Morgunblaðið - 14.01.1990, Blaðsíða 17

16 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. JANÚAR 1990
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. JANUAR 1990
C 17
BRÓSI
EINS OG frægir meistarar í sama fagi
hreyfir Brósi sig hratt en svífandi, notar
mörg og hröð handtök, talar með hönd-
unum, dregur alltaf seiminn í síðasta
orði og á ótrúlega auðvelt með að koma
fólki í gott skap.
Þannig er hann á hárgreiðslustofúnni
og ekki er hann ósvipaður heima fyrir
hvað skapið snertir, en ýmislegt kemur
þó á óvart.
Þar klæðist hann hjólabuxum og firaman
á bolnum hans brosir Mikki mús frísklega
og á engan veginn heima innan uin virðu-
leg rokokohúsgögn hárgreiðslumeistar-
ans. Tilvist Mikka áþessu heimili lýsir
best andstæðunum í fari húsbóndans,
stráknum í vanafastri manngerðinni.
Eg er að tína hérna klipsin upp
úr vasanum," segir hann nýkom-
inn heim úr vinnunni rétt eftir
kvöldmatarleyti, „ég var nefni-
lega að greiða vini mínum sem
liggur á Landsspítalanum.“
Býður mér svo inn á heimili sitt, sem er
á efstu hæð í húsi í Hólahverfi, og minnir
óneitanlega á glæsileg húsakynni plantekru-
eiganda í Suðurríkjunum eins og þau gerð-
ust áður fyrr. Rokokohúsgögnin spegla sig
í gljáandi viðargólfinu og stórir speglar í
dökkum römmum eru áberandi á veggjun-
um. Allt er í fullu samræmi, — nema síminn
sem Addú kona hans er að tala í, — hann
er Mikki mús í fullu veldi. „Ég keypti hann
úti og ætlaði að gefa Viktor syni okkar
hann, en tímdi því svo ekki,“ segir Brósi
og er nú kominn í heimafötin, svartar hjóla-
buxur og Mikka mús-bol. Svo lagar hann
kaffi í „ekta“ capuccino vél og hefur á orði
að svona vél þurfi allir að fá sér.
Franska blóðið
Nafnið Brósi er fyrir löngu orðið þekkt
í hárgreiðsluheiminum, en það mun vera
stytting úr orðinu „bróðir". Þegar Brósj var
sex ára úti í Eyjum var heiðarleg tilraun
gerð til að losa hann við gælunafnið, hann
færður til prestsins fínn og strokinn í bláum
matrósafötum, vatni ausinn og gefið nafnið
Sigurður Grétar.
En „litli bróðir“ var þó aldeilis ekki laus
við gamla nafnið og nú þekkir hann varla
sála undir öðru nafni. „Ég á þetta nafn
orðið einn, held ég, og er farinn að nota
það meira og minna í daglegum viðskipt-
um,“ segir hann.
Brósi er yngsti sonur af lakóngsins fræga
í Eyjum, Binna í Gröf, en þau voru átta
systkinin, fjórar stúlkur og fjórir drengir.
„Þetta voru allt miklir sjómenn í fjölskyld-
unni og því spurðu menn pabba oft hvernig
stæði á þessum hárgreiðsluáhuga hjá
stráknum. Pabbi sagði þá alltaf að hann
hefði það frá sér. Hann var víst duglegur
að laga hárið á systrum sínum hér áður
fyrr!“
Reyndar var nú hárgreiðslumaður í ætt-
inni, Frakkinn Jose Van der Cruyce hárkollu-
gerðarmaður, en það var sonur hans, Louis
Henri Vanercruyse, sem kom til íslands á
skútuöldinni og átti soninn Benóný, langafa
Brósa, með íslenskri stúlku.
Kannski var þetta í blóðinu, en Brósi
segir ferilinn hafa byijað þegar hann fór
að laga hárið á móður sinni. Hún vandi
synina fljótiega á að snyrta sig og laga
hárið undir hattinum, því sjálf hafði hún
slæma sjón. Á Bítlatímabilinu fór Brósi að
klippa félaga sína og þeir hvöttu hann til
að læra fagið. Hárgreiðslan lék í höndum
hans og svo fór að hann lærði hana, þótt
hann hafi upphaflega ætlað að verða gull-
smiður. „Ég held það hafi kitlað hégóma-
girnd pabba, hann var kannski orðinn ieiður
á sjómönnum. En hann sagði líka að ég
yrði að vera góður, helst sá besti.“
Feimnin
Síðan 1973 hefur Brósi rekið hárgreiðslu-
stofu í Reykjavík ásamt eiginkonu sinni,
Arnþrúði Jósepsdóttur, sem auðvitað fékk
gælunafnið Addú, því í Eyjum þóttu skírnar-
nöfnin fullhátíðleg. Addú lærði upphaflega
tískuhönnun í Danmörku, en fór síðan í
hárgreiðslunám hjá éiginmanninum. Þau
hafa verið saman síðan þau voru fimmtán
gömul og eiga einn sextán ára gamlan son.
Brósi hefur unnið ótaldan, keppnir og
haldið sýningar bæði hér og erlendis með
íélögum sínum í Intercoiffeur. Sá félags-
skapur er alþjóðleg regla hárgreiðslufólks,
sem terigist vináttuböndum. Aðeins tvö þús-
und manns eru meðlimir, þar af þrettán frá
íslandi, og má þar finna frægustu og þekkt-
ustu hárgreiðslumeistara heimsins.
Ég spyr hann hvort hann hafi tekið ein-
hvern af þessum meisturum, t.d. Alexand-
er, hinn fræga franska hárgreislumeistara,
sér til fyrirmyndar, og hann segir að auðvit-
að hafi hann verið ofarlega í huga sér alla
tíð, „en veistu, ég er alls ekki góður kenn-
ari, mér fellur miklu betur að sýna hár-
greiðslu."
— En þessi fijálslega framkoma við
„kúnnana," hefurðu lært hana af þessum
mönnum?
„Nei þetta er eitthvað í mér,“ segir Brósi.
„Þegar einhver ókunnur kemur, hvort held-
ur er á stofuna eða hingað heim til mín,
þá hugsa ég strax, þessari manneskju verð-
ur að líða vel hjá mér. Til að vera virkur
sem hárgreiðslumaður og sem manneskja,
verð ég að hafa gott andrúmsloft í kringum
mig. Mér finnst ég skyldugur til að ná góðu
sambandi við fólk, kannski fyrst og fremst
svo mér líði vel sjálfum.
Ég hef aldrei verið nógu „töff“ til að láta
mér standa á sama um fólk. Og þú trúir
því kannski ekki, en Brósi er óskaplega feim-
inn, spéhræddur 'og óöruggur. Eg verð oft
að taka í hnakkadrambið á sjálfum mér
þegar ég geng t.d. inn í sal fullan af fólki,
og eins þegar ég vil bíða úti í bíl svo ég
komist hjá því að hitta fólk. Heyrðu karl
minn, þú ert hræddur við fólk, áminni ég
þá sjálfan mig!
Á stofunni er ég aftur á móti í konungs-
ríki mínu!“
Morgunstundin
„Fyrir nokkrum árum var tískan uppá-
þrengjandi," segir Brósi þegar við tölum
um konur og hártísku. „í dag er hún
skemmtilegri, það geta ailir fundið eitthvað
fyrir sig. Þegar kona kemur til mín á stof-
una þá reyni ég að komast að því hvað hún
vill að ég hjálpi henni með. Það gildir ekki
lengur að segja konu að hafa einhveija
ákveðna hárgreiðslu, hver veit nema hár-
greiðslan sem hún sjálf kýs verði í tísku á
morgun? Hún verður sjálf að fá að ráða
með og ef hún er ánægð þá kemur hún aftur.
Ég hef fylgst með konum í starfi mínu
í tvo áratugi og sé mikinn mun á þeim frá
því sem áður var. Þær eru húsmæður,
mæður, vinna úti, en klæða sig svo sjálf-
stæðiskápunni, og ég held að hvergi í heim-
inum fylgist konur jafnvel með gangi heims:
mála og hér. Samt halda þær sínu striki
sem kynverur. Já, þær þurfa að vera allt í
öllu,— ég huridvorkenni þeim stundum!“
— En karlarnir, hafa þeir breyst?
„Þeir hafa verið tuskaðir til og því farið
upp á við með konunni! Ég er nú ekkert
sérstakur hér heima fyrir, kem til dæmis
aldrei nálægt mat. En ég sé um að leggja
á borðið, ég er í essinu mínu þegar ég get
skreytt eitthvað og skapað.“
— Brósi, ertu aldrei í vondu skapi?
„Nei, ég hef óskaplega gott skap. En
sjáðu til, helgustu stundir mínar eru á
morgnana þegar ég er nývaknaður. Þá vil
ég vera í næði í svona hálftíma. Kannski
þá gæti ég hreytt einhveiju í fólk ef það er
að skipta sér af mér.
Ég hef líka þörf fyrir að vera einn og
þegja í smátíma þegar ég kem úr vinn-
unni. Oft koma vinir mínir og þá þegjum
við bara saman og horfum ef til vill á sjón:
varpið. Því eins og spámaðurinn sagði: í
■ - #8lf
j- -M
c

■

'......

Morgunblaðið/Árni Sæberg
Morgunblaðið/Sverrir Vilhelmsson
HARGRE
siiywr
þögulli vináttu finnur sálin morgun sinn og
endurnærist."
Þunglyndi ásækir sjaldan Brósa eftir því
sem hann segir, en með hækkandi sól fær
hann þó ákveðna vorveiki. „Þá verð ég að
komast í burtu, ferðast eitthvað. Ef minnsti
vottur depurðar sækir á mig þá reyni ég
að gera eitthvað sem mér þykir skemmti-
legt. Ýti öllu öðru frá mér, því það er ekk-
ert sem má ekki bíða. Einnig er gott að
eiga vin sem maður getur þusað yfir og
togar mann upp úr lægðinni.
Jú auðvitað hefur „þessi þunglyndi" bank-
að á dyrnar hjá mér, en ég hleypi honum
bara aldrei inn.“
Lítið ljóð
Fólk heldur gjarnan að hárgreiðslufólk
stundi mikið samkvæmislífið, og Brósi segir
það oft hafa fylgt starfi sínu. „En nú er
ég farinn að velja og hafna. Eiginlega vil
ég helst að fóik komi til mín, ég er latur
að fara út sjálfur. Skemmtilegast finnst
mér að vera innan um fólk sem ég elska,
sjá það glatt. Mér finnst gaman í einkaboð-
um þar sem er spilað á gítar og sungið, þá
er fólk nær barninu í sjálfu sér.
Ég gæti vel að drengnum í mér. Ef ég
gerði það ekki þá væri ekkert gaman að
lifa. Mér finnst alltaf jafn gaman að fá
pakka, þótt ég sé nú hættur að kíkja í jóla-
pakka löngu fyrir jól eins og ég gerði hér
áður fyrr. Þá læddist ég með límband og
vasaljós inn í skápinn hennar mömmu þar
sem allir pakkarnir voru geymdir og opnaði
hvern einasta og lokaði svo aftur.“
Ég spyr hann hvort hann sé gefinn fyrir
munað og hann jánkarþví:„En aðeins ef ég
fæ að njóta hans með fólki sem mér þykir
vænt um. Ég er mikið fyrir alla tækni,“
segir hann og sýnir mér tækjasafn í skápn-
um undir.sjónvarpinu, „og ég vil helst eiga
SJÁ NÆSTU OPNU
eftir Kristínu Marju Baldursdóttur
Fyrir tveimur áratugum þótti það undarlegt ef karlmenn lærðu hárgreiðslu, — of kven-
legt starf að margra dómi. En Guðbjörn Sævar og Sigurður Grétar Benónýsson skelltu
skolleyrum við öllum athugasemdum þar að lútandi, og eru núna þekktustu karlkyns
meistarar í sínu fagi hér á landi. Eins og títt er um hárgreiðslufólk eru þeir þekktir
undir gælunöfhum og þykir þeim sem til þekkja einhver Ijómi, léttleiki og glans yfír
lífsstíl þeirra. En hveijir eru þeir í raun og veru? Eru þeir í stöðugum samkvæmum,
eða eru þetta alvarlega þenkjandi menn? Hvaðan fá þeir orkuna sem heldur þeim léttum
og kátum allan daginn? Leggjast þeir aldrei í þunglyndi? Þessu svara þeir sjálfir, Dúddi
og Brósi.
DÍIDDI
)
MEÐ MÝKT kattarins hreyfir Dúddi sig
í kringum konurnar þegar hann klippir
þær, handtökin eru fá en ákveðin og
rödd hans lág og djúp. Hann spjallar um
heima og geima meðan hann vinnur og
allir eru svo vissir um að Dúddi sé maður-
inn sem allt snýst í kringum þegar
glaumur og glans er annars vegar.
Fæstir vita að þegar hárgreiðslumeist-
arinn kemur heim hendir hann af sér
haminum, klæðist stígvélum og reið-
buxum og þeysir upp í sveit þar sem
hann kann best við sig þegjandi á hest-
baki, órakaður og ógreiddur.
Aníunda tímanum að kvöldi til
er Dúddi að koma úr vinnunni
og ég verð honum samferða upp
á efstu hæð í húsi við Þing-
holtsstrætið.
„Ég ætlaði að vera búinn að kveikja ljós
þegar þú kæmir,“ segir hann þegar við
opnum dyrnar að íbúðinni. En ljósahafið frá
borginni gæti þess vegna dugað og engar
gardínur eru til að skyggja á dýrðina. Hvítar
flísar eru á gólfinu nema í stofunni þar sem
fá en stílhrein leðurhúsgögn eru. Ábstrakt
myndir hanga á veggjum og neðan úr miðju
loftinu leikur lítil brúða lausum hala, karl
í svörtum trúðsfötum.
— Er allt svona frumlegt hjá þér? segi
ég, þegar ég fæ kaffi úr bollapari þar sem
undirskálin er eins og samanbrotið blað.
„Ég er hrifinn af stílhreinum hlutum,
ákveðnum formum og skúlptúrum," segir
hann og teiknar form í loftið, „ég er lítið
fyrir skraut."
Dúddi segist smám saman vera að flytja
dótið sitt úr íbúðinni yfir til sambýliskonu
sinnar, en sjálfur var hann giftur eitt sinn
og á fjórar uppkomnar dætur.
Fallegu konurnar
Dúddi var aðeins átta ára gamall þegar
hann ákvað að verða hárgreiðsiumaður. „Ég
var á gangi niður Bankastrætið með
mömmu þegar ég sá Nýja bíó. Þá ákvað
ég að eignast svona hús þegar ég yrði stór
og taka inn feitar og ljótar konur sem færu
fallegar út frá mér aftur!
Það var nú ekki algengt hér á landi þeg-
ar ég var unglingur að karlmenn lærðu
hárgreiðslu, enda var kjarkurinn í mér ekki
meiri en svo, að ég þóttist vera veikur fyrsta
daginn sem ég átti að mæta í vinnuna. Og
þegar ég var spurður fyrstu árin hvar ég
ynni, þá nefndi ég aldrei hárgreiðslustof-
una, sagðist bara vinna á Hverfisgötunni.
En mér hefur aldrei leiðst í starfinu mínu,
og kannski ekkert skrýtið því ég er allan
daginn að búa eitthvað til. Það besta er að
fá að ráða því hvernig hárgreiðslan á að
vera. Mér þykir verra þegar konur koma
til mín með fullmótaðar hugmyndir, því oft-
ast veit ég hvað hentar þeim best. Oft er
það að konur þora ekki að breyta til, og þá
er það verkefni mitt að gera það. Nú er ég
ekki að ræða um algjöra byltingu, heldur
frekar formbyltingu sem gefur annan svip.
Hér áður fyrr hlupu konur eftir hverri nýrri
línu sem kom, eitt var í tísku og allt annað
hallærislegt. Núna eru þær meðvitaðri um
hvað þær vilja.
Konur eru miklu opnari og sjálfstæðari
núna finnst mér. Og þótt þær séu alltaf
uppteknar þá gefa þær sér tíma til að fara
á hárgreiðslustofu."
Bóndinn
í rúma tvo áratugi hefur Dúddi, eða
Guðbjörn Sævar, rekið hárgreiðslustofu og
verið mikið í sviðsljósinu sem sannur meist-
ari í sínu fagi. Hann er forseti Haute Coiff-
eur Prancaise og félagi í Intercoiffeur, og
allar sýningarnar hafa ekki síður gert hann
þekktan; það er eins og flestir þekki nafnið
Dúddi, þótt þeir hafi ekki hugmynd um
hver maðurinn er.
Dúddi var skírður tveggja ára gamall,
en gælunafnið festist þó við hann engu að
síður. Hann hefur aldrei notað föðurnafn
sitt, er reyndar Karlsson, og finnst föður-
nöfn algjör óþarfi.
„En ég held það hafi verið mun algeng-
ara hér áður fyrr að kalla börn gælunöfn-
um. Konan, sem ég var skírður eftir, átti
tvíbura sem voru kallaðir Diddi og Dússi,
svo það var ekkert eftir nema Dúddi handa
mér!
— Hvers vegna eru allir hárgreiðslumenn
kallaðir gælunöfnum?
„Ég hef nú ekkert hugleitt það, en senni-
lega skapar það ákveðinn léttleíka."
Ég spyr hann hver sé fyrirmynd hans
hvað fagið snertir og hann segist auðvitað
beina augum sínum til Frakklands. „Annars
er Spánveijinn LLongeras í uppáhaldi hjá
mér. Hann er frumlegur, notar ákveðin form
og línur.“
— Reynir þú að vera ákveðin „týpa“?
„Nei alls ekki. Ég virka öruggur, en það
er bara fasið. Stór hluti af starfi mínu er
að tala við viðskiptavinina, og þá verður
maður að vera opinn og fijálslegur. Mér er
sagt að ég eigi auðvelt með að tala við fólk,
en ég er ekkf duglegur að halda ræður!
Hárgreiðslustofan er heimavöllur minn, —
annars staðar er ég ekki eins örugggur, þá
dreg ég mig frekar til baka. Dúddi og Guð-
björn Sævar eru ekki sami maðurinn. Dúddi
er hárgreiðslumaðurinn sem er alltaf á sýn-
ingum og innan um fólk, Guðbjörn vill vera
til hliðar. Vera á hestum uppi í sveit. Draum-
urinn hans er að verða bóndi.
Mér var skemmt þegar húsfreyjan á
bænum þar sem ég er alltaf komst að því
að ég væri þessi Dúddi. Þú ert svo frægur,
sagði hún, og þú ert svo venjulegur!"
Kryddið í tilveruna
Fyrir rúmum tveimur árum fór Dúddi
einu sinni sem oftar upp í sveit með dæturn-
ar í útilegu. „Við vorum uppi í Borgarfirði
og ætluðum að grilla okkur mat um kvöldið
en höfðum þá gleymt öllu kryddi. Mér leist
ekkert á kryddlaust lambakjöt og eftir að
hafa reynt að ná í krydd uppi í Húsafelli
þar sem allt var lokað, fór ég á næsta bæ
sem voru Bjarnastaðir og fékk þar lánað
krydd. Húsfreyjan tók mér óskaplega vel
og þarna á bænum reyndist vera hesta-
leiga. Það var nú upphafið á hestamennsk-
unni.
Ég var alltaf í útilegum þegar ég var
krakki, og svo síðar með stelpurnar mínar
fjórar. Eftir að hestarnir komu til sögunnar
hef ég notað hvert tækifæri til að komast
upp í Borgarfjörð og kann þar best við mig,
í reiðstígvélum, órakaður og ógreiddur. Gríp
oft í heyskap og önnur störf með hesta-
mennskunni.
Mér finnst fólkið í sveitinni líka vera ein-
lægara og jákvæðara, það er ekki að velta
sér upp úr þessum vandamálum og lífsgæð-
um sem einkenna oft borgarlífið.
Ég hafði nú áður farið á hestbak, en
þetta er allt öðruvísi þegar maður þekkir
hestinn. Þá ert það þú sem stjórnar, ekki
hann. Það er kannski egoið, — að finna að
maður stjórnar!"
Ertu egoisti?
„Já, kannski er það ákveðið „ego“ að
vilja sýna föt og hárgreiðslu. Ég kvíði aldr-
ei fyrir því að fara upp á sviðið, nýt þess
reyndar. Ég sýndi oft föt, var alltaf innan
um fólk og það er skemmtilegt svo framar-
lega sem maður staðnar ekki i því. En ég
hef dregið mig út úr skemmtanalífinu því
ég hef áhuga á öðru núna.
En mér finnst ákaflega gaman að dansa,
og við förum oft út eingöngu til þess, en
ekki þó á þessa almennu skemmtistaði, þar
er hávaðinn og lætin of mikil. Mér finnst
líka skemmtilegt að fara 'út að boi’ða, og
vera innan um góða vini.“
SJÁ NÆSTU OPNU