Morgunblaðið - 08.06.1993, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚNÍ 1993
Guðmundur Her-
mann Salbergsson
flugvirki - Minning
Fæddur 31. mars 1945
Dáinn 28. maí 1993
Dáinn, horfínn - harmafregn!
hvflíkt orð mig dynur yfír!
En ég veit að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn.
(Jónas Hallgrímsson)
Við urðum harmi slegin þegar
sú fregn barst okkur að hann
Gummi frændi hefði orðið bráð-
kvaddur. Þannig er lífið, enginn fær
þar neinu um ráðið.
Guðmundur Hermann var sonur
hjónanna Ingiríðar Vilhjálmsdótur
frá Reykjavík og Salbergs Guð-
mundssonar frá Vatnadal í Súg-
andafirði. Fyrstu æviár sín ólst
Guðmundur upp á Suðureyri við
Súgandafjörð. Faðir hans lést árið
1952 og fjórum árum síðar fluttist
Inga til Reykjavíkur með börnin
fjögur, en Guðmundur var ynstur
þeirra systkina.
Þegar Gummi fór að stálpast kom
hann til okkar í sveitina á sumrin
og fór að snúast í kringum kýrnar
og kálfana. Hann var alltaf svo
glaður og kátur og Iék við hvem
sinn fingur. Á sumarkvöldum fórum
við í alls konar leiki, eða út að á
eða upp í ós að veiða. Stundum
brugðum við okkur á hestbak. Það
var alltaf nóg að gera við leik og
störf í sveitinni. Gummi var sam-
viskusamur í öllum sínum störfum
og lipur snúningapiltur.
Árin liðu fljótt. Eftir almennt
skólanám hér heima fór Gummi í
flugvirkjanám til Bandaríkjanna.
Að loknu námi hóf hann störf sem
flugvirki hjá Loftleiðum og síðar
hjá Flugleiðum.
Árjð 1972 giftist Gummi Karól-
ínu Árnadóttur og eiga þau tvær
dætur, Hrund, fædd 16.4. 1974, og
Sigríði, fædda 4.12. 1977.
Gummi vann öll sín störf af dugn-
aði og nákvæmni og var einn af
þeim mönnum sem alltaf mátti
treysta á.
Minningamar um Gumma
gleymast ekki. Við biðjum Karólínu
og dætmnum þeirra allrar blessun-
ar og vottum móður hans og systr-
um og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu ^samúð.
Ásta, Helgi, Ásta Guðný
og fjölskylda, Efra-Seli,
Jóhanna Sigríður
og fjölskyida,
Ásdís og fjölskylda.
Guðmundur Salbergsson er dá-
inn, mikill öðlingur og Ijúfmenni
farinn yfir móðun miklu, aðeins 48
ára að aldri, öllum harmdauði.
Mér hraut af vörum er ég heyrði
um hið snögglega lát hans: „Ég
skammast mín fyrir að vera á lífí,
er svona öðlingar deyja.“ Hér er
stórt tekið upp í sig og heldur óvar-
lega sagt, en þessi orð mín lýsa
best tilfinningum mínum er ég frétti
lát Gumma, góðs og trausts vinar.
Hann fæddist á Suðureyri við
Súgandafjörð 31. mars 1945 og
voru foreldrar hans Ingiríður Vil-
hjálmsdóttir og Salberg Guðmunds-
son. Hann var yngstur fíögurra
systkina. Af systrum hans eru tvær
eftirlifandi, þær Ásta og Vilhelmína
Þórdís, en sú elsta þeirra, Svanhild-
ur, er látin. Faðir hans, Salberg,
er einnig látinn, dó aðeins fertugur
að aldri, snögglega af hjartaáfalli
og þannig dó einnig elsta systir
Gumma. Og nú, þegar Gummi fer
á sama hátt, er það þriðja heljar-
höggið sem dynur á móður hans
eftirlifandi. En Inga er æðrulaus
kona og sterk. Bið ég þess, að Guð
gefi henni styrk til að standa af sér
þetta reiðarslag, sem og hin tvö.
Sama styrks bið ég einnig eftirlif-
andi systrum hans og ekki síst eig-
inkonu hans og dætrum. Gummi
var hamingjusamlega giftur Karól-
ínu Árnadóttur og eiga þau tvær
dætur, Hrund 19 ára og Sigríði 16
ára. Hann dáði eiginkonu sína og
dætur og var mikill heimilisfaðir.
Er því missir þeirra mikill, en minn-
ingamar því betri, svo er Guði fyr-
ir að þakka.
Lífshlaup Guðmundar Salbergs-
sonar var allt of stutt, en fullt af
góðum árangri í starfí og hamingju
í einkalífj. Ég kynntist honum fyrst,
er hann var á 12. árinu og nýflutt-
ur til Reykjavíkur ásamt móður
sinni og systrum eftir lát Salbergs,
föður hans. Hann var drengur svo-
lítið sér á báti, hraustur, samanrek-
inn strákur, hlédrægur en þó til í
allt. Er hann óx úr grasi og þroskað-
ist vann hann þó nokkuð hjá Skóg-
ræktarfélagi Reykjavíkur í Fossvogi
og náði ég að fylgjast með honum,
þar eð fjölskylda konu minnar og
hans tengdust þáverandi fram-
kvædmastjóra skógræktarinnar,
Einari Sæmundsen, en hjá honum
leigði ég fýrstu ár búskapar míns.
Unglingurinn Guðmundur Sal-
bergsson tók aldrei neinum vettl-
ingatökum á hlutunum, enda vel
að manni. Var honum því oft treyst
fyrir miklu og ætíð vel af hendi
leyst. Sömu vinnubrögð fylgdu hon-
um gegnum lífið eftir að hann hafði
kosið sér lífsstarfið, en það var flug-
virkjun. Er ég mjög hreykinn yfir
því, að hafa að einhveiju leyti orðið
hvatinn að því að hann kaus flug-
virkjun að ævistarfi. Þar kom réttur
maður á réttan stað, því að í því
fagi gengur samviskusemin og ná-
kvæmnin fyrír öllu, en bakvið þarf
styrkinn og ákveðnina. Áhugi
Gumma fyrir flugvirkjun vaknaði
og blómstraði og úr varð að hann
fór til „Spartan“-flugskólans í Okla-
homa í Bandaríkjunum til náms í
flugvirkjun 1964. Þeir fóru tveir
saman, hann og Jóhannes Jónsson,
líka áhugamaður í flugvirkjun,
styrktir af Loftleiðum á þeim tíma.
Þessi tveir ungu menn með sameig-
inlegt áhugamál kynntust fyrst þá,
en sú kynning blómstraði síðan í
einlæga vináttu. Eftir skólann lá
leið þessara ungu manna saman til
starfa hjá Loftleiðum, fyrst í New
York, síðan til Braathens S.A.F.E.
í Noregi, en 1967 hófu þeir báðir
starf í Keflavík þar sem þeir hafa
starfað síðan, fyrst hjá Loftleiðum,
síðan Flugleiðum.
Gummi hefur í gegnum árin vax-
ið í starfi og verið treyst fyrir meiru
og meiru eftir því, sem árin hafa
liðið. Er lífi hans lauk var hann í
starfi í „viðhaldseftirliti" (mainten-
ance control), sæti í þeirri deild
skipa aðeins þaulreyndir og áreið-
anlegustu flugvirkjar Flugleiða. Má
því segja, að starfslega var lífshlaup
hans fullkomnað. En önnur hlið var
á lífi Gumma, félagslega og frí-
stundahliðin. Er ég lít yfir liðinn
tíma þá undrar mig alltaf hve mikl-
um stakkaskiptum hinn hlédrægi
og feimni unglingur tók með vax-
andi manndómi. Fljótt kom í Ijós,
að Guðmundur Salbergsson var
þeirri gáfu gæddur að geta smellt
saman vísu á stuttum tíma við ólík-
legustu aðstæður. Voru þetta ein-
stakar vísur, en oft heilu kvæða-
bálkarnir, alltaf fullar kímni og létt-
leika, því að Gummi kunni að sjá
hið kómíska í öllum hlutum. Fengu
menn að heyra þennan kveðskap
hans í fámennum hópum i upphafi,
en þetta þróaðist í þá átt að verða
aðalskemmtiefni árshátíða Flug-
virkjafélagsins um margra ára
skeið, svo og annarra samkvæma.
Gaman hafði Gummi af veiðiskap
í ám og vötnum og var hann með-
limur smá hóps starfsmanna Flug-
leiða, aðallega flugvirkja, er stund-
aði sjóbirtingsveiðar vor og haust
austur við Kirkjubæjarklaustur og
nágrenni. Við, sem nutum þeirra
forréttinda að skipa þennan hóp,
kunnum vel að meta félagsskap
Gumma. Hann var hinn ósérhlífni
góði félagi við veiðar sem annað.
Ef einhver þurfti að gerast sjálf-
boðaliði við keyrslu, þá var það
hann, sem gaf sig fyrst fram. Ef
þurfti að skipta um dekk, þá var
hann fremstur í flokki, alltaf reiðu-
búinn til átaka. En þegar að veiðum
kom truflaði hann enginn, þá
gleymdi hann sér og veiddi manna
best. Slíkur félagsskapur, eins og
sá sem myndaðist við veiðina fyrir
austan á sínum tíma, verður ná-
tengdur og helst órofínn, þó að
veiðamar hætti. Þar naut Gummi
sín vel og við í þessum hópi kunnum
vel að meta félagsskap hans, sem
við gleymum aldrei.
Hér hefur verið farið fljótt yfir
sögu, en það er við hæfi, því að líf
Guðmundar Salbergssonar varð
stutt hér á jörðu. Ég hefi reynt að
lýsa hve mikils ég mat Gumma, en
eflaust ekki tekist sem skyldi. Að
endingu vil ég svo kveðja vin minn
Guðmund Salbergsson með þökk
fyrir vináttu og tryggð og votta um
leið öllum hans nánustu dýpstu
samúð við fráfall hans.
Hann var drengur góður. Guð
blessi minningu hans.
Baldur Bjarnasen
Guðmundur Salbergsson sam-
starfsmaður okkar er fallinn frá.
Hinn mikli gleðigjafi og góði félagi
var snögglega hrifinn burt, alltof
fljótt, alltof ungur. Eftir er tóma-
rúm sem erfítt er að fylla. Gummi
var enginn venjulegur samstarfs-
maður, hlýtt viðmót hans og glettni,
alltaf bros á vör, brandaramir ótal-
mörgu, vísumar víðfrægu, allt gerði
þetta að verkum að hann var ein-
stakur í hugum okkar.
Gott var að byija vinnudaginn á
því að hitta hann og fá skemmtilega
kveðju í veganesti þegar farið var
í flug. Ekki var það síður gott að
vera með honum í langferðum eins
og t.d. í pílagrímaflugum, létt lund-
in smitaði út frá sér gleði og hlýju
og allir vom í góðu skapi þegar
hann var nálægur. Greiðvikni hans
var einstök, þær eru ófáar töskum-
ar okkar sem hann flutti milli staða
og fljótur var hann að lagfæra það
sem bilaði, hvort sem það var flug-
vél eða hárblásari. Hann gerði allt
auðveldara í útilegum sem þessum.
Gummi var vel hagmæltur og varp-
aði fram stöku við öll hugsanleg
tækifæri og hann var fljótur að
finna út séreinkenni áhafna og ein-
staklinga. Þá varð til vísa á auga-
bragði. Flest þeirra sem voru hon-
um samferða í útilegum eiga vísur
urp sig eða um atvik sér tengd. Sum
okkar eiga heilu bækurnar með
tækifærisvísum eftir hann.
Gummi var lengi í stjóm Flug-
virkjafélags íslands. Alltaf var jafn-
gaman að hitta hann á ganginum
í Borgartúninu þar sem skrifstofur
stéttarfélaga okkr eru. Mikið léttir
það störfín og breytir viðhorfi fólks
til lífsins að kynnast viðhorfum eins
og hans. Þegar Gummi var í samn-
inganefnd flugvirkja og samninga-
viðræður milli stéttarfélaganna
okkar og Flugleiða voru á sama
tíma, varð andrúmsloftið þar meira
að segja miklu léttara og skemmti-
legra vegna nærvem hans. Á 30
ára afmæli Flugfreyjufélagsins
gáfu flugvirkjar okkur forláta fund-
arhamar með ágröfnum vísum eftir
Gumma. Þá gjöf þykir okkur mjög
vænt um að eiga.
Við söknum Gumma Salbergs
sárt, hann var einstakt ljúfmenni
og yndislegur samstarfsmaður. Við
sendum fjölskyldu hans okkar inn-
legustu samúðarkveðjur. Minningin
um Gutr.ma mun ætíð lifa meðal
okkar.
F.h. Flugfreyjufélags íslands,
Greta Onundardóttir,
Jófríður Björnsdóttir.
Guðmundur Hermann Salbergs-
son flugvirki varð bráðkvaddur á
ferð sinni í Árnessýslu föstudaginn
28. maí. Hann fæddist á Suðureyri
við Súgandaíjörð 31. mars 1945 en
fluttist til Reykjavíkur og lauk prófi
frá Gagnfræðaskóla verknáms.
Nítján ára gamall var hann valinn
ásamt fleiri umsækjendum til náms
í flugvirkjun af Loftleiðum hf. sem
buðu nokkrum fjölda ungra manna
lánafyrirgreiðslu til flugvirkjanáms
við Spartan School of Aeronautics
í Bandaríkjunum. Þetta nám stund-
aði hann frá 24. október 1964 þar
til í mars 1966. Hinn 1. maí það
ár hóf hann flugvirkjastörf hjá Loft-
leiðum, fyrst í New York, síðan í
Stavanger og svo á Keflavíkurflug-
velli þar sem starfsvettvangur hans
var að mestu leyti til dauðadags.
Um þetta leyti voru miklir upp-
gangstímar hjá Loftleiðum. Fyrir-
tækið var að láta lengja Rolls-
Royce 400-flugvélar sínar og taka
í eigin hendur yfirumsjón með við-
haldi þeirra og þurfti því mjög á
góðum og traustum tæknimönnum
að halda, en yfir þeim eiginleikum
bjó Guðmundur í ríkum mæli. Á
áttunda og níunda áratugnum, þeg-
ar Flugleiðir tóku þátt i umfangs-
miklum flutningaverkefnum í Aust-
urlöndum og víðar, var oft leitað
til Guðmundar til að veita flugvélum
félagsins viðgerðarþjónustu á við-
komustöðum þeirra. Þá reyndi
kannski hvað mest á þekkingu og
hæfni flugvirkjanna.
Guðmundur gegndi mörgum
trúnaðarstörfum fyrir Flugvirkjafé-
lagið. Hann var ritari félagsins frá
1971 til 1975 og í trúnaðarráði frá
1981 til 1985. Auk þess starfaði
hann oft í samninganefndum og
undirbúningsnefndum fyrir árshá-
tíðir félagsins. Hann var hagmæltur
og átti létt með að gera vísur og
bóngóður þegar til hans var leitað
um slíkt við ýmis tækifæri.
Við samstarfsmenn hans sjáum
á bak góðum félaga sem lést um
aldur fram. Við biðjum góðan guð
að blessa minningu hans og gefa
eiginkonu hans og fjölskyldu styrk
á erfíðum sorgarstundum.
O.Á.P.
Við ætlum nú bræðumir að
kveðja hann Gumma okkar og
þakka honum fyrir hvað hann var
góður og skemmtilegur. Við vitum
að hann er dáinn, því að hann var
svo veikur. Hann er núna hátt uppi
í skýjunum og við sjáum hann aldrei
aftur. Og við biðjum alla að vera
góða við Köllu, Hrund og Siggu,
því að þær eru svo daprar.
Haraldur og
Ámi Gestur Sigfússynir.
Þú varst blíður, hógvær, tryggur, hreinn,
hjartað gott og lundin þolinmóð.
Avallt fús og ei til ráða seinn
ef til hjálpar þurfti, hvar sem stóð.
Nú er sigrað, höndin hætt að starfa,
hún sem vann svo margt gott til þarfa.
(Jens Sæmundsson)
Með þessum ljóðlínum kveð ég
' hann Gumma og þakka honum fyr-
ir allt sem hann gerði fyrir mig.
Guð fylgi þér, Gummi minn.
Elsku Kalla, Hrund, Sigga og
Inga, Guð gefi ykkur styrk og kraft,
en ég trúi því að Gummi sé áfram
meðal ykkar, leiði og vemdi.
Heiða Rós
Okkur langar að kveðja í nokkr-
um orðum mág minn, frænda okkar
og vin, Guðmundur Hermann Sal-
bergsson sem varð bráðkvaddur
hinn 28. maí sl.
Það er ekki ofsögum sagt að
fregnin um að Gummi, eins og hann
var alltaf kallaður, væri allur hafi
komið eins og þruma úr heiðskíru
lofti. Enda hafði hann verið staddur
á heimili okkar einungis þremur
dögum áður og verið þar jafn hress
og hann var vanur.
Gummi var fæddur á Suðureyri
við Súgandafjörð „síðasta mars“
1945 eins og hann sagði sjálfur
þegar hann var lítill, sonur hjón-
anna Salbergs Guðmundssonar og
Ingríðar Vilhjálmsdóttur. Hann var
yngstur íjögurra systkina og lang-
þráður bróðir þriggja eldri systra.
Hann ólst upp við áhyggjuleysi
bernskunnar til sjö ára aldurs, en
þá lést faðir hans aðeins fertugur
að aldri. Fjórum árum síðar eða
árið 1956 fluttist móðir hans með
bömin til Reykajvíkur og átti hann
heima þar síðán þar til hann flutt-
ist í Garðabæ ásamt konu sinni,
Karólínu Árnadóttur, og dætrunum
tveimur, Hmnd og Sigríði. Elstu
systur sína missti Gummi þegar hún
var 39 ára gömul úr sama sjúkdómi
og nú hefur lagt hann að velliv
Hann var við nám í Barnaskólán-
um á Suðureyri, Austurbæjarskól-
anum og síðan í Gagnfræðaskóla
verknáms á vetmm og í sveit í
Efraseli í Hrunamannahreppi á
sumrin. Er hann stálpaðist fór hann
að vinna hjá Skógræktarfélagi
Reykjavíkur.
Gummi lærði flugvirkjun í
Bandaríkjunum og hóf síðan störf
hjá Loftleiðum og síðar Flugleiðum
þar sem hann starfaði til dauðadags
við góðan orðstír. í ítarlegri læknis-
skoðun sem flugvirkjar gangast
undir kom í ljós að hann hafði
hjartagalla. Hann hafði því verið
undir lækniseftirliti um langt skeið.
Þar sem engar viðvaranir höfðu
komið frá læknum um að honum
hefði versnað né höfðu einkenni
gert vart við sig voru allir óviðbún-
ir þessu ótímabæra fráfalli. Ef til
vill höfum við ofmetið lyf og lækn-
ingamátt þeirra.
Gummi hafði gaman af því að
segja sögur og þær áttu allar eitt
sameiginlegt, þær vom skemmti-
legar og græskulausar. Gott skap
var nokkur sem maður gat verið
viss um að hann hefði meðferðis
hvert sem hann fór. Ef spaugilegar
hliðar var hægt að sjá á málum þá
var víst að Gummi sá þær og yfir-
leitt manna fyrstur.
Hjálpsemi hans var alveg ein-
stök. Það var fyrir fáum vikum að
við vomm að ræða saman og ég
sagði honum að ég þyrfti að fara
að láta skipta um tímareim í bílnum
mínum. Þá sagði hann: „Blessaður
vertu, þetta er ekkert mál, ég er
nýbúinn að skipta í mínum bíl. Ég
skal gera þetta næst þegar ég er
ekki á vakkt og lána þér minn bíl
á meðan ég skipti um reimina."
Þetta er bara eitt lítið dæmi um
hjálpsemi Gumma.
Margar og ánægjulegar ferðir
höfum við farið saman í þau 35 ár
sem áttum saman. Ein af mörgum
ógleymanlegum ferðum sem við
fórum í var fyrir um 20 árum, þeg-
ar við fórum í byijun mars inn að
Veiðivötnum f heiðskíru veðri og
20 gráðu frosti. Einnig fórum við
saman í margar ógleymanlegar
veiðiferðir, t.d. í Fremri-Laxá á
Ásum og Grímsá, auk ferða austur
að Kirkjubæjarklaustri.
Fjölskyldunni sinnti Gummi af
heilum hug og má með sanni segja
að hún hafi verið hans helsta og
stærsta áhugamál. Veiðiferðir í
góðra vina hópi voru vinsælar og
þar naut hann sín vel. í fyrrasumar
fórum við nokkur úr fjölskyldunni
saman til Austurríkis í tilefni 85
ára afmælis Ingu (m)ömmu. Við
áttum saman yndislegar vikur í
miklum hita og sól. Yndislegri
ferðafélaga en þau hjónin og dæt-
urnar er vart hægt að hugsa sér
og verður ferðin okkur ógleyman-
leg. Þrátt fyrir að Gummi þýrfti að
hlífa sér við sólinni vegna lyfjanna
heyrðist aldrei æðruorð, en gott
gert úr öllu saman.
Við viljum að lokum þakka
Gumma fyrir samverustundirnar í
gegnum tíðina og votta Köllu,
Hrund, Siggu, Ingu móður hans,
tengdaforeldrum hans, Árna og
Sigríði, svo og öllum öðrum að-