, að Páll þekkti þessa tvíþættu reynslu,
enda segir hann í sjöunda kapítula Rómverjabréfsins:
„Hver mun frelsa mig frá þessum dauðans líkama?" En
þegar þér vaxið í Kristi, mun draga úr þessum
efasemdum. Sú varð reynsla Páls. Það kom að því, er
hann sagði: „Svo er þá nú engin fyrirdæming fyrir þá,
sem eru í Kristi Jesú ... oss, sem ekki göngum eftir
holdi, heldur eftir anda.“
Það sýnir, þegar þér efizt, að þér hafið nokkra trú, þó
að yður þyki það ótrúlegt. Stundum er svokallaður efi
réttmætar spurningar um trúna, og má vera, að Guð
vilji, að þér áttið yður betur á tilteknum atriðum, svo að
þér styrkizt í trúnni á Krist. Biðjið einfaldlega:
„Drottinn, ég trúi. Hjálpa mér að sigrast á efasemdum
mínum og treysta þér algjörlega".
jólaleyfi
lenti Oli
minn og bróður hans sagði Óli við
pabba sinn. „Ætlar hann Jónsi að
eiga hana?“ Hann ætlaði nefnilega
að giftast mér sjálfur. Mér þótti
gaman að og sagði við hann að ég
myndi. bara giftast honum líka.
Hann varð ennþá feimnari við mig
á eftir. Feimnin háði honum
dálítið, en hann var að sigrast á
henni síðustu ár.
Óli hafði mikið dálæti á dóttur
minni enda hændist hún að
honum. Alltaf var Óli boðinn og
búinn að hjálpa mér, hvenær sem
ég þurfti á að halda. Ég ætla ekki
að hafa þessi orð fleiri um
elskulegan mág minn, Ólaf Gísla
Magnússon.
Mágkona.