Morgunblaðið - 15.08.1999, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 15. ÁGÚST 1999 3^
Ég veit þú hefðir ekki ætlast tD
að angur fyllti hugi vina þinna
á kveðjustund við þessi þáttaskil,
því þetta er gjald sem allir verða að inna
af hendi fyrir líf sem lánað er
um litla stund í heimi jarðarbama.
En hugþekk minning birtu með sér ber
og blikar eins og fogur leiðarstjama.
(Einar Gunnarsson)
Minningar um liðnu árin sem við
áttum samleið með Ernu rifjast
upp. Andlátsfregn berst, tíminn
staldrar við og um hugann fara
saknaðartilfinningar um góða konu
í hjörtum okkar sambýlisfólksins.
Við fráfall Emu hverfur mikilhæf
kona sem bauð af sér ákaflega góð-
an þokka, var blíðlynd og umburð-
arlynd, hjálpsemi var ríkur þáttur í
fari hennar, alltaf tilbúin að að-
stoða aðra ef með þurfti, oft varð
hún að takast á við erfiðar kring-
umstæður í lífinu og leggja sig alla
fram til hjálpar öðrum ef með
þurfti, bæði sér skyldum og vanda-
lausum.
Hún gaf mér tækifæri til að
kynnast fullþroska konu í reynd,
sem upplifði erfiðleika í lífinu aftur
og aftur en lét aldrei bugast. Já-
kvætt hugarfar hennar vakti hjá
mér athygli og ég fann best hve
sterk hún reyndist vera þegar hún
fékk úrskurð um þann illkynja
sjúkdóm sem sótti hana heim. Þá
var hún róleg og yfirveguð og sagði
bara: „maður vonar það besta.“
Þetta sýndi best sálarstyrk henn-
ar. Erna var félagslynd og var vel
heima í félagsmálum og fengum við
félagar hennar að njóta þeirra
hæfileika hennar í ríkum mæli því
að hún var samfellt í stjóm húsfé-
lagsins okkar í sjö og hálft ár eða
frá því það var stofnað í september
1991 og þar til í apríl 1999. Þar
lagði hún margt gott til málanna.
Ég undirritaður sakna Ernu
mikið úr þeirri samfélagskeðju
sem þróaðist innan þess sambýlis
sem við bjuggum í og svo ætla ég
að sé með okkur öll sem henni
kynntumst. En þótt við vitum að
allir verði að lúta í lægra haldi fyrir
kalli dauðans þá er það nú svo að
alltaf er hann miskunnarlaus og án
allrar vægðar og verður alltaf til að
boða ótímabæran endi á lífsgöngu
þess sem hann sækir heim hverju
sinni. En Erna stóð ekki ein í veik-
indastríði sínu, hún var umkringd
ástvinum sínum, manni, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum,
hún sjálf hefði ekki viljað hafa það
neitt öðruvísi, henni leið aldrei bet-
ur en þegar hún gat haft allt sitt
fólk í kring um sig hvort sem það
var heima á Kirkjuvegi eða í sum-
arbústaðnum, en þar átti hún sinn
sælureit sem hún hlúði að enda var
það fallegur lundur sem hún naut
sín vel í og þangað var farið í hvert
sinn sem tækifæri gafst til að hlúa
að þeim gróðri sem hún hafði einu
sinni sáð til, en var nú orðinn að
fallegum aspar- og reynitrjám
ásamt litskrúði fagurra blóma.
Mér fannst á stundum að Erna
sjálf væri eins og stórt og fagurt
tré sem hefði staðið af sér storm-
inn stóra, sterka en alltaf tilbúið að
gefa frá sér frækorn fegurðar og
hlýju. Það er í sjálfu sér eitthvert
tómarúm, einhver söknuður, um-
fram allt einhvers góðs sem er að
minnast og þakka þegar góður fé-
lagi, sem hefur verið samvistum við
okkur um lengri eða skemmri tíma,
er burt kallaður úr þessari jarðvist
og þess vegna er það að:
Við þökkum samfylgd á b'fsins leið
þar lýsandi stjömur skína,
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína.
En alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
JÓHANNA
JÓNSDÓTTIR
+ Jóhanna Jónsdóttir fæddist í
Austurhaga f Aðaldal 23.
júní 1921. Hún Iést á Húsavík 5.
ágúst sfðastliðinn. Foreldrar
hennar voru Jón Kristjánsson, f.
26.8. 1880, d. 15.11. 1958, og Kl-
ara Kristjana Valdimarsdóttir, f.
16.11. 1895, d. 22.9. 1952. Hún
átti þijá bræður, látnir eru Egill
og Sigurður, yngstur var Krist-
ján sem nú býr í Miðhvammi á
Húsavík.
Hinn 5. desember 1940 giftist
Jóhanna Sigurði Rögnvaldssyni,
f. 5. desember 1913 á Ljótsstöð-
um í Skagafírði, d. 30. aprfl
1989. Foreldrar hans voru Rögn-
valdur Sigurðsson, f. 26.3. 1888,
d. 26.8. 1935, og Guðný Guðna-
Amma og afi giftu sig 5. desem-
ber 1940. Fyrstu árin sín saman
bjuggu þau á Hjalteyri, síðan á
Siglufirði. Svo fluttu þau til Húsa-
víkur til að taka við heimili og bú-
skapnum í Strandbergi þegar
langamma veiktist. Seinna bjuggu
þau svo í Mývatnssveit í nokkur ár
en fluttu svo aftur í Strandberg og
voru þar meðan afi lifði. Síðar flutti
amma í Miðhvamm ásamt bræðr-
um sínum þeim Sigga og Kidda.
Æskuminningar mínar frá
Strandbergi eru ljúfar, amma sem
umvafði okkur með kærleika sínum
og afi sem sagði okkur sögur.
Amma mín gaf mér mikil auðæfi í
uppvexti mínum, dýrmætar perlur
minninga frá því ég var lítil og al-
veg til dagsins í dag. Amma sagði
mér frá því þegar hún datt niður
tröppumar í Strandbergi með mig
pínulitla í fanginu. Ég spurði hvort
hún hefði ekki slasast, þá var svar-
ið: Það kom ekld skráma á þig, ég
gat passað þig. Þannig var amma.
Hún hugsaði alltaf fyrst og fremst
um alla aðra en sig. Af æðruleysi
hugsaði hún um heimilið og alla
sem því tengdust.
I Strandbergi lékum við krakk-
arnir okkur á háaloftinu, niðri í
kjallara, í feluleik, og amma hjálp-
aði til við að troða okkur inn í
saumavélaskápinn eða gangskáp-
inn og lokaði á eftir. Þó að hún
þyrfti að taka út úr skápunum eða
færa til þá var alltaf sjálfsagt að
hjálpa okkur í leik. Þolinmæðin
sem hún hafði var alveg ótrúleg.
En hún naut þess svo að hafa okk-
ur í kringum sig að hún fékk aldrei
nóg. Svo stóð hún og bakaði daginn
út og inn því við krakkarnir gátum
endalaust borðað kleinurnar henn-
ar ömmu, vínarbrauðin og svo ég
dóttir, f 29.2. 1892, d. 26.1. 1981.
Þau eignuðust fjögur böm. 1)
Rögnvaldur Egill, kona hans er
Rakel Guðlaugsdóttir og eiga
þau íjögur börn og tólf barna-
börn. 2) Matthi'as, kona hans er
Valgerður Jósefsdóttir, börn
þeirra eru fjögur og barnabörn-
in sjö. 3) Sigríður Jóna, maður
hennar er Sigurður Pétur
Hjálmarsson, þeirra böm era
þijú og bamabörnin fimm. 4)
Guðný Klara, maður hennar er
Þorgrímur Einar Ólafsson og
eiga þau tvö böm.
Jóhanna var jarðsett. frá
Húsavíkurkirkju 13. ágúst og
fór útförin fram í kyrrþey að
hennar ósk.
tali nú ekki um steikta brauðið. Þá
fengum við gjarnan kaffi með mikl-
um sykri og mjólk og brutum svo
brauðið út í kaffið og borðuðum
með teskeið. Ótrúlegt sull. Og mat-
urinn sem amma gerði var svo góð-
ur og alltaf súpa á eftir. Ég man
líka aðeins eftir kindunum og
kúnni úti í fjósi og ég man eftir
heyskapnum. Hún amma kallaði
mig oftast nöfnu sína og það þótti
mér ákaflega vænt um. Seinna
þegar Garðar minn var kominn
mér við hlið var gaman að koma til
þeirra því það var eins og þau
hefðu þekkt hann alla tíð. Hann
heillaði ömmu upp úr skónum og
alltaf hló amma þegar hann spaug-
aði við hana, fram á síðasta dag.
Garðar hafði líka óskaplega gaman
af að hlusta á sögumar hans afa af
sjónum og lífinu í gamla daga.
Ámma kenndi líka Garðari að
borða skötu og það var svo alltaf
fastur liður að fara í skötu til
ömmu á Þorláksmessu. Eitt vorið
kom Garðar heim af sjónum með
tunnu af skötubörðum þá gátu þau
endalaust setið og talast við í síma
um það hvernig best væri að kæsa
skötuna. Það endaði með því að
skatan varð mjög góð. Það var líka
gaman þegar amma kom í Stóru-
velli til að hjálpa til við heyskapinn,
hún hamaðist við að hlaða böggum
langt fram á nótt. Aldrei viður-
kenndi hún að hún væri þreytt.
Hún kom ekki oft til að dvelja hjá
okkur, henni fannst hún ómissandi
á Húsavík, en þær stundir sem hún
átti heima hjá okkur eru okkur
ómetanlegar.
Við höfðum alltaf áhyggjur af
ömmu og afa í Strandbergi á vet-
urna. Það var ekki alltaf mokaður
snjórinn þangað uppeftir og ósjald-
an þurfti maður að ganga neðan frá
Ásgarðsvegi því allt var ófært. Afi
var úti í gönguferð daginn sem
hann dó, að vorlagi, og snjóruðn-
ingarnir ennþá nokkuð háir. Við
komum í heimsókn til þeirra um
morguninn og afi var svo hress og
sagði nokkrar léttar sögur og svo
kvöddumst við og áttum ekki von á
því að það væri í síðasta sinn. Okk-
ur fannst vont að vita af ömmu í
fjallinu á vetuma og hvöttum hana
til að flytja. Henni fannst það erfitt
en hún, Siggi og Kiddi bjuggu sér
mjög fallegt heimili í Miðhvammi.
Ömmu fannst hún hafa svikið af-
komendur sína með því að flytja
því henni fannst að fólkið hennar
kæmi ekki eins oft í heimsókn.
Þegai' hún fór að tala um þetta við
mig fyrir nokkrum árum sagði ég
henni það að ég hefði alltaf komið í
Strandberg út af fólkinu sem bjó
þar, ekki húsinu.
Amma mín, mér fannst gott að
kveðja þig, þú varst búin að ljúka
þínu. Þú varst sátt við að deyja og
tilbúin að fara. Elsku amma mín,
við Garðar og Sveinn viljum þakka
þér fyrir allt og óska þér góðrar
ferðar. Svo biðjum við að heilsa
afa. Ég vil enda þetta á orðunum
sem hann Sveinn minn skrifaði í
bréfið til þín sem nú liggur við
vanga þinn: „Elsku langamma,
góða ferð til Guðs, takk fyrir allt
sem þú gerðir.“
Jóhanna Rögnvaldsdóttir.
Að Mttast og gleðjast
hér um fáa daga,
heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
Að kveðja góðan vin er alltaf
erfitt og sárt. Samt er ég afskap-
lega þakklát fyrir þá stund er við
áttum saman þegar ég heimsótti
Jóhönnu á sjúkrahúsið viku áður
en hún dó. Hugurinn var alveg
skýr þótt líkamskraftar væru
þrotnir. Hún kvaddi mig með sömu
hlýju og hún heilsaði með fyrir 20
árum þegar bömin okkar hófu
sambúð. Ég man að ég hálfkveið
fyrir komu hennar suður í Voga í
fyrsta sinn sem hún heimsótti dótt-
ur sína þangað. Glæsilega klædd
og svo kvenleg og smart, þvflík
ósköp sem mér fannst ég kauðaleg
í gallabuxum og peysu. En allar
slíkar hugsanir voru fljótar að sóp-
ast burt fýrir hlýju og alúð. Þarna
stofnuðum við til vináttu sem entist
alla tíð þótt langt væri á milli okk-
ar. Þegar hún fór norður aftur
kvaddi hún með faðmlagi og sagði:
„Ég veit að þú verður Klöru minni
góð.“ Þvflíkt traust sem hún sýndi
mér þá, vonandi var ég þess verð-
ug. Seinna kynntist ég því að Jó-
HELGI
ENOKSSON
+ Helgi Enoksson
fæddist 27. októ-
ber 1923 í Reykjavík.
Hann lést á St. Jós-
efsspítala 6. ágúst
síðastliðnum. For-
eldrar Helga voru
Jörgen Enok Helga-
son, rafvirki, f. 28.
maí 1895 á Elínar-
höfða á Akranesi, d.
4. desember 1977 og
Sveinbjörg Svein-
björsdóttir, f. 18.
september 1889 í
Sveinskoti, Bessa-
staðahr. Gull., d. 17.
september 1971. Systkini hans: 1)
Danhildur Helgason Jörgensdótt-
ir, f. 19. aprfl. 1922,
maki Kjartan Einars-
son, f. 11. júlí 1923, d.
18. júní 1976. Börn
þeirra: Haraldur og
Sveinbjörn Jörgen. 2)
Sveinbjöm Enoksson,
f. 22. júm 1925, d. 13.
júní 1992, maki Jó-
hanna Hall Kristjáns-
dóttir, f. 20. desember
1924. Börn þeirra:
Már, Orn, Rós, Enok,
Valur, Herdís, Ólafur
Þröstur og Sandra.
Dætur Helga eru: 1)
Helga, f. 25. ágúst
1958, húsfreyja. Böm hennar em
Margrét Árnadóttir, f. 4. október
1978, Anna Stefanía Kristmunds-
dóttir, f. 16. ágúst 1981, Sveinn
Gestur Tryggvasson, f. 7. febrúar
1986, Bjarni Tryggvasson, f. 24.
október 1988. Móðir Helgu er
Stefanía Lóa Valentínusdóttir, f.
17. júm 1932. 2) Heba, f. 23. júlí
1961, hársnyrtir, maki Kristján
fvar Ólafsson, f. 25. desember
1964, nuddfræðingur. Börn
þeirra: Stefnir Húni, f. 21. júlí
1989, Dagur Fróði, f. 21. janúar
1996. Móðir Hebu er Ester Þórð-
ardóttir, f. 5. jamíar 1921.
Helgi gekk í Verslunarskólann.
Hann nam rafvirkjun við Iðnskól-
anum í Hafnarfirði og tók sveins-
próf árið 1947. Hann hóf störf hjá
Rafveitu Ilafnarfjarðar árið 1956
og starfaði þar til starfsloka, árið
1993.
títför Helga fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju mánudaginn 16.
ágúst og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Ég vil að lokum þakka Ernu
samfylgdina og efst í huga mér er
djúp saknaðartilfinning og þakk-
læti fyrir að hafa eignast vináttu
þessarar ósérhlífnu og góðu konu.
Ég votta öllum ástvinum hennar
mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Ernu Sverr-
isdóttur.
Magnús Þór.
Fæðast og deyja í forlögum
frekast lögboð ég veit,
elskast og skilja ástvinum
aðalsorg mestu leit,
verða og hverfa er veröldum
vissast fyrirheit,
öðlast og missa er manninum
meðfætt á jarðar reit.
Lífið er stutt, og líðun manns
líkt draumi hverfur sKjótt,
finnst þó mjög langt í hörmum hans,
hjartað nær missir þrótt,
kristileg frelsun krossberans
kemur aldrei of fljótt,
erfiðisdagur iðjandans
undirbýr hvfldar nótt.
Kærleikur hreinn þá knýtir bönd
kringum tvö blómguð strá,
dregur fyrst saman önd að önd,
einingu myndar þá,
samverkar munni sál og hönd,
sínum tilgangi ná,
verkið er stórt, en völt sú rönd,
sem verður að byggjast á.
(Hjálmar Jónsson frá Bólu)
Ég þakka Guði fyrir þær fáu
stundir sem við áttum saman. Vertu
sæll elsku pabbi minn.
Heba Helgadóttir.
hanna var öllum góð, það virtist
vera henni eðlislægt. Oft hefí ég
undrast hvað ég hef verið lánsöm
að kynnast eingöngu góðu og
skemmtilegu fólki og eignast
trausta og elskulega vini. Minning-
arnar um góðar stundir streyma
fram í hugann. Heimsóknimar í
Strandberg þar sem alltaf var
veisluborð. Notalegt kvennaspjall
milli okkar Jóhönnu. Sigurður að
segja okkur sögur af sérstæðum
persónum og hnyttnum tilsvörum.
Hann var hafsjór af fróðleik um
fyrri tíma á Húsavík og gaman að
spyrja hann því minnið var óbilað
þótt líkaminn væri fatlaður af völd-
um heilablæðingar. Öll umönnun
heimilisins hvfldi á Jóhönnu og það
var með ólíkindum hvað þessi fín-
gerða hógværa kona afkastaði.
Hinni margi-a alda gömlu spurn-
ingu „Á ég að gæta bróður míns?“
svaraði hún með því að gæta
bræðra sinna beggja uns yfir lauk.
Hana munaði heldur ekkert um að
miðla ástúð og hlýju til sona minna
og okkar hjónanna. Skynsemin
segir mér að það hafi ekki alltaf
verið sól þegar við heimsóttum
Húsavík en sólskinið er ríkast í
huganum og ég sé Húsavík ævin-
lega baðaða í sól. Þar var alltaf vin-
um að mæta, bæði í Strandbergi og
Skarði, þar sem tryggðarvinir okk-
ar bjuggu og seinni árin í Bjargi
hjá Klöru og Þorgrími. Á kveðju^-
stund er okkur tengdafjölskyld-
unni í Vogunum þakklæti efst í
huga, þakklæti fyrir gestrisni og
vináttu, hjartanlegan hlátur og
ljúft miðmót. Við sendum okkar
hlýjustu kveðjur norður til barna
Jóhönnu, Kristjáns bróður hennar
og allra ástvina.
Megi Ijós kærleikans lýsa vegu
hennar handan móðunnar miklu.
Inga, Ólafur og Bjarni.
Skila-
frestur
minning-
argreina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilalrests.
OSWALDS
siMi 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
ADAIXTRÆI I iB • 101 RKVKJAVIK