Morgunblaðið - 19.06.1987, Blaðsíða 51

51
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. JÚNÍ 1987
Minning:
Sverrir Eggertsson
rafvirkjameistari
Fæddur 22. nóvember 1920
Dáinn 12. júní 1987
Sverrir Eggertsson, föðurbróðir
minn, varð bráðkvaddur á heimili
sínu sl. föstudag 67 ára að aldri.
Hann var nýkominn úr eins sólar-
hrings rannsóknardvöl á I.andsspít-
alanum, stálsleginn að honum
sjálfum fannst, og var að tala við
son sinn í símann, þegar kallið kom.
Hann hafði fyrir nokkru kennt sér
hjartameins og verið frá störfum í
nokkra mánuði og dvalið tvívegis
af þeim sökum á sjúkrahúsi.
Sverrir var fæddur 22. nóvember
1920 á Haukagili í Vatnsdal. Hann
var yngsta barn hjónanna Agústínu
Grímsdóttur frá Syðri-Reykjum í
Biskupstungum og Eggerts K.
Konráðssonar bónda og hreppstjóra
á Haukagili. Systkini hans voru
Guðrún, saumakona (d. 1963);
Konráð, fv. bóndi og hreppstjóri á
Haukagili; Kristín, fv. verkstjóri;
Haukur, iðnrekandi; Hannes (d.
1916) og Svava fv. kaupkona. 011
þessi systkini nema Hannes sem
dó ungur, og Konráð, sem tók við
búinu á Haukagili, fluttust til
Reykjavíkur, þar sem þau hösluðu
sér völl.
Sverrir var vetrarpart í námi í
Steinnesi hjá sr. Þorsteini B. Gísla-
syni og annan vetur í skóla á
Sauðárkróki. Hann fluttist suður
1941, gekk í Iðnskólann í
Reykjavík, nam rafvirkjun þar og
hjá Halldóri Ólafssyni og lauk
sveinsprófi 1945. Hann starfaði
áfram á Rafvélaverkstæði Halldórs
uns hann stofnaði Rafvélaverkstæði
Austurbæjar 1955 ásamt Einari
Einarssyni og ráku þeir fyrirtækið
saman til 1965, er Sverrir hóf störf
hjá Plastprenti hf. Árin 1967—'74
vann hann hjá Steypustöðinni hf.
Næstu 5 árin var hann verkstjóri
hjá Plastprenti hf. Um haustið 1979
hóf hann störf á tæknideild Borg-
arspítalans og starfaði þar til
dauðadags. Sverrir kvæntist Stefa-
níu Júníusdóttur 9. desember 1946.
Stefanía er fædd á ísafirði 13. ágúst
1924. Foreldrar hennar eru Júníus
Einarsson (d. 1977) og Guðríður
Guðmundsdóttir. Böm Stefaníu og
Sverris eru Eggert Ágúst, við-
skiptafræðingur, f. 13. maí 1947,
og Svandís, f. 11. október 1953.
Hún dvelur á Skálatúnsheimilinu í
Mosfellssveit. Eggert er nýhættur
sem framkvæmdastjóri :gármála-
deildar SÍS og er nú forstöðumaður
Lundúnarskrifstofu Sambandsins.
Hann er kvæntur Þórhildi Jóns-
dóttur, fóstru. Þau eiga tvær dætur,
en misstu 14 ára son íyrir rúmum
3 árum.
Stefanía og Sverrir bjuggu í 27
ár í Gnoðarvogi 86, en fluttu fyrir
4 árum í Aðalland 9. Heimili þeirra
var ávallt fallegt og hlýlegt.
Snemma á hjúskaparárum sínum
bjuggu þau um skeið í Barmahlíð
54 í sama húsi og foreldrar mínir
og fleiri Vantsdælingar. Vann
Sverrir mikið við að reisa það hús
samhliða sínu aðalstarfi. Stefanía
er mikil mannkostakona, sem alltaf
hefur staðið sem klettur við hlið
bónda síns í liðlega 40 ára hjóna-
bandi þeirra. Hugur ættingja og
vina dvelur hjá henni og börnum
hennar við þennan sára missi. Hjá
þeim hefur orðið skammt stórra
högga á milli.
Sverrir tók ötulan þátt í störfum
„Húnvetningafélagsins í
Reykjavík". Var hann m.a. gjald-
keri þess um árabil. Þá var hann
einn af stofnendum „Vinafélags
Skálatúns" og var formaður félags-
ins um hríð.
Sverrir var „þúsund þjala smið-
ur“ og tæknin og hagleikurinn svo
í blóð borinn, að hann stóð sjaldn-
ast ráðþrota frammi fyrir viðfangs-
efnum sínum. Plastprent hf., sem
við Haukur, faðir minn, veitum for-
stöðu, færði út kvíamar 1974.
Stofnuð var ný framleiðsludeild með
vélbúnaði og verkefnum, sem eng-
inn hérlendis, sem við áttum aðgang
að, bjó þá yfir reynslu og þekkingu
á. Er mér minnistætt, þegar við
feðgar sögðum hvor við annan, að
nú yrði að kalla Sverrir til. Hann
kom og leysti málið og veitti þess-
ari deild forstöðu til haustsins 1979,
er hann kaus tæplega sextugur að
aldri að draga sig í hlé frá þessu
erilsama starfi, þar sem vélar og
menn unnu allan sólarhringinn
helga daga sem virka.
Sverrir var bæði greindur og
hnittinn. Marga hef ég heyrt vitna
í tilsvör og lýsingar hans áratugi
aftur í tímann, þar sem hann gerði
hversdagslega hluti nánast ódauð-
lega með orðheppni sinni. T.d.
þegar þeir bræður á Haukagili vom
strákar, þóttist einn þeirra hafa
lánað Sverri eitthvert lítilræði og
gekk stríðnislega eftir endur-
greiðslu. Þá galt Sverrir í sömu
mynt og mælti: „hugsa þú nú um
þínar skuldir en ekki annarra,
góði“. Það átti hins vegar enginn
neitt inni hjá Sverri í lífinu, þvert
á móti. Þeim fyrsta, sem ég sagði
andlát hans, varð strax að orði: „Nú
getur Sverrir ekki lengur gert öðr-
um greiða."
Við Eggert Konráðsson, bóndi á
Haukagili, sem einnig er bróðurson-
ur Sverris, hittum hann á Lands-
spítalanum í þessari örstuttu legu
tveimur dögum fyrir andlátið.
Sverrir lék þá á als oddi. Hugurinn
hvarflaði til áranna heima á
Haukagili. Sagði hann okkur frá
ýmsum verkum, sem hann og aðrir
unnu þar í æsku, og enn sér stað
á bænum. Við kvöddumst síðan og
ákváðum næsta endurfund. Kvöldið
eftir hélt ég norður í Húnaþing og
gekk næsta dag ásamt syni mínum
austur um Víðidalsfjall yfir í Vatns-
dalinn og i Haukagil. Er bærinn
birtist af dalsbrúninni í aftanskininu
minntist ég frásagnar Sverris. Þeg-
ar ég kom heim á bæ bárust mér
tíðindin. Þótti mér þá sem kvöldið
vissi fleira en morgunninn óraði
fyrir.
Útför Sverris fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, föstudag, kl.
13.30.
Eggert Hauksson
Vinur minn, Sverrir Eggertsson,
rafvirkjameistari, er látinn. Undan-
farið alllengi gekk hann ekki heill
til skógar, en andlátsfregn er alltaf
alvöruþrungin og allir standa jafn
vanmáttugir gagnvart dauðanum.
Er það sanngjarnt spyr iiugurinn,
að ég 10 árum eldri minnist hans
látins. Öllum verður svarafátt. Við
vitum svo lítið. /vugu okkar greina
ekki samhengið. Mannveran ::etur
engin lög né dæmir í svona málum.
Sverrir lifði langa, góða ævi og all-
ir vildu mega eiga hann hér lengur.
Sverrir var fæddur á Haukagili
í Vatnsdal, Austur-Húnavatnssýslu,
22. nóvember 1920, sonur merkis-
hjónanna Ágústínu Grímsdóttur og
Eggerts K. Konráðssonar, hrepp-
stjóra. Hann var yngstur sjö
systkina og ólst upp með þeim á
stóru menningarheimili.
Tvítugur hleypir hann heimdrag-
anum, heldur til Reykjavíkur og
hefur nám í rafmagnsfræði. Meist-
araprófi lauk hann í þessari iðn og
hefur starfað á þeim vettvangi æ
síðan.
Eggert á Haukagili var þjóðhaga
smiður, snjall og hugkvæmur og
öll hafa systkinin erft þessa hæfí-
leika. Rafmagnsfræðin er flókin
grein fyrir flesta að ég ætla, mögu-
leikar virðast óþrjótandi og úrlausn-
ir margar að sama skapi. Þarna var
Sverris aðalstarfsheimur, og þarna
nutu hæfileikar hans sér vel við
margslungin viðfangsefni.
Sverrir kvæntist árið 1946 eftir-
lifandi konu sinni Stefaníu Júníus-
dóttur, mikilli ágætiskonu, og
eignuðust þau tvö böm: Eggert
Ágúst, viðskiptafræðing, fram-
kvæmdastjóra á skrifstofu Sam-
bands ísl. samvinnufélaga í London,
og Svandísi, sem er sjúklingur frá
bamæsku.
Sverrir var félgslyndur og hjálp-
samur, tryggur sínum vinum og
æskustöðvum. Hann vann mjög
mikið fyrir Húnvetningafélagið,
Skálatúnsheimilið og fleiri félög.
Sverrir var glaður maður og
kíminn, skemmtilegur og eftirtekt-
arverður í vinahópi. Hann var svo
orðheppinn og fljótur til svars að
fátítt er. Þetta var hreinasta íþrótt
í blóð borin.
Hér er aðeins stiklað á stóru um
ævi Sverris Eggertssonar. Þessar
línur eru fyrst og fremst ritaðar til
þess, að þakka honum langa, góða
og holla samfylgd og margar
ánægjustundir. Eg sé á bak góðum
dreng, vini og félaga og bið honum
Guðs blessunar á hinum nýju leið-
um.
Eg og kona mín vottum konu
hans og bömum, systkinum og öðr-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
Hjörtur Jónsson
Guðmundur Finn-
bogason — Kveðjuorð
Okkur langar til að minnast í
örfáum orðum vinar okkar, Guð-
mundar Finnbogasonar, Grettis-
götu 20B hér í borg. Hann andaðist
þann 30. maí sl., á 87. aldursári.
Hann fæddist í Dölunum og ólst
þar upp. Ungur að árum fór hann
í jámsmíðanám og síðan í renni-
smíði, stofnaði sína eigin smiðju og
rak hana allt til áttræðisaldurs.
Um svipað leyti og Guðmundur
fæddist einnig í Dölunum lítil stúlka
er hlaut nafnið Lilja og var Magnús-
dóttir og varð hún hans draumadís.
Þau uxu úr grasi, felldu hugi sam-
an, bundust tryggðaböndum og
þegar Guðmundur hafði lokið námi
gengu þau í hjónaband. Þau eignuð-
ust sex böm, fimm dætur og einn
son, sem öll urðu jgóðir og nýtir
þjóðfélagsþegnar. Ut af þeim er
kominn stór hópur afkomenda.
Guðmundur missti konu sína fyrir
fimmtán ámm og var það mikill
missir fyrir hann. Þau voru mjög
samhent hjón, fóru allt saman,
hvort heldur var um landið sitt eða
til útlanda. Aftur varð Guðmundur
fyrir sorg er hann missti einkason-
inn á besta aldri, eftir að sá hafði
gengist undir hjartaaðgerð. Guð-
mundur hélt reisn sinni hið ytra og
bar sig vel, þó eflaust hafi eitthvað
brostið innra með honum. Guð-
mundur var mikill áhugamaður um
íþróttir, þó sérlega fimleika og skíði.
Var hann framarlega í báðum þess-
um greinum á yngri árum og
skíðaíþróttinni hélt hann við til átt-
ræðisaldurs. I gegnum íþróttirnar
kynntumst við þessum heiðurs-
manni og hans elskulegu konu.
Okkur var strax tekið sem viðbót
við bamahópinn. Hefur það varað
við í rúm fjörutíu ár og aldrei borið
skugga á þau kynni, nema síður
sé. Það var oft glatt á hjalla á
Grettó. Böm, vinir, kunningjar, all-
ir velkomnir, enda oft margt um
manninn. Lilja var einstök kona,
sem alltaf hafði eitthvað til málanna
að leggja og engan veit ég um sem
fljótari er að vetja þann sem hallað
er á en hún var og ekki síst þá sem
minna máttu sín. Sýnir það best
hvem mann hún hafði að geyma.
Það er vissulega lán ungmenna að
kynnast og eiga samleið með slíku
fólki á lífsleiðinni. Minningamar eru
margar, allar góðar og munum við
geyma þær, þakklát fyrir að eiga
þær. Að endingu viljum við votta
öllum aðstandendum okkar dýpstu
samúð. Megi þau bæði hvfla í friði.
Fríða, Jóel.
Minning:
SigríðurJ. Þormar
Fædd 18.janúar 1918
Dáin 12. júní 1987
Aðfaranótt 12. júní andaðist
mágkona mín, Sigríður J. Þormar,
í Landakotsspítala eftir skamma
legu en langvarandi vanheilsu. Út-
för hennar fer fram í dag, föstudag-
inn 19. júní, frá Fossvogskirkju,
klukkan 13.30.
Sigga fæadist og ólst upp í Hafn-
arfirði, en þar bjuggu foreldrar
hennar, hjónin Jón Pálmi Jónasson,
sem nú býr á Amarhrauni 8, og
Guðlaug Ðaníelsdóttir, sem lést árið
1984. Þau bjuggu lengi á Nönnu-
stíg S í Hafnarfirði.
Systkini Siggur em fjögur:
Skarphéðinn, sem á heima {
Keflavík; Jónasína, { Reykjavík;
i-ovísa og Guðjón eiga ’neima í
Hafnarfirði.
Ég kynntist Siggu skömmu áður
en nún giftist bróður mínum, Geir
P. Þormar, árið 1942 og var tíður
gestur á heimili þeirra eftir að þau
stofnuðu heimili á Sólvallagötu 21.
Frá þeim dögum minnist ég þess
hve skapgóð og hjálpsöm hún var
og gott að koma í heimsókn á Sól-
vallagötuna. Nú á síðustu árum,
þegar Geir hefur átt við vanheilsu
að stríða, var Sigga honum ómetan-
leg stoð, svo hjálpsöm og tillitssöm
sem hún var. Eftir að Sigga er
horfínn til annars heims er tómlegt
í Barmahlíð 15, þar sem Geir og
Sigga hafa búið síðastliðin 20 ár.
Eg og fjölskylda mín vottum öldr-
uðum föður, eiginmanni, syni,
Sigurði Þormar, bamabömum og
öðrum ættingjum innilegustu sam-
úð okkar.
Kári Þormar
í dag verður amma Sigríður í
Barmahlíð lögð til hinstu hvílu.
Söknuðurinn er mikill, hún var okk-
ur alltaf svo góð. Það er ótrúlegt
að hún skuli vera farin frá okkur.
Þegar hún var lögð á sjúkrahús var
hún orðin óskaplega veik, en var
alltaf svo dugleg og mikil hetja að
enginn vissi í raun og veru hvað
hún var lengi búin að þjást, hún
kvartaði aldrei.
Amma var mikil húsmóðir, hugs-
aði vel um heimili þeirra afa. Var
sérstaklega snyrtileg, allt var svo
hreint og fínt, bæði hún og allt sem
hún hugsaði um. Ógleymanlegar
verða stundimar heima í Barmahlíð,
þegar við fengum að sofa hjá ömmu
og afa, þau dekruðu við okkur, við
fengum allt það besta sem þau
gátu veitt okkur. Þau höfðu yndi
af að gleðja okkur. Tilhlökkuniii var
mikil fyrir hver jól þegar amma og
afí fóru :neð okkur í bæinn, til að
skoða jólafötin. Þau fot sem keypt
voru, voru oau fallegustu i öllum
bænum. Og cilhökkunin begar þau
komu "rá útlöndum, alltaf var eitt-
hvað fallegt og nytsamlegt í
pökkum, sem gladdi okkur öll, ioæði
þau og okkur.
Amina og afí okkar, Geir Þorm-
ar, voru mjög samrýmd. þau
elskuðu og lifðu fyrir hvort annað,
og einkason sinn, Sigurð Þormar,
pabba okkar, og bamabömin sín.
Við munum alltaf hvað það var
skemmtilegt að fá þau í heimsókn
á sunnudögum. Þá bakaði mamma
alltaf vöfflur, það hvarlaði stundum
að okkur hvort þau væru ekki orðin
leið á þessum vöfflum. En alltaf var
eins og þau væm að omakka þær
í fyrsta sinn. Gleði og þakklæti
skein úr augum þeirra. Alitaf var
stutt í bros og hlátur. Amma hafði
svo smitandi hlátur.
Minningin iifír um góða ömmu.
Elsku afi, vonandi megum við
lengi njóta þín. Guði gefí þér, pabba
og mömmu styrk og öllum sem
þótti vænt um Sigríði Þormar. Hvíli
elsku amma í friði.
„Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber.
Steinar tali, allt hvað er
aidrei skal ég gleyma þér“.
(Skáld-Rósa)
Sigríður, Geirlaug Sunna
og Erla Signý Þormar.
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.