Morgunblaðið - 24.02.1980, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. FEBRÚAR 1980
53
söngvari, söng lag hans
„American Girl“ sem var
eins og samið fyrir Byrds,
en Petty hefur mikiö veriö
líkt viö Byrds, og til dæmis
eitt dæmigert lag Byrds á
þessari plötu „Here Comes
My Girl“.
Petty hefur þar að auki
yfir aö búa ágætum rokk-
arahæfileikum í stíl Bruce
Springsteen, þó ekki jafn
áhrifamikið, en samt.
Þaö er nokkuö líf í plöt-
unni, en tónlistin minnir
nokkuö á fyrri ár og plötur
sem gefnar voru út seinni
hluta sjötta áratugsins.
„FREEDOM AT
POINT ZERO“
Jefferson Starship
(Grunt)
„Freedom At Point Zero“
kemur eftir langt hlé og
miklar mannabreytingar.
Grace Slick og Marty Balin
sem hafa veriö aðalsöngv-
ararnir á undanförnum plöt-
um eru hætt auk Johnny
Barbata trommuleikara.
í staðinn er hljómsveitin
nú skipuð Paul Kantner,
gítar og söngur, David Frei-
berg, bassi, hljómborð og
söngur, Pete Sears, bassi,
hljómborö, gítar og söngur,
Craig Chaquico, gítar, en
þessir fjórir voru allir í
Jefferson Starship á
síöustu plötu, auk þeirra
eru á „Freedom At Point
Zero“ þeir Aynsley Dunbar,
trommuleikari, sem hefur
getið sér gott orö meö John
Mayall, Frank Zappa, David
Bowie og Journey, og Mick-
ey Thomas, söngvari, sem
áöur söng meö Elvin Bish-
op. Tónlistin er í nokkru í
beinu framhaldi af fyrri
verkum en mun veikbyggð-
ari en búast hefði mátt viö
og minna á Uriah Heep,
meö lélegum textum og
miklu hljómborðsástandi.
En Thomas er sterkur
söngvari sem viröist ráöa
viö ágætt tónsviö, þó aö
lögin séu ennþá í sama
stílnum aö mestu, en breyt-
inga er helst aö finna í fleiri
rokklögum á borö viö Jane
og Rock Music.
„Freedom at Point Zero“
uppfyllir ekki vonir þær sem
maður bindur viö Jefferson
Starship, kannski vantar
melódíurnar og textana
hennar Grace Slick. — HIA
Algens sjón á hljómleikunum, Valgarður, söngvari Fræbbblanna sitjandi á gólfinu, syngjandi af mikilli
mniitun.
Rislitlir hljómleik-
ar en skemmtilegir
Heldur voru þeir rislitlir Kampútseu-tónleikarnir, sem haldnir voru
í Austurbæjarbiói síðastliðinn laugardag. Að visu mátti hafa gaman
af þeim, en ekki þó vegna tónlistarinnar, sem leikin var, heldur sakir
látbragðs og sviðsframkomu hljóðfæraleikaranna. Fullt hús var ekki,
og er það illt, þvi að tónleikarnir voru jú góðgerðarhljómleikar, sem
Hjáiparstofnun kirkjunnar stóð fyrir og allur ágóði af þeim, 1,4
milljónir rennur óskert til Kampútseusöfnunarinnar.
Kampútseu-hljómleikar eru ekkert sérislenzkt fyrirbrigði. þeir
hafa verið haldnir víða um lönd og yfirleitt hafa þar komið fram
færustu hljóðfæraleikarar hvers lands. Einhverra hluta vegna var svo
ekki hér, þótt ekki mega gleyma því að nokkrir Þursanna tróðu upp.
En það var ekki „alþýðutónlistarlandslið" íslands, sem skemmti á
laugardaginn, langt þar i frá.
Snillingarnir komu fyrstir fram
og léku þeir nokkur laga sinna.
Hljómsveitin er frekar ung, var
stofnuð fyrr í haust. Um Snill-
ingana var sagt fyrst í stað að hér
væru um hreinræktaða ræfla-
rokkshljómsveit að ræða, enda
þótt meðlimir hennar reyndu hvað
þeir gætu til að kveða þann róg
niður. Öllu nær væri að kenna
Snillingana við ensku nýbylgju-
stefnuna og skal það gert hér.
Óhætt er að segja að þeir standi
ekki undir nafni, hér eru engir
snillingar á ferð, en það er gaman
að þeim, á vissan hátt.
Það er ekki ofsögum sagt, að
bassaleikari hljómsveitarinnar,
Steinþór Stefánsson, hafi vakið
þeirra mesta athygli. Ekki fyrir
hæfileika sína sem bassaleikari,
heldur fyrir líflega sviðsfram-
komu. Fettur hans og brettur féllu
vel í kramið hjá aðdáendum
hljómsveitarinnar, sem voru
margir og höfðu hátt. Milli þess,
sem hann otaði bassanum að
áhorfendum og setti sig í stell-
ingar, sem aðrir þekktir bassa-
leikarar, eru oft ljósmyndaðir í,
kallaðist hann á við hávaðasegg-
ina úti í sal og bauð þeim óhikað
byrginn. Svo sannarlega var
Steinþór óárennilegur, þar sem
hann stóð þarna á sviðinu, nakinn
fyrir ofan mitti, í slitnum galla-
buxum og með dökk sólgleraugu.
Okkur úti í sal fannst lýsingin í
það minnsta, en Steinþór hefur
ekki ætlað að brenna sig á því að
fá ofbirtu í augun. Að öðru leyti er
lítið um Snillingana að segja, það
háir þeim nokkuð að hafa ekki
hljómborðsleikara í hljómsveit-
inni, þótt saxafóninn bæti það að
nokkru leyti upp. Lakast var þó
hvað söngur Árna Daniels Júlíus-
sonar skilaði sér illa. Að loknum
leik sínum var hljómsveitinni
fagnað vel og lengi, en ekki spilaði
hún þó aukalag.
Úr Kópavoginum kom bezta
ræflarokkarahljómsveit landsins,
Fræbbblarnir með Spak spýju-
gjafa fremstan í flokki. Er ekki að
orðlengja það að hljómsveitin tók
þegar í stað til við að kyrja söng
sinn, áhorfendum til mismikillar
ánægju. En straumurinn framí
anddyrið var aldrei stríðari en
einmitt þá. Stemmningin meðal
ræflarokkarana náði nú hámarki,
þeir fögnuðu hverju lagi Fræbbbl-
anna með öskrum og klöppum, og
inn á milli sendu áðdáendur Snill-
inganna hljómsveitinni tóninn.
Óhljóð, líkast því þegar kastað er
upp, mátti heyra meðal trygglynd-
ustu aðdáendanna, og einhverjir
voru að gera því skóna, að sumir
hefðu ekkert verið að halda aftur
af sér. Víða erlendis er þetta talið
bera vott um hrifningu en hvort
sú tízka hefur náð fótfestu hér,
skal ósagt látið.
Fræbbblarnir voru ekki í essinu
sínu, þeir léku illa og eins og
venjulega heyrðist vart texti lag-
anna. Sagt hefur verið að texta
ræflarokkslaga eigi ekki að vera
hægt að heyra, utan eitt og eitt
orð á stangli, sem gefi þá nokkra
vísbendingu um innihald textans.
En mikill er munur á að heyra orð
af og til, og ekki neitt. Þeim í
Fræbbblunum verður víst seint
hrósað fyrir góðan hljóðfæraleik,
en víst var gaman að þeim á
laugardaginn, einkanlega þegar
Valgarður söngvari lá marflatur á
gólfinu og söng, en hinir stóðu
grafalvarlegir í kringum hann og
léku þrumandi rokktónlist.
Söngflokkurinn Kjarabót kom
síðan fram eftir hlé, og var tekið
misjafnlega. Ræflarokkarar meðal
áhorfenda voru ekki yfir sig hrifn-
ir af sönghópnum og voru þeirri
stundu fegnastir er flokkurinn
lauk hlutverki sínu. Baráttusöngv-
ar Kjarabótar eru kannski ágætir
út af fyrir sig, en það er tvennt
ólíkt að koma fram á vinnustað og
syngja um daglegt líf verkafólks
og að syngja á hljómleikum.
Síðast kom fram stjörnuhljóm-
sveitin, sem skipuðu nokkrir Þurs-
ar, auk annarra. Dagskrá þeirra
var aðallega byggð á ljóðum eftir
Ara Jósefsson, sem þeir spiluðu í
kringum. Áður en það gerðist
komu þó fram nokkrir leikarar
Alþýðuleikhússins og fluttu pistil
um Kampútseu. Allur leikur stirn-
anna var góður, eins og við var að
búast, en þó var eins og einhvern
neista vantaði. En þessi hljóm-
sveit bar af hinum, eins og gull af
eir.
Kampútseu-hljómleikunum var
þar með lokið. Samkvæmt venju
voru skiptar skoðanir um ágæti
þeirra, en það hlýtur þó að teljast
einkennilegt að stilla upp fjórum
óiíkum hljómsveitum í von um að
halda heilsteypta hljómleika.
Hinu er ekki að leyna að gaman
var að heyra í þeim og væri betur
ef hljómleikar á borð við þessa
væru haldnir oftar. En er það ekki
einkennilegt að allir rokkhljóm-
leikar skuli vera haldnir í ágóða-
skyni?
—SA
Steinþór, bassaleikari Snillinganna, var án efa þeirra líflegastur á sviði, en hér sést hann syngja með Árna
Daníel. LjÚKmynd Mbl. Kristinn.