Morgunblaðið - 23.05.1979, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 23. MAÍ1979
Hann reynir ætíð að vekja á sér athygli, þessi maður!
Sjálfur þolir hann ekki pestina af
pípunni sinni!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Segja má, að í hverju spili sé
fyrir hendi eðlileKur samninf;ur,
sem gefi ákveðna tölu í vinning
eða tap. Besta tala annars parsins
er þá lánmarkstap hins parsins,
stundum kallað par-contrakt.
En matsatriði er hvenær slíkri
tölu er náð. Vestur gaf, allir utan
hættu.
Norður
S. 65
H. 9
T. KDG83
L. ÁS1093
Vestur
S. G87432
H. G32
T. 6
L. K62
Austur
S. KD
H. 1075
T. Á974
T. G854.
COSPER
Þú ert snarvitlaus maður. — Á þessum verðbólgu-
tímum þorir konan mín ekki einu sinni að biðja um
peninga fyrir salti í grautinn.
Uppsteytur í
róttæklingadeild
ríkisútvarpsins
Velvakanda hefur borist eftir-
farandi bréf og er fyrirsögnin
bréfritara.
Þegar hæst lét fyrir tveimur til
þremur árum, leiddu athuganir í
ljós að róttæklingadeild ríkisút-
varpsins hafði nokkuð örugglega
náð fyrna athyglisverðu marki í
misnotkunariðju sinni á stofnun-
inni, til framdráttar fagnaðar-
erindi róttæklinga. — Árangurs-
mark þetta fólst í því, að hlutfall
róttæklingaáróðurs annarsvegar
og stjórnmálaáróðurs annarra
hinsvegar, var orðið öfugt við
eignarhlutfall að stofnuninni. —
Nánari skýring: Ríkisútvarpið er
eign þjóðarinnar allrar. — Rót-
tæklingar eru taldir nokkurn veg-
inn 20 prósent af þjóðinni, en
höfðu náð því marki að 80 prósent
af pólitískum áróðri í dagskrá
hljóövarpsins var til framdráttar
fagnaðarerindi róttæklinga.
Nú er það mál manna að um
margra mánaða skeið hafi allur
vindur verið úr framangreindri
iðju róttæklingadeildar ríkisút-
varpsins, í það minnsta miðað við
fyrrnefnt blómaskeið faraldurs-
ins, — þar til nú upp á síðkastið að
Eyjólfur virðist hafa verið örlítið
að hressast, helzt í sambandi við
sérstaka morgundagskrárliði
helgaða arðrændum og fátækum
sjófarendum og kúguðum starfs-
mannalýð ríkiskerfisins, — jafn-
framt því sem furðu hljótt virðist,
upp á síðkastið, hafa verið um hag
„hinna lægst launuðu“.
En yfirskrift þessa pistils til þín
Velvakandi góður var raunar:
Uppsteytur í róttæklingadeild
ríkisútvarpsins. — Það er
nefnilega ýmsum skemmt um
þessar mundir, — þó einkum þeim
sem tilheyra ofangreindum 80
prósent þjóðarinnar. — Hnútur
fljúga um borð, og lítur sú
komedía efnislega þannig út:
Þulur úr róttæklingadeild út-
varpsins hrópar: „Andóf 79“ var
sett hjá stofnunum ríkisútvarps-
ins. — Formaður útvarpsráðs
svarar í langhundi í Morgun-
blaðinu: „Andóf 79“ var bara
einleiks-andóf þular, og ég met
vara andóf „fólksins" í samtökum
opinberra starfsmanna. — Þulur
kvartar: Þið í útvarpsráði ætluðu
að „víta“ mig, en ég lét ykkur ekki
komast upp með það! — Formaður
svarar: Það var hætt við að „víta“
þig, af því að ég kom í veg fyrir
Suður
S. Á109
H. ÁKD864
T. 1052
L. 7
í keppni tveggja sveita varð
suður á báðum borðum sagnhafi í
fjórum hjórtum. Og eðlilegasta
talan virtist vera 450 til n-s, unnið
með einum yfirslag, þegar vestur
spilaði út tíglinum og fengi síðan
trompun.
En sú varð ekki raunin. í báðum
tilfellum kom út tíguleinspilið og í
öðru þeirra tók austur ekki á
ásinn og et'tir það fékk suður
auðveldlega 12 slagi. í hinu tilfell-
inu tók austur á ásinn en skipti
síðan í spaðakóng!
Setjum okkur nú í spor suðurs.
Tæki hann á ásinn og kæmi í ljós
að gefa þyrfti trompslag yrði tap
ekki umflúið. Vörnin fengi tvo
slagi á spaða, einn á tromp og
tígulásinn. Hann varð því að gefa
spaðakónginn. Austur spilaði þá
spaðadrottningu og sagnhafi sá þá
sinn möguleika. Hann tók slaginn
og trompaði þriðja spaðann í
borðinu en austur yfirtrompaði og
þá varð tígultrompun fjórði slagur
varnarinnar.
Eðlilegur árangur eða ekki, um
það er erfitt að dæma. Og erfitt er
að álasa suðri fyrir spilaaðferð
hans.
Hverfi skelfingarinnar
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
50
ur. Mér finnst notalegt að fú
mér stöku vindil.
Bo brosti þreytulega og lét
sig fallast niður f gestastólinn.
Jörgensen taiaði án afláts.
Hann virtist óstyrkur. Kannski
hann héldi að Bo væri kominn
til þess að kála honum.
— Við þurfum að minnsta
kosti að fá okkur kaffi, Elmer.
Ég fer og bið ritarann minn að
sjá um það. Andartak.
Skrifstofustjórinn stökk upp
og skundaði fram. Bo kveikti
sér f sígarettu og sogaði djúpt
að sér reykinn. Svo kom hann
auga á blaðið sem hafði verið
stungið undir pappfrsbunka á
skrifborðinu. Hann dró það
fram. Hann lét augun f flýti
hvarfla yfir forsfðuna. Ekkert
um þriðja kvennamorðið. Fóta-
tak Jörgensens heyrðist
frammi. Hann lét blaðið aftur á
sinn stað og settist aftur. Jör-
gensen kom inn aftur.
— Jæja Elmer — hvað liggur
yður á hjarta — eða er þetta
rétt og slétt kurteisisheimsókn:
— Satt að segja kem ég
vegna þess ég er f klfpu, sagði
Bo.
— Ég fór fyrirvaralaust að
heiman f gærkvöldi svo að ég
gleymdi að taka ílest með. Til
da mis er veskið mitt og ávís-
anaheftið heima. svo að mig
skortir sem sagt átakanlega
skotsilfur. Og þá datt mér f hug
að koma við og fá smávegis
fyrirframgreiðslu.
— Já. það er alveg sjálfsagt
mál.
Skrifstofustjóranum virtist
létta stórlega. — Engin
vandræði með það. Ég skal láta
gjaldkerann vita. Hvað viljið
þér mikið?
— Tja nokkur þúsund. Það
eru engin ósköp sem ég þarf.
Bo ieit á hann.
— Ég reikna með því að vera
hér f Kaupmannahöfn um hrfð.
Skrifstofustjórinn teygði
fram höndina eítir sfmanum og
hringdi í númer.
— Já, það er Jörgensen. Lát-
ið senda eftir hundrað þúsund
krónum. Hvað? Það skiptir
engu máli. Gerið eins og ég segi.
Takk fyrir.
— Hvað var það sem engu
máli skipti? Að í kassanum
hlutu að vera hundrað þúsund
krónur. Það var furðulegt að
þurfa að senda út f banka eftir
þessu. Var það vegna þess að
hann var að leita sér að afsökun
til að draga tímann á langinn?
Já, vitanlega. Kannski var
hann búinn að láta iögregluna
vita. Þegar hann hafði farið að
biðja um kaffi. Það sió skyndi-
lega út um hann köidum svita.
Iiann reis upp snögglega og
hneppti að sér jakkanum.
Skrifstofustjórinn leit hissa á
hann.
— Ég man allt f einu. tautaði
Bo, — að ég var búinn að Jofa
að hitta mann. Ég verð að
hlaupa. Ég...
— Getið þér ekki beðið í
kortér eða svo? spurði Jörgen-
scn. — Kaffið...
— Nei.... Það er feiknalrga
árfðandi. Ég verð að...
— Getum við sent peninga á
hótelið yðar?
— Nei, ég kem aftur seinna.
Sælir að sinni.
Bo rauk á dyr en skrifstofu-
stjórinn sat kyrr við borðið sitt
og horfði hugsi á eftir honum.
Hann hljóp f einum spretti
frá forlagshúsinu niður á járn-
brautarstöðina og linnti ekki
hlaupunum fyrr en hann var
kominn niður að pöllunum þar
sem beðið var eftir lestunum.
Á lögreglustöðinni f Siiki-
borg horfði iögreglumaður sá
sem var á vakt á kaupmanns-
dótturina úr Bakkabæjar-
hverfi. Hún vafði svörtum hár-
lokkum ótæpiiega um fingur
sér og virtist ekkert vita hvað
hún átti af sér að gera.
— Brún taska með ól? Lög-
reglumaðurinn smjattaði á orð-
unum. Svo stóð hann snögglega
upp.