Morgunblaðið - 25.06.1993, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25rJÚNÍ 1993
Hulda Sigfúsdóttir
Bergmann — Minning
Fædd 2. júní 1903
Dáin 14. júní 1993
í dag verður amma mín, Hulda
Sigfúsdóttir Bergmann, jarðsett frá
Fossvogskirkju.
Þegar ég var lítil áttu fáir ömmu
sem keyrði bfl, en það átti ég. Það
voru ófáar ferðir sem farnar voru
í Volkswagenbjöllunni sem hún
þeysti á um allan bæ. Við krakkarn-
ir vorum afskaplega montin af því
hve fær amma var í umferðinni.
Þegar amma og systumar, þ.e.
mamma og systur hennar, fóru í
bæjarferð var ég höfð með sem
bamapía í bflnum, þegar þær fóru
í búðir, og man ég eftir að hafa
setið í framsætinu og þóst keyra
og látið grislingana sitja aftur í.
Vinsælt var að vera aftur í skotti,
sem var holrúm fyrir farangur bak
við aftursæti bílsins. Fjörið var oft
svo mikið á meðan beðið var að
allar rúður voru „sveittar" þegar
amma og systumar komu til baka.
Stundum hundleiddust mér þessar
bæjarferðir, en ekki vildi ég þó
missa af því að fá að fara með
ömmu í bflnum.
Hún var meistarakokkur og bak-
ari. Þær eru margar uppskriftimar
sem notaðar eru í okkar fjölskyldu
sem ættaðar eru úr hennar eld-
húsi. Hún hafði gaman af því að
búa til mat og baka og gerði marg-
ar tilraunir á því sviði og betmm-
bætti gamlar uppskriftir. Ein jól em
mér sérstaklega minnisstæð, en þá
bakaði hún grænar smákökur.
Þetta vom svo óvanalegar kökur
að enginn þorði að smakka þær
nema sælkerinn ég og sat ég lengi
vel ein að þeim.
Ég naut ýmissa fríðinda sem
elsta stelpan af barnabömunum.
Ég fékk að koma í heimsókn hve-
nær sem ég vildi og horfa á kana-
sjónvarpið og var fljót að læra hve-
nær skemmtilegustu þættirnir vom.
Við amma horfðum oft saman á
ýmsa þætti. My Three Sons var
einn af okkar uppáhaldsþáttum og
The Andy Griffith Show með
„Matlock" sjálfum, ungum og
grönnum og fannst okkur hann
agalega sætur.
Hún bjó á þessum tíma á efstu
Fædd 25. júlí 1914
Dáin 19. júní 1993
Okkur langar í fáum orðum að
minnast elsku ömmu okkar sem
lést 19. júní síðastliðinn.
Amma var elskuleg og góð kona,
og þegar við hugsum til baka er
mrags skemmtilegs að minnast.
T.d. þegar við heimsóttum hana og
afa í Gnoðarvoginn. Þá var tekið á
móti okkur með ást og hlýju, og
ávallt leið okkur mjög vel hjá þeim.
Amma var mjög gjafmild kona, og
það var ósjaldan sem hún læddi
gjöfum að okkur svo að ekki sé nú
minnst á allt sælgætið sem hún
geymdi upp í skáp og var óspör á.
Fyrir nokkrum árum fluttumst
amma og afi á Hrafnistu í Reykja-
vík. Alltaf var jafn gaman og gott
að koma til þeirra. Enda leið þeim
vel þar. Fyrir tveim árum þegar
allt virtist leika í lyndi hjá gömlu
hjónunum lést afi sicyndilega og þá
missti amma mikið. Við gleymum
því ekki hve sorgmædd hún var,
en núna hefur afi tekið á móti henni,
' og eru þau nú saman á ný.
Það er sárt að hugsa til þess að
eiga ekki eftir að sjá ömmu aftur
í þessu lífí, en minningin um hana
mun þó alltaf búa í hjörtum okkar.
Og það er gott að vita til þess að
hún er í góðum höndum hjá Guði.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
hæð húss í Gnoðarvogi, en lengst
af bjuggu amma og afi í sama húsi
og yngsta dóttirin Þórunn og henn-
ar fjölskylda. Svalir voru eftir endi-
langri framhliðinni. Þessar svalir
eru í huga minum það næsta sem
hægt var að komast sólarlöndum,
en við höfðum séð myndir frá suð-
rænum slóðum Evrópu úr „sigling-
um“ ömmu og afa sem voru reglu-
legur viðburður í lífi þeirra. Hún
átti sólhlíf og alls konar sólstóla
og borð og ekki má gleyma blóma-
kössunum með tropaeolunum sem
hún kom til sjálf á hveiju ári og
geymdi fræ af til næsta árs. Ég
man líka að í eitt skipti er ég kom
í heimsókn var hún úti á svölum
með bunka af bókum. Hún tók
hveija og eina og opnaði og skellti
henni svo aftur. Hún var að „þrífa“
bókasafnið þeirra. Þá var ég alveg
viss um að ég ætti þrifnustu ömmu
í heimi.
Amma mín var falleg kona. Hún
lánaði mér bækurnar um lífið á
Hellubæ eftir Margit Söderholm
þegar ég var bam og fannst mér
alltaf að fallegu, litlu, ljósu aðalper-
sónumar væm eins og amma og
var sár yfír að hafa ekki erft henn-
ar útlit, en vera stór og dökk.
Hún hafði alla tíð dálæti á falleg-
um og vönduðum munum, sama
hvort um föt eða annað var að
ræða. Hún fór oft á húsmunaupp-
boð á tímabili og eignaðist margt
góðra muna þannig.
Það er erfítt að segja frá ömmu
einungis þar sem hennar líf var svo
mikill hluti af lífi afa og öfugt að
þau eru eins og ein eining í huga
mínum. Alla tíð fann maður fyrir
elskunni sem milli þeirra var. Aldr-
ei heyrði ég þau segja styggðarorð
við eða um hvort annað. Lífíð varð
þungbærara fyrir hana þegar hann
dó í maí 1974. Hún virtist þó taka
því með jafnaðargeði sem ávallt
einkenndi hana.
Amma og afí spiluðu bridge
reglulega við vinafólk sitt og man
ég að ef maður kom í heimsókn á
þeim dögum sem spilað skyldi hjá
þeim var amma alltaf á spani og
varð maður þá að ganga sérstak-
lega vel um og ekki hreyfa við
neinu. Henni var mjög umhugað
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við erum þakklát og glöð fyrir
að hafa fengið að kynnast ömmu
og biðjum Guð að blessa hana.
Gréta Grétarsdóttir og
Kristjón Grétarsson.
Þegar dánarfregn berst koma
minningamar upp á yfirborðið og
tilfinningin sem tengdi mann við
viðkomandi kemur fram.
í huga mínum var Sigga Dan,
konan hans Kidda frænda, glettin
og gamansöm kona. Man ég best
eftir glettninni sem var svo sterk í
augunum á henni og hvemig hún
skellti á læri þegar hún hló.
Minningin þegar ég var lítil og
var hjá henni í sveit og hún var að
kenna mér hvemig ég ætti að
mjólka. Stundum fórum við saman
inn í kauptún og þá setti hún mig
í mín fínustu föt, leiddi mig niður
götuna og við spjölluðum um heima
og geima.
Eða hvað hún hló þegar ég kom
bálreið heim eftir að hafa hitt mann
á fömum vegi sem spurði um Kidda
um að hafa alltaf allt fágað og fínt.
Heimili hennar var eins konar
minjasafn fagurra muna, sem voru
sinn úr hverri áttinni, en allt pass-
aði fallega saman. Hún átti stóran
„radíófón" sem mér fannst hið
mesta undratæki og var allt í senn
útvarp, plötuspilari og segulband
sem hún leyfði okkur að syngja inn
á og skemmta okkur við að hlusta
á síðar.
Amma spilaði á píanó og spilaði
stundum fyrir mig, en hún þjáðist
af liðagigt og gat því ekki spilað
eins og hún hefði viljað. Hún hlust-
aði mikið á músík, sem mér fannst
misjafnlega skemmtileg. Þó man
ég eftir að hún lét mig hlusta á
vísur Everts Taube þangað til mér
fór að þykja þær skemmtilegar.
Amma fæddist í húsi því í Hafn-
arfirði, sem nú er Fjörukráin, 2.
júní 1903, önnur í röð þriggja dætra
Sigfúsar Bergmann, kaupmanns og
útgerðarmanns í Hafnarfirði, og
konu hans Þorbjargar Sigurðardótt-
ur Bergmann.
Foreldrar Sigfúsar voru Þor-
steinn Arason Bergmann, bóndi á
Fremri-Hrafnabjörgum í Hörðudal
í Ðalasýslu, síðar hreppstjóri í
Dældarkoti í Helgafellssveit, og
fyrri kona hans, Ingveldur Daníels-
dóttir frá Fremri-Hrafnabjörgum
(Kristjánssonar). Foreldrar Þor-
bjargar voru Sigurður Einarsson,
(Hjörtssonar frá Bollagörðum) út-
vegsbóndi í Pálsbæ á Seltjamar-
nesi, síðar á Litla-Seli í Reykjavík,
og kona hans Sigríður Jafetsdóttir
(Einarssonar gullsmiðs í Reykja-
vík).
Þorbjörg langamma safnaði
gömlum munum og var mikil hann-
yrðakona og gekk oft milli heimilis
síns í Hafnarfírði og Þjóðminja-
safnsins í Reykjavík til að teikna
upp gömlu mynstrin sem hún saum-
aði svo oft eftir. Amma ólst upp á
miklu fagurkera- og hannyrðaheim-
ili og bar hennar eigið heimili því
vitni. í dag á Árbæjarsafn mikinn
hluta af safni Þorbjargar, sem
amma og afí gáfu eftir lát hennar.
Langamma safnaði líka málshátt-
um og úrklippum.
Árið 1918 skall ógæfa yfir æsku-
heimili ömmu. Það ár dó faðir henn-
ar úr spænsku veikinni og tveimur
árum síðr lést Hrefna elsta systirin
og í október 1922 dó yngsta systir-
in, Auður.
Þegar hér var komið sögu voru
amma og afi trúlofuð og amma
hafði verið á „Husholdningsskole"
Bessa, því að ég hélt að hann væri
að uppnefna hann. Þá leiddi hún
mér fyrir sjónir að þetta væri ekki
uppnefni heldur væri hann kenndur
við sveit sína.
En þetta eru jú minningar bams
þegar lífið er bara leikur og alltaf
sólskin. Dökku hliðar lífsins eru líka
til og þeim fékk Sigga Dan að kynn-
ast. Þar á meðal átti hún við veik-
indi að stríða í mörg ár, en alltaf
komst hún upp á milli og náði
kæti sinni.
Það er við svona minningabrot
sem samviska manns hreyfist og
manni fínnst maður eigi að gefa
sér meiri tíma til að viðhaida
tryggðaböndum.
Sigga mín, ég veit að trú þín var
þannig að ef hægt er að korriast
annað, þá ert þú komin í faðm þinna
nánustu. Hvíl í friði.
Ólöf Sigurðardóttir.
RT--wm----5----W
í Holte í Danmörku veturinn 1921
til 1922. Ég hef í vörslu minni bréf
sem þeim fóru á milli á þessum tíma
og er mikil ást og söknuður á báða
bóga í þeim. Til gamans má geta
þess að þegar í ljós kom að amma
lærði dans í skólanum, dreif afi sig
á dansnámskeið í Hafnarfírðinum
til að hún þyrfti ekki að skammast
sín fyrir hann þegar þau færu á
böll saman. Skemmtanalífið virðist
hafa blómstrað í Hafnarfirði á þess-
um árum miðað við frásagnimar í
bréfunum.
Mér finnst þegar ég lít til baka
að amma og afí hafí farið oft á
böll þegar ég var krakki, ýmist hjá
Rotary eða Frímúrurum en afí var
í báðum félögum. Oft var gert grín
að mér fyrir það að segja að afi
væri frímúrari þegar ég var spurð
að því hvað hann gerði. Ég vissi
að hann var múrari og fannst mér
að það hlyti að vera merkilegra að
vera frímúrari en bara venjulegur
múrari svo að ég notaði það. Ég
var orðin ansi stálpuð þegar ég
gerði mér grein fyrir mismuninum.
Ég heyrði einu sinni þá sögu að
Silla mín.
Nú er þinn hetjulegu baráttu lok-
ið, en hvað þú varst dugleg allan
þann langa tíma. Ég dáðist að því,
hvað þú gast verið dugleg til hinstu
- stundar, þú varst bara alltaf svo
sterk og hörð af þér, en mikið varstu
veik.
Þegar ég kom til þín, tókstu svo
vel á móti mér, ég veit að þú gerir
það líka þegar við hittumst næst.
Ekki fékkst þú að njóta litlu ömmu-
barnanna þinna lengi, það fínnst
mér sárt. Guð varðveiti þau.
Ástvinum þínum votta ég inni-
lega samúð mína.
Guð blessi minningu þína.
Edda Sigfúsdóttir.
í dag kveðjum við góða vinkonu
okkar, hana Sillu eða Sillu hans
Dúdda eins og oft var, sagt. Við
erum búin að þekkja Sillu frá því
að hún fluttist ásamt systrum sín-
um, Kötu og Björgu, í Litlagerði 8
ásamt sínum ágætu foreldrum
Ólöfu S. Sylveríusdóttur og Gunn-
ari R. Gunnarssyni.
í Litlagerðinu var gerð íbúð í
kjallaranum og þar byijuðu þau að
búa Silla og Dúddi. Þar eignuðust
þau son sinn Gunnar Ríkarð sem
kvæntur er Ásthildi Pétursdóttur
og eiga þau tvo syni, Róbert Má
og Kristin Aron
Sylvía Gunnarsdóttir lést 19. júní
eftir langa baráttu við erfiðan sjúk-
dóm þar sem fjölskylda hennar hef-
ur staðið sig mjög vel og á hún
ásamt eiginmanni hennar aðdáun
skilið fyrir hvað þau reyndust henni
vel. Gerðu þau allt sem í þeirra
valdi stóð til að gera þennan erfiða
tíma sem bestan.
Silla og Dúddi ferðuðust mjög
mikið bæði innanlands og utan og
margar ferðir voru farnar til Banda-
ríkjanna til Kötu systur Sillu og það
þegar afi og amma fóru að vera
saman hafí hún verið sextán ára
en hann tuttugu og sjö og fólki
fannst hún of ung fyrir hann. Sagði
þá afi með sínu venjulega rólyndi:
„0, hún eldist!" Voru þetta orð að
sönnu því að hún náði því að verða
níræð núna í sumar, en undanfarin
tíu ár hefur hugurinn dvalist fremur
í fortíð en nútíð og hún ekki greint
þar á milli. Síðustu árin dvaldist
hún á elli- og hjúkrunarheimilinu
Grund þar sem hún naut mjög góðr-
ar umönnunar og vil ég færa starfs-
fólkinu þar bestu þakkir.
Hinn 16. júní 1923 giftist hún
afa, Einari Sveinssyni, múrara-
meistara frá Eyrarbakka, sem var
sonur Sveins Einarssonar stein-
smiðs og bónda á Heiði á Síðu
(Bjamasonar) og fyrri konu hans
Þórunnar Ólafsdóttur (í Breiðamýr-
arholti Gíslasonar). Þau eignuðust
fyögur böm. Elst er Hrefna Berg-
mann, gift Magnúsi Ásmundssyni
og eiga þau þrjú böm, Einar, Ás-
mund og Auði, og em bamabömin
fimm. Næstur er Sigfús Bergmann,
sem kvæntur er Inger Elisabeth
Krook sem er sænsk og eiga þau
þijá syni, Friðrik, Magnús og Jó-
hann, en áður var Sigfús kvæntur
Sigrúnu Sigurðardóttur og eignuð-
ust þau tvo syni, Sigurð og Einar,
sem nú er látinn. Bamabömin em
sjö. Þar næst er móðir mín, Auður,
sem gift var Halldóri J.B. Hafliða-
syni, en hann lést 6. mars 1987.
Þau eiga okkur þijú, Huldu, Lilju
og Hafliða. Barnabörnin em fimm.
Yngst er Þómnn sem er gift Rún-
ari Guðmundssyni og eiga þau fjög-
ur böm, Huldu, Guðmund, Hrefnu
og Einar. Bamabörnin em ellefu.
Nú er lokið langri og viðburða-
ríkri ævi mætrar konu, sem setti
mark sitt á okkur sem eftir lifum.
Með þakklæti minnist ég ömmu
minnar sem kryddaði líf mitt á
mótunarámm mínum með væntum-
þykju og gleði.
Hulda Halldórsdóttir.
var alltaf mikið tilhlökun hjá henni
að fara þangað.
Silla var dugleg og heiðarleg og
sérstaklega minnug og oft þegar
við hittumst þá gat hún flett í bók
minninganna og rifjað upp margar
skemmtilegar stundir eða atburði
sem gerðust fyrir mörgum ámm.
Einnig var það hún sem kom með
hugmynd ef eitthvað átti að fara
eða gera skemmtilegt.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við sendum innlegar samúðar-
kveðjur til Dúdda, Gunnars og f]öl-
skyldu, foreldra, systra og annarra
vandamanna.
Inga og Guðjón.
Sigmjóna Danelíus-
ardóttir — Minning
Sylvía Gunnars-
dóttir — Minning