Morgunblaðið - 12.06.1992, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JÚNÍ 1992
32
Minning:
Baldur Teitsson
deildarsljóri
Fæddur 28. ágúst 1928
Dáinn 5. júní 1992
í dag er til moldar borinn frá
Kópavogskirkju Baldur Teitsson,
deildarstjóri fasteignadeildar Pósts
og síma, Hófgerði 18, Kópavogi.
Hann fæddist í Eyvindartungu í
Laugardal. Foreldrar Baldurs voru
Sigríður Jónsdóttir og Teitur Eyj-
ólfsson, bóndi í Eyvindartungu.
Foreldrar Baldurs bjuggu þar og
er Baldur þar alinn upp í foreldra-
húsum.
Hann stundaði nám í Héraðs-
skólanum á Laugarvatni veturna
1944-1946 og í Samvinnuskólan-
um vetuma 1946-1948.
Baldur kvæntist eftirlifandi konu
sinni, Sigurveigu Þórarinsdóttur,
29. nóvember 1951. Foreldrar
hennar voru Guðrún Jóhannsdóttir
frá Eyrarbakka og Þórarinn Jóns-
son frá Stóra-Núpi. Þau bjuggu á
Eyrarbakka og telur Sigurveig sig
Eyrbekking.
Böm þeirra Baldurs og Sigur-
veigar em þrír synir, Þórarinn,
læknir, kvæntur Maríu Loftsdóttur;
Sigurður, læknir, kvæntur Jóhönnu
Ingvarsdóttur; og Gunnar, jarð-
fræðingur og kennari, kvæntur
Guðrúnu Reynisdóttur. Bamabörn-
in era 11 taisins.
Systkini Baldurs era: Ásbjörg,
maki Eiríkur Eyvindsson, rafvirkja-
meistari á Laugarvatni; Ásthildur,
maki Gunnar Guðbjartsson á
Hjarðarfeíli, en hann var lengi for-
maður Stéttarsambands bænda, en
er nú látinn; Jón, bóndi í Eyvind-
artungu, kona hans var Ingunn
Amórsdóttir, sem nú er látin; Eyj-
ólfur, trésmiður, maki Soffía Ár-
mánnsdóttir, þau búa í Reykjavík;
Ársæll, trésmiður, maki Guðrún
Siguijónsdóttir, þau búa á Selfossi;
og Hallbjörg, maki Helgi Jónsson,
bankastjóri á Akureyri.
Eftir nám i Samvinnuskólanum
stundaði Baldur skrifstofu- og
kennslustörf. Hann stundaði skrif-
stofustörf hjá fóður sínum, sem þá
sá um framkvæmdir við höfnina í
Þorlákshöfn. Hann var kennari í
einn vetur í Víðidal í Húnavatns-
sýslu og svo kennari einn vetur á
Amarstapa. Síðar réð hann sig til
Pósts og síma. Fyrst sem stöðvar-
stjóri á Stokkseyri frá árinu 1951
til ársins 1964. Síðan tók hann við
starfi fulltrúa í tæknideild og varð
síðar skrifstofustjóri í sömu deild
frá 1964-1976. Á þeim tíma sá
tæknideildin um byggingarfram-
kvæmdir fyrir Póst- og símamála-
stofnunina. Enda sá þá Baldur um
eftirlit og framkvæmdir, t.d. við
viðbyggingu Landssímahússins
1966, og allar þær breytingar sem
því fylgdu. Síðar tók Baldur við
starfí deildarstjóra fasteignadeildar
árið 1976, en því starfí gegndi
hann til dauðadags. Hann vann því
yfír 41 ár hjá stofnuninni.
Eftir að þau hjón, Baldur og
Sigurveig, fluttu frá Stokkseyri,
fluttu þau í nýbyggt hús sitt í
Hófgerði í Kópavogi og hafa búið
þar alla tíð síðan, og þar óskaði
vinur okkar eftir að vera þar til
yfír lauk enda fékk hann þar góða
aðhlynningu hjá konu sinni og son-
um og fjölskyldunni allri.
Baldur var mikill fjölskylduvinur
og hugsaði vel um sína fjölskyldu,
enda leituðu allir til hans og alltaf
komu líka úrræðin og lausnir á
málum frá honum.
Það er talað um að þegar þessi
ungi maður var stöðvarstjóri á
Stokkseyri hafí heimamenn litið til
hans sem föður þorpsins. Hann var
allt í senn; stöðvarstjóri, sjúkrabfl-
stjóri, leigubílstjóri án leigubíls og
hjálparhella fólksins yfírleitt.
Baldur var mikill áhugamaður
um skógrækt og þekkti vel allar
jurtir og plöntur. Hann þekkti fugla
í loftsins eins og fíngurna á sér.
Hann átti sumarbústað í landi Ey-
vindartungu við Laugarvatn, þar
undi hann vel og hvíldi sig við blóm-
in sín og fuglasönginn í faðmi fjöl-
skyldunnar.
Baldur sætti sig við þann dóm
sem kveðinn var upp fyrir um
mánuði, enda sagði hann við mig
þegar ég talaði við hann í símann
á hans heimili: „Ég er glaðasti
maðurinn á heimilinu, fólkið mitt
er lengur að sætta sig við þetta.“
Þessi endalok vora kannski það
besta í þeirri stöðu sem upp kom,
en Baldur átti margt eftir ógert,
en hann var þó búinn að gera
marga góða hluti.
Alia búskapartíð Baldurs og Sig-
urveigar bjó móðir Sigurveigar hjá
þeim á heimilinu, og leit Baldur á
hana sem sína bestu móður. Aldrei
bar neinn skugga á, og á það við
um allt heimilisfólkið í Hófgerðinu.
Hún lést árið 1983.
Þegar ég sótti um starf hjá Pósti
og síma var gott að geta leitað til
Baldurs, alltaf tók hann á móti sín-
um umsækjendum og viðmælend-
um sem sannur höfðingi. Okkar
kunningsskapur hófst þegar hann
var í Samvinnuskólanum með bróð-
ur mínum, en ég var þá í Iðnskólan-
um.
Ég vil þakka Baldri fyrir þau
tæplega tuttugu ár sem við höfum
starfað saman hjá Pósti og síma,
hjá slíkum yfirmanni er gott að
hafa starfað.
Ein síðasta dagskipun var:
„Slakið nú á, en haldið samt
áfram.“ Ég vil þakka Baldri fyrir
öll ferðalögin um landið, alla veiði-
túrana, en við áttum saman góðar
stundir á árbakkanum.
Ég færi kærar kveðjur frá okkur
öllum í fasteignadeildinni fyrir
samstarfíð á liðnum árum. Mér er
það ljóst að með þessum orðum
mínum er vini mínum lýst á ófull-
kominn hátt, drenglyndi, dugnaði,
samviskusemi og öðram góðum
eiginleikum hans era ekki gerð
skil sem skyldi.
Við hjónin og fjölskylda okkar
óskum þess að góður guð styrki
þig, Sigurveig, og synina þijá og
alla fjölskylduna á þessari sorgar-
og saknaðarstundu.
Láfendum guð minn líkna þú,
liðnum þú miskunn gefur.
Veit huggun þeim, sem harma nú,
hvíld væra þeim er sefur.
Góðir menn, drottinn, gef þú, að
í góðra manna komi stað
á öllu ráð einn þú hefur.
. (Sveinbjöm Egilsson)
Davíð Kr. Jensson.
5. júní sl. lést á heimili sínu
Baldur Teitsson deildarstjóri, Hóf-
gerði 18, Kópavogi. Þeir er til
þekktu vissu að hann gekk ekki
heill til skógar á undanfömum
mánuðum og að við þessu mátti
búast. Þó var það svo að þegar ég
frétti að hann væri dáinn kom það
á óvart. Mér er bæði ljúft og skylt
að minnast vinar míns og mágs
með fáeinum orðum, svo nátengdur
var hann mér og fjölskyldu minni
um margra áratuga skeið.
Baldur var fæddur í Eyvindar-
tungu í Laugardal 28. ágúst 1928,
sonur hjónanna Sigríðar Jónsdóttur
frá Stíflisdal í Þingvallasveit og
Teits Eyjólfssonar frá Fífuhvammi
í Reykjavík. Þau hjón hófu fyrst
búskap í Laugardalnum á Böð-
móðsstöðum 1921, en fluttu þaðan
að Eyvindartungu 1923, festu kaup
á þeirri jörð og bjuggu þar síðan
allan sinn búskap. Eyvindartunga
var ekki talin mjög stór jörð, húsa-
kynni og ræktun lands léleg. Úr
því var bætt fljótlega. Árið 1926
var byggt þar fyrsta íbúðarhús
sveitarinnar úr steinsteypu og raf-
lýst 1929 með vatnsrafstöð, tún
vora ræktuð, útihús upp byggð.
Þetta var unnið að mestu með sam-
hjálp fjölskyldunnar. Sigríður og
Teitur gerðu þessa jörð að ættaróð-
ali til að tryggja afkomendum sín-
um hana; og öllum bömum þeirra
var úthlutað land til að byggja þar
sumarbústað..
Baldur óx upp í samrýndum
systkinahópi; þau vora sjö, fjórir
bræður og þtjár systur, og var
hann fímmti í röðinni. Baldur gekk
í gegnum venjulegt bamaskólanám
að þeirra tíma hætti. Síðan fór
hann í Héraðsskólann á Laugar-
vatni, lauk þaðan prófi eftir tvo
vetur, fór eftir það í Samvinnuskól-
ann og lauk þar einnig prófi eftir
tilskilinn námstíma. Samvinnu-
skólapróf þótti góð menntun til
margvíslegra starfa og kom honum
að góðum notum síðar á lífsleiðinni.
Arið 1950 kynntist Baldur eftir-
lifandi konu sinni, Sigurveigu Þór-
arinsdóttur, er starfaði við símstöð-
ina á Eyrarbakka. Guðrún móðir
hennar var ekkja, hafði misst mann
sinn í sjóslysi frá tveimur ungum
bömum er bjuggu þar með henni.
Árið 1951 gengu þau Sigurveig og
Baldur í hjónaband. Fyrsta hjú-
skaparárið stundaði hann kennslu
á Snæfellsnesi en áður hafði hann
kennt tvo vetur í Húnavatnssýslu.
Kennsla féll Baldri vel og eignaðist
hann marga kunningja á þeim
áram er hann var kennari. Árið
1951 tóku þau hjónin að sér rekst-
ur símstöðvarinnar á Stokkseyri
og voru þar til 1964 er þau fluttu
til Kópavogs, að Hófgerði 18, og
hafa átt þar heima síðan. Baldri
hafði þá boðist starf er hann hafði
áhuga á hjá Póst- og símamála-
stofnuninni í Reykjavík. Þar varð
hann skrifstofustjóri og frá 1976
var hann deildarstjóri fasteigna-
deildar stofnunarinnar og gegndi
því starfi þar til yfír lauk.
Hjónaband Baldurs og Sigur-
veigar var afar farsælt alla tíð.
Hógværð og tillitssemi voru í önd-
vegi. Þau eignuðust þijá syni sem
tileinkuðu sér strax hinn góða, far-
sæla félagsanda er ríkti á heim-
ilinu, allir langskólamenntaðir
menn: Þórarinn, heilsugæslulæknir
á Seltjarnarnesi, f. 1951, kvæntur
Maríu Loftsdóttur og eiga þau fjög-
ur börn. Sigurður, yfírlæknir í 01-
afsvík, f. 1952, kvæntur Jóhönnu
Ingvarsdóttur, þeirra böm era fjög-
ur. Gunnar, jarðfræðingur, f. 1953,
kennari við Framhaldsskólann á
Húsavík, kvæntur Guðrúnu Reynis-
dóttur, þau eiga tvö börn.
Baldur var meðalmaður á hæð,
bjartur yfirlitum, mjög þægilegur
í viðmóti. Hann bar sig vel, þó hlé-
drægur en öraggur í framkomu,
setti mál sitt fram á skipulegan
hátt, færði rök fyrir málstað sínum
með hógværð. Hann virtist gjör-
þekkja þau mál er vörðuðu starf
hans og hugði vel að virðingu og
rétti stofnunarinnar í öllu því er
tilheyrði hans deild.
Baldur var minnugur og hug-
kvæmur, víðlesinn og því vel
menntaður. Hann virtist alls staðar
velkominn. Fólki leið vel í návist
hans. Hann tók að jafnaði málstað
þeirra er vora fjarstaddir en þó
sérstaklega þeirra er minna máttu
sín. Margra götu greiddi hann,
þeirra er áttu í erfíðleikum og
þurftu ráðgjafar við á einn eða
annan hátt. Ef leiðrétta þurfti bók-
hald eða skattaskýrslu eða eitthvað
amaði að, var hann fljótur að fínna
lausnir og greiða úr. Rík ástæða
er til að minnast þess hve Baldur
bar mikla umhyggju fyrir Guðrúnu
tengamóður sinni en hún fylgdi
fjölskyldunni alla tíð og var virt
og að henni hlúð sem best mátti
verða. Móður sinni sýndi Baldur
einnig sérstaka ástúð og nær-
gætni. Þegar fjölskyldan fór í sum-
arfrí vora báðar mæðurnar oftast
með þótt þröngt væri í bílnum.
Samband sona og föður var frá-
bært, þar sem öll vandamál voru
afgreidd svo að allir gætu við unað.
Mín fjölskylda á Baldri, Gógó og
sonum margt að þakka. Börn okk-
ar hjóna hafa oft dvalið á heimili
þeirra lengri eða skemmri tíma svo
aldrei bar skugga á.
Kæra fjölskylda. Við vitum að
sorgin er ykkur þungbær, hún kem-
ur til hvers og eins persónulega og
óvænt þótt við vissum að hún væri
nálæg, eða eins og Tómas
Guðmundsson skáld segir:
Hjónaminning:
Bergþóra Guðjóns
dóttir - Eggert
Torfi Jóhannsson
Bergþóra:
Fædd 19. janúar 1909
Dáin 6. júní 1992
Eggert Torfi:
Fæddur 27. maí 1920
Dáinn 2. febrúar 1989
Mig langar í nokkram orðum til
þess að minnast þessara yndislegu
hjóna, sem ég var svo heppinn að
fá að kynnast.
Ég var ekki nema 8 mánaða þeg-
ar ég kynnist Eggerti Torfa fyrst.
Það var þegar móðir mín réði sig
sem ráðskonu að Bjargi í Ólafsvík,
en þar bjó Eddi ásamt fósturforeldr-
um sínum.
Við Eddi hændumst fljótlega hvor
að öðrum og eftir því sem árin liðu
varð vináttan sterkari. Á meðan ég
dvaldi á Bjargi var mikið um gesta-
gang vina og vandamanna, þar á
meðal kom oft góð og falleg kona,
sem síðar átti eftir að giftast Edda,
en það var hún Bergþóra eða Bogga
eins og hún var alltaf kölluð. Oft
eru mér minnisstæðar heimsóknir
hennar til Edda, en þó sérstaklega
hvað mér þóttu skómir hennar allt-
af spennandi og oft þurfti að hlaupa
á eftir mér út á hlað þar sem ég
var kominn í skóna hennar, ákveð-
inn í að fá mér göngutúr um plássið.
Seinna flutti Eddi suður á Selfoss
og hóf vinnu við Búrfellsvirkjun í
nokkum tíma. Ég og mamma flutt-
um með honum og bjuggum við þá
á Selfossi með Edda. Efíir að Eddi
hætti við virkjunina fór hann aftur
vestur en við mamma urðum eftir
í Reykjavík.
Þegar ég varð eldri fór ég að
fara vestur til Ólafsvíkur á sumrin
til að heimsækja Edda og Boggu,
sem þá höfðu gift sig á sínum efri
árum og áttu fallegt heimili, fyrst
í Mýrarholti 7 og síðan í Sandholti
18 þar í bæ. Eddi stundaði alla al-
menna vinnu, en var þó mest í
byggingarvinnu, þar sem ég dund-
aði mér með minn hamar og nagla
og reisti hallir á meðan Eddi reisti
húsin.
Þau vora alla tíð mjög trúuð og
ræktuðu trú sína vel, og voru þau
iðin við að fara á samkomur hjá
Hvítasunnusöfnuðinum og var oft
gaman að fara með þeim á þær
samkomur. Eins fórum við oft suður
yfír heiði í heimsókn til hans Leifs
á Hólkoti og oft var nú gaman að
komast í alvöra sveit.
Það var oft mikill hamagangur á
sumrin í Ólafsvík og þar kynntist
ég mörgum af mínum bestu vinum
sem alltaf vora boðnir velkomnir
heim til Edda og Boggu. Þegar ég
fór svo að fara í sveit fyrir norðan
komu þau á hveiju sumri og dvöldu
í nokkra daga hjá mér og þá fórum
við oft saman í stutt ferðalög um
sveitina og áttum alltaf yndislegar
stundir saman í þeim ferðum.
En þegar ég komst á þann aldur
að ég færi að vinna, amk. sumar-
vinnu, fór ég að sjálfsögðu vestur
til þeirra hjóna og fór að vinna i
fískinum með Edda. Hvern morgun
fórum við saman með sitt hvort
nestisboxið þar sem í vora heima-
bökuð brauð og fleira góðgæti sem
Bogga hafði útbúið af kostgæfni
fyrir okkur.
Alltaf var jafn yndislegt og hlýtt
að vera hjá þeim og koma í heim-
sókn og sögurnar sem þau sögðu á
kvöldin í litla eldhúsinu, af löngu
liðnum tíma vörpuðu ævintýraljóma
á lífíð og tilveruna.
Hin seinni ár var Eddi orðinn
heilsulítill og lést hann á sjúkrahús-
inu á Akranesi árið 1989 eftir tölu-
vert langa sjúkrahúslegu.
En alltaf var jafn gott að heim-
sækja Boggu og eftir að ég stofn-
aði heimili kom hún iðulega í heim-
sókn þegar hún átti leið til Reykja-
víkur og var þá oft slegið á létta
stengi og rabbað um liðna tíma.
En tíminn líður og nú er hún far-
in í ferðalagið mikla, til okkar æðri
mátta og ég veit að þar bíður Eddi
og tekur á móti henni. Ég mun aldr-
ei gleyma þeim yndislegu stundum
sem ég átti með þeim hjónum og
bið ég góðan guð að varðveita þau
að eilífu og blessa minningu þeirra.
Ég vil votta fjölskyldum þeirra
og ástvinum mína dýpstu samúð og
bið guð að styrkja þau í sorg sinni.
Jóhannes Baldursson.