Morgunblaðið - 12.07.1984, Blaðsíða 44

c.44
MORGUNBLiAÐIÐí FIMMIWMG 1^.12. JCfcí 1384
^Víltu heettci þessum ösXrum }
Eg er aé> pússa glerzxugurt min!"
Með
morgunkaffinu
v J
Hættu þessu kjaftæði aö ávísunin
sé orðin of gömul og borgaðu
þessa 40 ríkisdali orðalaust.
HÖGNI HREKKVISI
,/ HlTTIK PÓ i V/ATNSTANlCiMM pAZ\lA?!
Má loka
þjóðbraut?
Bílstjóri hringdi og vildi koma
eftirfarandi fyrirspurn á fram-
færi við sýslumanninn í Árnes-
sýslu.
Ég vil gjarnan spyrjast fyrir um
hvort umráðamanni kirkjujarðar-
innar í Haukadal sem liggur fyrir
ofan Geysi sé heimilt að loka þjóð-
braut í gegnum friðað svæði með
læstu hliði. Þessi leið er merkt
sem greiðfær inn á öll vegakort.
Þegar farið er af Kaldadalsleið
inn á línuleiðina til austurs er
ekkert skilti sem gæti gefið til
kynna að umrædd leið sé lokuð, né
eru tilmæli til vegfarenda um að
velja aðra leið.
Vegna þessarar aðgerðar
fyrrgreinds umráðamanns, varð
ég að aka á annað hundrað kíló-
metra til baka til að komast að
Gullfoss og Geysi þar sem ekki var
unnt að komast þessa nokkur
hundruð metra sem þarna skilja á
milli vegarins upp frá Geysi, að
kirkjunni.
Ókurteis
bflstjóri
Mamma með kerru hringdi og
hafði eftirfarandi að segja:
Ég var á ferðinni hérna niðri í
bæ fyrir skömmu með son minn í
kerru. Ég veit að allir eru á mikilli
hraðferð nema ef til vill ég, en það
er algjör óþarfi að vera hreint í
spreng að komast leiðar sinnar,
eins og ungi maðurinn sem ég hitti
á bílastæðinu við Suðurgötu.
Ég gekk rólega yfir stæðið með
kerruna. Það heyrðist ekki vitund
í bílstjóranum sem var fyrir aftan
mig og hann hafði heldur ekki
fyrir því að flauta til að aðvara
mig. Þegar ég var að fara yfir
stæðið sem hann ætlaði að leggja
í, kom hann út úr bílnum, skellti
aftur hurðinni og spurði hastar-
lega hvort ég héldi að hann hefði
tíma til að aka á eftir mér allan
daginn. Ég hrökk í kút við þessi
ummæli, enda voru þau með öllu
óþörf og hreinn dónaskapur. Þessi
ungi maður sem ég hafði þessi
slæmu kynni af var ósköp huggu-
legur að sjá en hann hefði verið
mun viðkunnanlegri ef hann hefði
hagað sér sómasamlega.
Að lokum vil ég taka það skýrt
fram að langflestir bílstjórar eru
alveg sérstaklega tillitssamir við
mæður með kerru og þeir aðstoða
mann á allra handa máta sem
þeim er mögulegt. Ég kann þeim
bestu þakkir fyrir alla greiðasem-
ina.
Málstaöur
konunnar
Kona hringdi og hafði eftirfar-
andi að segja:
í allri þessari umræðu um
nauðganir nú upp á síðkastið lang-
ar mig að koma á framfæri spurn-
ingum um aðstöðu karlsins í þeim
ásökunum sem hann verður fyrir,
því öll umfjöllun er mjög einhliða,
skrifuð frá sjónarmiði konunnar.
Það hefur komið fyrir oftar en
einu sinni að kona hefur kært karl
fyrir nauðgun en síðan dregið
kæruna til baka. Sem dæmi getum
við tekið konuna á Keflavíkur-
flugvelli sem kærði en viður-
kenndi síðan að hafa skrökvað og
hætti því við ákæruna. Ég vil fá að
vita hvernig svona mál fara. Er
konan sett inn eða er hún laus
allra mála?
Maðurinn eða mennirnir sem
kærðir eru verða oft fyrir álits-
hnekki og ómældum skaða, því þó
nöfn þeirra eigi að fara leynt, þá
kvisast sögurnar skjótt á milli
fólks. Eru kærða bætt þau óþæg-
indi sem hann verður fyrir, bæði í
yfirheyrslum og annars, eða situr
hann eftir með bagga almennings-
álitsins og fær ekki uppreisn æru?
Það er áfall fyrir manninn að vera
ásakaður um svona athæfi, ég tala
nú ekki um ef hann á konu og
börn, og lífið getur orðið mjög erf-
itt fyrir þau öll.
Of mikið
ofbeldi
Sólveig Sigurgeirsdóttir, 10 ára,
hringdi og hafði eftirfarandi að
segja:
Eg vil eindregið mótmæla því
hvað mikið er fjallað um stríð í
sjónvarpi og blöðum. Það væri
nær að skrifa um þá sem er bjarg-
að úr raunum eða þá sem eru að
láta gott af sér leiða alls staðar í
heiminum.
Fullorðna fólkið sem stendur
fyrir að birta allt þetta ófriðarefni
í fjölmiðlum ætti að hugsa um
börnin sem horfa á þetta og lesa
og ættu að velta því fyrir sér
hvernig þeim sé innanbrjósts. Þau
fara að óttast að eitthvað svipað
komi fyrir hér á landi og þá er allt
friðartal orðið að engu. Þó ekki sé
allt satt og rétt sem stendur i
blöðunum þá hlýtur grunnurinn
að vera sannur og það er alveg
óþarfi að útmála hroðann fyrir
fólki.
Það getur verið erlitt að komast leiðar sinnar þegar kerran er með í förinni.
Við höfum misst allt
Öryrki skrifar:
Velvakandi.
í vor var stungið upp á því að
þeir sem þyrftu á sjúkrahúsvist
að halda, ættu að greiða ein-
hvern hluta kostnaðarins sjálfir,
svo framarlega sem þeir ættu
peninga til. Það leið nú ekki á
löngu þar til öll blöðin, hljóðvarp
og sjónvarp tilkynntu að slíkt
væri árás á þá verst settu í þjóð-
félaginu, svo að stjórnvöld voru
fljót að gleyma þessari uppá-
stungu sinni.
Hvað var þá til ráða? Auðvit-
að að taka frá þeim sem ekki
mótmæltu.
Við hjónin höfum verið ör-
yrkjar í nokkur ár, og komist
sæmilega af, en nú er spariféð
búið og þá byrjar baslið. Við eig-
um lítið hús með garði og bær-
inn bauðst til að hjálpa eldra
fólki að hirða garðana með ungl-
| ingavinnunni, sem við þáðum.
Þetta var í fyrra. En síðan kom
reikningurinn upp á fjögur þús-
und krónur, sem við gátum ekki
borgað, og þá fór sú hjálp. Nú
treystum við á góðan nágranna.
Við vorum einnig með húshjálp
hálfan daginn í viku en það varð
of dýrt, eða 600 krónur á mánuði.
Á þennan hátt höfum við
misst allt. Konan mín er sjúkl-
ingur og mætir vikulega á
göngudeild. Hún greiðir 135
krónur fyrir þær heimsóknir
fjórum sinnum í mánuði, auk
þess sem 3—400 krónur fara í lyf
yfir sama tímabil. Sjálfur er ég
heilsuveill og þarf að fara til
læknis í eftirlit og kaupa lyf svo
að helmingurinn af ellilífeyrin-
um fara í það.
Við gamla fólkið eyðum ekki
peningum í utanlandsferðir eða
glaum. Á meðan allir frammá-
menn þjóðarinnar flækjast
heimsálfanna á milli á ríkis-
kostnað og sífellt eru haldnar
veislur finnst okkur að þeir sem
koma svona óréttlátum lögum í
framkvæmd ættu að skammast
sín, ef svo mikil sómatifinning er
þá til í þessum mönnum.