Morgunblaðið - 28.06.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 28. JÚNÍ 1995 29
SIGURVEIG
MARGRÉT
EIRÍKSDÓTTIR
+ Sigurveig Mar-
grét Eiríksdótt-
ir fæddist í Vík í
Mýrdal 15. desem-
ber 1914. Hún lést
á Sólvangi 20. júní
sl. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ei-
ríkur Ormsson, raf-
virlqameistari, og
Rannveig Jónsdótt-
ir. Systkini hennar
eru Sigrún, f. 2.
júní 1911, d. 7. ág-
úst 1990, Eyrún, f.
18. desember 1919,
Karl, f. 31. desem-
ber 1925, og Kristín Þorsteins-
dóttir, f. 2. febrúar 1929. Sigur-
veig giftist Kristni Guðjónssyni
forsljóra 1. júní 1935, f. 7. apríl
1907, d. 28. september 1990.
Dætur þeirra eru Rannveig
Hrönn, Guðrún Drífa og Kristín
Mjöll. Barnabörnin eru tíu og
barnabarnabörnin fimm. Sigur-
veig verður jarðsungin frá
Dómkirlqunni í dag 28. júní,
og hefst athöfnin kl. 13.30.
ÉG LÝK upp augunum og hún
stendur yfir mér, í gulli og ekki
nema spönn yfírum lífíð, með þessi
bláu augu og ég svartur. Hún er
og verður sú sanna drottning alls
norðurheims og „hið ljósa man“.
Þeir gerðu það sér til gamans
'svilarnir á Víðimel 55, Kristinn og
Páll, að nefna eiginkonur hvor ann-
ars nöfnum sem þeim fannst hæfa
fasi þeirra og persónuleika. Scarlet
var nafnið sem Kristinn valdi Sig-
rúnu mágkonu sinni eftir Scarlet
O’Hara, enda var hún litríkur og
sterkur persónuleiki hún móðir okk-
ar. Pabbi sótti aftur á móti innblást-
ur í leikrit Laxness, Snæfríði ís-
landssól; eins og Jón Hreggviðsson
nefndi Snæfríði, eins
nefndi hann Sigur-
veigu mágkonu sína
„hið ljósa man“.
Sigurveig Margrét
Eiríksdóttir, móður-
systir okkar, sem í dag
er til moldar borin, stóð
sannarlega undir þess-
ari lýsingu. Glæsileg
var hún Sigga mamma,
ljóshærð, björt, með
fallega brosið og dil-
landi hláturinn.
Sigga mamma eins
og við oftast kölluðum
hana, var fastur punkt-
ur í uppeldi okkar systranna, ekki
síst í mínu uppeldi, þeirrar yngstu,
sem reyni hér að setja á blað brot
af þeim minningum sem leita á
huga okkar, þegar við kveðjum
þessa góðu konu.
Þær systumar Sigga og móðir
okkar Sigrún, voru einstaklega
samrýndar svo að ekki bar skugga
á og var alla tíð mikill samgangur
milli fjölskyldna okkar, ekki síst
eftir að við fluttum á Víðimel 55.
Eftir það má segja að landamæri
milli fjölskyldnanna hafi runnið
saman. Þama réðu þeir ríkjum svil-
arnir Kristinn Guðjónsson og Páll
ísólfsson ásamt eiginkonum sínum
Sigurveigu og Sigrúnu og svo vor-
um það við stelpurnar sjö.
Sigurveig var ákaflega vel gerð,
hún bjó yfír alvöru og var trúrækin
og andlega sinnuð. Svo var hún
einnig mjög glaðlynd, prakkari á
tíðum. Henni var margt til lista
lagt, heimili hennar bar afburða
smekk hennar og næmi gott vitni.
Á Víðimelnum var jafnan gest-
kvæmt hvort heldur var á efri eða
neðri hæð. Báðar vom þær mjög
gestrisnar systurnar. Sigga leit allt-
af sérstaklega eftir stóru systur ef
MINNINGAR
mikið stóð til, vitandi það að hún
hafði mörgu að sinna. Róleg og
brosandi fór hún herbergi úr her-
bergi með klútinn sinn og gætti að
hvort stóra systur hefði yfírsést
eitthvað í undirbúningnum.
Sigga hafði reyndar alveg ein-
staka hæfileika til verka og hún
hafði líka sérstaka hæfíleika til að
láta aðra yinna með sér. Þannig
gátum við til dæmis átt erindi niður
til Siggu frænku og þar stóð hún
og sagði þýðri röddu: „Gríptu greið-
una þarna, elskuleg, og greiddu úr
kögrinu á teppinu." Aður en við
vissum af voram við búnar að vinna
fyrir hana verkið.
Ég hef hér á undan getið þess
hve hugmyndarík Sigga var, hún
og vinkonur hennar stofnuðu
skemmtifélag sem kallað var Skíða-
deild Hrafnhóla. Þegar fundum
þeirra bar saman var mikið fjör og
prakkaraskapur. Við undirbúning
þeirra fUnda naut sín smekkur
hennar og ímyndunarafl. Hún gat
útbúið veisluborð sem í minnum
verða höfð, hvort heldur var um
að ræða hátíðlegar veislur eða veisl-
ur þar sem kímnigáfa hennar og
hugmyndaflug fengu að njóta sín.
A Skeggjastöðum í Mosfellssveit
var íjölskylda afa Eiríks og ömmu
Rannveigar samvistum hvert sumar
í mörg ár. Þar hafði Sigga mamma
ákveðinn sess. Mamma okkar smíð-
aði, saumaði, málaði og hannaði,
en Sigga mamma stjómaði eldhúsi
og matargerð af skörungsskap.
Samfélagið á Skeggjastöðum er
ógleymanlegt. Þar virðist í minning-
unni alltaf hafa verið sól, aðeins
rámar mann í einstöku rigningar-
dag þar sem við krakkarnir dunduð-
um okkur inni við að lita og leika
okkur, en oftar var þó sólin og lóu-
söngurinn.
í minningunni blandast saman
sólskinið, berjatínsla, fuglasöngur
og allt í einu kveður við björt rödd
sem bergmálar í fjöllunum. Sigga
mamma er að hóa á okkur bömin
í matinn. Enginn kunni að hóa á
eins sérkennilegan og skemmtileg-
an hátt og hún.
Það var óhjákvæmilegt að við
systumar mótuðumst af kynnum
okkar við þessa yndislegu konu, svo
stóru hlutverki sem hún gegndi í
lífi okkar. í huga þeirrar sem þess-
ar línur skrifar ber aðeins einn
skugga á minningu Siggu mömmu.
Það er sá skuggi sem fellur frá eig-
in vanmætti til að takast á við veik-
indi hennar, en þau átti hún við að
stríða í mörg ár.
Við systurnar sameinumst í þökk
til móðursystur okkar fyrir sam-
fylgdina og biðjum þess að hún
hvfli í friði. Frænkum okkar, dætr-
um Sigurveigar, Rannveigu Hrönn,
Drífu, Kristínu Mjöll og fjölskyldum
þeirra vottum við samúð okkar.
Megi Guð gefa að minningin um
góða móður fylgi þeim alla tíð.
Anna, Hildegard,
Erla og Hjördís.
Það ríkti sérstakt andrúmsloft á
heimili Sigurveigar og Kristins á
Víðimel 55. Andrúmsloft góðvildar,
glaðværðar og umhyggjusemi.
Heimilið var gestkvæmt og oft
margt um manninn í eldhúsinu hjá
Sigurveigu, verið að gefa að borða,
hella upp á kaffí, spjalla og hlæja.
Allir svo hjartanlega velkomnir,
alltaf sama elskulega viðmótið og
gestrisnin einstök.
Þegar ég nú sest niður og læt
hugann reika aftur til þeirra ára
er ég, unglingurinn, var heima-
gangur hjá þessum góðu hjónum
fyllist ég þakklætiskennd vegna
allrar þeirrar rausnar og umhyggju
sem ég naut á heimili þeirra. Eg á
þeim svo margt að þakka og mun
heimili þeirra ávallt skipa hjá mér
sérstakan sess í minningunni.
Ég kynntist heimilisfólkinu á
Víðimel 55 fyrir tæpum 40 árum
þegar Kristín Mjöll, yngsta dóttirin
á heimilinu, varð vinkona mín. Við
vorum bekkjarsystur og bjuggum
skammt frá hvor annarri. Við urð-
um því æði oft samferða heim úr
skólanum og tók ég að venja komur
mínar heim til hennar eftir skóla.
Ég hændist fljótt að móðurinni á
heimilinu sem ævinlega tók mér
tveim höndum og mér fannst ég
alltaf hjartanlega velkomin. Á þessu
heimili fann ég vel fyrir því öryggi
sem unglingar þurfa að alast upp
við. Kristinn og Sigurveig voru í
ÓLÖF HAFDÍS
RAGNARSDÓTTIR
+ Ólöf Hafdís
Ragnarsdóttir
fæddist á Siglufirði
19. mars 1946. Hún
lést í sjúkrahúsi
Suðurnesja 18. júní
siðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
hjónin María Guð-
mundsdóttir, f. 27.
október 1923, og
Ragnar Gíslason,
útgerðarmaður á
Siglufirði, f. 28.
október 1918. Ólöf
var næstelst í hópi
sex barna þeirra
hjóna. Elst er Halldóra Guð-
laug, f. 1944, búsett í Keflavík;
þá María Lillý, f. 1950, búsett
á Siglufirði; Guðmundur, f.
1953, búsettur á Sauðárkróki;
Kristín, f. 1956, búsett á Siglu-
firði; og Ragnar, f. 1957, búsett-
ur á Siglufirði. Ólöf gekk í
hjónaband 26. nóvember 1966
með Einari Júlíussyni, verslun-
armanni og söngvara, f. 20.
ágúst 1944. Þau
hjónin eignuðust
fjórar dætur. Elst
er Vilborg, f. 23.
okt. 1967, hennar
sambýlismaður er
Þórólfur Beck; þá
Halldóra, f. 10. júní
1969; María Ragna,
f. 12. febrúar 1971;
og Ólöf Hafdís, f.
26. desember 1975.
Ólöf starfaði sem
verslunarmaður hjá
versl. Álnabæ í
Keflavík um nokk-
urra ára skeið, síð-
ar hóf hún störf þjá versluninni
Seymu í Reylqavík. Er hún
hætti þar hóf hun aftur störf
hjá Álnabæ í Keflavík og þá á
saumastöfu Álnabæjar, þar sem
hún starfaði við saumaskap þar
til hún liætti í ársbyijun 1994
vegna veikinda. Útför Ólafar
fer fram frá Keflavíkurkirkju
í dag og hefst athöfnin kl.
14.00.
í DAG kveðjum við góða vinkonu,
Diddu okkar, pins og hún var kölluð
í vinnunni. Að setjast niður og skrifa
kveðju til hennar, sem tekin er svo
fljótt frá eiginmanni og fjóram dætr-
um, er sárara en orð fá lýst. Okkar
fyrstu kynni af Diddu voru þegar
við hófum störf á saumastofu Álna-
bæjar, fyrir uni 11 árum. Það er
margs að minnast og er okkur kær
ferðin sem við fórum með Einari,
eiginmanni Diddu, á söngskemmtun
til Reykjavíkur. Við skemmtum okk-
ur mjög vel og Einar söng fyrir okk-
ur alla leiðina heim, þegar heim kom
drukkum við kaffi og töluðum saman
til morguns. Við vorum líka oft að
gantast með það í vinnunni hvað
Jóhanna og Didda voru gleymnar
því þær eru fæddar í sama merki.
Hún 19. og Jóhanna 20. mars.
Didda var ávallt geðgóð og ósér-
hlífin, handlagin og mikið fyrir
saumaskap. Hún flautaði og raulaði
ávallt við vinnu, oft sagði hún okkur
að hennar góðu stundir væru þegar
systur hennar kæmu í heimsókn til
þeirra hjóna og þá var spilað og
sungið fram á nótt. Síðasta stundin
sem við áttum saman var í Sjúkra-
húsi Keflavíkur. Þá gat hún hlegið
og gert að gamni sínu, þótt hún
væri komin þangað og vissi að hveiju
stefndi. \
Það er sárt til þess að hugsa að
við fáum ekki lengur að njóta sam-
vista við þig lengur, við eigum erfitt
með að sætta okkur við það að þú
sért ekki lengur á meðal okkar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn iátna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Elsku Einar, Villa, Maja, Dóra,
Olla og aðrir aðstandendur, Guð
gefi ykkur styrk í ykkar sorg.
„Þú skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn. Því að það,
sem þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í fjarveru
hans, eins og fjallgöngumaður sér
íjallið best af sléttunni.
(Kahlil Gibran.)
Jóhanna Valgeirsdóttir,
Jóna Stígsdóttir.
Okkur langar að minnast góðrar
vinkonu okkar með örfáum orðum.
Ólöf Hafdís Ragnarsdóttir, sem
fæddist 19. mars 1946, andaðist
aðfaranótt 18. júní síðastliðins í
Sjúkrahúsinu í Keflavík eftir erfiða
baráttu við illvígan sjúkdóm. Við
kynntumst Diddu,-eins og við köll-
uðum hana alltaf, árið 1965 þegar
Úlfar og Einar unnu saman í hljóm-
sveitinni Pónik og Einar. Björg og
Didda fóru síðan sama ár á Bús-
mæðraskólann að Laugum í Þingeyj-
arsýslu og áttu þar saman ánægju-
legar stundir. Gegnum starfið í
hljómsveitinni urðu samskiptin við
Einar og Diddu talsvert mikil og má
í því sambandi nefna ánægjuleg
ferðalög bæði hérlendis og erlendis.
Einar og Didda giftu sig árið
1966 og hafa verið saman æ síðan.
Þau eignuðust fjórar mannvænlegar
dætur og eiga um þessar mundir von
á fyrsta barnabaminu sínu. Eftir því
sem árin liðu kom alltaf betur og
betur í ljós hvern mann Didda hafði
að geyma. Hún var hjartahlý og
heilsaði og kvaddi okkur alltaf með
kossi. Það var gott að koma á heim-
ili þeirra Einars og Diddu á Sunnu-
braut og þar var alltaf tekið vel á
móti okkur. Didda var mikil hann-
yrðakona og það sem hún vann við
saumaskap var allt mjög vandað.
Didda hafði vonast eftir að lifa
það að fá að sjá fyrsta barnabarnið
sitt og við vitum að hún mun fýlgj-
ast með því þótt úr öðrum heimi sé.
Við viljum votta Einari, Villu, Dóru,
Maju, Ollu og öllum öðrum aðstand-
endum okkar dýpstu samúð við frá-
fall Diddu.
Björg og Úlfar.
Það er erfítt að sætta sig við leiks-
lok þegar góður vinnufélagi fellur frá.
Leiðir okkar Diddu lágu saman í
versluninni Álnabæ í Keflavík. Hún
var mér innilegur félagi, létt í lund
og skipti aldrei skapi, á hveiju sem
gekk. Ég er þakklát fyrir samfylgd-
ina, vináttu hennar og hlýju.
Nú skilja leiðir um sinn en „allrar
veraldar vegur víkur að sama
punkti".
Glöð með glöðum varstu,
göfg og trygg á braut
þreyttra byrði barstu,
blíð í hverri þraut.
Oft var örðugt sporið,
aldrei dimmt í sál,
sama varma vorið,
viðkvæm lund og mál.
(Magnús Markússon.)
Ég . votta eiginmanni hennar,
dætrum, tengdasyni, foreldrum
hennar og systkinum mína dýpstu
samúð.
Þórdís M. Guðjónsdóttir.
mínum augum ímynd hinna full-
komnu foreldra sem sinntu dætran-
um þremur af ást og umhyggju og
bára velferð þeirra ávallt fyrir
bijósti. Vinir dætranna fóru ekkr
varhluta af þessari umhyggju enda
var oft mikið af ungu fólki gestkom-
andi á heimilinu.
Ég lít á það sem mikla gæfu að
hafa kynnst Sigurveigu sem ung-
lingur, því hún kenndi mér svo margt
sem hefur nýst mér vel í lífínu. Hún
var bráðvel gefín og bjó yfír mikilli
innri ró og það var lærdómsríkt að
kynnast viðhorfum hennar til lífsins.
í raun og vera gekk hún mér í
móðurstað á þessum árum og fæ
ég það aldrei fullþakkað. Hið góða
skap hennar og jákvæða hugarfat
hafði góð áhrif á mig, óþroskaðann
unglinginn, og hún varð mér fyrir-
mynd á margan hátt.
Sigurveig var falleg kona, fíngerð
og björt yfirlitum, óaðfínnanlega
klædd og gædd sterkum persónutö-
fram sem heilluðu alla sem henni
kynntust. Hún var ákaflega smekk-
leg og naut þess að hafa fallega
hluti í kringum sig. Heimilið var því
glæsilegt en um leið mjög notalegt.
Sigurveig lét sér ákaflega annt um
húshaldið og hún hafði einhvem
veginn alveg sérstakt lag á að vinna
verk sín án þess að mikið bæri á.
Það lék nefnilega allt í höndunum á
þessari fáguðu konu og það var
sama hversu gestkvæmt var, alltaf*
virtist allt vera í jafnvægi í kringum
hana og ævinlega hafði hún tíma
til að spjalla við mann yfír góðum
kaffíbolla. Á þessum áram var ekki
sama óðagotið á fólki og nú er og
hið vinsæla ellefukaffí á Víðimelnum
því oft vel sótt. Ég hélt áfram að
koma á Víðimelinn eftir að ég var
orðin fullorðin þó að dætumar á
heimilinu væra fluttar að heiman.
Það er hlýtt og bjart yfír minning-
unni um þessa góðu konu sem sinnti
öllu sem henni var trúað fyrir afí
stakri alúð en hafði jafnframt svo
mikið að gefa öðram. Ég mun ávallt
minnast Sigurveigar sem einstakrar
velgjörðarkonu minnar. Ég votta
dætram hennar og barnabörnum
samúð mína. Blessuð sé minning
Sigurveigar Eríksdóttur.
Ragnhildur Benediktsdóttir.