Morgunblaðið - 04.11.1995, Side 22

Morgunblaðið/Kristinn
BREITLING - Navitimer-
úrið, sem kostar í verslun-
inni Leonard tæpar 2,3
milljónir króna.
Með
bílverð
á hendi
SAGT er að allt það besta
í heiminum sé ókeypis og
eflaust má það til sanns vegar færa
þegar átt er viö heilsu og lífsham-
ingju almennt. Hins vegar er það
staðreynd að vandaðir og verð-
mætir hlutir kosta oft mikla pen-
inga enda fá menn þá jafnan tals-
vert fyrir sinn snúð.
Okkur lék forvitni á að kanna
hvar dýrasta úr á markaönum hér á
landi væri að finna og fundum eitt í
versluninni Leonard, sem líklega er
dýrasta úr sem hægt er að kauþa
beint út úr verslun í dag. Það er
„Breitling Navitimer QP, 1461,
Rattrapante" og kostar út úr búð-
inni 2 milljónir og 250 þúsund krón-
ur.
Einnig fengust þær upplýsingar
hjá Frank Michelsen, sem hefur
umboð íyrir Rolex-úr, að hægt sé
með litlum fyrirvara að panta af
verólista kvenmannsúr í 18 karata
gulli af gerðinni Rolex Oyster, með
demantssettri skífu og keðju ásamt
14 náttúrulegum rúbínum, sem
kostar um og yfir 5,7 milljónir
króna. Frank kvaðst þó aldrei hafa
selt svo dýrt úr, en nokkur hefðu
farið á listaverði, sem næmi allt að
einni og hálfri milljón króna.
Sævar Jónsson, eigandi Leonard,
sem hefur umboð fyrir Breitling
armbandsúr, sagði að úrið dýra,
sem hann hefur á boöstólum, væri
af afar fágætri tegund. Aðeins
væru framleidd 50 úr af þessari
gerð og væri úrið númer 20, skrá-
sett og staðfest bæði í skífu og á úr-
B ú ð a r á p
kassanum. Úrið er úr 18
karata rauðagulii í gegn,
meö sérhannaðri ól úr krókódfls-
skinni. Úrverkið er „mekanískt“,
(þ.e. ekki knúið með rafhlöðum) og
á því eru skífur sem gi-eina frá af-
stöðu himintungla, vikudegi, mán-
uði, árstíðum og ári, ásamt skeið-
klukku, og úrið er þannig stillt að
það á að geta gengið hárrétt upp á
sekúndu til ársins 2100, og gerir þá
að sjálfsögðu ráð fyrir hlaupárum.
Með öðrum orðum, afkomandi í
fjórða ættlið ætti að geta borið það,
með nákvæmri tímasetningu frá
því að langalanga-langafi setti það
fyrst upp.
Lfrið taiar
Á GAMALLI KLUKKU f KIRKJU-
TURNI f NURNBERG STANDA ÞESSI
ORÐ: „EINN AF SÍDUSTU TÍMUM.“ A
KIRKJUKLUKKU Í STRASSBURG
STENDUR: „VÉR VITUM EIGI,
HVENÆR DAUÐANS ENGILL KEM-
UR.“ ÞESSI ORÐ HAFA ÁTT MINNA
ÞÁ, SEM LITU A KLUKKURNAR, A
ÞAÐ, AÐ ÞEIR SKYLDU NOTA TÍM-
ANN VEL, ÞVÍ SÚ STUND KÆMI, AD
ÞEIR HÆTTU AD HEYRA KLUKKUNA
SLÁ. ÞESSAR ÁMINNINGAR ÞARF
EKKI AÐ FESTA UPP A HÁA TURNA.
ARMBANDSÚRIÐ, SEM VID BERUM
DAGLEGA Á HANDLEGGNUM, SEGIR
MEÐ TIFI SÍNU AÐ EF TIL VILL GÆT-
UM VIÐ NOTAÐ TÍMANN BETUR OG
ENGINN VEIT HVENÆR HINSTA
STUND RENNUR UPP.
svipta hulunni af samsetningu tún-
fisks-lasagne sem hann reiðir
stundum fram og varð til fyrir
slysni fyrir nokkrum árum.
fcltf' kjöt
EINAR BOGI
M. SIGURÐSS0N
mW' ■
ÚTIBÚSSTJÓRI
Morgunblaðið/Jóhanríes Pálsson
EINAR BOGI Sigurðsson útibús-
stjóri Landsbankans á Reyðarfirði
er mikið fyrir að elda og finnst
allur matur góður sem hann býr
til sjálfur, líka þegar hann mat-
reiðir hráefni sem honum finnst
að öðru jöfnu vont. Einar Bogi
ætlaði alltaf að verða viðskipta-
fræðingur. Að loknu tveggja ára
háskólanámi í landafræði gerði
hann sér grein fyr-
ir að hann hefði
ekki áhuga á henni •
en lauk þriðja ár-
inu, af því að hann
var hvort eð er bú-
inn með tvö.
Siðar ætlaði hann að sækja um
starf hjá Útvegsbankanum en
bankasfjórinn var aldrei við svo
hann sótti bara um hjá Samvinnu-
bankanum. Hann var hvort eð er á
launaskrá fyrir skúringar sem
frænka hans, útibússljóri Sam-
viiinubankans á Bfldshöfða, hafði
útvegað honum. Fyrst vann hann í
útlánadeild bankans og síðar í
markaðs- og skipulagsdeild.
Þegar Landsbankinn yfirtók
Samvinnubankann fór hann að
vinna hjá útlánastýringu í aðal-
bankanum. Loks var auglýst eftir
útibússtjóra Landsbankans á Reyð-
arfirði. Einar Bogi sótti um stöð-
LANDSBANKANS
Á REYÐÁR-
FIRÐIER
Mlk.IÐ FYRIR
AÐ ELDA ÖG
FINNST ALLUR
MATUR GÖÐUR
„Við vorum með nokkra skólafé-
laga í mat, hluti þeirra var úr
lasagne-klúbbi sem við höfðum
stofnað í Versló á sínum tíma þeg-
ar ítölsk matargerð var að ryðja
sér til rúms. Einhveijir voru að
koma langt að, meðal annars úr
námi frá Ameríku. Ég var búinn
að elda matinn, lasagne, þegar ég
mundi að tveir gestanna voni
hættir að borða kjöt. Þá var ekk-
ert annað til ráða en að prófa
sömu uppskrift að kjötinu undan-
skildu og nota túnfisk sem ég átti
uppi í skáp í staðinn. Það var
enga stund gert. Upp frá því hef
ég ævinlega borið fram fyrir gesti
og látið söguna fylgja með. Flest-
um finnst túnfisks-lasagne betra.“
„Ég nota þrjár
dósir af túnfiski,
tvær með vatni og eina ineð olíu.
Ég helli vatninu af og nota olíuna
þegar ég steiki Iauk, meðalstóran,
og mikið af hvítlauk, svona sex til
sjö meðalstór rif. Ég nota ekkert
annað krydd en matskeið af grófu
oreganó. Síðan finnst mér best að
nota hálfdós af Hunt’s tómatsósu
og litla dós af tómatpuré. Einnig
er ágætt að nota sveppi, til dæmis
Flúðasveppi, en stundum tíni ég
sjálfur lerkisveppi í Hallorms-
staðaskógi.“
„I ostasósuna nota ég bara
smjörlíki og hveiti og bý til jafn-
ing með mjólk. Ég bæti rósmarín
kryddi og múskati út í sósuna, en
alls ekki miklu, kannski hnífsoddi.
Bragðið af því vill yfirgnæfa dálít-
ið. Þvínæst tek ég gott oststykki,
helmingurinn fer í sósuna og hinn
helminginn ríf ég til að setja ofan
á. Ég nota þann ost sem hendi er
næstur, Gouda, moz-
zarella, þess vegna
skólaost. Én það er
betra að hann sé feit-
ur.“
Mér finnst Barilla
pasta langbest því ég
nenni ekki að sjóða
plöturnar og það er
hægt að nota plötur
frá þeim án þess. Ég
byrja á því að setja
sósuna í botninn og
plötur yfir, siðan set
túnfisksósuna ofan á,
þá sósu, lag af plöt-
um og túnfisksósu,
yfirleitt er ég með
tvö lög af túnfiskin-
um. Loks set ég pasta
ofan á, sósu og ost.“
sús uh allinn
una og fékk og flutti úr borginni
ásamt sinni, Iljördísi Rafnsdóttur,
og börnum, sem eru orðin þijú;
tveir drengir tólf og sex ára og
tveggja ára telpa.
Uppgötva&ist
fyrir slysni
Hann segist nánast alltaf sjá um
matseldina. Konan hefur meira
gaman af því að baka og sulta og
þess háttar en hún er ekkert síðri
í matargerðinni, sérstaklega aust-
urlenskum réttum. Ég er sósukall-
inn,“ bætir hann við og fellst á að
„Siumpa bara á
þetta“
„Þetta baka ég siðan þangað til
það er tilbúið á tvöhundruð, eða
eitthvað. Ég slumpa bara á þetta,
það tekur kannski tuttugu mínút-
ur. Siðan nota ég hvítlauksbrauð
einvörðungu sem meðlæti og bý
það til sjálfur. Þetta kemur yfir-
leitt ágætlega út en ég smakka al-
drei á meöan ég er að elda.“
— Varla beitir þú sömu aðferð-
um í bankarekstri og í eldhúsinu?
Ha. Nei, nei. Ég er injög ná-
kvæmur með allt annað en elda-
mennskuna."
I