Morgunblaðið - 27.04.1991, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. APRÍL 1991
35
Minning:
Kristín Sveinsdótt-
irfrá Uxahrygg
og gat ég treyst honum fyrir öllu.
Hann var alltaf tilbúinn að hlusta
ef mér lá eitthvað á hjarta. Hann
var alltaf svo saklaus og einlægur.
Hann sá góðu hliðarnar á öllum,
enda átti hann marga góða vini og
óteljandi kunningja. Hann sagði
aldrei neitt sem særði nokkurn,
þrátt fyrir að það væri stutt niður
á stríðnina og grínið.
Óli var hamingjusamur, það var
augljóst. Það geislaði af honum
hvar sem hann kom. Það var ómög-
ulegt að vera niðurdreginn í návist
hans. Með léttleika sínum kallaði
hann alltaf fram bros og kom öllum
í gott skap. Þrátt fyrir lífsgleðina
talaði hann óvenju mikið um dauð-
ann. Honum var áreiðanlega ætlað
æðra hlutverk annars staðar.
Ég votta ijölskyldu hans og vin-
um samúð mína.
Sigga Dögg Auðunsdóttir
„Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.“
Þetta eru hendingar úr sálmin-
um fallega, sem svo oft koma í
hugann þegar þeir falla frá, sem
okkur þykir vænt um.
Ungir piltar eru að skemmta
sér, fá sér „rúnt“ eins og við segj-
um gjarnan. Og þegar við vöknum
að morgni berst sú harmfregn, að
það hafi orðið bílslys og tveir piltar
séu slasðir en Óli Palli dáinn.
Fyrir allmörgum árum var bank-
að heima hjá okkur og úti fyrir
standa tveir félagar, brosandi og
hressir. Þetta voru vinir og skólafé-
lagar dóttur okkar, sem við vissum,
að hétu Óli Palli og Sissi, seinna
mátti þekkja bankið. Þeir urðu líka
vinir okkar, og alltaf var jafn
hressandi og gott að hitta þá fé-
laga, það streymdi frá þeim lífs-
gleðin.
Síðan skilja leiðir eins og geng-
ur. En alltaf þegar við hittumst
var sama glaðlega viðmótinu að
mæta, og þess munum við sakna
nú, þegar annar þeirra er fallinn
frá, svo langt um aldur fram.
En vegir guðs eru órannsakan-
legir. Kæru foreldrar, bróðir, syst-
ir og aðrir vandamenn:
„Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu þá aft-
ur hug þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vepa þess sem var gleði þín.“
(Kahlil Gíbran.)
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Sæa og Bjössi
Dáinn: Þegar ég frep þá fékk,
mér fannst ég elding slegin:
Á eftir ég lengi í leiðslu gekk,
sem lamaður niður dreginn.
Að langt yrði skeið þitt, ég var að vona
á velli lífsins, en það fór svona.
(Grétar Fells)
Síðastliðinn sunnudag barst
okkur sú harmafregn að félagi
okkar Ólafur Páll Pálsson hefði
látist í umferðarslysi þá um nótt-
ina. Við fylltumst sorg, þá beiskju,
síðan sorg á nýjan leik. Það er
erfitt að skilja af hveiju jafnaldri
okkar er hrifinn svo skyndilega á
brott úr samfélagi okkar.
Hvers vegna?
Eftir sitja minningar um ein-
staklega fjörugan og lífsglaðan
félaga og vin sem gerði tilveru
þeirra sem hann umgekkst bæði
bjartari og hlýrri.
Við minnumst liðinna daga úr
Grunnskóla Borgamess þegar
amstur og áhyggjur hins daglega
lífs voru víðs fjarri og tíminn fór
að mestu í ungæðisleg prakkara-
strik og saklaust gaman.
Fyrr en varði dró ský fyrir sólu
og nú horfum við í annað sinn á
bekkjarsystkin okkar kveðja þenn-
an-heim. Þetta er stórt skarð í lít-
inn og samheldinn hóp.
Við erum þakklát fyrir þær fjöl-
mörgu ánægjustundir sem við átt-
um með Óla Palla.
Við bekkjarsystkin Óla sendum
foreldrum hans, systkinum og öðr-
um aðstandendum hugheilar sam-
úðarkveðjur og biðjum þeim bless-
unar.
Minningin um góðan dreng lifir.
Bekkjarsystkin
Fædd 2. ágúst 1902
Dáin 17. apríl 1991
Það var á vordögum 1951 sem
ég kom fyrst að Uxahrygg til þess
að dvelja þar sumarlangt. Mér var
ætlað að vera í smásnúningum fyrir
Kristínu enda ekki nema 8 ára gam-
all. Það var gott að vera snúninga-
sveinn Kristínar og er margs að
minnast frá þessum tímum. Enda
varð þessi sumardvöl ein 8 sumur
og var Uxahryggur mér sem annað
heimili og hefur þessi vinátta haldist
allan tímann. Kristín var mikil dugn-
aðarkona komin af dugnaðarfólki
úr Meðallandinu nánar tiltekið frá
Melhól. Kristín giftist Guðjóni Bjarn-
asyni og eignuðust þau 5 börn. Vil-
borgu gift Sigurgeiri Valmundssyni,
Sveinn kvæntur Elínu Antonsdóttur,
Bjarni kvæntur Aðalbjörgu Aðal-
björnsdóttur, Óskar og Gróa.
Kristín var höfðingleg kona rögg-
söm og ákveðin í fasi. Jafnframt var
hún létt í lund og átti gott með að
umgangast jafnt stóra sem smáa og
leið öllum vel í návist hennar. Hún
var hláturmild og fundvís á grínið.
Hún var góð húsmóðir og mikill
höfðingi heim að sækja og ekki
minnist ég þess að nokkur hafi feng-
ið að fara svangur frá henni. Hún
hafði mikið yndi af tónlist, lék á
harmónikku á sínum yngri árum og
aftur þegar hún var farin að eidast.
Ekki tel ég neinn vafa á því að hún
hefði getað náð langt í tónlistinni
ef hún hefði haft tækifæri til þess
að menntast á því sviði. Einnig hafði
hún mikinn áhuga á blómum og var
gaman að horfa á hana vökva og
snyrta blómin því það var gert með
svo mikilli nærgætni og umhyggju.
Eitt sinn dvaldi hún hjá okkur í borg-
inni og var þá einstakt að kynnast
annarri hlið á henni, sem var ein-
stakur áhugi á öllu sem var að ger-
ast hér og naut hún þess vel að
skoða byggingar og mannvirki í
borginni.
Ekki var mikið um þægindi á
þessum árum á Uxahrygg og voru
það mikil viðbrigði fyrir borgarbar-
nið að koma í bæ þar sem allir sváfu
í baðstofu. Enn minnist ég þess hvað
mér fannst það einkennilegt að fara
í háttinn fyrsta kvöldið innan um
allt heimilisfólkið. En þetta vandist
Það er erfitt að skrifa kveðju um
vin, sem hrifinn er frá okkur í blóma
lífsins. Það kom eins og reiðarslag,
þegar bróðir minn hringdi í mig og
sagði mér að Jón S. Halldórsson
hefði lent í alvarlegu umferðarslysi.
Sama kvöld lést hann af afleiðingum
þess. Mig langar aðeins að minnast
hans í nokkrum orðum. Jón Sigurð-
ur Halldórsson var aðeins 32 ára
er hann lést. Hann var einn af þeim
sem alltaf var boðinn og búinn að
hjálpa ef á þurfti að halda. Jón
hafði sérstaka ánægju af öllu mótor-
sporti og keppti í öllum greinum
þess. Hann lifði hratt og fyrir lið-
andi stund var sístarfandi og stopp-
aði aldrei. Alltaf á fullu í einhveijum
verkefnum. Minningamar um Jón
eru allar góðar og skemmtilegar og
er því sárt að hugsa til þess að
geta aldrei aftur hitt hann og rætt
sameiginleg áhugamál. Við bræður
vottum sambýliskonu hans, Louise
Dahl, og litlu dóttur þeirra innile-
gustu samúð okkar og eins foreld-
rum hans, systkinum og eldri dætr-
um'
Megi minning hans lifa.
Hálfdán Sigurjónsson,
Páll Sigurjónsson.
í margbreytileika lífsins, sem
samanstendur af því fólki sem við
kynnumst og umgöngumst, sést oft
hversu myndrófið er stutt og brcyt-
fljótt enda var hlýja heimilisfólksins
með þeim hætti að ekki var hægt
annað en að láta sér líða vel. Fyrstu
störf mín voru að gef hænsnunum
og tína eggin. Þarna kynntist ég því
vel hversu mikill dýravinur Kristín
var. Þa mátti ekkert ama að þessum
tvífætlingum og talað var við þá
eins og um jafningja væri að ræða.
Gott dæmi um það hversu mikill
dýravinur hún var er að ekki mátti
drepa flugurnar heldur varð að opna
gluggann og setja þær út og sagði
hún þá gjarnan þær eru búnar að
hlakka til sumarsins eins og við.
Þessara orða hef ég oft minnst og
opna oft gluggann enn þann dag í
dag og minnist þessara orða Kristín-
ar. Við vorum í því að þvo þvottinn
saman. Það var gert niður við læk
og var þá mitt hlutverk að klappa
þvottinn með spýtu. Þá var mikið
spjallað og fræddi hún mig um
margt í sveitinni sem var mér nýr
og framandi heimur. Kristín vildi að
maður ynni þegar maður átti að
vinna, enda vann hún mikið sjálf og
ekki minnist heimilisfólkið þess að
hafa komist á eftir henni í háttinn
eða komist fyrr á fætur en hún.
Samt gætti hún þess að ekki of-
gerði maður sér við vinnu. En að
því kom að ég fór að fá það á tilfinn-
inguna að þetta væru nú ekki karl-
mannlegustu störfin sem hægt væri
að vinna á bænum og svo fór að ég
fór meira yfir í það að hjálpa til við
búskapinn. Þá hafði hún góðan skiln-
ing á því að mig langaði meira að
fást við hestana heldur en að vera
við sápugerð eða eggjatínslu og
missti hún smám saman snúning-
spiltinn sinn til annarra starfa. Hér
kom vel í ljós hversu mikla um-
hyggju hún gat haft fyrir áhugamál-
um annarra. Eitt af mínum fyrstu
karlmannastörfum voru að fara að
slá með orfi og ljá. Guðjón smíðaði
fyrir mig orf þannig að ég gæti
stundað sláttinn eins og aðrir á
bænum. Hann var einstaklega barn-
góður og natinn við börn eins og
það að gefa sér tíma til þess að
smíða orf og kenna mér slátt um
hábjargræðistímann. Eitt sinn er ég
að aka hestakerru með mjólk og
stend þá upp í kerrunni og ek létt
eins og ég hafði séð þá gera í bíó-
myndunum en það tókst ekki betur
ingarlítið.
Þó kynnist maður fólki á lífsleið-
inni sem fellur ekki inn í þessa hefð-
bundnu litasamsetningu. Það fólk
geislar með sína drauma og fáir það
skilja. Sennilega stafar það af því,
að kærleikur og væntumþykja þess
til náungans er meiri og dýpri en
gerist og gengur.
Oft spyr maður sig hvort slíkt
fólk verði nokkurn tíma skilið af
umhverfinu? Þessar vangaveltur
koma í hugann er ég hugsa til Jóns
S. Halldórssonar, snögglega hvarf
hann af sjónarsviðinu. 1 augum
margra féll hann ekki að litrófi eða
ímynd þess lífs sem margir skapa
sem þann eina sanna raunveruleika
lífsins. En hvað er raunveruleikinn?
Jón var mjög sérstakur maður.
Ég fylgdist með Jóni og hafði þá
gæfu að kynnast honum. Hann bar
í bijósti sínu sterka réttlætiskennd,
virðingu og kærleika fyrir náungan-
um, oft dáðist ég af því hversu þolin-
mæði hans, elja og samviskusemi
var mikil. Oft og tíðum fékk hann
kaldar kveðjur fyrir sérstaka þjón-
ustulund sína, þar var hann ekki
að fullu metinn. Jón var einstaklega
hugmyndaríkur og skapandi og urðu
margir draumar hans að veruleika
á lífsferli hans, og enn fleiri ef hon-
um hefði verið gefinn lengri tími til
að sinna þeim.
En umfram allt var Jón mannvin-
til en svo að hjólin fóru undan vagn-
inum, mjólkin af og hesturinn fæld-
ist. Ég bjó mig undir skammir frá
húsbóndanum fyrir þessi strákapör
mín. Þegar Guðjón kom til mín og
var búinn að kynna sér hvað hafði
gerst þá var það eina sem hann
sagði það hefði getað farið verr.
Þetta þótti mér vænt um að heyra,
þegar ég átti skilið annað verra.
Samt voru þessi orð sögð þannig að
ég skildi vel að ég hafði gert rangt.
Hjónaband þeirra Kristínar og Guð-
jóns var mjög farsælt. Þau voru
ákaflega samrýnd og með þeim var
jafnræði. Guðjón missir heilsu fljót-
lega eftir að ég hætti að vera sumar-
maður og kom þá vel í ljós hversu
mikið jafnaðargeð hann hafði þegar
hann þurfti nú að vera meira við
innistörf en áður.
Löngu eftir að ég var hættur að
vera sumarmaður og kominn með
fjölskyldu þá var Kristín alltaf að
hugsa til okkar. Tryggð hennar var
einstök. Það voru pijónaðir sokkar
og peysur sem var verið að gefa
börnum okkar allan þann tíma sem
hún hafði heilsu til.
Þessi stutta sumardvöl var í ein
8 ár og þarna tókst vinátta milli
okkar og heimilisfólksins á Uxa-
hi-ygg sem varir enn.
Við fjölskyldan geymum minn-
ingu um góða konu og kveðjum
hana með söknuði.
Daði Agústsson
Hinn 17. apríl var heiðurskonan
Kristín Sveinsdóttir húsmóðir á Uxa-
hrygg í Rangárvallasýslu kölluð til
hærri heima, eftir stutta legu á
Sjúkrahúsi Suðurlands, 88 ára.
Hún fæddist 2. ágúst 1902 á
Melhól í Leiðvallahreppi,
V-Skaftafellssýslu. Foreldrar henn-
ur, sem sameinaði óeigingjarna
framkomu, hjartahlýju og umburð-
arlyndi sem er svo fátíð nú á dög-
um. Sumir segja að Jón hafi oft
storkað örlögunum. En er það ekki
einmitt það sem við flest gerum þó
á mismunandi sviðum sé? Köstum
ekki steinum úr glerhúsi. Ég tel
mig heppinn mann að hafa fengið
að kynnast þeim góða dreng sem
Jón var. Minningin um hann býr í
bijósti mínu.
Unnustu Jóns, börnum, foreldrum
og systkinum sendi ég mínar innile-
gustu samúðarkveðjur.
Sigurður Nordal
Við höfum kvatt góðan félaga
sem hefur sett mark sinn á fram-
gang akstursíþrótta á íslandi. Það
var sumarið 1989 sem Jón tók þátt
ar hjónin Gróa Bjamadóttir frá Ytri-
Lyngum og Sveinn Ingimundarson
frá Staðarholti. Kristín var yngst
systkina sinna sem vora: Bjarni, f.
1887, járnsmiður og sjómaður í
Vestmannaeyjum, maki Ragnhildur
Þórðardóttir frá Gerðarkoti í Holts-
sókn. Sveinn, f. 1891, bóndi á Mel-
hól, maki Anna Bjarnadóttir frá
Geirlandi. Ingimundur, f. 1893,
bóndi á Melhól, maki Valgerður Ingi-
bergsdóttir frá Melhól. Ingibergur
f. 1898, bóndi í Sandaseli, maki
Árnfríður Sigurbergsdóttir, f. 1895
frá Fjósakoti. Guðný, f. 1899, d.
1904.
Fljótlega eftir fermingu tekur hin
harða lífsbarátta við svo sem algeng-
ast var hjá ungu fólki á þeirri tíð,
en um möguleika til menntunar var
tægast að ræða.
Árið 1927 giftist Kristín, Guðjóni
Bjarnasyni frá Efri-Ey í Meðallandi.
Það var mesta heillaspor í lífí þeirra
beggja. Samlíf þeirra varði í nærri
60 ár, en Guðjón andaðist 1986.
Brottför Guðjóns varð Kristínu erfitt
tímabil, en hún átti sína sterku trú
sem aldrei brást. Börnin hennar
mynduðu um hana skjaldborg og
hún var þeim ævinlega þakklát, því
hún gleymdi aldrei því sem henni
var vel gert. Eins og fyrr segir var
Kristín mjög trúuð kona og sótti
styrk sinn í trúna. Sterk og stolt var
hún og þannig mun ég minnast góð-
vinkonu minnar og næsta nágranna.
Hún bað aldrei um neitt tvisvar sér
til handa og setti metnað sinn í að
geta séð fyrir sér sjálf. Að vorkenna
sjálfri sér var henni fjarri skapi, og
ef hún fyrirleit eitthvað var það
græðgi og undirlægjuháttur. Þeir
vinir sem hún eignaðist, vora vinir
fyrir lífstíð, en hún hafði lært það
af lífinu að búast ekki að óreyndu
við miklu af vandalausum. Hún lagði
mikið upp úr eindrægni fjölskyld-
unnar og gat þar verið kröfuhörð á
sína vísu. Eftir brottför Guðjóns
dvaidi Kristín hjá börnum sínum, er
mér óhætt að segja að fáir hafi feng-
ið betri umönnun á ævikvöldinu.
Böm Kristínar og Guðjóns era þessi:
Vilborg, f. 1928, maki Sigurgeir
Valmundsson bóndi í Eystra-Fróð-
holti. Sveinn, f. 1930, bóndi á Uxa-
hrygg, maki Elín Anna Antonsdótt-
ir. Bjarni, f. 1931, prestur á Val-
þjófsstað í Fljótsdal,_maki Aðalbjörg
Aðalbjarnardóttir. Óskar, f. 1933
býr á Uxahrygg, ókvæntur. Gróa,
f. 1935 býr á Uxahrygg, ógift.
Kristín hélt öllu sínu til síðustu
stundar. Ég minnist með sérstökum
hætti umhyggju hennar gagnvart
mér og mínum.
Blessuð skal minning hennar.
Petrína Ólafsdóttir
í torfærukeppni á vegum Jeppa-
klúbbs Reykjavíkur. Þar mætti hann
til leiks og var sigurstranglegur eins
og í öllum þeim keppnum sem hann
tók þátt í. Þetta mun ekki hafa
verið í fyrsta sinn sem hann tók
þátt í torfærukeppni því að hann
mun hafa keppt í Grindavík á áram
áður ásamt því að hafa tekið þátt
í flestum greinum akstursíþrótta.
Hann mætti til leiks með vel út-
búinn bíl og stefndi á sigur af fullri
hörku er lagt var í snarbrattar
brekkurnar. Það sýndi hörkuna í
honum að þegar strákarnir voru að
tala um að slá af efst í börðunum,
þá spurði hann „strákar sláið þið af
í brekkum?" og sýndi þetta hörkuna
og einbeitinguna í keppninni. Hann
tók þátt í tveim keppnum á vegum
JR sumarið 1989 og var í toppbarát-
tunni eins og í allflestum keppnum
sem hann tók þátt í. Við keppendur
og starfsmenn keppnanna minn-
umst hans sem jákvæðum dreng í
garð félaganna sama á hverju gengi
í keppni. Það lýsir sálarró hans að
á meðan hann var t.d. að velta bíln-
um í keppni þá var hann að taka
bílinn úr gír og slá út höfuðrofa,
sem tók allan straum af bílnum.
Ut úr bílnum kom hann brosandi
og spurði, hvenær kæmi aftur að
honum í næstu þraut. Við félagarn-
ir og keppendur, vottum fjölskyldu,
börnum og öðrum ættingjum hans
í þeim harmleik sem yfir þau hefur
komið, samúð okkar allra. Megi
hann hvíla í friði.
Kveðja frá keppendum og
félögum í Jeppaklúbbi
Reykjavíkur.
Kveðjuorð:
Jón S. Halldórsson