Morgunblaðið - 14.02.1996, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 14. FEBRÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
-k
t
Ástkær eiginmaður minn,
NIELS HÖBERG-PÉTERSEN,
Vesturgötu 20,
lést í Landspítalanum 13. febrúar.
Inge Björg Höberg-Petersen.
t
Elskuleg móðir okkar,
KATRI'N GUNNARSDÓTTIR
kennari,
Efstasundi 12,
Reykjavík,
lést aðfaranótt þriðjudagsins 13. febrúar.
Sigrún Arthursdóttir,
Gunnar Arthursson,
Rannveig Arthursdóttir.
t
Elskulegur eiginmaður minn,
Kristján AGNAR ÓLAFSSON,
Eiríksgötu 21,
Reykjavík,
lést á heimili okkar 12. febrúar sl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigrfður Eyja Pétursdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, afi og langafi,
ALBERT HANSSON,
Gnoðarvogi 36,
Reykjavík,
lést á sjúkradeild Hrafnistu í Reykjavík 10. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Helga Theódórsdóttir,
Bjargmundur Albertsson, Alda Guðmannsdóttir,
Valgerður Albertsdóttir, Guðjón Þór Steinsson,
Sigurbjörg Albertsdóttir, Björn Reynisson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okk-
ar, stjúpfaðir, tengdafaðir og afi,
ÓSKAR INGIMARSSON
þýðandi,
Asparfelli 12,
lést á heimili sínu aðfaranótt mánu-
dagsins 12. febrúar.
Áslaug Jónsdóttir,
Þórunn H. Óskarsdóttir, Michael Pantano,
Hrafnkeli S. Óskarsson,
Margrét Lisa Óskarsdóttir, Árni J. Baldursson,
Ingimar Óskarsson Jonason,
Sigurjón Þ. Ásgeirsson, Sólrún H. Jónsdóttir,
Hlynur V. Ásgeirsson, Patricia M. Bono
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi, sonur og bróðir,
BJARNI SVEINBJARNARSON
framkvæmdastjóri,
Dalsbyggð 1,
Garðabæ,
varð bráðkvaddur sunnudaginn
11. febrúar sl.
María Tómasdóttir,
Tómas Bjarnason, Guðný Björk Eydai,
Bjarni Gautur Tómasson,
Sigurður Jökull Tómasson,
Arnar Orri Bjarnason,
Unnar Snær Bjarnason,
Sveinbjörn Jónsson, Elínborg Ólafsdóttir,
Haukur Sveinbjarnarson,
Sigriður Sveinbjarnardóttir,
Erna Sveinbjarnardóttir.
GÍSLIÁGÚST
GUNNLA UGSSON
+ Gísli Ágúst
Gunnlaugsson
fæddist í Reykjavík
6. júní 1953. Hann
lést á heimili sínu,
Ölduslóð 43 í Hafn-
arfirði, 3. febrúar
síðastliðinn og fór
útförin fram frá
Víðistaðakirkju
Hafnarfirði 12.
febrúar.
MEÐ FÁUM orðum
langar mig að minnast
svila míns, Gísla Ág-
ústs Gunnlaugssonar,
sem lést langt fyrir aldur fram 3.
febrúar sl. Það eru óvægin örlög sem
sumir þurfa að lúta og er þá ekki
spurt hver og hvenær eða svarað
hvers vegna. Viijastyrkur og þrá til
að lifa, elska og vinna getur fengið
miklu áorkað og bar Gísla lengi vel
á móti straumnum en að lokum sigr-
aði hinn þungi máttur sjúkdómsins
sem hafði gengið á þrek hans und-
anfarin 5 ár.
Gísli hafði til að bera einstaka
persónueiginleika. Hann var hvers
manns huglúfi, áhugasamur um
velferð og velgengni allra í kringum
sig og á sama tíma kröfuharður og
metnaðarfullur vinnuþjarkur. Gam-
ansemi og grín var honum í vöggu
gefið og fram á síðasta dag hafði
hann húmor fyrir sjálfum sér sem
ávallt létti vinum og vandamönnum
í geði þrátt fyrir alvarlegt ástand
hans. Hann var þess vegna um-
kringdur vinum sem sóttu eftir fé-
lagsskap hans fram á síðasta dag
því hann hafði alltaf eitthvað að
gefa og ávallt var eitthvað til hans
að sækja.
Mér er sérstaklega minnisstæður
sá tími sem við hjónin áttum í heim-
sóknum okkar á heimili Gísla og
Berglindar þegar þau bjuggu í Bonn
og Stokkhólmi. Þar, sem hér heima,
var gestrisnin ætíð í fyrirrúmi og
miklum tíma varið í að s_ýna okkur
umhverfi og menningu. A ferðalagi
um Þýskaland og Sviss og_ á ísilögðu
Eystrasaltinu á leið til Álandseyja
með Berglindi, Gísla og Ásgeiri syni
þeirra nutum við sögulegs fróðleiks
hans og skemmtunar sem ávallt og
æ síðan varð af þegar sest var nið-
ur með þeim hjónum. Þá var skraf-
að um þjóðmál, pólitík og fólk af
þekkingu og gamansemi sem þeim
einum var lagið enda sameiginlegt
áhugamál þeirra. Þá voru gjarnan
eldaðir gómsætir réttir en Gísli hafði
alla tíð gott skynbragð á góðan mat
og var sjálfur virkur þátttakandi í
matargerðinni.
Gísli var alltaf virkur í íþrótta-
starfi, æfði m.a. handbolta með FH
og síðar HK. Þegar hann hætti
beinni þátttöku í íþróttunum og son-
urinn tók við gekk hann í stjórn-
unarstörfin þar sem hann vildi veg
síns félags sem mestan. Ófáa fót-
boltaleikina horfði hann á bæði í
sjónvarpi og á velli, hér heima og
erlendis. Önnur félagsmál s.s. skóla-
mál voru honum hugleikin og sat
hann um áraskeið sem formaður
skólanefndar Hafnarfjarðarkaup-
staðar, formaður Sagnfræðingafé-
lags íslands og um tíma var hann
ritstjóri tímaritsins Sögu.
Gísli var einstaklega afkastamik-
ill fræðimaður. Hann skrifaði fyrra
bindi af sögu fæðingarbæjar Berg-
lindar konu sinnar, Ólafsvíkur, og
tileinkaði henni og syni þeirra þá
bók. Hann hefur fyrir löngu unnið
sér alþjóðlegrar viðurkenningar fyr-
ir sögulegar rannsóknir sínar og
vinnubrögð. Hann var vísindamaður
af bestu gerð og vönduð og nákvæm
vinnubrögð voru einkunnarorð hans.
Eftir liggja ótai ritsmíðar sem kom-
andi kynslóðir munu njóta góðs af.
Fram á síðasta ár fór hann með
rannsóknir sínar á alþjóðlegar ráð-
stefnur til kynningar og naut þá sem
hér heima frábærrar umhyggju og
hjálpar félaga sinna í sagnfræðinni,
Olafar og Lofts.
Það var aldrei neinn bilbug að
fínna hjá Gísla þegar vinnan var
annars vegar. Þrátt
fyrir fötlun sína voru
fáir dagar sem hann
ekki mætti til vinnu og
til marks um óbilandi
áhuga og andlegt þrek
var eitt af hans síðustu
verkum að skapa sér
heimasíðu á inter-net-
inu. Þar mátti finna
langa ritverkaskrá, ný-
legar greinar um skyld
efni auk metnaðarfullr-
ar kennsluáætlunar
fyrir komandi tíma.
Einnig var hann búinn
að skipuleggja ráð-
stefnuferðir á árinu og gera viða-
miklar rannsóknaráætlanir fyrir
komandi ár. Alltaf sýndi hann áhuga
á þeim verkefnum sem ég hafði með
höndum í mínu starfi þótt ólík væru.
Hann spurði, fræddist og fylgdist
með sem var mér verðmæt hvatning
og örvun til áframhaldandi rann-
sókna.
Eftir að krafta þraut naut hann
góðrar hjálpar margra til að geta
áfram haldið vinnu sinni og til að
geta dvalið heima sem var honum
einnig svo mikils virði. Að ógleymd-
um dugnaði og þrautseigju mág-
konu minnar og Ásgeirs sonar
þeirra við ummönnun Gísla heima
fyrir lögðu margir hönd á plóginn,
bæði skyldir og óskyldir. Faðir hans
af nærgætni og óendanlegri um-
hyggju átti þar stóran hlut. Sama
er að segja um starfsfólk Heima-
hlynningar Krabbameinsfélagsins
sem á þakkir skyldar fyrir persónu-
lega og nærgætna þjónustu við Gísla
og fjölskyldu hans.
Elsku Berglind, Ásgeir, Sigrún
Ingibjörg og Sæunn. Ég og fjöl-
skylda mín vottum ykkur okkar
dýpstu samúð vegna fráfalls ykkar
ástkæra eiginmanns og föður. For-
eldrar Gísla og systkini ásamt fjöl-
skyldum þeirra, foreldrar Berglind-
ar og margir vinir og ættingjar eiga
um sárt að binda og sendum við
þeim öllum samúðarkveðjur. Sorgin
er sár en eftir lifír minningin og
þakklæti fyrir að fá að kynnast
góðum dreng.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Sigurveig Þóra
Sigurðardóttir.
Ég var nýfarinn til starfa að
morgni laugardagsins 3. febrúar sl.
þegar konan mín hringdi og tjáði
mér að okkar kæri vinur Gísli Ág-
úst væri látinn. Þó svo að ekki þyrfti
slíkt sérstaklega að koma á óvart i
ljósi hans miklu og langvarandi
veikinda þá vorum við engan veginn
undir þessi tíðindi búin þegar þau
komu. Upp í hugann komu minning-
arnar allt frá því að tveir drengir
sex og átta ára fara fyrst til sum-
ardvalar á Kálfatjörn. Þar áttum
við Gísli ásamt ótal öðrum mörg
ánægjuleg sumur við leik og störf.
Við Gísli vorum í herbergi hjá Gunn-
ari húsbónda okkar og var þar oft
glatt á hjalla. Mér er sérstaklega
minnisstætt þegar okkur var sagt
að fara að sofa og ljós voru slökkt,
þá var Gísli kannski djúpt sokkinn
í lestur góðrar bókar og notaði hann
þá vasaljós til að geta haldið lestrin-
um áfram. Var hinn mikli fræðimað-
ur sem Gísli seinna varð þá eflaust
farinn að gera vart við sig. Eftir
að okkar góðu árum á Kálfatjörn
lauk sáumst við sjaldnar um tíma
en dag einn hringdi síminn og það
var Gísli og sagðist vera að flytja
inn á Ásvallagötu og bað mig að
hjálpa sér örlítið sem var auðsótt
mál. Kynnti hann mig þá fyrir Berg-
lindi konu sinni. Síðan gerist það
kvöld eitt að hringt er dyrabjöllu
hjá okkur Addý að Miðvangi 12 og
þegar ég opna dyrnar stendur Gísli
brosandi og segir „Bara að láta þig
vita að við Berglind vorum að kaupa
íbúðina fyrir ofan ykkur“. Varð
þetta upphaf mikilla vináttubanda
fjölskyldna okkar. Var samgangur
mikill milli íbúðanna og fannst dótt-
ur okkar stundum ekki skipta máli
hvort hún átti heima uppi eða niðri.
Síðan fluttu Gísli og Berglind til
útlanda, fyrst til Þýskalands og síð-
an til Svíþjóðar. Fórum við þá og
heimsóttum þau á báða staðina og
áttum ógleymanlegar stundir. Var
Gísii einkar ötull leiðsögumaður
hvort sem um var að ræða útsýnis-
eða verslunarleiðangur og nutum
við þess í hvívetna. Fyrir alla þessa
löngu og góðu vináttu erum við
Addý ævarandi þakklát.
Elsku Berglind, Ásgeir, Sigrún
Ingibjörg og Sæunn, við Addý og
börnin sendum ykkur og öðrum
aðstandendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
guð að vera með ykkur í ykkar
miklu sorg. Megi minningin um
Gísla Ágúst Gunnlaugsson ætíð lifa.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Friðrik og Ásthildur.
Þegar okkur bárust þær sorglegu
fréttir að elskulegur vinur okkar,
Gísli Ágúst, hefði dáið friðsamlega
í svefni aðfaranótt síðastliðins laug-
ardags var mér mjög brugðið, þó
svo ég vissi að hveiju stefndi þegar
þessi ógnvænlegi sjúkdómur var
annars vegar.
Við þessi tiðindi leituðu ósjálfrátt
minningar á hugann um fyrstu
kynni okkar Gísla, en við kynnt-
umst fyrir meira en tveimur áratug-
um þegar Gísli kom til náms í sagn-
fræði við háskólann í Norwich á
Englandi. Ég var sjálf nýlega sest
að í borginni og komin með fjöl-
skyldu og var frekar ókunnug í
framandi landi og saknaði minna
heimahaga. Þegar ég frétti að von
væri á íslenskum nemanda í háskól-
ann var ég afar lukkuleg og eftir-
væntingarfull og hringdi samdæg-
urs og Gísli kom og bauð honum í
kvöldmat.
Gísli mætti stundvíslega og þegar
ég heilsaði honum og fann ákveðið
og hlýtt handaband hans og mætti
þessari viðkvæmu hlýju og glettni
í augunum vissi ég um leið að okk-
ur Gísla myndi semja vel.
Strax fyrsta kvöldið man ég að
Gísli sagði mér ítarlega frá mörgu
skemmtilegu sem á daga hans hafði
drifíð og eins fékk ég strax að heyra
nokkra vel valda brandara sem svo
sannarlega kitluðu hláturtaugarnar.
Þegar frá þessum fyrsta degi
myndaðist mikill og góður vinskapur
milli Gísla og okkar fjölskyldu. Gísli
varð í rauninni einn af fjölskyldunni
en ekki bara einn af minni litlu fjöl-
skyldu heldur vinur stórfjölskyldu
minnar, því alltaf var Gísli fyrsti
maður sem allir okkar gestir voru
kynntir fyrir og sýndi hann öllu
mínu fólki einstakan áhuga og gerði
sér far um að aðstoða það á allan
hátt og ekki síst skemmta því, jafnt
móður minni og móðursystrum,
systkinum, frændfólki og vinum að
ógleymdum börnum mínum. Gísli
var hvers manns hugljúfi, heillandi
persóna, skemmtilegur og yndisleg-
ur drengur.
Ég vissi um leið og ég kynntist
Gísla að hann var „á föstu“ eins og
sagt var og síðan kom að því að
Berglind kom til hans til Norwich.
Berglind kom geislandi af lífí og
krafti.
Slyömmu síðar bað ég Gísla og
Berglindi að passa son okkar, sem
þá var þriggja vikna, eina helgi sem
þau samþykktu strax og er mér
mjög minnisstætt þegar þau komu
til að skila barninu á sunnudags-
kvöld. Voru þau afar glaðvær og
sæl og ljómuðu öll er þau tilkynntu
okkur að Steini sonur okkar hefði