Norðurljósið - 01.03.1926, Blaðsíða 2

10
NORÐURLJOSIÐ.
Flest geta menn »dubbað upp« á þessum dög-
um. Sparnaðurinn, sem neyðin kendi mönnum að
viðhafa á stríðsárunum, hefir orðið til þess, að menn
finna upp allskonar ráð til þess að gera við og bæta
verkfæri eða áhöld, sem nokkur möguleiki er til, að
geti orðið nothæf aftur.
Tepotturinn gamli var einu sinni skínandi fallegur
og prýddi borð einnar hefðarfrúar, er hún tók á
móti heiðursgestum. En smásaman slitnaði silfrið af
honum og rispur sáust hjer og þar, og fengu þá
stúlkurnar að nota hann í eldhúsinu.
Árin liðu, og tepotturinn varð svo gamall, að
hann var látinn í ruslakompu ásamt mörgu öðru.
Par lenti ýmislegt ofan á hann og beyglaði hann
enn meir.
Einn dag kom einhver auga á hann og hugsaði
með sjer, að hann væri ef til vill þess verður, að
láta gera við hann.
í London eru verksmiðjur, sem taka að sjer við-
gerð á slíkum hlutum. Afgreiðslumaðurinn fer með
liann til gamals verkamanns og lætur hann athuga
hann vel. Hann kveður upp þann úrskurð, að það
sje gott efni í tepottinum, og að það muni borga
sig að gera við hann, — þrátt fyrir útlit hans.
Fyrst er hann látinn í heitan pottöskulög, til þess
að leysa öll óhreinindi brott; því næst í sterka sýru,
til þess að nema ryðið í burt. Pá kemur hann í
hendur hagleiksmanns, sem gerir við hann þar sem
hann er beyglaður og lóðar alla Ieka.
Pá tekur annar maður við honum og nemur burtu
allar rispur og fægir hann, uns hann er glersljettur.
Þá er hann hreinsaður aftur og látinn í silfurlög,
sem rafmagn fer um. Kemur hann upp úr þessu
baði skínandi hvíiur innan og utan, því að hann
er alþakinn hreinu silfri. Pá er ekkert annað eftir
en að fægja silfrið og tepotturinn er aftur orðinn
skínandi fagur hlutur, — prýði í hvaða samsæti sem
vera skal.
En hvílíkur munur! Pað er varla hægt að vita,
að þetta er sami tepotturinn.
Oft kemur það fyrir, að menn verða fyrir þeirri
freistingu, að halda að lífið sje einskisvert, að þeím
hafi mistekist að ná takmarki lífsins og að þeir sjeu
framvegis til einskis nýtir. Peir gefast upp, leggja
árar í bát og lifa framvegis andlausu lífi, sem hring-
snýst eingöngu um líkamlegar þarfir þeirra, meðan
þeir bíða, hálfvonlausir, eftir — endanum.
Glæsilega byrjuðu þeir lífið, en smásaman hefir
allur glans máðst af því, og rispur og beyglur hafa
afmyndað bæði líkama og sál. Peir eru komnir
eins og í ruslahaug lífsins.
í raun rjettri hlýtur sjerhver rjettsýnn maður, sem
enn þá hefir ekki endurfæðst fyrir lifandi trú á Krist,
að kannast við, að þetta sje ástand hans, þó að
hann sje ekki eins illa útleikinn í baráttu lífsins eins
og margir aðrir, — að minsta kosti ekki á yfir-
borðinu. Syndin hefir gert hið mikla og dásamlega
verkfæri, — mannsandann, — óhæft til þjónustu
Guðs.
En sá er til, sem getur endurnýjað hið syndum-
slitna líf. Drottinn Jesús Kristur bæði getur það,
og vill gera það. í dæmjsögu vorri var tepotturinn
endurnýjaður að utan. En aðferð Drottins Jesú
við mannssálir er að endurnýja þær að innan. »Yð-
ur ber að endurfæðast«, sagði hann. Nýtt líf, nýjar
tilfinningar, nýjan hugsunarhátt öðlumst vjer, ef vjer
leitum hans af einlægni. »Hið gamla varð að engu.
Sjá, það er orðið nýtt!« sagði Páll postuli, sem
þekti það af eigin reynslu. »BIóð Jesú, sonar Guðs,
hreinsar oss af allri synd,« er það fyrsta, sem hin
iðrandi sál þarf að læra. Pví næst felur hún sig í
hendur hans, sem tekur að sjer að Iagfæra alt, sem
bogið er og beyglað í anda vorum, og íklæðir oss
rjettlæti hans.
Kristur sagði oss dæmisögur um sauð, sem týnd-
ur var, um pening, sem týndur var, um son, sem
viltist burt frá heimili sínu, og um mann, sem fjell í
hendur ræningjum, til þess að sýna, að hann væri
kominn »til að leita að hinu týnda og frelsa það«.
Enginn þarf að örvænta, hvorki ungur nje gamall.
Komum öll og leitum frelsarans af einlægum ásetn-
ingi, þá mun hann taka oss að sjer og gera oss-
að »nýrri sköpun«.
Saga Páls Kanamoris.
ÍI.
Pað er skoðun mín, að þessir fjörutíu ungu fjelagar
mínir hafi ekki mist neitt við ofsóknirnar, sem þeir
urðu að þola fyrir Krist. Peir unnu allir »meira en sigur«.
í borginni Kyoto er hinn fyrsti kristilegi háskóli, sem
stofnaður var í Japan. Jósef Neesima, mikill guðsmaður,
stofnaði hann árið 1875. a þeim tímum )á dauðahegn-
ing við, ef nokkur Japani fór út úr landinu. En Neesima
þorði að gera það og fór til Ameríku til að undirbúa
sig undir starf sitt, árið 1804. Eftir tíu ár kom hann
aftur til Japan og stofnaði háskólann ári seinna.
Margir af þessum kristnu drengjum gengu undir eins
í þennan háskóla. Fimtán af þeim gátu haldið náminu
áfram og tekið lokapróf. Var jeg einn þeirra. Við fór-
um þá víðsvegar um Japan til að boða náðarboðskap
Krists. Mjer er óhætt að segja, að flestir kristnir söfn-
uðir í Japan voru stofnaðir af þessum ungu trúboðum.
Eftir nokkurra ára starf, var jeg beðinn að koma
aftur til háskólans og vera kennari þar.
Meðan jeg var prófessor í guðfræðideildinni, kyntist
jeg í fyrsta sinn »nýguðfræðinni« og »biblíu kritíkinni«.
Sem guðfræðiprófessor las jeg auðvitað margar guð-
fræðibækur, og meðal þeirra voru þýskar bækur um
þessi efni. Jeg hafði verið uppalinn við mjög strangat
kenningar og siðfræði. Pegar jeg las kenningar þessara
makráðu guðfræðinga, fanst mjer jeg vera að koma úr
kulda í hlýindi, og þær sýndust mjer mjög sanngjarnar.
Mjer geðjaðist svo vel að þessum bókum, að jeg var
bráðum aíveg hertekinn af röksemdum þeirra, og varð
ákveðinn áhangandi hinnar »nýju« guðfræði.
Jeg Ijet mjer ekki nægja að prjedika þessar kenn-
ingar, jeg þýddi einnig bækur um nýguðfræðina á jap-
anska tungu og gerði alt, sem jeg gat, til þess að ut-