Morgunblaðið - 11.06.1995, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 11.06.1995, Blaðsíða 14
14 B SUNNUDAGUR 11. JÚNÍ 1995 MORGUNBLAÐIÐ HÉR verður kynntur til sög- unnar íslendingur einn sem varla verður lýst með öðrum hætti en að hann sé ævintýramaður í þess orðs bókstafleg- ustu merkingu. Maður sem „kaus frelsið og sigldi sinn sjó“ eins og hann hefur komist að orði um lífshlaup sitt. Hrafn Valdemars- son heitir hann, en hann hefur siglt um flest eða öll heimsins höf, síð- ast í vopnaflutningum í Persaflóa og síðar til Thailands, en fyrr var hann m.a. í birgða- og vopnaflutn- ingum í Víetnamstríðinu. Nú er hann sestur í helgan stein í Nor- egi, a.m.k. „þar til það skellur aftur á stríð“ eins og hann kemst að orði. En Hrafn er tekinn að reskjast og hefur hægt á sér. „Ég var tilbúinn að munstra mig út fjögurra ára gamall, en þá laum- aðist ég niður á höfn og komst í kolakranann. Þar handsamaði lög- reglan mig eftir að hafa fengið upplýsingar um heldur ungan von- góðan sægarp. Mér tókst að kjafta mig út úr uppákomunni þrátt fyrir ungan aldur. Það má því segja að snemma hafi beygst krókurinn og átta ára gamall stal ég bát við ann- an pjakk, en sú ferð varð einnig endaslepp og endaði á lögreglustöð- inni. Ævintýraþráin var rík í blóðinu og ljóst að ég myndi sigla minn sjó. 9 ára var ég farinn á trillu með afa og 13 ára var ég kominn á fiski- bát. Ég var einnig vitavörður í Bréiðafirði um tíma og á sjó með frænda mínum á Vopnafirði. Síðan átti leiðin eftir að liggja til Noregs, en ég endaði í Svíþjóð og réð mig þar á skip sem sigldi á Ástralíu. Ég var alls á þrettán sænskum skipum á þessum tíma og sigldi einnig um tíma frá Póllandi til arabalanda. Þá var ég kominn í vopnaflutninga sem hef mikið verið viðloðandi síðan,“ segir Hrafn. Til Víetnam „Ég kom svo heim og fór í Stýri- mannaskólann og lauk námi þar þegar ég stóð á þrítugu. Þá var það Karabíska hafið og þar lenti ég fyrst sem stýrimaður á milla- snekkju. Það var verulega notalegt, litið að gera, enda var liðið um borð aðallega að horfa á skútu- keppnir. Skipstjórinn var alltaf að tala um að keppa sjálfur og lagði hart að mér að vera með, hann vantaði einhvern almennilegan sjó- mann í þetta með sér, en það höfð- aði ekki til mín. Þetta endaði með því að mér bauðst pláss á norsku skipi, en það stóð stutt og leiðin lá aftur til Bandaríkjanna." Hrafn heidur áfram: „Það var eitt skip og síðan annað. Ég hef skrifað tvær bækur um ferðir mínar og ævintýri. Handritið að þeirri þriðju er tilbúið, en óvíst hvort og hvenær það kemur út. Mér hefur dottið í hug að skýra nýju bókina „Hundrað skip og helvíti". Gallinn er bara sá, að mig vantar enn nokk- ur skip til að fylla töluna hundrað. Leiðin lá til Víetnam. Þar var skoilin á styrjöld og ég var á dalli sem flutti vopn til bandarísku her- mannanna. Það tók nokkuð á taug- amar að vera í Víetnam, því það bárust fallbyssudrunur úr hiíðunum þegar við vorum í Da Nang og það var stöðug ógn vegna kafara Viet cong, sem fóru undir skipin og reyndu að klessa sprengjum undir þau. Það tókst oft, þrátt fyrir mik- ið eftirlit varðbáta. Það kom fyrir að birgðaskipin voru sprengd í loft upp. Menn reyndu að taka því með stóískri ró þótt ekki gengi það jafn vel hjá öllum og okkar skip slapp. Ég var raunar aðeins einu sinni verulega hræddur í Víetnam. Ég hafði sest að sumbli með bandarísk- um hermanni á veitingastað sem varð frægur er Víet eong sprengdi hann í tætlur þegar þar var fullt af fólki. Við félagarnir voru komnir í glas og ákváðum að fara að leita að Víet cong. Það var stutt í frum- skóginn og við þrömmuðum inn í þykknið. Ekki höfðum við farið langt er við horfðumst í augu við þrjár svartklæddar verur, tvo karla og eina konu. Við sáum ekki í rökkr- inu hvort þau vora vopnuð, en er þau þokuðu sér nær okkur brast á okkur flótti sem endaði ekki fyrr en á barnum.“ Alls staðar íslendingar Hrafn er fyrstur manna til að staðfesta þann þráláta orðróm um að það sé varla til sá staður á jarð- kúlunni að þar sé ekki Islending að finna. Og þeir eru fundvísir hver á annan. í Víetnam, Ástralíu, Suð- ur-Afríku, á Trinidad, i Kenya. Alls staðar hefur Hrafn hitt landa. Hann segist meira að segja hafa vissu fyrir því að einn íslendingur hafi fallið i Víetnam. Sá hafi verið með frönskum hermönnum. Haft er fyrír satt að í öllum blundi ævintýra- maður. Spuming sé aðeins með hvaða hætti hann brýst fram. Guðmundur Guðjónsson hitti þó einn hreinræktaðan á dögunum og sá hafði nú víða farið o g margt reynt. ALLS staðar eru íslendingar, þarna hefur Hrafn t.v. hitt ís- Iensk hjón í Mombaza í Keníu. ÞARNA hafa Hrafn og tveir félagar hans farið í land í Thailandi til að lyfta sér upp. Þetta er árið 1991 og Hrafn er sitjandi lengst t.h. íslendingur á Trinidad? Það kem- ur á daginn og þar komst Hrafn nokkuð nærri því að snúa baki við sjónum. Og þó. Hann segir: „Ég var að nýbúinn missa skip- rúmið á norsku skipi og var að velta fyrir mér hvað tæki við. Við voram í San Fernando á Trinidad og ég frétti hjá norskum presti þar, að íslensk kona byggi uppi í fjöllunum, væri þar með kaffi- og kakóplantekru. Hún héti Ása Guð- mundsdóttir Wright. Ég skrifaði henni og spurði hvort ég mætti koma í heimsókn og fékk mjög hlý- legt og fallegt svar. Mér iíkaði vel hjá Ásu og hún bauð mér ráðs- mannsstarf hjá sér. Að hugsuðu máli hafnaði ég því. Ása var skap- stór og mér var ljóst að okkur myndi fyrr heldur en seinna lenda saman og það vildi ég ekki.“ Hrafn hefur komið víða við. Aðal- lega í vopnaflutningum hin seinni ár. Hann glottir þegar hann er spurður hvort það stafi af því, að þeim flutningum fylgi mestu ævin- týrin. Hann var á Indlandshafi er Áustur- og Vestur Pakistan lentu í stríði og Bangladesh var stofnað. Þar var mikið blóðbað og Hrafn sá sinn skammt _af því og vel það að eigin mati. „Ég var reyndar ekki að flytja vopn þegar ég lenti þar, heldur matvæli og stál til Chitta- gong. Lík voru á floti um allt fljót- ið sem rennur þar í gegn og ég lenti næstum illa í því þegar ég ætlaði að fara að taka myndir af hryllingnum. Hermenn á næsta leiti voru ekki á því að það væri heppi- legt og ég fékk „vinsamleg" til- mæli um að láta myndavélina síga.“ „Slianghæjaður" Hrafn er kominn af léttasta skeiði, en samt til alls líklegur. Hann var að íhuga að setjast í helg- an stein er ófriður blossaði upp við Persaflóa og ljóst var að Vestur- veldin myndu þar skerast í leikinn. Hann var þá staddur í Bandaríkjun- um og fór á næstu skráningarskrif- stofu. „Ég ætlaði að vera á skrá og sjá til, en þeir sáu auðvitað strax að þarna var kominn einn af þessum gömlu ósviknu jöxlum og það má segja að ég hafi verið „shanghæjað- ur“ á staðnum. Það síðasta stóra sem ég hef lent í voru því vopna- flutningar til Persaflóa. Það var vægur skjálfti um borð, því Saddam hótaði því mjög að sökkva flutningaskipunum ef þau

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.