Þjóðólfur - 04.07.1865, Blaðsíða 7

— 145 —
SAKAMÁL FYRIR YFIRDÓMI.
Innbrotsþjófnaðarsök Gunnars Kristjánssonar o. fl.
innan þíngeyarsýslu. ^Ni'&riag frá bls. i2fi—7).
Heratssdrtmrinn í sfdc þessari var npp kveíiinn a?) Iliísa-
vík 1. Júlí 18B3, var Gnnnar Kristjánsson' (liemdr í 5 ára
frelsistjrtn viu betrnnarbúsvirinn, þoir Kristján Ilallsson og
Sigrbjörn Júhannsson til 3y<^27 vandarhagga hegníngar livor
um sig; á Ilrtsu Indri&adóttur vorn dæmd 10 vandarhögg, en
Jrtsep Gnnnlangsson frídæmdr af frekari srtknarákærnm. I
endrgjald hinna stolnu muna skyldi Gunnar greicJa fifi rd. fi t
sk. til Húsavíkr verzlunariunar, 20 sk. til ekkjunnar Nehomi
Hyrtlfsdrtttnr, og 2 rd. 64 sk. Arna Jrtnssyni á Garbi; en af
r.Ilum málskostnabiniiin skyldi hann grei&a ,8/24 (e&r %); þau
Krjstján Hallsson, Iírtsa Indri&adóttir og Sigrbjörn Jrthansson
skyldi greiba eitt fyrir iill og iill fyrir eitt 311 rd. 32 sk. til
verzlnnarinnar á Húsavík; en í málskosnab: Kristján og Rrtsa
(’/ii) eitt fyrir bæþi og bæi)i fyrir oitt, on þoir Jrtsep
Guunlaugsson og Sigrbjörn Jrthannosson 2/21 hvor fyrir sig.
Ilinir drtmfeldu Gunnar og Kristján skutu heraþsdrtmi
þessuin fyrir yfirrött og áfrýabi háyfirvaldií) jafnframt fyrir
þau öll, nema fyrir Jósep og kom því hvorlci sekt hans ne
sýkna til fyrir yfirdrtmi. — 23. Mai f. á. gekk þar drtmr í
sökinni, og var þarmeb staþfestr herabsdrtrariun aþ öllu leyti
nema aþ þvi einu, ab Rrtsa Indribadrtttir var frídremd
af frekari srtknarákærum, svo voru og dæmd sakarfærslulaun
fyrir yflrdrtmi: Jrtni Guþraundssyni, er srtkti, í) rd.; en þeiin
Páli Melsteþ talsinanni Gunnars, og l’itri Gnbjohnson organ-
ista talsmanni hinna 3, fi rd. hvorum fyrir sig.
DÓMR YFIRDÓMSINS
í málinu: Guðni Guðnason, gegn Símoni Bjarna-
syni.
(Upp kvebinn 27. Marz lSfið. — Páll Molsteb varíii fyrir
Gutina í héraibi en srtkti fyrir yfirdrtmi; fyrir hönd Símon-
ar Bjarnasonar srtkti P. Gnþjohnsen í héraíii en Jrtn stú-
dent Arriason varþi fyrir yllrdrtmi).
»Með því réttfinn eigi getr álitið, að sætta-
löggjöfinni í þessu rnáli hafi verið fullnægt, þarsem
kæran til sáttanefndarinnar er birt 17. Desember
1862, en sáttatilraunin haldin 20. s. m., án þess
að hinn stefndi mætti á sáttafundinum og réttrinn
eigi heldr getr fallizt á það, er hinn stefndi fyrir
yfirdóminum hefir farið fram á og staðhæft, að
dómstólarnir hér á landi hafi staðfest það, sem
bindandi réttarvenju, að í 23. gr. í tilskip. 20.
janúarm. 1797, sem gefr 4 daga til sættamóls, sö
neðskildir bæði stefnudagr og mótsdagr, auk þess
•ið það leiðir af eöli slíkra laga, að þau eigi geta
öreytzt við réttarvenju, þáhlýtr undirréttarins dómr
þessu máli þegar af þessari áslæðu og án tillits
il þess, að meðdómsmennirnir eigi hafa verið
eknir í eið, ex officio að dæmast ómerkm.
"því dæmist rétt að vera«.
»Undirréttarins dómr í þessu máli á ómerkr
að vera«.
— |>að er bezt að segja svo hverja sögu sem
hún er, ef maðr segir hana annars.
það er þá fyrst af mér sjálfum að segja, að
eg er orðinn aldraðr maðr, heilsulasinn og bilaðr,
konan mín orðin gömul líka þreytt og liálf-upp-
gefinn, svo það má með sanni segja, að við lijónin
bæði erum orðin að sínu leyti eins og slitið fat,
vil eg því bjóða og býð hérmeð heimajörðina
Ylrahólm til ábúðar í næstu fardögum 1866, og
eg vil helzt byggja hana kvíildalausa; því eg álít
það betra fyrir ábúanda, að eiga skepnurnar sjálfr
sem hann hefir, en láta jarðarskuldina til mín
vera innifalda í landskuldinni, og mun liún ekki
verða svo mikil að jarðeplagarðarnir hérna gefi
ekki meira af sér í hverju meðalári ef rækt og
liirðíng er góð á þeim höfð. f>arf því liver, sem
vill fá hjá mér framanskrifaða jörð, að semja við
mig um skilmála annaðhvort skriflega eða munn-
lega, eða að fá einhvern fyrir sig; því þó að ein-
hver fali af mér jörðina hérnálægt, þá lofaeghenni
ekki algjört svo fljótt, þess vegna, ef einhver falaði
hana lángtí burtu; því eg vildi helzt byggja liana
þeim, sem væri duglegr og efnaðr og er það bæði
jarðarinnar vegna og félagsins yfir höfuð, sem eg
vona að mér verði ekki láð og ekki heldr það þó
eg teli ekki fleiri orsakir til þess núna í þenna
gánginn að eg vil fara í burtu; en vel mætti það
vera síðar.
En fremr vii eg selja eina hjáleiguna hérna í
næstu fardögum 1866, og gæti hún þá fengizt til
ábúðar með sama, ef einhver vildi kaupa eða gæti;
býlið heitir Bimhufdi, og þyrfti þá sá sem vildi
eða gæti kcypt þetta býli, semja um kaupin við
mig fyrir næstu vetrnætr. Eg bið jþjóðólfs útgef-
ara svo vel gjöra að taka þessar línur í dagblað sitt.
Yrtrahrtlmi á Akranesi, 22. Júní 1865.
Oddr Petr Ottesen.
— Báíram málunum, er Jrtn yllrdrtmari Pjetursson höfh-
a&i á heridr ritstjrtra pjrtijrtlfs, hefir hann nú áfrýah fyrir
yfirdrtminn, eins og fyr var getií). þeim var stefnt pángah
22. Maí þ. á., en Clauscn sýslumahr, er stiptamti?) hafhi
sett í staí) J. P. til ab dæma í málum þessurn, gat eigi mætt
í réttinum fyren 29. s. mán. Hinn stefndi Jrtn Guhmunds-
son hafbi hreift motmælum mrtti þvf, aí) Benodict yfirdrtmari
héldi drtmarasætinn í þessum málum, þar sera hann hefþi
sjálfr höfbau! eha látiþ höfþa mál á mrtti sér (J. G.) o. s. frv.;
skaut hann því jalnframt undir álit og drengskap yfirdrtms-
forsetans, iivort honum þækti allskostar eiga vib, a'b hann
sæti og dæmdi þossi einkamál sjálfs embættisbrrtímr síns, er
lieíþi veri?) meþdrtmari hans í yfirdrtmi milli 20—30 ára, en
eigi kvahst J. G. beinlínis krefjast aí> hann viki. — Yflrdóm-
endunum virtist ölium, aþ forsetinn ætti aí> halda sæti, en
þeir Clausen gjörþu Bened. rækan úr rétti. fiá var settr í