Morgunblaðið - 29.03.1989, Blaðsíða 50

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. MARZ 1989
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN F. ODDSSON,
Hólmgarði 22,
Reykjavik,
lést á Borgarspítalanum aðfaranótt 26. mars.
Sigrún Kristjánsdóttir,
Ingibjörg Kristjánsdóttir, Hafliði Ólafsson,
Kristjana Kristjánsdóttir, Sigfús Garðarsson
og barnabörn.
t
Ástkær sonur, faðir og bróðir,
VALDIMAR EYBERG INGIMARSSON,
póstmaður,
Hverfisgötu 26,
Hafnarfirði,
andaðist í Landspítalanum að morgni 27. mars. Jarðarförin verð-
ur auglýst síðar.
Valný Benediktsdóttir,
Kristján Valdimarsson,
systkini og aðrir ættingjar og vinir.
Eiginmaður minn, faöir, tengdafaðir og afi,
bóndi,
BALDURÞÓRÐARSON,
Hjarðarholti, Dalasýslu,
sem lést á heimili sínu miðvikudaginn 22. mars verður jarðsung-
inn frá Hjarðarholtskirkju föstudaginn 31. mars kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vildu
minnast hans er bent á Hjartavernd.
Ferð verður frá BSÍ kl. 8.00 og til baka sama dag.
Anna Markrún Sæmundsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
HVERVANN?
11.387.234 kr.
Vinningsröðin 25. mars:
2X2 - X12 - 2X1 - X1X
12 réttir = 9.311.609 kr.
6 voru með 12 rétta - og fær hver í sinn hlut kr. 1.551.917,-
11 réttir = 2.075.625 kr.
135 voru með 11 rétta - og fær hver í sinn hlut kr. 15.374,-
-ekkibaraheppni
Minning:
Emil Emils Emilsson
Fæddur 1. maí 1932
Dáinn 17. mars 1989
Þegar jafn hlýr og ljúfur vinur
og Emil Emilsson hverfur okkur,
hugleiðum við genginn veg, og finn-
um hlýjar hugleiðingar renna gegn-
um móðurstöðvar tilfinninganna,
finnum hve hjarta og sál tendrast.
Þegar atorka, þekking og reynsla
eru í hámarki gerum við ekki ráð
fyrir neinu, sem tefur för að settu
marki í okkar heimi. Hér hafa for-
lögin gripið í taumana hjá okkur.
Emil Emilsson, Fálkagötu 32, dó
föstudaginn 17. mars.
Sjúkdómssaga Emils náði aftur
til júlí 1988, en þá leitaði hann til
læknis sökum slappleika, að honum
fannst. Frá þeim tíma var Emil
stöðugt undir læknishendi auk stór-
aðgerða, sem þessum sjúkdómi
fylgdi.
Von, trú og fullvissa um að sigur
ynnist voru einu hugsanir, sem
hugleiddar voru, annað var ekki
hugleitt. Emil Emils Emilsson var
fæddur á Fálkagötu 32, Reykjavík,
fyrsta maí 1932.
Fyrsta barn foreldra sinna, sem
voru Emil Ásmundsson sem var
fæddur að Fálkagötu 32 og ól allan
sinn aldur þar og Jónína Guðmunds-
dóttir, fædd og uppalin í Skötufírði
við ísafjarðardjúp. Systir Emils er
Helga, sem er gift Halldóri Ingva-
syni kennara í Grindavík, hógvær
og veglynd kona.
Hér í þéttbýlinu má sjá hversu
staðfastur og trúr Emil var sínu
umhverfí, að hann byggði heimili
sitt á þeim grunni, sem hann var
fæddur og alinn upp á. Á Grímstað-
arholtinu fann Milli sig strax í
æsku, því flutningur þaðan var aldr-
ei til umræðu. Þar voru alltof marg-
ir félagar og vinir, þar var fjaran
og sjórinn, trillurnar og gömlu
mennimir, sem miðluðu strákunum
af reynslu sinni, einnig var fót-
boltinn í hávegum hafður. Síðan
kom herinn. Þama undu þeir sér
vel, sem vom að alast upp á þeim
tíma, því þama var frelsi til allra
átta. Á þessum ámm mynduðust
svo djúpar vinátturætur, að þær
vara enn í dag og um ókomna tíð.
Þegar Milli var 15 ára réðst hann
í að læra bifvélavirkjun og bílasmíði
hjá Póststjóminni, sem svo var köll-
uð. Eftir að hafa öðlast réttindi í
þeim greinum og að afloknu iðn-
skólanámi réðst hann til Landleiða
og vann þar næstu 10 árin. Þá
færði hann sig til á vinnumarkaðn-
um í eina skiptið á ævinni, en þó
ekki lengra en úti Skerjaförð, og
þá til Olíufélagsins Skeljungs. Það
var 1961 og var hann þar óslitið
til dauðadags, sem umsjónarmaður
með bílaflota fyrirtækisins. Gríðar-
leg afköst liggja eftir hann í véla-
og bifreiðaviðgerðum, sem sam-
ferðamenn hans geta vottað.
Árið 1959 kvæntist Emil heit-
konu sinni, Sigríði H. Arndal úr
Hafnarfírði, en þá höfðu þeir feðgar
í sameiningu reist mikla nýbygg-
ingu við gamla æskuheimilið. í
þessari nýju íbúð byijuðu ungu
hjónin sinn búskap. Böm þeirra eru
Rúnar, fæddur 25. ágúst 1958,
Jónína, fædd 23. maí 1962. Sigríð-
ur bjó þeim gott og hlýlegt heimili,
þar sem allir vinir og kunningjar
fengu að njóta þeirrar velvildar og
vinarhugs, sem þau áttu bæði í svo
ríkum mæli.
Þar sem foreldrar Emils höfðu
búið í öraggu skjóli ungu hjónanna
fyrstu árin kom að því, að Jónína
móðir Emils lést eftir erfíð sjúk-
dómsár úr liðagigt. Eftir það naut
faðir Emils stuðnings þeirra þar til
hann lést 1980. 23. nóvember 1981
rís ein báran enn á þessu fámenna
heimili, og sá sorgaratburður verð-
ur, að þau missa einkadóttur sína
úr heilablóðfalli, aðeins 19 ára
gamla. Sorgin við dótturmissinn
efldi samhug þeirra, þroskaði þau
og jók traust þeirra hvors á öðra
og má segja að þau hafí með mann-
kostum og trú sigrast á þeirri þung-
bæra sorg, sem þessu fylgdi, því
til er sú gleði, sem enginn getur
orðið hluttakandi í nema gegnum
sorg, því hún er stundum einskonar
útsæði, uppaf henni sprettur vaki
gleðinnar, því þeir sem hafa lent í
mestri alvöra lífsins skynja hugtök-
in tvenn.
Emil Emilsson var maður atorku
og iðjusemi, alinn upp við vinnu og
aftur vinnu. Að afloknum almenn-
um vinnudegi var oftast bætt við
sig þrem og uppí fímm tímum í
viðbót, þar til vinnudegi lauk hjá
Emil, enda veit ég, að öllum sam-
ferðamönnum hans og vinum var
þetta kunnugt. Öllum var hann
búinn að greiða götu með viðhald
og viðgerðir á kunningjabflunum,
því vinnuþrek hans var nær ótak-
markað. Emil vann verk sín eins
og allir vita sem til hans þekktu
af alúð og ástúð og nú þegar kvöld-
sett er orðið er eins og ástúðarilm
leggi frá öllum þeim verkefnum,
sem hann vann. Hann var góðvin-
ur. Emil Emilsson var sannur sonur
íslensku þjóðarinnar og er henni
vegsauki að verkum hans.
Orð
milli'vina
gerir daginn góðan.
Það gleymist ei
en býr í hjarta þér
sem lítið fræ.
Það lifir
og verður að blómi.
og löngu seinna
góðan ávöxt ber.
(Gunnar Dal.)
Söknuður er mikill í hjörtum okk-
ar vina hans. Ég votta Sigríði eigin-
konu hans og Rúnari einkasyni
samúð fjölskyldu minnar.
Gestur Eggertsson
Mágur minn, Emil Emilsson,
Fálkagötu 32, Reykjavík, lést að
heimili sínu 17. þessa mánaðar.
Emil hafði kennt sér meins fyrir
um það bil ári og gengið undir upp-
skurð sem bundnar vora vonir við,
en sjúkdómurinn tók sig upp aftur,
og þótt ættingjar bæra ugg í bijósti
kom kallið fyrr en nokkur átti von á.
Emil var fæddur 1. maí 1932 í
Reykjavík, sonur hjónanna Emils
Ásmundssonar fyrram verkstjóra
t
Eiginkona mín og móðir,
SJÖFN A. ÓLAFSSON,
Valhöll,
Patreksfirði,
andaðist fimmtudaginn 23. mars. Jarðsett verður frá Patreks-
fjarðarkirkju föstudaginn 31. mars.
Guðjón Hannesson,
Anna Stefania Einarsdóttir.
t
GUÐMUNDUR ÁRNI JÓNSSON,
Nönnugötu 7,
verður jarðsettur frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 30. mars kl. 10.30.
Anna Andrésdóttir,
Þorbergur, Gunnar, Magnús, Jón
og fjölskyldur.
hjá Bæjarútgerð Reykjavíkur og
konu hans Jónínu Guðmundsdóttur.
Era þau hjón bæði látin.
Emil ólst upp. á Grímsstaðaholt-
inu, en svo var svæðið suður og
vestur af Háskólabíói nefnt áður
fyrr. Holtið var á uppvaxtaráram
Emils eins konar þorp laustengt við
þéttbýliskjama Reykjavíkur. Marg-
ar sögur sagði Emil mér frá æsku-
áram sínum á Holtinu og þá sam-
stöðu sem ríkti með unglingum þar
og varð kv.eikjan að stofnun Knatt-
spymufélagsins Þróttar sem bundið
var við það svæði fyrstu starfsárin.
Lék Emil knattspymu með Þrótti í
nokkur ár og sat í fyrstu stjóm
félagsins.
Snemma beindist hugur Emils
að vélum og viðgerðum og var hann
ekki hár í loftinu þegar hann
smíðaði vélknúinn kassabfl.
Emil lærði bifvélavirkjun hjá
Sambandinu, en réði sig til Land-
leiða að námi loknu þar sem hann
starfaði sem bflsljóri og bifvélavirki
í nokkur ár. Árið 1961 réðst hann
til Olíufélagsins Skeljungs, en þar
hafði hann umsjón með verkstæði
og bflaflota meðan heilsan leyfði
eða fram á þetta ár.
Emil giftist árið 1959 Sigríði H.
Amdal ættaðri úr Hafnarfírði. Þau
hjón eignuðust tvö böm, Sveinbjöm
Rúnar f. 1958, bifvélavirkja, nú
starfsmann hjá Dælum hf., og
Jónínu f. 1962, en hún lést 1981.
Er því skammt stórra högga á milli
hjá þeim Sigríði og Rúnari.
Einn var sá geisli sem yljaði, er
dökkar hugsanir sóttu að í veikind-
um Emils, en það var Atli Freyr,
sonur Rúnars, sem dvaldi tíma og
tíma hjá afa og ömmu á Fálkagöt-
unni síðustu mánuðina.
Mér er þakklæti í huga, þegar
ég minnist Emils. Hann tók mér
einstaklega vel, er ég kom fyrst á
heimili hans í fylgd með einkasyst-
urinni Helgu, sem síðar varð konan
mín. Með okkur þróaðist síðan vin-
áttu sem ekki féll skuggi á. Margar
stundimar spjölluðum við saman í
bflskúmum bak við heimili hans,
en þar hafði hann útbúið lítið verk-
stæði. Þar dvaldi hann löngum í
frístundum, því Emil var einstak-
lega vinnusamur og gat helst aldrei 1
iðjulaus verið.. Margir era þeir
bflamir, sem hann kom á skrið fyr-
ir vini og kunningja, því alltaf hafði
Milli tíma, ef illa stóð á, og ófáar
era þær stundimar sem hann eyddi
við mína farkosti gegnum árin.
Oft er erfítt að sætta sig við
þegar fólk er kallað af vettvangi,
án þess að hafa lokið dagsverki.
Þó léttir það söknuðinn að eiga ein-
ungis ánægjulegar minningar um
góðan dreng.
Ykkur Siggu, Rúnari og Atla
Frey sendi ég mínar bestu samúðar-
kveðjur.
Halldór Ingvason
í dag, miðvikudaginn 29. mars,
kveðjum við hinstu kveðjju, vin okk-
ar Emil Emilsson eða Milla eins og
við voram vön að kalla hann. Okkur
langar í örfáum orðum að minnast
hans og þakka þær stundir sem við
áttum með honum.
Það er alltaf erfítt að skilja það,
þegar maður á besta aldri er kallað-
ur burt frá öllum og öliu að manni
fínnst. En það gerir manni það