Morgunblaðið - 25.03.1994, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. MARZ 1994
35
Sigrún Jóna Ein-
arsdóttir frá Dynj
anda — Minning
Fædd 26. apríl 1907
Dáin 17. mars 1994
Sigrún móðursystir mín, Silla
frænka, er látin.
Hún fæddist á Dynjanda í Jökul-
fjörðum í Grunnavíkurhreppi N-ís.
26. apríl 1907 og var yngst þrettán
barna hjónanna Einars Bærings-
sonar bónda og hreppstjóra á Dynj-
anda og Engilráðar Benediktsdótt-
ur. Einar var sonur Bærings Vagns-
sonar bónda í Furufirði (Ebenezers-
sonar Jónssonar á Dynjanda) og
Jóhönnu Einarsdóttur frá Homi
(Sigurðssonar Pálssonar á Horni).
Foreldrar Engilráðar voru hjónin
Benedikt Jóhannesson frá Kvíum
(Jónssonar Teitssonar) og Kristjana
Vagnsdóttir frá Dynjanda (Ebenez-
erssonar Jónssonar frá Dynjanda).
Dynjandasystkinin voru þrettán
og eina hálfsystur átti Sigrún, Guð-
rúnu Jónsdóttur. Hún var tvígift.
Fyrri maður hennar var Sigurður
Magnússon, seinni maður var Illugi
Sigurðsson. Þeir voru báðir frá
Hellissandi.
Hin systkinin voru: Vagnborg
húsfreyja á Hrafnsfjarðareyri og í
Hnífsdal, gift Guðmundi Jónssyni
frá Bolungarvíkurseli. Kristín,
ógift. Bæring bóndi á Höfðaströnd.
Kona hans var Vagnfríður Vagns-
dóttir (Elíassonar á Leiru). Alex-
ander bóndi á Dynjanda, kona hans
var Jóna S. Bjarnadóttir frá Beija-
dalsá á Snæfjaliaströnd. Guðbjörg,
Guðný og Jóhanna létust allar í
frumbernsku. Kristín Benedikts lést
um tvítugt. Jóhannes bóndi á Dynj-
anda og í Bæjum á Snæfjalla-
strönd. Kona hans var Rebekka
Pálsdóttir frá, Höfða. Elísa hús-
freyja á Oddsflöt og á ísafirði, gift
Guðmundi Pálssyni frá Höfða. Guð-
mundína húsfreyja í Furufirði og á
ísafirði, gift Ólafi Samúelssyni frá
Skjaldabjarnarvík. Einar Ágúst
bóndi og sjómaður á Sæbóli í Aðal-
vík, Hesteyri og ísafirði, hans kona
var Þórunn Magnúsdóttir frá Sæ-
bóli. Og yngst var Sigrún Jóna.
Nú eru þau öll látin og makar
þeirra.
Sigrún ólst upp hjá foreldrum
sínum á Dynjanda ásamt systkinum
sínum og fósturbróður, Gesti Lofts-
syni. Hún fór ung að vinna fyrir
sér, var í vistum á ísafirði og í
Reykjavík. Hún fór líka í síldina á
Siglufirði. Hún stundaði nám í Hús-
mæðraskólanum Ósk á ísafirði og
lauk þaðan prófí 1931.
Sigrún giftist Einari Guðbjarts-
syni stýrimanni 1939. Hann var
sonur Guðbjarts Kristjánssonar
bónda á Kollsá og á Höfðaströnd
og konu hans Ragnheiðar Jónsdótt-
ur ljósmóður.
Sigrún var seinni kona Einars,
hann missti fyrri konu sína, Karól-
ínu Jónsdóttur, frá tveimur ungum
börnum 1932. Einar og Silla byrj-
uðu búskap sinn á Ránargötu 13,
í Doktorshúsi. Þar var eins konar
samkomustaður Grunnvíkinga í
Reykjavík og var oft glatt á hjalla
þegar hópur fólks kom þar saman
um helgar og húsbændurnir nutu
þess líka að fá gesti.
Eftir nokkur ár keyptu þau íbúð
á Rauðarárstíg 13. Talan þrettán
virðist hafa verið happatala þeirra
hjóna.
Laust fyrir 1950 byggðu þau sér
íbúð í Eskihlíð 29 og þar stóð heim-
ili þeirra til æviloka. Einar lést 15.
júní 1991. Þau eignuðust þrjú börn,
þau eru þessi: Ingi Dóri Einar, f.
29. maí 1939, Jónína Þóra Rann-
veig, f. 5. september 1941, Guð-
björt Jóhanna Guðrún, f. 31. maí
1952. Barnabörnin eru þrettán og
barnabarnabömin sautján.
Silla fylgdist grannt með hópnum
sínum og bað fyrir þeim öllum í
bænum sínum. Amma hennar Jó-
hanna Einarsdóttir dvaldi á heimil-
inu hjá Einari syni sínum og konu
hans í fjörutíu ár, hún var ákaflega
fróð kona, hún fóstraði börnin og
uppfræddi á allan hátt, en sérstaka
rækt lagði hún á að kenna þeim
bænir og vers. Eitt af þeim versum
sem hún kenndi þeim höfðu Dynj-
andasystkini að leiðarljósi upp frá
því. Sú bæn fylgir nú Sillu frænku:
Jesús mér ljúfur lýsi
leið þú mig Jesú kær.
Jesú mér veginn vísi,
vertu mér Jesú nær.
Hafðu mig Jesú hýri
handanna á milli þín.
Jesú mér stjórni og stýri
stoð Jesú vertu mín.
Sigrún var ákaflega frændrækin,
og ljúf og góð var hún okkur systk-
inabörnum sínum, sem alltaf áttum
athvarf hjá henni. Hún tók vel á
móti frændum og vinum að vestan,
sem komu og gistu um lengri eða
skemmri tíma og veitti þeim alla
aðstoð, sem þeir þurftu. Hún mat
þarfir annarra meira en sínar eigin.
Einar maður hennar amaðist heldur
ekki við gestunum. Hann var sjó-
maður og eftir að hann kom í land
upp úr 1950 áttu þau góð ár sam-
an. Þau fóru vestur í Jökulfirði á
sumrin í um þrjátíu ár. Þau undu
sér vel á Dynjanda í sumarhúsinu
með Ragnari Maríassyni fóstur-
bróður Einars og konu hans Krist-
ínu Alexanders, en hún var bróður-
dóttir Sillu. Einar og Silla voru sam-
hent og samrýmd, hjónband þeirra
byggðist upp á gagnkvæmri ást,
virðingu og vináttu sem aldrei bar
skugga á.
Eftir lát Einars var Sillu minni
brugðið, hún saknaði maka síns
sárt. Heilsan var farin að bila og
lífslöngunin þvarr og síðustu mán-
uðirnir voru henni erfiðir.
Við höfum notið samvista og vin-
áttu hennar og kveðjum kæra
frænku og vinkonu með söknuði.
Við sendum börnum hennar og öðr-
um ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fýlgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Steinunn og Kristbjörn.
Þótt sorgin sé mikil við fráfall
ömmu get ég samt glaðst innra
með mér að hún fékk að fara á
sinn hljóðlega hátt. Síðustu misseri
var af henni dregið og hún talaði
oft um að hún vildi hitta ástvini
sína hinum megin. Ég veit að nú
hefur henni orðið að ósk sinni og
þar er henni fagnað. Hluti af mínu
lífi er horfinn en eftir sitja minning-
ar sem ég geymi.
Amma og afi í Eskihlíð voru stór
þáttur í uppvexti mínum. Ég var
ekki gömul þegar ég var send ein
suður með rútunni til að heimsækja
þau, eftirvæntingin var alltaf mikil
þegar sást til Reykjavíkur, ljósin í
Óskjuhlíð sáust þá og þar áttu
amma og afi heima. Amma tók á
móti mér og sá um að ég gerði það
sem átti að gera í bæjarferðinni.
Hún fór með mig til læknis eða
tannlæknisins og beið eftir mér.
Mér er minnisstætt að alltaf tók
hún pijónana með sér og það kom
fyrir að hún dottaði og þurfti ég
þá oft að hnippa í hana. Stundum
fór afi með okkur í bæinn og leidd-
ust þau þá alltaf eins og táningar.
Ég var á þeim aldri að ég skammað-
ist mín fyrir þetta og reyndi helst
að vera að minnsta kosti tveimur
metrum á eftir þeim. Seinna skildi
ég hvað þetta var einstakt að fólk
gæti verið svona hamingjusamt
saman eftir öll þessi ár.
Þegar ég hóf menntaskólanámið
í Reykjavík var sjálfsagt að ég
byggi hjá afa og ömmu. Afi var
fjarverandi vegna vinnu sinnar
meirihluta vikunnar og ömmu þótti
því notalegt að hafa einhvern til
að stússa í kringum. Eftir á að
hyggja voru þessi fjögur ár í sam-
býli okkar ömmu mér dýrmæt.
Vegna þess hvað amma og afi voru
vel látin voru alltaf gestir í heim-
sókn. Fyrir bragðið kynntist ég
skyldfólki og lífshlauþi þeirra sem
ég að öðrum kosti hefði misst af.
Árin liðu og ég stofnaði mitt eig-
ið heimili og fjölskyldu. Heimsóknir
til ömmu voru alltaf fastur liður.
Þegar ég kynnti Jón sem manns-
efni tók amma honum strax sem
gömlum fjölskylduvini, „enda var
hann af góðu fólki að vestan". Þeim
varð líka strax vel til viha og vildi
hann gjarnan heimsækja hana sem
oftast. Ömmu þótti mjög gaman
að segja okkur sögur að vestan og
leiddi okkur inn í heim forfeðra
okkar sem auðvitað þekktust enda
sveitin lítil. Dætur mínar fengu líka
að kynnast Sillu ömmu og eins og
öll böm hændust þær að henni.
Þeim leið vel nálægt henni og spjöll-
uðu mikið við hana. „Af hveiju eru
hendurnar þínar svona hrukkóttar
amma,“ spurðu þær og amma svar-
aði þeim alltaf og útskýrði ellina
fyrir þeim.
Við lát afa 1991 missti amma
mín mikið. Hún var tregari til að
fara út á meðal fólks og vildi helst
bara vera heima. Hún vildi þó vera
innan um sína og oft kom hún í
heimsókn til okkar. Þótti henni
þægilegt að sitja í sófanum með
pijóna í höndum. Tveimur dögum
fyrir andlát hennar sátum við sam-
an og pijónuðum heima hjá mér.
Hún var að pijóna enn- eina lopa-
peysuna, en ég gekk frá endum á
annarri peysu sem hún hafði pijón-
að á Ingu Dóru. Við pijónuðum
saman þegjandi eins og oft áður
og það nægði okkur báðum.
Nú er ég þakklát fyrir að hafa
átt þennan síðasta dag með henni
og meðan ég geng frá endunum
fyrir hana hugsa ég til hennar og
þakka henni fyrir allt. Ég trúi því
að nú hafi afi og hún sameinast á
ný og gangi hönd í hönd á guðs
vegum.
Sigrún Ingadóttir.
Elsku amma okkar er dáin.
Okkur langar með örfáum orðum
að þakka henni fyrir allt það sem
við systur nutum frá henni. Alltaf
er sárt að kveðja, en við vitum að
nú fær hún að hitta hann afa okk-
ar, sem hún saknaði svo mjög. Sam-
rýndari hjón en hana ömmu og
hann afa var vart hægt að finna.
Ferðirnar þeirra vestur í Jökul-
firði á sumrin voru þeim mikils virði
og það var gaman fyrir okkur stelp-
urnar að fá að fara með. Það var
sveitin þeirra og afa leið greinilega
vel þegar hann var að leggja netin
saman og pijónuðu heilu lopapeys-
urnar, sem við og fleiri nutum síðan
góðs af.
Já, ýmsar minningar streyma um
huga manns og alltaf eru minning-
arnar um þau afa og ömmu jafn
yndislegar. Frá þeirri stundu er afi
lést, fyrir tæpum þremur árum,
hrakaði heilsu ömmu hægt og ró-
lega þar til hún lést 17. þessa mán-
aðar.
Alltaf var hún amma svo þakklát
fyrir allt sem við gerðum fyrir hana.
Heimsóknirnar í Eskihlíðina eru
okkur minnisstæðar og þangað var
alltaf gott að koma og fá kleinur
hjá ömmu. Minningin um ömmu og
afa mun lifa í hugum okkar um
ókomin ár:
Elsku amma, nú kveðjum við þig
með sálminum sem þú kenndir okk-
ur:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson)
Við þökkum þér fyrir allt það sem
þú gafst okkur, með hlýju þinni og
ástúð, og biðjum algóðan Guð að
blessa minningu þína og varðveita.
Sigrún, Lilja, Ilafdís
og Þóra Guðný.
Starf sjómannsins kemur oft í
veg fyrir að hann geti verið með
vinum og vandamönnum í gleði eða
sorg. Vegna fjarveru get ég ekki
kvatt Sillu ömmu á þann hátt sem
ég hefði óskað. Ég hugsa til vina
hennar og vandamanna í dag og
sendi þeim samúðarkveðjur.
Það eru rúm fjörutíu ár síðan ég
kom fyrst heim til Sillu og Einars
í Eskihlíðina. Þetta var jafnframt
mín fyrsta ferð til Reykjavíkur og
í augum púka að vestan var borgin
ógnarstór. Hlíðarnar voru í bygg-
ingu og þar höfðu afi og amma
komið sér upp hæð fyrir sig og
börnin sín. Ámma tók mér strax
eins og einu af sínum börnum og
mun ég alltaf þakka henni það.
Heimilið í Eskihlíðinni varð einn
af föstu punktunum í tilverunni.
Allir voru velkomnir og amma tók
mér opnum örmum í hvert sinn,
hvernig sem á stóð fyrir mér. Hún
spurði einskis, sagði fátt og felldi
aldrei dóma. Aldrei talaði hún orð-
inu hærra og baktal var fjarri henni,
hún frekar þagði ofan í bollann sinn
ef henni mislíkaði. I hennar augum
höfðu allir sína kosti og galla og
hún kaus að einblína á kostina.
Það nutu fleiri en ég þessara
mannkosta hennar ömmu. Frændur
og sveitungar fengu húsnæði og
fæði hjá Einari og Sillu ef þeir
þurftu að leita til Reykjavíkur.
Ómmu fannst ekki til mikils mælst
þó hún útvegaði vinum sínum að
vestan lækni í borginni, færi með
þann veika í skoðun og ef einhver
var lagður inn á sjúkrahús vegna
veikindanna sá hún um að heim-
sækja viðkomandi, helst tvisvar á
dag. Allt þetta gerði hún með glöðu
geði og ætlaðist ekki til að neitt
kæmi í staðinn.
Heimilið í Eskihlíðinni var alla
tíð samkomustaður fjölmargra vina
og ættingja. Hægt var að ganga
að því vísu að hitta einhvern kunn-
ugan þegar maður kíkti í kaffi til
afa og ömmu og stundum var
þröngt við eldhúsborðið hennar.
Ósjaldan voru þar vetrargestir af
yngri kynslóðinni undir verndar-
væng ömmu sem sá um allt. Vegna
þess hvað hún var blessunarlega
laus við að setja fólki einhveijar
reglur leið öllum börnum og ungl-
ingum vel í návist hennar.
Amma var hógvær og lítillát en
stórbrotin kona. Þegar hún hélt upp
á áttræðisafmæli sitt var hún frá-
bitin því að leigja sal fyrir gestina
og bauð þeim heim. Hún bjóst svo
sem ekki við mörgum en þeir sem
til hennar þekktu vissu betur. Enda
kom það á daginn að íbúðin í Eski-
hlíðinni var full út úr dyrum á af-
mælisdaginn og hún hálfhvumsa
yfir öllu tilstandinu í fólkinu. Það
voru ekki bara vinir hennar sem
mættu heldur börn þeirra og jafn-
vel barnabörn. Henni hafði nefni-
lega tekist á langri ævi að laða til
sín hveija kynslóðina á fætur ann-
arri án þess að hafa nokkuð fyrir
því að hæna fólk að sér.
Amma mín hafði alla tíð vakandi
auga með mér og ég veit að hún
hugsaði til mín í vondum veðrum á
sjó. Ég mun sakna þess að eiga
hana ekki framar að þegar ég kem
í land eftir langt úthald. Hún var
sú sem alltaf fagnaði mér af sjónum
og kvaddi mig þegar haldið var út
á sjó aftur.
Þegár ég nú kveð ömmu mína í
hinsta sinn óska ég henni allrar
blessunar og veit að minning henn-
ar mun lifa með okkur öllum.
Gert um borð í Örfirisey RE.
Matthías Ragnarsson.
og vitja þeirra, og þegar þau sátu
Stf
25%
afsláttur af
Polaroid
sótgleraugum fram að páskum.
Stórkostlegt úrval af nýjum gerðum.
POLAROID - skýrari sjón og fallegra útlit - stæll og gæði!
Gleraugnaverslun Benedikts
Hamraborg 7 - Kópavogi - Sími 44820