Skírnir - 01.04.1914, Síða 93

I)ómur Dr. V. Gr. um „Hrannir11.
205
Hvað er »heimur styttuhljóðsins ? Og hvernig er hægt að tala
um »hátign loddarans« spyr Dr. V. G. er hann minuist á vísuna
»Bál vors lífs og listar« (í kvæðinu »Eldur«). »Heimur styttu-
hljóðsins« er hinn þöguli heimur líkneskjanna. »Hljóð« þýðir með
al annars þögn : »Hljóðs biðk allar helgar kindir«, segir völvan í
»Völuspá«. »Gefið hljóð!« befir Dr. V. G. o. fl. oft sagt á fund-
um. — »Hátign loddaraus« kannast eg vel við, er eg minnist þess,
að eg þykist aldrei hafa sóð meiri tignarsvip á manni en á línu-
dansara einum meðan hann var að leika listir sinar á strengnum,
svo mikil göfgi lá í valdi hans yfir hverri taug líkamans, og skáld-
ið, sem í þessari vísu er að sýna hvernig sami eldurinn brennur í
öllum greinum listanna, gleymir ekki loddaralistinni, þó hún só
minst metin, heldur minnir á að einnig hún á sína hátign, sem
getur ljómað eins skært og erfðatignin í »sölum kóngsins«.
»Moldarbarmsins steindu taugar« er ein af hinum djörfu sam-
líkingum skáldsins. Hann sér yfirborð jarðar eins og lifandi barm,
undir þeim barmi leynist taugakerfi, og að taugar jarðar séu úr
steini og ekki einhverjum mýkri efnum, er ekki óeðlilegt.
Ekki skal eg þrátta mikið um eriudið úr kvæðinu »Dagurinn
mikli«, sem Dr. V. G. reynir að gera sór mikinn mat úr. Við vit-
um sjálfsagt báðir jafnmikið um það hvernig guð er vaxinn eða
búinn og hvernig lífsstörfum hans er háttað, og þar sem Dr. V.
G. hneykslast á höfuðfaldinum og beltinu, er bendi á að skáldið
hugsi sér guð sem konu, þá finst mér það ekki meiri goðgá en ef
skáldið hefði látið guð hafa harðan hatt og axlabönd eins og okkur
Dr. V. G. Má og minna á það sem Jafnhárr mælti forðum: »Eigi
eru ásynjurnar óhelgari ok eigi megu þær minna«. —
Með heilanum Egill hataði og unni.
Hans hróður spratt inst af þankanna brunni.
»Er nú ekki dæmalaust að segja slíkt um einhvern hinn mesta
tilfinningamann og tilfinningaskáld, sem ísland hefir áttl« spyr
Dr. V. G. Ó, nei, nei. Eða heldur Dr. V. G. að hatur og ást
Egils hafi verið blind tilfinning ? Mór finst kvæðin hans mæla þar
í gegn. Einmitt þau kvæðin þar sem tilfinning Egils kemur bezt
í ljós, föðurástin í »Sonatorreki« og vináttan f »Árinbjarnarkviðu«,
sýna það, að hann gerði sór ljósa grein fyrir bvað það var sem
hann unni í fari sonar síns og Arinbjarnar, hann telur upp hvers
hann saknar, þar sem sonurinn fórst, og eiginleikana sem honum
þykir Arinbjörn ágætur fyrir. — Þeim sem hann hatar eða fyrir-
litur lýsir hann í vísum sínum með vel völdum orðum er sýna