Morgunblaðið - 14.02.1996, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 14. FEBRÚAR 1996 31
h/IINNINGARl
verið eina vitnið að trúlofun þeirra
þessa helgi.
Elsku Berglind, Ásgeir, Sigrún
Ingibjörg og Sæunn svo og Sigrún,
Gunnlaugur, Þorfinnur, Sigga og
fjölskylda. Við sendum ykkur öllum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigríður, Paul, Anna Kristín
og Þorsteinn.
Gísli Ágúst Gunnlaugsson, góður
vinur í „tippsföreningen" er fallinn
frá eftir hetjulega baráttu við
ólæknandi sjúkdóm.
Gísli var mikil driffjöður í félag-
skap, er við köllum „tippsförening-
en“. Nokkrir vinir og kunningjar,
sem voru samtíma við nám og störf
í Stokkhólmi og höfðu áhuga á fót-
bolta, lögðu það í vana sinn að hitt-
ast á laugardögum, fylla út tipps-
miða og horfa saman á fótbolta.
Fannst mönnum þetta kærkomið
tækifæri í vikulokin að slappa vel
af og gleðjast með löndum sínum.
Gísli var ómissandi í þessum félags-
skap og skemmtanin ekki nema
hálf ef hans naut ekki við. Komu
þar til óvenjulegir mannkostir og
fjölhæfni Gísla. Hann var einlægur
félagi og vinur í raun, sem allir virtu,
en umfram allt var hann ætíð manna
kátastur og gáskafyllstur, sífellt
með spaugsyrði á vörum, sem smit-
uðu allan hópinn og hélt uppi enda-
lausri stemmningu. Hann var orð-
heppinn með afbrigðum og skáld-
mæltur. Hann var hirðskáld hópsins
og liggja eftir hann nokkrir bráð-
smellnir bragir um strákapör félag-
anna, sungnir við lög er hann samdi.
Þá var hann músíkalskur vel, góður
söngmaður og spilaði undir á gítar.
Hópurinn brallaði ýmislegt saman
og fór m.a. í ógleymanlegar ferðir
á fótboltaleiki í Þýskalandi og hélt
áfram gamanmálum er heim til Is-
lands var komið. í slíkum ferðum
naut Gísli sín einkar vel, enda vel
mæltur á þýska tungu, gagnmennt-
aður og heimsmaður mikill. Það
leyndi sér ekki að Gísli hafði dvalið
langdvölum meðal erlendra þjóða,
en þar hafði hann numið sagnfræði
að stórum hluta. Hann mun hafa
verið talinn afburðamaður í sinni
grein og brautryðjandi á sviði rann-
sókna í félagssögu. Eftir hann hefur
birst mikið á prenti bæði hérlendis
og á erlendum vettvangi, sem aflaði
honum virðingar og gerði hann að
eftirsóttum fyrirlesara víða um
heim. Hann sjálfur var aldrei annað
en lítillætið og miklaðist ekki.
Eftir heimkomu tippara að námi
loknu hittist hópurinn allreglulega
og menn kættust saman sem fyrr.
En þá dró ský fyrir sólu. Gísli
greindist fyrir nokkrum árum með
alvarlegan hrörnunarsjúkdóm í
taugakerfi er breytti hinum síhvika
vini okkar í hreyfihamlaðan og
málstirðan sjúkling. En andinn var
óbreyttur og viljinn einbeittur. Gisli
hélt áfram uppi húmomum í hópn-
um þrátt fyrir veikindin, var hinn
sterki í fötlun sinni og gerði okkur
hinum léttara að sætta okkur við
örlög hans. Gísli lét sig ekki vanta
á fundi hjá „tippsföreningen“, en
sá síðasti var haldinn rétt fyrir nýlið-
in áramót. Hann sat í hjólastól en
virtist njóta samvistanna vel þótt
erfitt væri um tjáskipti við hann og
dregið væri af honum. Ljóst var að
hverju stefndi. Nú er hann horfinn
frá okkur. Við kveðjum góðan vin
og félaga.
Við vottum eiginkonu hans, Berg-
lindi, og bömum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Félagar í „tippsföreningen".
Hetjur hversdagsins
Við kveðjum eina slíka með klökkum huga nú,
sem krossinn þyngsta og stærsta varð að bera
en alltaf sýndi hugprýði, æðruleysi og trú
og alltaf vildi gott úr öllu gera.
Unpr hlaut hann örlög grimm,
oft varð nóttin köld og dimm,
orrustan var upp á líf ög dauða.
En hann lét aldrei bugast, hans sannfæring
varsú
að sigur ynnist loks í stríði nauða.
„Við erum öll á sömu leið, ég aðeins hraðar
fer
af æðruleysi," sagði hann og brosti.
„Það er svo margt sem enginn fær breytt
í heimi hér.
Við höfum ekki aðra betri kosti."
Þannig lifði hann og dó, - þannig gladdist
hann og hló
þegar aðrir sáu bara myrkur.
Hann lýsti okkur öllum með sinni sálarró
og sýndi hveiju orkar andans styrkur.
Hann hlaut í blóma lífsins að visna og missa
mátt,
en mannsandinn hann efldist þeim mun
meira.
Afrekshetjur hversdagslífsins hafa ekki hátt
þótt hart sé stríð við mögn, sem engu eira.
Kannski er mesta hetjan hér
sem hljóð og auðmjúk kross sinn ber,
en hreykir sér ei hátt og þykist digur.
Hjá slíkum verður dauðinn að dáð, sem lýs-
irþér
og dauðastundin sjálf hans ^tærsti sigur.
Blessuð sé minning míns góða
frænda og Guð styrki ástvini hans.
Ómar Þ. Ragnarsson.
Lífið landaði okkur í Stokkhólmi
á svipuðu árabili. Við höfðum aidrei
sést áður en fyrr en varði vorum
við orðin kunningjar og síðan vinir.
Gísli Ágúst og Berglind, Einar Karl
og Steinunn. Áhugamálin fóru sam-
an, saga og stjómmál, bókmenntir,
leiklist, tónlist og menningarlífið
almennt í stórborginni. Auk þess
reyndu strákarnir með sér í badmin-
ton. Og við áttum böm á líku reki.
Berglind var sendiráðsritari í ís-
lenska sendiráðinu f Stpkkhólmi á
þessum áram en Gísli Ágúst lagði
stund á doktorsnám í sögu. Við
bjuggum sitt í hvora úthverfinu
beggja vegna borgarinnar og vík á
milli vina en við hittumst þegar
tækifæri gafst og aldrei varð þurrð
á umræðuefnum. Gísli var snjall á
mörgum sviðum, samræðulistin var
eitt þeirra. Það var unun að sitja
með Gísla og Berglindi að snæðingi
og ræða um atburði líðandi stundar
sem liðinna tíma. Hann var há-
menntaður á sínu sviði og kom þvi
skemmtilega frá sér sem hann
kunni. Hann var skarpur og athug-
ull, ákafur og brennandi af áhuga
á viðfangsefnum sínum. En ekki
bara á sínum viðfangsefnum heldur
einnig á viðfangsefnum annarra.
Hann var ástríðufullur rannsakandi
mannlegs lífs. Og allt sem Gísli
skoðaði, skoðaði hann með glampa
í auga. Þess vegna var svo gaman
að vera í návist hans. Hann var frá-
bær og sérstæður húmoristi.
Haustið 1988 varði hann doktors-
ritgerð sína við Uppsalaháskóla. í
doktorsveislunni urðum við áþreif-
anlega vör við hve mikillar virðingar
þessi ungi doktor naut í hópi sam-
starfsmanna sinna og kennara í
fræðigreininni. Þar var saman kom-
inn hópur sagnfræðinga víðs vegar
að sem mærðu þennan landa okkar
í ræðum svo við reistum okkur upp
í sætunum full af stolti eins og við
ættum einhvern hlut í ritgerðinni
hans. Gísli Ágúst var greinilega í
hópi efnilegustu sagnfræðinga.
Sérlega eftirminnileg er ræða
Haralds Gustafssons, sem nú er
doktor í íslenskri sögu í Lundi. Hann
talaði m.a. um hendurnar á Gísla.
Hann sagðist fyrst hafa veitt hönd-
um hans athygli þar sem þær lágu
fram á borðið hans á bókasafninu
í Háskóla íslands. Þetta vora stórar
og sterklegar markmannshendur.
(Gísli var markmaður hjá FH um
árabil.) En þetta voru líka fræði-
mannshendur. Það sá hann á því
að á meðan aðrir stúdentar vora
lausir við lágu hendur Gísla kyrrar
á borðinu.
Við gáfum þessum fyrrverandi
handboltamanni tösku með nýjum
badmintonspaða í doktorsgjöf.
„Það er verst að ég er að verða
eitthvað svo kraftlítill og slappur í
hægri hendinni," sagði hann. „Þú
ferð að vinna mig, Einar!"
Við héldum að hann hefði skrifað
yfir sig í bili.
Þegar við voram öll flutt heim,
Bei’glind orðin ráðuneytisstjóri i fé-
lagsmálaráðuneytinu og Gísli kom-
inn á kaf í kennslu í Háskólanum,
auk alls konar afskipta af íþrótta-
og félagsmálum í heimabæ sínum,
Hafnarfirði, héldum við uppteknum
hætti að borða saman með fleiri
vinum og bera saman bækurnar.
Og haustið ’90 erum við hjá þeim
á Ólduslóðinni og Gísli lætur vel af
sér að vanda en gerir grín að bad-
mintonhendinni, sem sé orðin svo
máttlítil að hann verði að fara að
læra að skrifa með vinstri hendi.
Enn datt okkur ekki í hug að
alvara væri á ferðum. Sú dauðans
alvara sem þröngvar okkur til þess
að skrifa um vin okkar í þátíð.
Um þetta leyti var að koma í ljós
að Gísli Ágúst var kominn með sjúk-
dóm sem við höfðum aldrei heyrt
getið um áður. MND. Sjúkdóm sem
lamar þær taugar sem stjóma hreyf-
ingum líkamans. Þau sögðu okkur
að það ætti fyrir Gísla að liggja að
lamast. Fyrst hendur, svo kannski
fætur, en vonandi léti þar við staðar
numið. Þau yrðu að búa sig undir
marvíslegar breytingar á lífi sínu.
Tveim haustum síðar, þegar lömun-
in var farin að ágerast, sögðu þau
okkur að þau ættu von á sínu þriðja
barni. Gísli myndi fá barn í fertugs-
afmælisgjöf.
Við ætlum ekki að reyna að lýsa
því ógnvekjandi sjúkdómsferli sem
Gísli Ágúst gekk í gegnum. En á
skömmum tíma var flest frá honum
tekið. Rithöfundurinn missti afl
handanna. íþróttamaðurinn missti
afl handa og fóta. Kennarinn og
samræðusnillingurinn missti málið.
Líkami hans varð lömuð skel utan
um briljant anda og það reginafl
sem kallast líf. Því þrátt fyrir allt
sem var frá honum tekið var hann
óbugaður og átti ótalmargt að lifa
fyrir. Áhuginn á fræðunum var
ódrepandi, húmorinn, lífsþorstinn
og ástin til Bergíindar og barnanna.
Sömuleiðis elskan til foreldra og
systkina sem gerðu allt sem í þeirra
valdi stóð til þess að létta honum
þessa miklu sjúkdómsraun. Faðirinn
tók son sinn í fangið og studdi hann
og bar til og frá vinnu allt til hans
hinsta dags. Berglind virtist ausa
af óþijótandi brunni ástar, úthalds
og umhyggju. Ásgeir breyttist úr
13-14 ára unglingi í nær fullþroska
karlmenni. Og þáttur aðstoðarkonu
Gísla í kennslunni og fræðunum,
Ólafar Garðarsdóttur, verður seint
fullmetinn.
Allir vildu halda í Gísla. Enginn
vildi missa hann. Og það var ekkert
fararsnið á honum.
En dauðinn snýr á alla. Einnig
þá sem eru afreksmenn á öllum
sviðum. Hann svæfði Gísla Ágúst
svefninum langa aðfaranótt 3. febr-
úar. Það var dagur mikils missis.
Fyrir sagnfræðina. Fyrir félaga og
vini. Fyrir foreldra, systkini og íjöl-
skyldu. Mestur er þó missir Berg-
lindar, Ásgeirs, Sigrúnar Ingibjarg-
*ar og Sæunnar litlu. Við vottum
þeim og öllum sem syrgja Gísla
Ágúst Gunnlaugsson okkar dýpstu
samúð.
Steinunn Jóhannesdóttir
og Einar Karl Haraldsson.
• Fleirí minningargreinar um
Gísla Ágúst Gunnlaugsson bíða
birtingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
HÓTEL BORG
Tökum að okkur erfidrykkjur
Upplýsingar í símum
551 1440 og 551 1247
Séifræðingar
í l)l«»iiiasUrey(iiigiini
við öll (iidvila-ri
Skólavördustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
t
Eiginkona mín, móðir okkar, fóstur-
móðir, tengdamóðir, amma, langamma
og langalangamma,
KRISTÍN SVANHILDUR
HELGADÓTTIR,
verður jarðsungin frá Garðakirkju
á Álftanesi fimmtudaginn 15. febrúar
kl. 13.30.
Þórður Ólafsson frá Odda,
Helgi G. Þórðarson, Thorgerd E. Mortensen,
Þórunn Þórðardóttir,
Siguröur Þ. Guðmundsson, Kristin Einarsdóttir
og niðjar.
t
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir, afi
og langafi,
SVEINN H.M. ÓLAFSSON,
fyrrv. brunavörður,
Bústaðavegi 75,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
fimmtudaginn 15. febrúar kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent
á Landssamtök hjartasjuklinga.
Theodóra Sveinsdóttir, Sigurður Sveinsson Hálfdanarson,
Ásta Hulda Kristinsdóttir, Ögmundur Kristinsson,
Áslaug Adda Sigurðardóttir, Smári Jónsson,
Helga Hanna Sigurðardóttir, Ægir Steinn Sveinþórsson
og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, uppeldis-
bróðir, mágur, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÓLl ÞÓR HJALTASON
múrarameistari,
Hringbraut 11,
Hafnarfirði,
er lést þriðjudaginn 6. febrúar, verður
jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju
fimmtudaginn 15. febrúar kl. 13.30.
Blóm vinsamlega afþökkuð, en þeim, sem vildu minnast hans,
er bent á að styrkja Krabbameinsfélag íslands.
Reynheiður Runólfsdóttir,
Guðrún Eyþórsdóttir, Guðjón Guðjónsson,
Hjalti Örn Olason, Ólöf Sigurrós Gestsdóttir,
Ólafur Eyþór Ólason, Jóhanna Reynisdóttir,
Ingibjörg Óladóttir, Steingrímur Pétursson,
Sigurósk Hulda Svanhólm, Magnús Pétursson,
Sigurgeir Halldórsson,
Sigurdór Halldórsson, Kristín Ásgeirsdóttir,
Sigurbjörg Gunnarsdóttir, Guðmundur Arnarsson,
Erla Björk Sigmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
BJARNA ANDRÉSSONAR
skipstjóra.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á deild
1A, Landakotsspítala.
Guð blessi ykkur.
Karen Andrésson,
Alda Bjarnadóttir, Kristján Óskarsson,
Kári Jóhannesson, Bjarni I. Kristjánsson,
Bjarni B. Kárason, Örn Ó. Kristjánsson,
Jóhann Ö. Kárason.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
vinarhug við fréfall og útför
KRISTÍNAR BJARNADÓTTUR,
Húnabraut 18,
Blönduósi.
Kristófer Kristjánsson,
Hulda Baldursdóttir, Stefán Jónasson,
Sigurður Baldursson, Jóhanna Helgadóttir,
Ingibjörg Bjarney Baldursdóttir, Helgi Jóhannesson,
Reynir Baldursson, Magnús H. Skarphéðinsson,
barnabörn, barnabarnabörn,
og aðrir aðstandendur.