Morgunblaðið - 10.07.1988, Blaðsíða 57

sonarmissirinn var ein með þeim
stærri, en hún var gædd miklum
gáfum og hæfíleikum til þess að
nýta sér þann mátt sem henni var
gefínn í vöggugjöf að vinna sigur
gegn mótlæti og áföllum. Hennar
líf einkenndist af mikilli þörf til
þess að skapa gleði sjálfri sér og
samferðafólkinu til handa. Guðrún
var hagmælt vel, e.t.v. alltof mikið
skáld til þess að hverfa af vett-
vangi án þess að verk hennar hafí
komið út á prenti svo nokkru nemi.
Það var á árunum eftir síðari
heimsstyijöldina að ég kynntist
þeim systrum Immu, Gústu og
Gunnu á heimili tengdamóður
minnar og manns hennar sem höfðu
einstaka hæfíleika til þess að laða
til sín skemmtilegt fólk. Föðurafí
konu minnar, Daníel Tryggvi Dan-
íelsson, og Jón Daníelsson voru
bræður.
Þannig hófust kynnin af Gunnu
í sérlega glaðværu og skemmtilegu
umhverfí. Kynni sem áttu eftir að
verða að óteljandi gleði- og hláturs-
augnablikum. Það er auðvitað
óguðlegt I hæsta máta að sem ég
sit með blýantsstubb í hendi og
pára á blað nokkur orð til þess að
minnast vinkonu minnar Gunnu, þá
renna fyrir hugskotssjónum mínum
margvísleg skemmtileg atvik tengd
gáfum hennar og eðlislægum
skemmtilegheitum að ég get vart
haldið á blýantsstubbnum sakir
hláturhviða. Það var með ólíkindum
hveiju Gunna gat fundið uppá til
þess að gera hversdagsleikann að
gneistandi kátínu, ívafið spennu og
á stundum ærslafullum augnablik-
um sem hún hafði alltaf á valdi
sínu að ljúka með þungamiðju leiks-
ins, hlátri og græskulausu gamni.
Guðrún veitti frænku sinni, mér
og öllum okkar bömum ómælda
gleði I samskiptum og viðkynningu.
Þessi samfylgd skilur eftir hlýju,
væntumþykju og virðingu.
Við hjónin og fjölskylda okkar
sendum syni hennar og fjölskyldu
hans, bamabömum og systkinum
svo og öðm venslafólki innilegar
samúðarkveðjur.
Hvíli hún í friði.
Þórarinn St. Sigurðsson
Guðrún Jónsdóttir móðursystir
mín verður til moldar borin mánu-
daginn 11. þ.m., en hún lést eftir
langvarandi heilsuleysi 3. júlí sl.
Guðrún fæddist að Kjós í Reykj-
arfírði á Ströndum 1. sept. 1921.
Hún var yngsta dóttir ömmu
minnar, Petrínu Sigrúnar Guð-
mundsdóttur, og síðari manns
hennar, Jóns Daníelssonar, en hann
var ættaður úr Eyjafírði.
Guðrún ólst upp hjá foreldrum
sínum til fjögurra ára aldurs, en
þá var hún tekin til fósturs af föður-
bróður sínum, Sigurgeir Daníels-
syni, sem búsettur var á Sauðár-
króki, og ólst að mestu upp hjá
honum eftir það.
Sennilega hafa uppvaxtarárin á
Sauðárkróki verið bestu ár Guðrún-
ar, því að meirihluta ævinnar, eftir
að fullorðinsaldri var náð, þurfti
hún að glíma við fjölþætta erfíðleika
* og andstreymi.
Innan við tvíugsaldur kynntist
hún ungum manni, Pétri Péturs-
syni, sem hún varð mjög hrifín af
. og hann af henni. Þau munu hafa
ætlað að eignast en örlögin höguðu
því þó þannig að úr því varð ekki.
Þau áttu saman einn dreng, Pálma,
sem varð henni til mikillar ánægju,
en gerði henni um leið erfiðara að
koma sér áfram og afla sé menntun-
ar. Pálmi er nú fyrir löngu orðinn
fulltíða efnismaður.
Á stríðsárunum kynntist Guðrún
bandarískum hermanni og felldu
þau hugi saman. í stríðslok gengu
þau í hjónaband og hún fluttist til
hans í Bandaríkjunum, eftir að hann
hafði tekið þátt í innrásinni í Norm-
andí.
Hrellingar stríðsins höfðu þó sett
á hann óafmáanlegt mark. Hann
var sá eini úr sínum herflokki sem
lifði stríðið af. Allir hinir féllu. Þeg-
ar heim kom tókst honum ekki að
afmá úr huga sér þær minningar
MORGÚNBLÁÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. JÚlí 1988

og þjáðist það sem eftir var ævinn-
ar af ólæknandi sinnisveiki.
Guðrún treysti sér ekki til að
dvelja vestanhafs þegar svo var
komið og þau slitu samvistir eftir
fremur skamma sambúð. Hún kom
svo aftur heim til íslands með dreng
sem þau eignuðust, Gunnar Mosty.
Guðrún hafði þó áfram samband
við tengdafólk sitt í Ameríku og
fékk m.a. oft bréf frá tengdamóður
sinni, sem henni var mjög hlýtt til.
Hún er nú látin og einnig fyrrver-
andi eiginmaður Guðrúnar.
Gunnar sonur hennar óx upp með
móður sinni og varð mesti efnispilt-
ur. Hann kvæntist og þau hjón eign-
uðust böm. En þá dundi ógæfan
yfír. Gunnar var við köfunaræfíng-
ar í Straumsvík, þegar eitthvað fór
úrskeiðis og hann drukknaði. Þetta
gerðist 26. apríl 1980, og er senni-
lega einhveijum enn í fersku minni.
Gunnar var augasteinn móður
sinnar og því má geta sér til, hvflíkt
reiðarslag þetta var fyrir hana.
Guðrún starfaði lengst af við
Landssíma íslands, bæði úti á landi
og I Reykjavík. Fyrir nálægt aldar-
Qórðungi kynntist hún ekkjumanni,
nokkru eldri en hún var sjálf. Hann
vár einnig starfsmaður Landssím-
ans og hét Jóhannes Sigurðsson.
Þau hófu búskap saman, sem
entist meðan bæði lifðu, en hann
lést á síðasta ári. Jóhannes var
vænn og traustur maður. Guðrún
annaðist hann í ellinni og þau veittu
hvort öðru þann félagsskap sem
allir þarfnast.
Oft var heilsa Guðrúnar þó svo
slæm að vafasamt var hvort þeirra
þurfti meira á hjúkrun að halda,
hún eða Jóhannes.
Á yngri árum, og reyndar alla
tíð, bjó Guðrún yfír sérstökum per-
sónutöfrum. Hún var óvenjulega
íjölhæfum gáfum gædd, m.a. var
hún vel hagorð og hefði sennilega
getað þroskað þann hæfíleika sinn
ef annir brauðstritsins hefðu leyft
það.
Sem dæmi um það álit sem á
henni var á unga aldri má geta
þess, að hún fékk inngöngu í Hús-
mæðraskólann á Blönduósi, enda
þótt hún vær með barn á fyrsta ári
á arminum. Þetta mun hafa verið
algert einsdæmi á þeim tímum þeg-
ar litið var niður á ógiftar mæður
og þeim voru flest sund lokuð í
námi.
Guðrún var einnig búin fjölþætt-
um dulrænum hæfíleikum og hefði
sennilega getað orðið miðill ef hún
hefði fengið rétta þjálfun. Sumir
töldu að hún sæi inn í framtíðina
við vissar aðstæður.
Á góðum stundum var gaman
að sitja og rabba við hana um hin
ýmsu málefni sem hún hafði áhuga
á. Þá komu best í Ijós hinar leiftr-
andi gáfur hennar.
Enda þótt hún hefði ekki nein
teljandi afskipti af pólitík, hafði hún
þó mjög ákveðnar skoðanir í þeim
efnum. Hún var það sem kallað er
„vinstri sinnuð" í orðanna bestu
merkingu. Vildi þjóðfélag þar sem
hinir sterkari styðja hina veikari,
svo að allir geti komist til þess
þroska sem þeir hafa gáfur og
hæfileika til.
Ég segi þetta hér, vegna þess
að ég veit að hún vill að þetta komi
fram. Hún þekkti Þórberg Þórðar-
son, rithöfund, og ég held að hún
hafí haldið meira upp á ritverk hans
en annarra, enda boðskapur þeirra
I ætt við lífsskoðun hennar.
Ég veit að Guðrún hafði bjarg-
fasta trú á lífi eftir dauðann og
taldi sig hafa ótal sannanir fyrir
þvi úr eigin lífi.
Fyrir fáeinum vikum var ég
staddur hjá henni og þá sagði hún
við mig: „Nú fer ég bráðum að fara
frá ykkur og þeim fer að fækka
stundunum sem við getum rætt
saman.“ Ég sá hana aðeins einu
sinni eftir það.
Ég þakka Guðrúnu fyrir langa
og ánægjuríka viðkynningu og áma
henni velfarnaðar á nýjum leiðum.
Þar bíða vinir í varpa
sem von er á gesti“.
Pálma syni hennar, bamabömum
og systkinum votta ég og fjölskylda
mín dýpstu samúð.
Ævar Jóhannesson
Nanna Kristín Jakobs
dóttír - Kveðjuorð
Fædd 26. október 1937
Dáin27.júni 1988
Stundum stöndum við höggdofa
og orðvana frammi fyrir ráðstöfun-
um skapara vors, okkur dimmir
fyrir augum og helkuldinn nístir
hjartað. aðeins svartnætti sorgar
og dapurleika virðist framundan.
Hvers vegna þarf hinn slyngi sláttu-
maður að slá allt hvað fyrir er?
Hvers vegna er móðirin og eigin-
konan hrifin svo snöggt og mis-
kunnarlaust úr faðmi fjölskyldunn-
ar — frá dætram og eiginmanni,
frá hálfnuðu dagsverki á sviði tón-
listarinnar í þágu fegurra mannlífs?
Spumingamar hrannast upp í hug-
anum — en það verður færra um
svör, aðeins tóm og eyðileiki. En
tíminn læknar öll sár þótt örin
hverfí aldrei.
Smám saman streyma fram í
hugann hlýjar og notalegar minn-
ingar frá liðnum samverastundum:
Veisla á Ránargrund 5. Húsmóðir-
in, hógvær og hlédræg og ekki allra
við fyrstu kynni, ber fram réttina
og kynnir þá persónulega hvern og
einn með leiftrandi kímni og hlýjum
glettnisglampa í augum. Stund við
arineld í notalegu rökkri — eðalvín
glóir í glösum, mannlífíð skoðað í
spéspegli. Nærvera Nönnu — alltaf
hlý og gefandi — aldrei kreíjandi.
Seinna komust við að því að hún
átti til að bera æðraleysi hetjunnar.
Við minnumst stunda sem þessara
með þakklæti til æviloka.
Skuggi dauðans hvflir nú yfir
fjölskyldunni á Ránargrand 5, en
birtan sem stafar frá hlýjum og
góðum minningum mun sigrast á
þeim skugga og sólin sem alla verm-
ir og huggar mun bijótast fram í
gegnum skýin á nýjan leik þrátt
fyrir allt.
Við sendum Gísla og dætranum,
föður og systkinum og öllum þeim
sem um sárt eiga að binda vegna
fráfalls Nönnu Jakobsdóttur, inni-
legar samúðarkveðjur og biðjum
þeim guðsblessunar.
Óttar og Jóhanna
Reinaldur Reinalds-
son - Minning
Fæddur 27. apríl 1958
Dáinn 12. júlí 1984
Ég kynntist Reinaldi Reinalds-
syni í prestaskólanum í Freiburg,
Þýskalandi, og voram við þar sam-
an í þijá vetur. Reinaldur ákvað
að gerast prestur og þjóna kaþólska
söfnuðinum á íslandi stuttu eftir
að hann tók kaþólska trú. Fyrrver-
andi biskup, dr. Hinrik Frehen, tók
ákvörðun hans vel og sendi hann
utan til náms. Reinaldur reyndist
frábær námsmaður. Þegar á fyrsta
ári var hann orðinn fremstur í bekk
sínum enda hafði hann þá þegar
kynnt sér allvel ýmis guðfræðileg
rit, m.a. „Grandkurs des glaubens“
(Kennslubók í trúfræði) eftir hinn
fræga jesúíta Karl Rahner. Mennt-
un Reinalds var víðtæk og náði
djúpt, einkum hvað snerti sígild rit
hins kaþólska heims, og kom það
hinum prestnemunum á óvart, sem
allir vora aldir upp í kaþólskri trú.
En Reinaldur jók þekkingu sína enn
frekar með tíðum Biblíulestri og
djúpu bænalífi. Biblían lá alltaf
opin á skrifborði hans og bar þess
merki að hún væri mikið notuð.
Aðdáun hans á orði Guðs hafði
hvetjandi áhrif á okkur. Við komum
saman tvisvar í viku í hópi prest-
nema til þess að lesa nokkur vers
úr heilagri ritningu og spjalla um
þau, og alltaf urðum við andlega
ríkari eftir slíkar samræður.
Á skrifborði Reinalds stóð einnig
lítið Maríulíkneski og logaði á rauðu
kerti fyrir framan það. Talnabandið
lá rétt hjá og eftir því sem ég veit
best greip hann oft (það til að biðja
bænir sínar. Hann kynntist einnig
austurlensku Jesúbæninni: „Jesús
Blómastofa
FriÖfmm
Suöuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
0pí6 öll kvöld
til ki. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við Öli tilefni.
Gjafavörur.

Kristur, guðssonur, miskunna þú
mér, syndugum manni." Þessa bæn
biðja kristnir menn í Austur-Evrópu
og endurtaka hana stöðugt í hljóði
með sjálfum sér þannig að hún
verður eins og andardráttur sálar-
innar.
Reinaldur var mjög hrifinn af
hátíðleika helgisiðanna í kaþólsku
kirkjunni, og var brátt falið að vera
helgisiðameistari í dómkirkjunni í
Freiburg. Þann 15. maí 1983 þáði
ég prestsvígslu þar ásamt 24 öðram
prestsefnum af hendi Óskars erKP'
biskups Freiborgar og athöfnin fór
fram með prýði undir stjóm Rein-
alds.
Sjóndeildarhringur Reinalds var
víður. Hann þekkti margt fólk,
kynntist m.a. Karli Rahner S.J. og
hóf í áföngum að skrifa doktorsrit-
gerð hjá Karli Lehmann, erkibisk-
upi í Mainz og stjómanda biskupa-
ráðs Þýskalands.
En vefeir Guðs era órannsakan-
legir. Hann kallaði þjón sinn aftur
til sín þann 12. júlí 1984 öllulír
aðstandendum á óvart. En við
treystum á fyrirheit Jesú sem sagði:
„Þar sem ég er, þar mun og þjónn
minn vera."
Ég þakka Guði fyrir Reinald, sem
var mér vinur og hjálparhönd á leið
minni til að takast á hendur þjón-
ustu í kirkju Guðs. Við sameinumst
móður hans, Þorbjörgu Bjömsdótt-
ur, og öðram aðstandendum hans
í bæn fyrir eilífri farsæld hans og
þökk til Guðs fyrir þann tíma sem
við fengum að njóta samvista við
hann.
Hámessa kl. 10.30 í dag í Krists-
kirkju, Landakoti, verður sungin til
minningar um hann.
Séra Jakob Rolland
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
sonar mins, bróður, mágs og frænda,
ÁRNA ÁGÚSTS EINARSSONAR,
Hverfisgötu 42,
Reykjavfk.
Sérstakar þakkir færum við Samhjálp. Guð blessi ykkur öll.
Fyrir hönd aðstandenda,
Margrát Gunnlaugsdóttir.
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — Sími 681960
Legsteiiiar
Framleiðum allar stærðir og gerðir af legsteinum.
Veitum fúslega upplýsingar og ráðgjof
________um gerð og val legsteina. ,
ÍB S.HELGASON HF
| STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 SlMt 76677