Heimskringla - 13.09.1917, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 13. SEPT. 1917
HEIMSKRINGLA
T. BLAÐSfÐA
*------------------------------*
Islands fréttir.
*------------------------------*
Reykjavík, 1. ágúst 1917.
Úr Húnavatnssýslu er skrifa'ð: —
“1*eturinn var imildur og jarðir
Hiiklar, svo vœnta mátti að bænd-
ur mundu firna mikið af heyi, en
kalda vorið eyddi heyjunum eins
og oít vill verða, og J»ví varð minni
afgangur en á ihorlðist. Þó koinst
enginn i fóðurþrot, og flestir ciga
eitthvað í tóftunum, sem eflaust
mun koma sér vei, því að sláttur-
inn verður stuttur.—Sauðgróður
kwM ekki fullur fyr en eftir fardaga
og á Blönduósi var kúm gefið inni
fram í júnílok. í tólftu vikunni
v*ru tún vart hálfsprottin og því
hjrrjaði sláttur ekki fyr en um 13.
h«lgina og 13 af. — Jafnvel Árni á
G«itaskarði, sem oftast byrjar
fjrrstu dagana í júlí, lét ekki bera
Ijá f gras fyr en um miðjan mánuð-
im*.—En eftir að hitarnir og vot-
vfirrni komu hefir sprottið mikið og
Wrður eflaust mikill eftirsláttur
•t engjar vaenta menn að verði 1
areðalllagi. Þurkur hefir verið
■•kkur, og eru menn að hirða töð-
ur sínar þesssa dagana. Fénaðar-
Mld voru yíir höfuð góð og lamba-
held ágæt.”
Reykjavík, 7. ágúst tl917.
Heðrið hefir verið mjög rigninga-
swrtt um ait Suðurland undanfar-
ið, en þó allmiklir hitar. Heyskap-
arhorfur taldar óvenjuillar og taða
vfða mjög skcmd. Undan Eyja-
fjáilum er t.d. símað að hirðing
h«ys sé engin nema súrhey, og á
einum bæ (Berjanesi) er vatnið
sagt œvo mikið, að nærri hafi orðið
að sundríða heim af engjum, og
alt laust hey skolast burtu.
Btjórnarráðinu hefir borist sfm-
skeyti um það, að leiguskip þess
“Are” fái ekki fararleyfi hingað frá
EagHandi. Sömuleiðis hefir borgar-
■tjéri tilkynt, að kolaskip þau, sem
gasstöðin átti von á og voru rúss-
**sk, fái ekki heldur að fara og að
kelaflutningur til íslands verði
•kki leyfður á útlendum skipum.
Yfirleitt «r talið áreiðanlegt, að
•kki verði öðrum skipum en fs-
laaakum eða dönskum leyfðar þess-
ár ferðir. — Eálkinn á að fara írá
Whöfn á morgun.— Bisp kom norð-
ajt um land 2. þ.m. Fredricia heit-
i» nýkomið skip til ísl. steinoiíufél.
■t*ð rúmar 8 þús. tunnur -af stein-
•Ifu. — Island og Gullfoss eru bæði
iárin beina leið til Amerfku. En
hy*rugt skipanna tók póst. —Salt-
akip er nýkomið til Jes Zimsen.
Skefán Eirfksson hefir nú útskrif-
** nýjan mynd&kera, Jóhanmes
Uelgason frá Gíslabæ undir Jökli.
«ltir hálfs íjórða árs nám. Skar
h* b n út *llstóra bókarhlið og
*«jög fagra og hlaut ágætis eink.
fyrlr. Hann er fjórði maður, scm
úiskrifast lrá St. Eir.
Landsbankinnj er nú fluttur f
hið nýja og reisulega steinhús
þ«!rra Natans og Olsen, en neðstu
hseðina þar hefir hann leigt til
fi*ii*i ára.
Yið rannsókn á vélbátnum “Val-
h*rg,” sem nýkominn er hingað
frá útiöndum, hafa fundist nær 11
hundruð flöskur af áfengi. Voru
h*r faldar í sérstakri undirlest,
sein afþiljuð hafði verið undir
þungri hreyfivél, sem báturinn
hafði meðferðis, og vinda varð upp
i*«ð gufuafli. Skiptjóri kveðst eiga
alt áfengið.
Kolin á Tjörnesi hafa fundist i
legurn framan í snarbröttum og
ailháum sjávarbökkum. Er þang-
að um 10 km. leið frá Húsavík.
#ongur þar vogur allbreiður inn í
Tjörnesið og er náman austanmeg-
i» vogarins, þar sem nesið fer að
skaga fram til norðurs aftur. Er
þar lending víðast afarill, út-
grynni mikið og skerjótt. Landi
hallar þar öllu til norðurs og
liggja kolalögin skáhalt og hverfa í
sjó þegar norður dregur.—Lögr.
-----o-----
Meira lán (rá Bandaríkjnnum.
Bandaríkin hafa enn á ný hlaup-
i* undir bagga með Rússum mieð
hví að veita þeim nýtt lán, sem
■emur hundrað miljónum doiiara.
Vottar þetta ljóslega, að Bandarík-
in bera fult traust til hinnar nýju
lýðstjórnar rússnosku þjóðarinn-
ar. Skuld Rússlands við Banda-
rlkin er nú $275,000,000.
HEIMSKRINGLA er kærkominn
gestnr íslenzku hermönnun-
nm. Vér sendnm hana til vina yð-
ar hvar sem er í Evrópu, á hverri
viku, fyrir að eins 75c í 6 mánuði
eða $1.50 í 12 mánuði
Box 3171. THE VIKING PRESS Ltd
HB*nnnnBeoDC3MaBaBnaai
Hermanna mlnning.
Manitoba stjórnin hefir ákveðið
að tryggja komandi kynslóðum
þessa lands minningu allra þeirra
manna, sem farið hafa og fara
kunna héðan úr fylkinu í Evrópu
stríðið, með því að safna nöfnum
og æfiminningum þeirra allra til
geymslu á bókhlöðu fylkisins. Verk
þetta, sem er afar umfangsmikið og
vandasamt, hefir verið falið herra
Richard H. McDonald, prívat rit-
ara Hon. Thos. H. Johnson, ráð-
gjafá opinberra verka, til fram-
kvæmdar.
Herra McDonald hefir nú þegar
byrjað á starfi þessu. óskar hann
að fá ifrá aðstandendum allra her-
mannanna myndir af þeim og æfi-
égrip.
í þessu felst fult nafn hermanns
ins, staða hans í hernum, þar með
talið númer hans og deild, hvenær
og hvar hann innritaðist; hvar og
hvenær fæddur; nafn foreldra,
mentunarstig, og haíi maðurinn
fallið, dánardagur og staður.
Yfirleitt óskar hr. McDonald að fá
stutt og ljóst æfiágrip hvers eim
asta hcrmanns og með mynd af
þeim. Hann telur líklegt, að þeg-
ar verki þessu er lokið, þá verði
bókin gofin út og geti þannig orð-
ið minjagripur hvers þesss er eiga
vill.
íslendingar ættu ekki að láta
hjá líða að gera fullar ráðstafanir
til þess að íslenzku hermannanna
verði að fuilu getið í skýrslum þess-
um og að hvers manns ágripi fylgi
eins góð mynd af hermanninum
og völ er á. Áríðandi einnig,
að engum hermanni, sem í stríðið
hefir farið eða fer, verði gleymt.
Menningargildi kristin-
dómsÍBS.
Fyrirlestur fluttur í Tjaldbúðar-
kirkju í Winnipeg 5. júni 1917.
Eftir síra Pál Sigurðssoa.
(Frh.)
í öSru lagi:
Menningargildi kristindómsins
er það, að hann gerir greinarmun
á leiðunum, og vísar alveg á-
kveðna leið, sem öllu beri að atefna
eftir.
Kristindómurinn gerir greinan
mun á góðu og illu, réttu og röngu.
Samkvæmt kristindóminum er hið
svarta svart, og hið hvíta hvítt.
Aftur á móti hættir öðrum stefn-
um og lífsskoðunum til að gera
sem minst úr þeim mismun. En
að því eru víst ekki mikil menn-
ingarþrif. Kultur, útlenzka orðið
yfir menning, þýðir eiginlega rækt-
un. Til þess að rækta eitthvað,
kostar að hafa vakandi auga á,
að sjá, taka eftir og ryðja úr vegi
öllu því, er hindra vill og tefja fyrir
því, sem ræktað er. Hér stoðar
engin vorkunnsemi og engin
hlífð; þvert á móti hefnir það sín
hvorttveggja þegar að uppsker-
unni líður.
1 menningarlegu tilliti kemur nú
þessi skekkja fram sem vorkunn-
semi við sjálfan sig, sem sjálfhlífni.
Þetta ristir djúpt í mannlegu eðli
og á rót sína að rekja til þeirrar eðli-
legu tillineigingar hvers manns,
að vera nógur sjálfum sér. Hér er
það, sem kristindómurinn vísar al-
veg ákveðna leið og kveður tví-
mælalaust á um, að á þeirri leið
einni verði mannseðlinu fullnægt
og menningin nái tilangi sínum, og
þessi ieið er leið sjálfsafneitunar-
innar. 3>að er kristindómsins mikli
“paradox” að með því að afneita
sjálfum sér, og með því móti einu,
verði maðurinn nógur sjálfum sér.
Eins og aliir sjá, er rnaður kom-
inn hér langar leiðir út fyrir alla
röksemdafærslu.—En liggja ekki
dýpstu spurningar og ráðgátur
iífsins fyrir utan alla vora rök-
semdaleiðslu?
Hvort þetta því er sannleikur
eða ósannindi, að leið sjálfsafneit-
unarinnar sé eina leiðin til þess, að
maðurinn verði virkilega nógur
sjálfum sér og geti átt von uin, að
menningin sé ekki vindhögg, en
miði í rétta átt, það verður maður
að ganga úr skugga um, með því
eina móti að lialda þá leið, og á
slíkum vitnum verður svo dómur-
inn að byggjast.
1 þriðja lagi.
Menningargildi kristindómsins
er það, að hann setur ákveðið
mark að stefna að. 3>að mark er
ekki lágt, það er fullkomnun per-
sónulegleikans: “Verið fullkomn-
ir, eins og yðar himneski faðir er
fullkominn.” Því marki verður nú
naumast nokkurn tíma íullkom-
lega náð hér á jörðu, en kristin-
dómurinn heldur iíka línunni á-
fram út yfir gröf og dauða.
Um lífið eftir dauðann ætla eg
ekki að tala. Um það vitum vér
lítið og eg ekki nægilega kunnug-
ur sálarrannsóknunum til að fara
út í það. Enda er oss það ekki sið-
ur áríðandi, að kristindómurinn sé
gjaldgeng vara í dag og á morgun.
3?ó hygg eg það alt annað en lít-
ilsvert að líta á lífið frá sjónarhóli
eilífðarinnar, að mæla lífið eins og
vér þekkjum það, á inælikvarðann
þann. Að geta litið á öll vor menn-
ingarmál sem eilífðarmál, hefir í
sér 'fólgið ait annað en lítið menn-
ingargildi. Og þetta er boðskapur
Krists, að í allri hinni takmarka-
lausu tilveru sé . persónulegleik
mannsins áskapaður eilífur til-
veruréttur. Hveigi er önnur eins
áherzla á þetta lögð, eins og í krist-
indóminum, með því að guð, sem
faðirinn, beri alveg sérsfaka um-
önnun og umhyggju fyrir mann-
inum.
Menningargildi kristindómsins,
eða hins kristiloga guðsambands,
er þannig í mínum augum beiniín-
is persónulegt. 3?að er algerlega
andlegs eðlis; kröftug andleg áhrif,
sem því valda, að maðurinn fái
áttað sig, lagt inn á ákveðna braut
og stofnt að ákveðnu óendanlega
háu takmarki, og þetta alt í fullu
trausti gagnvart tilverunni allri
og ti3 lífsins guðs.
Allir hinir roargvislegu menning-
arstraumar eru iífsstraumar, sem
eiga upptök sín í manninum sjálf-
um, eins og bent hefir verið á,
flæða um akurlendi heildarinnar,
gera það ljúft eða óljúft, eftir þvi
hvers eðlis þeir eru, sameinast aft-
ur í manninum og verða þar upp-
spretta að nýrri framrás, og svona
koll af kolli í það óendanlega—ei-
líf hreyfing,—3>ess vegna er það svo
mikils virði að maðurinn sé ekki
bara ílát, sem tekur við öllu, sem í
það er iátið án þess að gera grein-
armun; ekki bara hjólið, sem
snýst; ekki bara líkami, án anda.
Því það er vitanlegt, að það er
andinn sem lifir og lífgar. — 3>að
heyrir andanum til, að vera ákveð-
inn og með fullu trausti. Og það
er nú kristindómisns alfa og ómega
að enginn er svo andlega umkomu-
lítill, að hann ekki á sína vísu geti
orðið andi fyrir áhrifum hans. Það
er frá Jesú Kristi, sem hinn hreini,
tæri andlegi lífsstraumur eða
menningarstraumur hefir streymt
út um heiminn, en hefir því miður
blandast af soranum frá oss.
Andstæðingar kristindómsins
bera honum það oft á brýn, að
hann byggi alla lífsspeki sína á
trú.
Það er þó eitthvað annað, er sagt,
þegar jörðin er orðin hin einasta
heimkynni vort, lægar sá straumur
kærleikans, sem nú lyftir sér til
guðs, breiðist út yfir jörðina, þeg-
ar maður lifir sínu lifi og deyr sln-
um dauða án vonar um himnaríki,
eða ótta um helviti, þegar dáðiaus
iðrun og auðmýkt ekki bætir fram-
ar fyrir afbrot, og engin önnur fyr-
irgefning er möguleg en að gjalda
gott með góðu og ilt með illu
3>að mun nú víða orðið séð og
skilið af þeim, sem til þekkja, að
fagnaðarerindi vantrúarinnar verð-
ur ekki sannað vísindalega hótinu
betur en fagnaðarerindi Krists. 3?ar
að auki bera ávextir vantrúarinn-
ar víðast vott um alt annað, en til
var ætlast. 3>að vill tíðum verða
nokkuð kyrkingslegur gróðurinn
þar, ekki síður en annars staðar.
Viökvæðið er: Hinn mesti hagn-
aður, hamingja og farsæld fyrir
sem allra flesta. En er nú viðkvæði
þetta nokkuð annað en oröin tóm,
sem fylla má með hvaða innihaldi,
sem að manni þóknast; því 1
hverju er nefnilega hagnaðurinn
og hamingjan o.s.frv. íólgin? og
hvert stefnir? Enn fremur: Við-
kvæði þetta hefir í sér samkendar-
blæ. Maðurinn verður að iáta
framferði sitt að einhverju leyti
stjórnast af tilliti til annara. En
af hverju? Mundi nú þessi hugs-
un um aðra vera svo ríkjandi, væri
eigi búið að prédika kristindóminn
öidum saman? Sumir svara spurn-
ingunni frá sjónarmiði síngirn-
innar: Ef eg ekki tek tillit til ann-
ara, taka aðrir heldur ekki tillit til
mín. Það er því sjálfum mér heppi-
legast. Samkendin er hér hjúpur
síngirninnar. En hugsanlegt væri,
að einhver risi upp og kærði sig
ekkert um að vera að taka tillit til
annara, en þætti það heppilegast
fyrir sig, að fara sínu fram. Eg sé
ekki, að honum yrði mótmælt með
rökum frá sjónarmiði síngirninnar.
Það er og viðurkent af ýmsum
fylgjendum þessarar stefnu, að sín-
girnin sé óhrekjandi með rökum, en
samhygð og samkend séu samt hin-
ar göfugustu tilfinningar, og á því
er svo bygt. En hér er maður kom-
inn frá vísindum og yfir í trú. Það
verður persónulegt val, sem gerir út
um þessa hluti.
Aftur eru það aðrir, sem byggja
á framþróun mannkynsins eftir
réttum lögmálum tilverunnar—aö
alt fari batnandi. — Hér er þó ekki
tekið tillit til hæfileika mannsins
að veija og hafna. Eg skal nú ekki
þreyta með hinni miklu spurningu
um determinisme og indetermin-
iame, hvort riljinn sé frjáls eða ekki.
Þeir, sem álfta að riljinn sé ekki
frjáls, tala þó um ral, sem verði
sjálfkrafa af ákveðnum hvötum.
En nú gæti hugsast, að maðurinn
liefði sterkar hvatir til þess að
koma sér hjá því að leggja sig í
líina fyrir framþróunina. Því hvers
vegna á einstaklingurinn að leggja
kross á herðar sér fyrir það, sem
fyrst verður ókomnum kynslóðum
að gagni? Er það yfirleitt æskilegt,
að framþróunin haldi áfram? Flyt-
ur hún alt á hærra stig? Hverjum
er unt að gera út um þetta vísinda-
lega? Væri það ekki alt eins hyggi-
legt, að draga sig i hlé og reyna að
deyða lífsviljann?
Eg fæ ekki séð, að vantrúin fái
hrakið bölsýni.sroanninn og hinn
síngjarna vísindalega hótið betur
en kristindómurinn.
Enn fremur: Kristindómurinn
er orðinn einn þráðurinn í sögunn-
ar vef, er ekki verður jafnauðveld-
lega rakinn úr og vantrúin hyggur.
Það mun víst verð* reynslan, að
straumar kærleikan* breiðist út
yfir jörðina og jörðin verði hagan-
legt heimkynni vort, að sama skapi
sem þeir ná að lyfta sér til guðs —
En skilyrðin að geta það, skapar
kristindómurinn öllum öðrum
trúarbrögðum og lífsskoðunum
fremur.
Nú gæti eg eins búint við, að ein-
hver andstœðingur kristindómslns
mundi svara öllu því, sem eg hefi
hér rétt drepið á, eitthvað á þessa
leið: Eg sé nú ekki að þér, sem
teijið yður kristna, séuð miklu
betri eða að neinu leyti fremri, en
rétt vér hinir. Eg sé hvergi þennan
lífskraft, og þennan kærleiks anda,
sem þér talið um, hjá ykkur sjálf-
um, sem " standið hertýgjaðir
“dogmum” og kreddum í vígamóði
hver gagnvart öðrui*. Það er og
vitanlegt, að menningin hefir orðið
að leggja ekki lítið á sig til þess
að losa sig undan ánauðaroki
þröngsýni yðar, og fór þá fyrst að
njóta sín, þegar það tókst.
Hér er hreyft við miku alvöru-
máli, sem legst »eð tvöföldum
þunga alvörunnar á kirkjunnar
fólk og á kirkjunnar þjóna.
Gagnvart þessari “kritfk” and-
stæðinganna er það nú alveg þýð-
ingarlaust fyrir kirkjunnar menn
að “gera sig breiða“, eða “hreykja |
sér hátt” í einihverju kirkjudrambi J
og með einhverjum kirkjusvip. Hér
stoðar ekkert peningamagn, engin
pólitisk kænskubrögð, ekkert höfð-
ingja dekur—ekkert þess háttar
stoðar. Sannleikurinn ryður sér
alt af til rúnus í gegn um það alt.
Vér vitum, að kirkjan hefir dreg-
ist aftur úr, og menningin hefir á
ýmsum sviðum gengið sínar götur
án tillits til kristindómsins. Það
má t.d. benda á bókmentirnar. Það
er alt annað en kristilegur andi,
som mikið af þeim er innblásið af.
Og það má benda á ýms þjóðfélags-
mál, og allan fjölda af vinnuveit-
endum og verkalýð, »om að minsta
kosti er óhætt að segja svo mikið
um, að það er ekki hákristilegt
andrúmsloft, sem <alt það lifir og
hrærist í. Og ætli að vér hefðum
stríðið mikla í dag, ef andi kristin-
dómsins hefði rist djúpt í menn-
ingarlífi l>jóðanna?
Við þetta verður kirkjan með
auðmýkt að kannast. Það þýðir
heldur okkert að vera að breiða yf-
ir það, að það er áhugaleysi og
þröngsýni kirkjunnar manna og
það sem það hvorttveggja veldur,
yfirskynið, sem hér er réttmæt sök
á hendur kirkjunni.
Við öllu þessu er ekkert annað
verðugt að gera, en að hafa dreng-
lyndi til að kannast við það—að
beygja sig undir þessar yfirsjónir
og skekkju, «g reyna að lagfæra,
þar eð þ«irri trúarsannfæringu
vorri verður «kki raskað, að súr-
deigskraftur kristindómsins hafi ó-
metandi og ómissandi menningar-
gildi, alistaðar l>ar sem hann fær
óhindrað að njóta sín.
Þegar vér þá höfum alt þetta fyr-
ir augum: yfirsjónir kirkjunnar ogl
skekkju, hið ómissandi verðmæti
kristindómsins fyrir menningu
heimsins og hin stórfeldu verkefni,
sem fram undan eru og verða munu
á öllum sviðum—og svið rannsókn
ar og þekkingar undantekningar-
laust í öllum efnum ekki undan-
skilið—, þá er spurt: 1 hvaða átt
ætlar kirkjan að stýra?
Ætlar hún að halda til hafnar
og liggja þar kyr, umgirt af ramm-
gjörðum hafnargörðum og virkjum
rétttrúnaðarins, svo að helzt engin
báran nái þar inn að komast og ó-
náða, svo að hún fái notið þar þæg-
indaskímunnar sinnar óáreitt, að
undanteknum einhverjum nábúa-
krit af og til, «n kæra sig ekkert
um, þó þeir »em sigia úfinn lífsins
sjó, út á margvíslegu sviðin, liggi
þar áttaviltir með áttavitann
skektan, bilaðan, séu jafnvel að far-
ast; og geti þó jafnvel úti þar sagt
af heilum hug, "að skíman sé stærri
og skuggarnir ljótari, grettari,
stærri”, heldur en þar sem kirkjan
er len t.
stundum viljaí verða á kostnað
hins p*rsónul«ga kristilega trúar-
lffs, sem i «ér hefir þó fólgið það
verðmæti, ««i* bent hefir verið á.
Eða ætlar hún að hætta sér úr
liöfn og leggja út á djúpið, út á öll
svið þess, til að leiðbeina og hjálpa,
til þess yfirleitt að gera eitthvað,
að vera til einhvers nýt, og verða
ekki undir eins hrædd og hleypa
í land, “þó að inn komi sjór, og
endur og eins gefi á bátinn.”
Eg get nú ekki kaliað það
skímu, eg verð að kalla það and-
legt myrkur, sem veldur, ef' menn
ekki sjá hvað gera beri hér; það
verður að leggja frá landi. Þeir,
sem lengi hafa alið aldur sinn inn-
an fjögurra veggja, geta raunar
orðið sjúkir og jafnvel dáið við að
fara að vera úti undir beru lofti.
En það má ekki gera afdrif hinna
veikluðu að algildum Mælikvarða.
Það verður svo að vera, ef verkast
vill. Með því að vera *lt af inni,
verða þeir Iheldur aldrei rnenn.
En þett® aiá hvorugt án annars
vera. Hi* kristilega guðsaml>and
inn á við «g starfsemi mannúðar
og sannrar menningar út á við eru
tvær hliðar á sama hlut.
Þess vegna ber þcss að óska, að
kristin kirkja gleymi því aldrei á
hvem hún trúir og sæki þangað
sífelt styrk. En því næst, að augu
hennar opniat æ betur fyrir þeim
stórfcldu varkefnum, sem við dyr
hennar liggja á öllum sviðum lífs-
in», einniff á sviði þekkingar og
rannsókna, •* ait að einu á sviði
þeirr* rannsókna, sem sjálfa ritn-
inguna snerta.
™ DOMINION BANK
Ixal Hatie >*■# e* Iterkreeke
•treet
Rétttrúnaðurinn svo »efndi hef-
ir viljað varðveita kristindóminn
fyrir ailri villu, og hlúa að trúarlíf-
inu sjálfu, aambandinu á milli
mannssálarinniar og guðs. 3>etta
er í sjálfu sér lofsvert. En við þá
cinhliða áherzlu, sem á þetta hefir
verið lögð, hefir kirkjan lent j
þröngsýni og hleypidómum, á-
hugaleysi og jafnval hræsni.
Annarsstaðar blæs hann af ann-
ari átk Það er tilhneigingin til
að starfa að efiingu mannúðar o*
menningar í öllum efnum, sem er
og einnig lofsvert, en það hefir
UfeMIII ■*»*.__________ ««.«•«,««»
Timlllii_________________«7,«««,«««
Aller etarnir. __«V***«^<M
Vír ðekum eftlr vlSakifttun v«n-
liurnuae o* át|ir|l—it «* «ofa
þoim fullBu«ju. 8parU>4*M«S14 vor
er ■* ateorota aene nekkmr k««M hof-
Ir i b«r«i*Bl.
fh4on4«r keeu klntn >ir*eriuar
a* aklfta ~
vl« a

4*ka ___
vita a« ar alrorloca tsymm- wafn
vort «r falllrr raln* AÍTotleUn
Brril* «*art lnalo** fyi ll ejálfa
y*ar, keau «« bðra.
W. M. HAMILTON, RtíkmUi
PH4NB GABBT B4BB
HÆSTA verð borgað fyrir Rjóma
ÞaS borgar sig ekki fyrir ySur að búa til smjör aS
sumrinu. SenditS oss rjómann og fái<5 peninga fyrir
hann. Fljót borgun og ánaegjuleg viSskifti. Flutn-
ingsbrúsar seldir á heildsöluverði.—Skrifið eftir á-
skriftar-spjöldum (Shipping Tags).
D0M1NI0N CREAMERIES, Aiki>nwui>i
North Star Drilling Co.
CORNKR DIWDK8Y AND ARMOUR STREETS
Reglna, : Sank.
Agentar í Canada fyrir Gu* Pech Foundry Co. og Monitor
Brunnborunar áhöld.
LOÐSKINN 3 I3ÚÐIRJ ULL
Bí þír viljití hljóta fljótustu skil á andvirði
•g kiasta verð fyrir lóðskinn, húðir, ull og
fl. tenáið þ«tta tiL
Frank Massin, Brandon, Man.
Depl H.
Skrifið eftir prísum og shipping tags.
/--—---------------
BORÐVIÐUR MOULDEO.
ViS höfum fullkomnar birgSir af öllum tegundum
VerSakrá veríSur send hverjum þeim er þess óskar
THE EMFiRE SASH & DOOR CO.t LTD.
H**rjr Ara Eaat, Wmnipeg, Man., Telephone: Maa 2511
Minnist íslenzku drengjanna
sem berjast fyrir oss.
Sendid beim Heimskringlu; það hjálpar til að gera lífið léttara
KOSTAR AÐ EINS 75 CENTS 1 6 MANUÐI
eða $1.50 1 12 MÁNUÐI.
Þeir, sem vildu gleðja vini sína eða vandamenn í skot-
gröfunum á Frakklandi, eða í herbúðunum á Englandi,
með því að senda þeim Heimskringlu í hverri viku, aettu
að nota sér þetta kostaboð, sem a<5 eias stendur um stutt-
an tíma. Með því að slá einum fjérða af vanalegu verði
blaðsins, vill Heimskringla hjálpa til að bera kostnaðmn.
Sendið oss nöfnin og skildingana, og skrifið vandlega
utanáskrift þess, sem blaðið á að fá.
The VikSng Press, Ltd.
P.O. Box317l. 729 Sberbrooke St., Wicnipeg