Morgunblaðið - 12.03.1989, Blaðsíða 39

M nuoAaunmi^ QII/I^IASIVIAS aiaA.mviuoflOM
MÖRGUNBLAÐIÐ SAMSAFNIÐ SUNNUDAGUR 12. MARZ 1989
C 39
Nú er öðruvísi um
að litast í
Viðeyjarstofu.
Húsið hefur löngum verið erfitt í
viðhaldi. Á háaloftinu er nú
skemmtilegur ráðstefnusalur og
þótt kolaeldavélar hafi sinn
„sjarma" er þessi sennilega ekki
notuð í dag.
SÍMTALIÐ...
ER VIÐ HEIÐARIONES VITAVÖRÐ Á DALATANGA
Orðinn vanur að geta ekki
hlaupið á bíó eða ball
97-71199
„Halló."
-Góðan dag. Þetta er á Morgun-
blaðinu, Friðrika Benónýs heiti
ég. Mig langaði að forvitnast um
hvernig þið hefðuð það þarna fyr-
ir austan."
„Við höfum það ágætt þakka
þér fyrir.“
-Og hvemig er veðrið?
„Veðrið er nú að skána. Það
er sólskin eins og er, en þetta er
búið að vera ansi rysjótt í vetur,
óvenjulega vindasamt, en þó eng-
in stórviðri.“
-Og færðin?
„Landleiðin inn í Mjóafjörð er
alveg lokuð og til þess að komast
sjóleiðina verður að vera alveg
sléttur sjór, sem kemur nú ekki
oft fyrir á þessum árstíma."
-Hvað gerið þið þá ykkur til
dundurs?
„Það er nú ósköp fátt annað
en að sinna verkunum. Veðrið er
tekið á þriggja tíma fresti og svo
erum við með skepnur, tvær kýr
og töluvert af kindum, sem þarf
að sinna, þannig að það er nóg
að gera.“
-Hvað emð þið
mörg þarna?
„Það em ég og
kona mín, Marzibil
Erlendsdóttir, og tvö
böm okkar, fimm og
tveggja ára. Svo em
tengdaforeldrar
mínir, Erlendur
Magnússon og Elfri-
ed Pálsdóttir, sem
hafa verið hér vita-
verðir í 20 ár og em
það ennþá, við emm
bara að leysa þau af
um tíma.“
-Og ykkur leiðist ekkert í fá-
menninu?
„Nei, alls ekki. Konan mín er
nú alin upp við þetta og ég var
sjómaður áður en ég kom hingað,
svo ég var orðinn vanur því að
geta ekki hlaupið á bíó eða ball
þegar mér sýndist. Það er helst
að krakkamir sakni leikfélaga,
maður er ekki alltaf nógu viljugur
að leika við þau. Auðvitað er allt-
af leiðinlegra þegar vegurinn lok-
ast eins og núna og maður óttast
hvað gerist ef eitthvað kemur
uppá, en maður forðast að hugsa
um það.“
-Þið hafið þá ekki komist á
þorrablótið?
„Nei, en ég minnist þess nú
ekki að hafa komist á það þessi
sex ár sem ég hef verið hér, svo
það vom engin vonbrigði.“
-Heldurðu að það fari ekki að
vora?
„Ég er nú ekki viss um það.
Það er oft hvasst hér fram eftir
vori og sjórinn úti fyrir er kaldur,
svo það getur orðið
bið á því. Síðasta vor
var ekki gott, en þau
næstu tvö þar á und-
an vom mjög góð.
Maður vonar bara
það besta.“
-Ég vona lika að
þið farið að komast
aftur í samband við
umheiminn. Þakka
þér fyrir spjallið
Heiðar og vertu
blessaður.
„Þakka þér sömu-
leiðis. Blessuð."
'í
■( A . janúar 1965. Framsýning
A'iá Hver er hræddur við
Virginiu Woolf? eftir Edward
Albee í Þjóðleikhúsinu. Baldvin
Halldórsson var leikstjóri og aðal-
hlutverkin léku þau Helga Valtýs-
dóttir og Róbert Arnfinnsson.
Ungu hjónin vom leikin af Gísla
Alfreðssyni og nýútskrifaðri leik-
konu, aðeins tvítugri að aldri,
Önnu Herskind. Gagnrýnendur
luku lofsorði á sýninguna, allir
nema einn, og hrifust ekki síst
af leik þessarar ungu leikkonu.
Sýningin naut gífurlegra vinsælda
og var sýnd fyrir fullu húsi út
leikárið. Sumarið eftir var síðan
farin leikferð um allt landið og
stóð hún í sex vikur.
Anna Herskind hélt áfram að
leika í Þjóðleikhúsinu í nokkur ár
og 1971 lék hún frú Finndal í
framhaldsleikritinu Sambýli sem
byggt var á sögu Einars Kvaran
og flutt í útvarp. Síðan hefur ekk-
ert frá henni heyrst í leiklistinni.
Við höfðum samband við Önnu
til að forvitnast um hvað hún
væri að gera um þessar mundir.
„Það er dálítið skrýtið tímabil
í lífi mínu núna“ segir Anna, „ég
var búin að vinna við tölvuskrán-
ingu í 18 ár, lengst af hjá Búnað-
arfélaginu, en hætti siðastliðið
haust og fór að læra nudd. Það
er virkilega skemmtilegt enda
hefur mig alltaf langað til að
vinna með fólk. Svo hef ég ofan
af fyrir mér með því að lesa inn
á hljóðbækur fyrir Blindrabóka-
safnið. Hvað ég les? Allt mögu-
legt. Núna er ég að lesa inn ástar-
sögu en er nýbúin að lesa inn
HVAR
ERU ÞAU
NÚ?
ANNAIIERSKIND
LEIKKONA
Draumurinn
um leiksvið-
iðyfirgefiir
mann aldrei
íslenska málfræði. Annars snýst
allur minn áhugi um dulspeki og
dulfræði og margir segja að ég
sé stórskrýtin."
Anna útskrifaðist úr leiklistar-
skóla Þjóðleikhússins 1964 og
meðal þeirra sem vom í sama
árgangi era Arnar Jónsson,
Bryndís Schram, Jón Júlíusson og
Þómnn Magnea Magnúsdóttir.
Anna talar með söknuði um árin
í skólanum og starfið í Þjóðleik-
húsinu, en aðstæður neyddu hana
til að fá sér öruggari vinnu árið
1971. Hún segir það ógleyman-
lega og ómetanlega reynslu að
hafa fengið að vinna með lista-
fólki eins og Helgu Valtýsdóttur
og Róbert Arnfinnssyni strax eft-
ir útskrift og að hún hafi verið
dauðhrædd um að leika svo illa
að það skemmdi sýninguna. Hún
beið því með mikilli eftirvæntingu
eftir leikdómunum og sá fyrsti,
sem birtist í Vísi daginn eftir
fmmsýningu, var mjög neikvæð-
ur. „Mér brá alveg óskaplega þeg-
ar ég sá þennan fyrsta leikdóm,
en síðan birtust dómar í hinum
blöðunum og þeir gagmýnendur
vom rífandi lukkulegir með sýn-
inguna og mig. Mikið var ég feg-
in.“
Um það hvort hana dreymi um
að leika aftur segir Anna: „Ég
er raunsæ og geri mér grein fyrir
því að allar slíkar vonir em tál-
sýn. En draumurinn um leiksviðið
yfirgefur mann aldrei.“
Ánna með Róbert Arnf-
innssyni og Gísla Al-
freðssyni í sýningu Þjóð-
leikhússins á Hver er hræddur
við Virginiu Woolf? 1965.
Anna var búin að starfa við
tölvuskráningu í 18 ár, en
hætti síðastliðið haust og er
nú að læra nudd.