Morgunblaðið - 26.01.1999, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 26. JANÚAR 1999 39
*
starfar í nágrenninu líkt og Kristinn
gerði. Sammerkt með þessu úrvals-
fólki er áhugi á þjóðmálum, lífinu, til-
verunni og mannfólkinu og grannt er
fylgst með atburðurn líðandi stund-
ar. Ég held að það sé ekki tekið of
djúpt í árinni að segja að Kristinn
hafi átt hvað stærstan þátt í því að
morgunstundirnar á Príkinu gáfu
fastagestunum gull í mund áður en
þeir héldu út í hið daglega amstur.
I starfi Félags íslenska einkaflug-
manna nutum við félagar Kristins
ánægjulegi’a samvenistunda við
hann. Hann var gamall einkaflug-
maður og flugvélaeigandi. Kiistinn
var förunautur í kompaníi þeÚTa
okkar sem hafa drjúgan bakgrunn í
atvinnulífinu en með þetta spenn-
andi áhugamál að hugðarefni. Þessi
vaski hópur hópur hittist á hverjum
laugardagsmorgni í húskynnum okk-
ar ágæta félags og hluti liðsins
snæddi saman hádegisverð á hverj-
um föstudegi. Innan okkai' litla
áhugamannaheims flugsins var
Kristinn einlægur vinur vina sinna.
Alltaf boðinn og búinn með sínum
góða vilja að greiða úr málum sem
upp komu, jafnvel smæstu málum.
Hann gladdist þegar slíkt tókst.
Mættu ýmsir taka sér Kristin til fyr-
irmyndar að þessu leyti.
Kiistinn hafði hreinan og sannan
innri mann. Hann gaf mér vináttu
sína, drengskap og tryggð og þær
gjafir urðu mér dýrmætari en efnis-
legir hlutir hefðu getað orðið. Þessi
vinur minn á drjúgt veganesti í síð-
ustu ferðina. Um lífshlaup Kristins
eiga sannarlega við þessi heimspeki-
legu orð: „Hið eina sem þú getur
tekið með þér yfir landamærin er
það sem þú hefur gefið.“
Mannkostir Kiistins Eggertsson-
ar voru öllum auðsæir sem kynntust
honum og þá ekki síst mér sem
kynntist honum býsna vel hin síðari
ár. Kannski reis vinur minn hæst
þann stutta tíma sem við ofurafl
dauðans var að etja. Hann hefur skil-
ið eftir með vinum sínum gnótt
ánægjulegra minninga.
Ég sendi Hjördísi, börnum þeirra,
ástvinum öllum og vandamönnum
einlæga samúðai-- og vinarkveðju
með góðum óskum.
Sverrir Þóroddsson.
Kveðja frá kaffifélögum
Þegar félagar úr þessum hópi fóru
einn og einn að venja komur sínar
snemma á morgnana á kaffístofuna
Prikið við Bankastræti kynntust þeir
fljótlega Kristni Eggertssyni sem
var þar hagvanur. Vinnustaðir hans
lengst af voru þar í nágrenninu, fyrst
í Málaranum og síðar við eigin versl-
unarrekstur í Ingólfsstræti. Þessar
morgunstundir hafa nú staðið yfir í
áratugi og þrátt fyrir mörg málefni
og misjafnar skoðanir á hinum ýmsu
málum hefur aldrei borið skugga á
vinskap sem myndaðist innan þessa
hóps. Allt er þar rætt í bak og fyrir
og engin málefni mönnum óviðkom-
andi. Þar vai' Kristinn á heimavelli.
Frásagnh' hans sem leiftruðu af
kímni, yljuðu okkur félögunum og vit
hans t.d. á bílum og flugvélum var
hafið yfir alla gagni’ýni! Þá var hann
lykilmaður að stofnun koníaks-
klúbbs okkar sem hafði aðsetur á
Prikinu og hélt hátíðarsamkomur
þar einu sinni á ári ásamt boðsgest-
um. Hann var hrókur alls fagnaðar
og okkur félögunum duldist ekki að
þar fór góður vinur ásamt því að
vera traustur félagi. Fyrir nokkrum
árum fórum við félagarnir til Frakk-
lands og skoðuðum höfuðstöðvar
koníaksframleiðslunnar. Ferð þessi
var okkur öllum til mikillar ánægju
og varð hún til þess að efla sam-
heldni okkar enn frekar. Oft síðar er
ferðin rifjuð upp yfir kaffibolla öll-
um til mikillar ánægju.
I dag er þessi félagi kvaddur
hinstu kveðju. Kveðjustundin er
ótímabær og án fyrirvara en það er
ekki okkar að ráða tíma, stað og
stund. Fjölskyldu hans sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi þig, kæri vinur.
Kaffifélagar á Prikinu.
• Fleiri minningíirgrcinnr um
Kristin Eggertsson bíðn biHingnr
og munu bii'iast í blaðinu næstu
daga.
MINNINGAR
ODDGEIR
EINARSSON
+ Oddgeir Einars-
son fæddist í
Neðradal í Biskups-
tungum 2. septem-
ber 1924. Hann and-
aðist á Landspítal-
anum 15. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar lians voru
Einar Grímsson
bóndi í Neðradal, f.
19.8. 1887, d. 16.12.
1950, og Kristjana
Kristjánsdóttir, f.
24.8. 1886, d. 22.5.
1963. Eignuðust
þau níu börn. Þau
eru: 1) Ármann K»., i. u«.i.
1915. 2) Þorbergur Jón, f.18.1.
1916, d. 5.11. 1993. 3) Grímur, f.
13.9. 1917, d. 31.10. 1944. 4) Ár-
sæll Kristinn, f. 10.8. 1919, d.
19.10. 1993. 5) Guðrún, f. 16.12.
1921. 6) Valdimar, f. 27.7. 1923,
d. 10.12. 1977. 7) Valdís, f. 2.9.
1924, dó á öðru ári. 8) Oddgeir,
sem hér er minnst. 9) Hólmfríð-
ur, f. 29.5. 1927.
Hinn 16. október 1948 kvænt-
ist Oddgeir Pálínu Sigurðar-
dóttur, f. 9. maí 1928, d. 8. ágúst
1998. Pálína var frá Hólmaseli í
Gaulverjarbæjarhreppi í Árnes-
sýslu. Þau hjónin bjuggu allan
sinn búskap í Reykjavík. Börn
þeirra eru: 1) Sigurður, bif-
reiðasmiður, f. 22.11. 1946.
Sambýliskona hans er Kristín
M. Einarsdóttir, bankastarfs-
maður, f. 10.5. 1955.
Dætur þeirra eru:
Linda Björk Jóns-
dóttir, f. 16.9. 1971,
Inga Laufey Jó-
hannsdóttir, f. 16.12
1978, Pálína Guð-
rún Sigurðardóttir,
f. 31.5. 1983, og
Kristín Lilja Sig-
urðardóttir, f. 7.6.
1988. 2) Valdís Kri-
stjana, sjúkraliði, f.
21.1. 1949. Eigin-
maður hennar er
Jónas Hreinsson,
rafveituvirki, f. 2.4.
1951. Börn þeirra eru: Guðrún
Pálína Haraldsdóttir, f. 17.9.
1968, Ása Sigurbjörg Haralds-
dóttir, f. 22.6. 1972, Kristjana
Dröfn Haraldsdóttir, f. 18.6.
1974, og Steinar Hreinn Jónas-
son, f. 20.06 1985. 3) Einar
Vignir, f. 30.10 1952. Börn hans
eru: Harpa Kristín, f. 15.8.
1976, Oddgeir, f. 13.8. 1977, og
Þórarinn, f. 25.5. 1983. 4) Gunn-
ar Rúnar, f. 4.11. 1954. Maki
hans er Inga Barbara Arthur, f.
14.8. 1955. Börn þeirra eru:
Diðrik Örn, f. 30.7. 1978, Andri
Rúnar, f. 7.7. 1987, og Viktoría
Lind, f. 9.8 1996.
Oddgeir starfaði lengst af
sem bifreiðastjóri hjá Hreyfli.
títför Oddgeirs fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Á kveðjustund þyrpast minning-
arnar fram. Mörg eru árin síðan
stóri systkinahópurinn í Neðradal
lék sér saman glaður og áhyggju-
laus. Nú er Oddgeir yngsti bróðir-
inn kveður eru aðeins eftir systurn-
ar Guðrún og Hólmfríður og ég sem
þessar línur skrifa.
Oddgeir ólst upp við öll algeng
sveitastörf og vandist fljótt á að
rétta hjálparhönd eftir því sem geta
og kraftar leyfðu. Hann lauk
skyldunámi frá barnaskólanum í
Reyk- holti í Biskupstungum, sem
var einn fyrsti heimavistarskólinn
hér á landi. Síðan lá leiðin pins og
okkar eldri bræðranna í íþrótta-
skólann í Haukadal.
Ekki varð af frekari skólagöngu
og um tvítugsaldur lá leið Oddgeirs
til Reykjavíkur í atvinnuleit. Fljót-
lega vaknaði áhugi hans á bílum og
tók hann bílpróf. Ekki lét hann þar
við sitja og tók svonefnt meira próf,
sem veitir réttindi til mannflutninga
gegn gjaldi.
Oddgeiri tókst brátt með aðstoð
góðra manna að kaupa sér nýjan
fólksbíl. Hann varð sér úti um
stöðvarleyfi á Hreyfli og þarf ekki
að orðlengja það að ævistai’fið varð
akstur leigubifreiðar. Oddgeir var
duglegur og samviskusamur að
hverju sem hann gekk. I stutt máli
sagt var hann fai'sæll í þessu
áhættusama starfi.
Eftir að Geiri eins og hann var
ávallt kallaður meðal vina og vanda-
manna fluttist til Reykjavíkur
kynntist hann fallegri og yndislegri
ungri stúlku. Hún hét Pálína Sig-
urðardóttir frá Hólmaseli í Árnes-
sýslu. Þau felldu hugi saman og
giftust 1948 og hófu búskap. Fyrstu
árin bjuggu þau í Sigtúni, en síðan
byggði Oddgeir stórt og vandað
íbúðarhús í Gnoðarvoginum ásamt
Valdimar bróður sínum. Þar bjuggu
þau hjónin til æviloka.
Hjónaband Geira og Pöllu eins og
hún var oftast kölluð var gott. Þau
voru samhent í hvívetna og þeirra
fallega heimili bar smekkvísi vott.
Það var mjög ánægjulegt að koma í
Gnoðarvoginn og heimsækja Geira
og Pöllu, hlýhugur og gestrisni sátu
ávallt í fyrirrúmi. Ollum var tekið
opnum örmum, bæði skyldum og
vandalausum. Fjölskyldan er stór,
og sérstaklega hændust barnabörn-
in og barnabarnabörnin að ömmu
og afa. Þau voni líka yndi þeirra og
eftirlæti.
Bæði hjónin voru félagslynd og
áttu létt með að umgangast fólk. Á
góðum stundum var Geiri húmoristi
og lét stundum fjúka smellnar at-
hugasemdir. Þá var Geiri í eðli sínu
trygglyndur og vinfastur. Samband
við æskuvini úr Tungunum hélst
ævilangt. Hef ég þar sérstaklega í
huga Magnús Helgason frá Dals-
mynni. Veit ég að hann muni óska
að senda Geira sínar innilegustu
kveðjur að leiðarlokum.
Geiri og Palla áttu barnaláni að
fagna. Eins og segir í inngangsorð-
um áttu þau fjögur börn, þrjá syni,
Sigurð, Éinar Vigni, Gunnar Rúnar
og dótturina Valdísi Kristjönu. Oll
eru þau mesta myndarfólk og hafa
fyrir löngu flogið úr hreiðrinu og
stofnað sín eigin heimili. Fjölskyld-
urnar eru einkar samhentar og hafa
reynst foreldrum sínum á efri árum
ómetanleg stoð og stytta í þung-
bæmm veikindum.
Lengstan hluta ævinnar voru
hjónin heilsuhraust. Fyrir allmörg-
um árum kenndi Geiri hjartasjúk-
dóms og þurfti að gangast undii'
skurðaðgerðir. Ekki voru spítala-
legur hans langar hverju sinni og
hann gat lifað nokkurn veginn eðli-
legu lífi með því að reyna ekki á sig
og fara vel með sig.
Palla átti líka við hættulegan
sjúkdóm að stríða og lést hún í
ágúst á síðastliðnu ári.
Eftir lát konu sinnar leit Geiri
ekki glaðan dag. Börnin aðstoðuðu
föður sinn dag hvern í smáu og
stóru hvað viðkom húshaldi og
reyndu að stytta honum stundir
sem þau gátu. Sérstaklega var
einkadóttirin nærgætin og hjálp-
söm.
Miklar framfarir hafa orðið á síð-
ustu árum á sviði hjartalækninga og
ný tæki komið til sögunnar. Geiri
fylgdist vandlega með þessum mál-
um. Hann var bjartsýnn á að sér
auðnaðist með tímanum að ná full-
um bata.
Skömmu fyrir jól fór Geiri á spít-
ala og gekkst undir aðgerð, sem
virtist heppnast vel og lofa góðu. En
reyndin varð á annan veg, Geiri
komst ekki af spítalanum og lést 15.
þessa mánaðar.
Geiri mun eiga góða heimkomu.
Palla bíður á ströndinni handan
móðunnar miklu og tekur á móti
ástkærum eiginmanni og bæði
munu nú fylgjast að inn í birtu og
dýrð eilífðarinnar.
Við Heiða sendum að leiðarlokum
börnum, barnabömum, bamabama-
bömum, öðru venslafólki og vinum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning um góðan
dreng og kæran bróður og hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Ármann Kr. Einarsson.
Þegar ég var lítil stelpa um það
bil fimm ára, þá átti ég heima í sveit
austur í Flóa. Sveitalífið átti vel við
mig og átti ég hund og eina kind.
En það sem var mjög skemmtilegt
var þegar von var á gestum frá
Rcykjavík, þá beið ég óþolinmóð
eftir að sjá bíl koma keyrandi eftir
afleggjaranum og koma heim á
hlað. Skemmtilegast af öllu var ef
von var á afa Geira og ömmu Pöllu
úr Gnoðarvoginum. Eg gat heyi't í
bílnum hans afa Geira langar leiðir
því hann átti leigubíl með díselvél
og það fannst mér vera það flottasta
sem til var. Afi átti það til að fara
með mig í bíltúr um sveitina mína,
bara við tvö saman. í þessum bíltúr-
um var alltaf boðið upp á gosdrykk
og súkkulaði. Þetta voi-u mínar
bestu stundir.
Og rúmum tuttugu árum seinna,
þegar ég stundum hjálpaði afa að
þvo og bóna leigubílinn, þá fékk ég
sömu tilfinningu eins og þegar ég
var lítíl, við afi tvö saman. En nú
var ekkert gos eða súkkulaði og ég
keyrði stundum bílinn. Stundum
þegar ég var yngi'i fór ég með til
Reykjavíkur og talaði afi þá um
sælunætur í Gnoðarvoginum. Ég
man ennþá hvað það var gott að
kúra í afa og ömmu bóli. Á laugar-
dags- og sunnudagsmorgnum var
mest spennandi að athuga hvort afi
væri vaknaður. Ef hann var vaknað-
ur fór ég með kaffibolla, einn mola
og Morgunblaðið til hans.
Seinna þegar fjölskylda mín flutt-
ist til Reykjavíkur, ekki langt frá afa
og ömmu, var gott að geta gengið til
þeirra eftir skóla, fengið eitthvað að
borða og smá spjall líka.
Svona voru þau afi Geiri og atpma
Palla stoð mín og stytta.
Og nú þegar ég sit og er að svæfa
eldri son minn og hann sem er rétt
að byrja að skilja lífið, talar og talar
um langafa og langömmu. Og þegar
hann rétt er að sofna segir hann: „I
nótt ætla ég að dreyma eitthvað fal-
legt um langafa.“
Hri ég græt, ó, burt er æskan bjarta,
bemsku minnar dáin sérhver rós.
Það er sárt í sínu unga hjarta
að sjá hve slokkna öll hin skærstu ljós.
Ó, hve feginn vildi ég verða aftur
vorsins barn og hérna leika mér.
Nú er lamað þrek mitt, þrotinn ki-aftur,
þunga sorg á herðum mér ég ber.
Þú átt gott, þú þekkir ekki sárin,
þekkir ei né skilur hjartans mál.
Þrek er gull en gull er’ líka tárin
guðleg svölun hven'i þreyttri sál.
Stundum þeim er þrekið prýdd’ og ki'aftur,
þögul höfug féllu tár um kinn.
En sama rósin sprettur aldrei aftur
þótt önnur fegri skreyti veginn þinn.
(Guðm. Guðm.)
Guðrún Pálma.
Jæja, Geiri minn, þá ert þú nú
farinn frá okkur og til hennar Pá-
línu þinnar sem þú saknaðir svo
mikið, enda engin furða því sam-
rýndari hjón hef ég nú aldrei þekkt.
Eg kynntist ykkur fyrir um að bil
tuttugu árum er við Palla unnum
saman á kaffibarnum á Reykjavik-
urflugvelli og komst ég nú ekki hjá
því að kynnast þér, því þú komst
með hana og sóttir á hverja vakt.
Og mikið tók það nú stuttan tíma að
verða vinkona ykkar. Þið voruð
bæði yndislegir vinir mínir. Þó svo
ég hætti að vinna með Pöllu þá
héldum við okkar vinskap og auðvit-
að fékkst þú að vera með því þið
Palla voruð eitt. Þegar ég fór að
venja komur mínar heim til ykkar
svona dálítið reglulega, alltaf einu
sinni í mánuði og stundum tvisvar
þá var engin spurning með það
hvort ykkar hellti upp á könnuna,
auðvitað þú og Palla kíkti í kistuna
hvort ekki væri nú frosin jólakaka
eða terta til að þíða í örbylgjuofnin-
um handa mér, því þær voru bestar
í bænum.
Já, Geiri minn, við þrjú áttum
óteljandi gleði- og ánægjustundir í
Gnoðarvoginum. Mér fannst alltaf
eins og ég væri að koma heim og
aldrei vantaði umræðuefni, það var
hlegið og grínast að mörgu sem
skeði á vellinum og utan hans og
stundum hristir þú nú bara höfuðið
og fórst fram í sjónvarpið svo við
gætum rabbað tvær og þú skildir nú
ekki alltaf hvað við gátum hlegið að
þessari vitleysu í okkur. En svona á
það að vera. Eftir þessar samveru-
stundir með ykkur leið mér alltaf
betur þegar ég fór heldur en þegar
ég kom, það var gott að létta af sér
ýmsum byrðum því þið voruð góðir
hlustendur og gáfuð mér mikinn
kærleik.
Já, Geiri minn, svo misstir þú
heilsuna og þá var nú Palla betri en
enginn með alla sína jákvæðni og
umhyggju. Stóð hún sem klettur við
hliðina á þér og þú kunnir nú vel að
meta það. Síðan háði hún sína veik-
indabaráttu og ætlaði nú ekki að
gefast upp en loks tapaði hún, en
alltaf var sama æðruleysið hjá ykk-
ur. Þið tókuð bara því sem að hönd-
um bar og ef maður þroskast ekki
og þakkar Guði fyrir það sem maður
hefur eftir að hafa fylgst með ykkar
baráttu þá á maður nú ekkert skilið.
Jæja, Geiri minn, ég veit að það
hefur verið tekið vel á móti þér hjá
góðum Guði og þér líður nú vel í
örmum hans og Pöllu þinnar. Svo
kveð ég þig með söknuði, Geiri
minn, með þá vissu að við hittumst
aftm' og ég bið að heilsa, vinur.
Jesús Guðs son,
vinurogvon,
veitþúmérfrið,
ó, Herra ég bið.
Leið mig til frelsis
áviskunnarveg,
veit mér að ætíð,
þitt bam verði ég.
(ÓliÁg.)
Þín vinkona
Edda Larsen.
Elsku afi. Nú ert þú farinn frá
okkur eins og amma. Eftir að amma
dó varst þú eins og vængbrotinn
fugl. Söknuðurinn gagntók þig allan.
En þó vildir þú reyna að halda
áfram að lifa þrátt fyn'ir veikindi þín,
þú vai'st sterkur. Að vissu leyti er-
um við sátt við að þú fórst svona
fljótt á eftir ömmu, því þú saknaðir
hennar mikið, þó að það sé sárt fyrir
okkur að missa þig. En nú ert þú
laus við þjáningar lífsins, horfinn á
braut frá okkur. Við vonum að þér
líði betui’ núna þarna sem þú ert og
sért kominn í faðm ástvina þinna.
Þarna munt þú engan sársauka
finna, aðeins hamingju.
Við systkinin höfum margar
minningar að geyma um hann afa
okkar. Afi var leigubílstjóri og vann
mikið. Hann var úti að keyra öllum
stundum. En að koma til afa og
ömmu þegar afi var heima var voða-
lega gaman. Afi kom alltaf í mat til
ömmu í hádeginu. Svo lagðist hann í
smástund til þess að hlusta á frétt-
irnar. Þegar þær voru búnar feng-
um við óskipta athygli hans. Alltaf
þegar afi fór svo aftur út að keyra
var hann búinn að stinga að okkur
smá aur til þess að við gætum farið
og keypt okkur sælgæti. Oft og iðu-
lega sáum við svo afa keyra um bæ-
inn og ef við urðum svo heppin að
hitta hann í vandræðum okkai' þá
var hann alltaf tilbúinn til þess að
keyra okkur heim.
Auðvitað eru þetta bara nokkur
brot af minningunum um þig, elsku
afi, hin brotin geymum við systkinin
í hjarta okkar.
Kæri afi, við munum sakna þín
mikið en huggum okkur við það að
þú ert á góðum stað hjá henni
ömmu, þar sem veikindi þekkjast
ekki. Við eigum eftir að minnast þín
með söknuði í hjarta, því þar áttir
þú mikið pláss. Við eigum líka eftir <
að minnast þín með gleði, því við
geymum allar minningarnar um þig.
Elsku mamma. Að missa báða
foreldra sína á svo stuttum tíma eins
og raun bar vitni er örugglega þung
byi'ði að bera. En við systkinin von-
um að þú verðir sterk í sorginni.
Megi Guð styrkja þig. Líttu fram á
bjartan veg og láttu þér líða vel. ^
Ása, Ki'istjana og Steinar.