Alþýðublaðið - 01.09.1959, Blaðsíða 15

nuiiiiuiiiiiiiiiiitípdiiiiiniiiiiiiiliiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiii
10. da^ur
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiuiiiiiiiiuiuuiiu>
til að skoða hinar stúlkurnar.
Það gat verið að Madame
Helene væri lítil og þybbin,
en hún var þrungin lífsorku.
Hún fór með Lindu í fjöld-
ann allan af verzlunum til að
leita að kjólum, kjólum, sem
samkvæmt Lindu áliti voru
hneykslanlegir, kjólar, sem
hún hefði aldrei vogað að
sýna sig 1 heima í Camwell.
En hún sá að hún hafði í'éttan
vöxt fyrir þá og framkoma
hennar kom í veg fyrir að þeir
væru hneykslanlegir.
Einn þeirra var hlíralaus,
með mjög þröngu pilsi, hann
var dökkgrænn með íofnum
gullþráðum. Annar var úr kop
arlituðu satíni, sem fór vel
við koparlitinn á hári henn-
ar. Og í annað sinn á tyeim
dögum skipti hún um greiðslu.
í þetta sinn var hárið lagt í
litla óreglulega lokka um allt
höfuðið. Hún lærði hvernig
henni bæri að mála sig, til að
andlit hennar nyti sín sem
bezt, hvernig hún ætti að
ganga yfir sviðið og standa
í sem skrautlegustu stelling-
um, því enn sem komið var
var það það eina, sem ætlast
var til af henni.
Monsieur André, en hann
var lítill, nær því dvergvax-
inn, kenndi henni. Við lok
síðustu æfingar, þegar hún
var klædd í annan nýja kjól-
inn og mikið máluð, sá hún
að Davíð stóð við dyrnar á
salnum. Þetta var í fyrsta
sinn sem hún hafði séð hann
þessa tvo daga. Hann kom til
hennar, þegar æfingunni var
lokið.
„Má ég óska þér til ham-
ingju“, sagði hann hlæjandi.
„Þú varst 'alveg eins og
„Glamour-girl“ þarna á svið-
inu“.
Aftur veitti hún því eftir-
tekt, hve hann var hár og
kraftalegur. Hún leit upp til
hans: „Þér lítið líka öðruvísi
út án hattsins í hnakkanum“,
sagði hún kuldalega.
Henni fannst að þar hefði
hún hitt á auman blett, því
hann roðnaði.
„Komdu og fáðu þér glas
með mér. Það er kokteiltími
og ég þarf að tala við þig“.
„Ég verð fyrst að skipta um
föt“, mótmælti hún.
„Því þá það?“
„Það stara allir á mig ef ég
fer inn í þessum kjól!“
„Áttu við karlmennina?“
Hann hló. „Það er einmitt
það sem ég vil. Það er orðið
framorðið og þú verður ekki
öðruvísi en hinar konurnar.
Komdu nú og láttu ekki éins
og þú sért enn í frumskógin-
um þínum'1.
„Lítið þér á Camwell eins
og frumskóg?“ spurði hún
móðguð.
„Já, er það ekki svipað?“
sagði hann léttilega og stýrði
henni til dyra.
„Vitanlega ekki! Þar eru
gáfuðustu menn í Englandi“.
„Og finnst þér gáfuðustu
menn í Englandi skemmti-
legir, Linda? Leiddist þér
ekki á safni manna, sem
finnst kjarnorkusprengja eða
eldflaug skemmtilegri en
kona?“
„Ég hef aldrei hugsað um
það þannig og ég er viss um
að faðir minn. . .“ stamaði
hún.
„Já,“ greip hann stríðnis-
„Leyfist mér að spyrja hvern
ig whisky og sóda-maður lít-
ur. út?“
Hún roðnaði og roðinn sást
þó að hún væri mikið máluð.
„Ég hef kynnst mörgum
vísindamönnum, sem heim-
sóttu pabba. Ég var farin að
finna á mér hverjir vildu
bjór og hverjir whisky og
sóda“. Hún hló við. „Ég var
vön að veðja við sjálfa mig
að ég hefði á réttu að standa".
„Og hafðirðu það?“
Hún kinkaði kolli. „Já, yf-
irleitt“.
Hann hallaði sér að henni.
„Og þess vegna heldurðu að
þú • sért mannþekkjari,
Linda?“
„Ég held að ég sé góður
mannþekkjari“, svaraði hún.
„En það er ekki alltaf jafn
auðvelt“.
„En þér leizt vel á mig?
Þér fannst þú geta treyst
mér?“
lega fram í. „Pabba litist ekki
á þennan kjól, Linda. En það
er kominn tími til að þú vax-
ir úr grasi og þó — það væri
kannske synd“. Hann and-
varpaði og henni fannst hann
vera að hæðast að sér.
Hann fór óumræðanlega í
taugarnar á henni, en samt
fór hún með honum að litlu
borði í horninu á barnum.
„Um hvað vilduð þér tala
við mig?“ spurði hún.
„Ýmislegt, en við skulum
panta fyrst. Hvað viltu?“
Hún hikaði ögn og sagðist
svo vilja eitt glas af sherry.
Hún drakk sjaldan áfengi, en
hún var hrædd um að hann
hlægi að henni ef hún bæði
um eitthvað annað.
Hann bað um sherry fyrir
hana og þjór fyrir sig.
„Þýzki bjórinn er sá bezti
í heimi“. sagði hann.
„Það hlýtur að vera, fyrst
þér viljið hann. Þér virðist
annars vera „wisky og sóda“-
maður“, sagði hún illgirnis-
lega.
„Nú?“ Hann lyfti augna-
brúnunum og leit á hana.
„Var það? Ég minnist þess
ekki að ég hafi gert það?“
svaraði hún hratt.
Hann hló. „Þú hlýtur að
hafa treyst mér, annars hefð-
irðu ekki beðið mig um að
hjálpa þér til Austur-Berlín-
ar“.
„Ég viðurkenni að ég vildi
gjarnan að þér hjálpuðuð
mér þangað“, viðurkenndi
hún eftir smáþögn.
„En kannske var ég sá
eini, sem þú gazt leitað til?
Gat ekki þessi vinur föður
þíns, sem kallar sig herra
Sell, hjálpað þér?“
Hún roðnaði af reiði. „Sem
kallar sig herra Sell! Við
hvað eigið þér eiginlega?"
Hann yppti öxlum. „Ekk-
ert. Ég hef ekki einu sinni
hitt manninn, en mér finrist
það undarlegt að hann skyldi
hverfa svona um leið og faðir
þinn hvarf og hvorki láta
heyra sig né sjá. Þú hefur
„Hefiírðu ;ennlþá ly|st á buddi. —
Heldurðu að þú hefðir ekki betra
af hráum gulrótum.“
Heimsstyrjöld
Framhald af 7. síðu.
í Bretlandi og Frakklandi
voru menn einnig bjartsýnir.
Menn bjuggust við, að Pól-
verjar gætu þvælzt fyrir
Þjóðverjum, þar til er haust-
rigningar byrjuðu, en þá
mundi sókn Þjóðverja stöðv-
ast. Jafnvel þó að Pólverjar
yrðu gersigraðir, mundi sam-
eiginleg sókn Frakka og Breta
á vesturvígstöðvunum síðar
meir ríða Þjóðverjum að
fullu. Hafnbann bandamanna
mundi valda Þjóðverjum
margs konar örðugleikum.
Loks var það trú manna í
Bretlandi og Frakklandi, að
allverulegur hluti þýzku
þjóðarinnar væri fráhverfur
nazistum og mundi jafnvel
gera uppreisn við fyrsta tæki-
færi.
Síðar kom í ljós, að báðum
aðilum skjátlaðist. Styrjöldin
varð langvinnari og ægilegri
en flesta hafði grunað.
(Úr sögu heimsstyrjaldar-
innar eftir Ólaf Hansson).
Úrval frá:
Crayson,
Dereta,
Rensor,
Elmoor.
MARKAÐURINN
Laugavegi 89
frá Dannimac.
Henta vel íslenzkri veðráttu.
MARKAÐURINN
Hafnarstræti 5.

Ensk pils
Mikið úrval.
MARKAÐURINN
Hafnarstræti 5.
Alþýðublaðið — 1. sept. 1959 J,5