Heimskringla - 13.03.1946, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 13. MARZ 1946
HVlTAGULL
Beverley Gilmour fór og Aníta sá hann
hoppa út í bátinn og stefna til Northumbríu.
Henni fanst hún vera svo lítilmótleg í viðskift-
unum við hann að henni sveið það sárt. Hann
tilheyrði öðrum heimi, var fallegur, siðfágaður
og stórauðúgur. Og gæddur takmarkalausu
sjálfstrausti.
1 kringum klukkan hálf tvö, var Jim inni í
þúðinni og var að kaupa sér eitthvað, sem hann
þurfti til ferðarinnar. Þar hitti hann fyrir
Cæsar Boileau og félaga hans,- Boileau sat rétt
fyrir innan dyrnar, en þrír félagar hans sátu
innar í búðinni á skinnahlaða, fjórði þeirra fé-
laga, þreklegur kynblendingur, afkomandi
Frakka eins og Indíána herra af Gullhnífs-
flokknum, stóð við búðarborðið. Inst í einu
horninu sat hinn fimti í hnipri. Það var hreinn
Indíáni og augu hans glóðu eins og í villudýri.
Þegar Jim sá þá þarna sex saman, mintist
hann þess, að hann hafði skilið skambyssuna
sína eftir heima í tjaldinu ásamt treyjunni sinni.
En þar sem útlit var til að þorpararnir hefðu
engin önnur vopn en hnífa, gekk hann inn í
búðina og bað verzlunarmanninn um það, sem
hann ættlaði að kaupa.
“Og láttu mig svo hafa súkkulaði öskjuna
þarna,” bætti hann við.
Kynblendingarnir flissuðu er þeir heyrðu
hann biðja um sælgætið, og einn þeirra, sem sat
á skinnihlaðanum hnipti í þann, sem hjá honum
sat og sagði svo hátt að vel mátti heyra:
“Þetta er handa stlepunni hans. Hann
verður að fá eitthvað til að gera hana sæta.”
Jim dró djúpt andann, en lét sem hann
hefði ekki heyrt hvað hann sagði. Westlake
hafði beðið hann um að leiða þá hjá sér, ef
honum væri það auðið og það ætlaði hann að
gera.
“Ættum við ekki að fara til bæjarins og ná
okkur í stelpu?” spurði einn kynblendingurinn
hinn mikla franska kynblending. “Snöggklipta
stelpu, piltar! Það er auðvelt að fá þær — já,
þær bíða eftir manni þar inni í bænum. Eddi
Kimritz lenti strax í klónum á Mamie þegar
hann kom til bæjarins, skal eg segja ykkur.”
Þegar Mamie Kimritz var nefnd ráku þeir
upp skelli hlátur. Jim varð sótsvartur af reiði.
Það var móðgun gegn Anítu að líkja henni við
Mamie Kimritz. Hann gat ekki gleymt nóttinni
þegar þau stóðu undir eikinni í garðinum, þegar
hún hafði skilað honum ellefu þúsund dölum, er
hún var sjálf vinnulaus og átti tæplega málungi
matar. Hann gat efast um margt, en hann vissi
að Aníta var trú eins og hreint gull.
En hann sat samt á sér. Hann vissi að kyn-
blendingarnir voru að fitja upp á þessu til að
koma honum út í illindi við sig, svo að þeir gætu
gengiö milli bols og höfuðs á honum. Þeir
höföu í tvo mánuði verið að reyna að koma hon-
um í þetta öngþveiti, sem hann var nú kominn
í. Alt af síðan Beverley Glimour hafði leigt þá
til að ráða hann af dögum.
Þegar Jim sagði ekki neitt héldu þeir að
hann væri hræddur og espuðust enn meir í
háðglósum og níði um Anítu. Orðbragðið varð
ætíð klúrara sem lengur leið. Jim var maður
skapbráður og þetta varð honum ofraun að
þola. Loks flaut út úr bikarnum. Jim sneri sér
hvatlega að franska kynblendingnum.
“Þú étur þetta ofan í þig, annars---” ,
Hinn urraði grimmúðlega og rétti úr sér.
En áður en hann gat reitt hnefann til höggs
hafði Jim slegið hann svo ærlega að hann féll
upp að búðarborðinu. Hinir þrír kynblending-
ar, sem sátu á skinnahlaðanum risu nú á fætur
— tveir þeirra höfðu hnífa í höndunum. Kaup-
maðurinn reyndi að komast fram fyrir búðar-
borðið til að ganga á milli þeirra, en Cæsar
Boileau brá fyrir hann fæti, svo að hann steypt-
ist á höfuðið á gólfið og rotaðist.
Jim réðist á þremenningana með svo mik-
illi grimd að þeir hörfuðu undan, en nú var
franski kynblendingurinn búinn að ná sér eftir
höggið og sótti nú að Jim, en Indíáninn hafði
náð sér í axarskaft, og Boileau stökk yfir kaup- *
manninn með járnbryddan skíðastaf í hendinni.
Þeir sóttu nú allir sex að Jim, sem hörfaði
aftur að búðarborðinu til þess að verða ekki
umkringdur. Hann óttaðist mest hnífana. 1
bardaganum gátu þessar blaðlöngu sveðjur
skorið hann í tætlur. Einn kynblendingurinn
lagði fram hnífinn og skar hann djúpum skurði
alt frá olnboga niður að úlnlið. Eftir að hafa
fengið tvö ærleg högg, kiknaði kynblendinginn
í hnjáliðunum og hneig síðan meðvitundarlaus
niður á gólfið. Jim stökk yfir hann, réðist á
Indíánann, reif af honum axarskaftið og sló
hann í rot með því, svo að hann lá þar við hlið
félaga síns. Hnífur flaug fram hjá Jim og særði
hann í vanganum, en hann fann ekkert til þess.
Hann var orðinn æðisgenginn af reiði og barðist
fyrir lífi sínu. Hann handleggsbraut með axar-
skaftinu þann, sem hnífinn hafði sent, og annað
högg lagði hann flatan fyrir fætur hinna.
Nú greip franski kynblendingurinn um ax-
arskaftið og reyndi að sveifla því af Jim, sem
varð að sleppa því vegna þess, að Boileau hafði
slegið hann í höfuðið með skíðastafnum., þriðji
kyenblendnigurinn hafði einhvernveginn kom-
ist á bak við hann og reyndi að halda hand-
leggjum hans. Jim reif sig af honum og sló
hann svo að hann flaug hálfa leið yfir gólfið.
En nú fékk hann nýtt högg á þunnvangann.
Það var eins og handleggir hans yrðu máttlausir
og hnén ætluðu að bila, en hann náði sér brátt
og var nú albúinn að taka móti franska kyn-
blendingnum og Boileau.
Hér um bil um sama leyti og Jim gekk
inn í búðina hafði Westlake mætt Anítu fyrir
framan hús Michaels og fylgdi henni áleiðis til
tjaldsins. Þegar hann heyrði að hún ætti að
verða eftir í Northumbríu, vakti það undar-
legar tilfinningar í brjósti hans. Hann bæði
óskaði og vonaði að hún yrði þar. Hann hugs-
aði til þess að hann fengi að sjá hana, vera í ná-
lægð hennar vikum saman og að hann væri eini
maðurinn, sem hún gæti ky-nst — en samt sem
áður, væri það kanske betra fyrir hann að hún
færi.
“Eg mætti Beverley Gilmour í dag,” sagði
Aníta er þau gengu framhjá tjöldum Indíán-
anna. “Hvað er hann annars að gera hérna í
Northumbrí u ? ”
“Hann lítur á meðal annras eftir námum
Gilmour félagsins hér norður frá,” svaraði
Westlake.
“Meðal annars, við hvað eigið þér með því?”
Westlake hikaði að svara. Hann hefði
gjarnan viljað segja henni frá, hvernig Jim
hafði orðið að berjast við þetta volduga félag,
sem hafði hóp flugvéla, sextíu manns auk hóps
kynblendinga móti honum að etja, og hvernig
hann, þótt hann væri tæplega af unglings aldri,
hefði varist þeim. En þar sem hann vissi að Jim
vildi ekki að hún frétti neitt um þetta, og hafði
ekki sagt henni neitt um þetta sjálfur, vildi
hann ekki blanda sér neitt í það.
Þau heyrðu einhvern koma hlaupandi upp
stíginn á eftir sér. Það var Cæsar Boileau, sem
kom með eldingar hraða allur löðrandi í blóði
og svo afskræmdur af barsmíði í framan, að
hann var næstum óþekkjanlegur.
“Foringi, foringi! Flýttu þér upp í búðina.
Jim Lansing.”
“Farðu inn í tjaldið og bíddu þar,” sagði
Westlake við Anítu. “Eg skal fara og jafna
um þá.”
Hann sneri við og hljóp af stað.
En Anítu datt ekki í hug að fara að ráðum
hans. Hún hljóp eins hart á eftir Wsetlake og
hún gat og var rétt á eftir honum, er hann
beygði fyrir hornið og fór inn í búðina.
Þar sáu þau einkennilega sjón. Þrír kyn-
blendingar og einn Indíáni lágu hreyfingarlaus-
ir á gólfinu, en stóri fransk kynblendingurinn
stóð upp við vegginn og varði sig eins og bezt
hann gat fyrir hinum miskunarlausu höggum
Jims. 1 þeim svifum og Aníta gekk inn um
dyrnar, féll þessi síðasta andstæðingur Jims.
Hún hljóðaði upp af skelfingu yfir því
hvernig Jim var til reika. Hann hafði skurð yfir
auganu og á vanganum. Hnúarnir á báðum
höndum blæddu. Skyrtan var næstum því öll
flett af honum og innan á framhandleggnum
blæddi skurður, sem náði alt frá olnboga til
úlnliðs. Blóðið streymdi úr honum. En hann
stóð ennþá á fótunum en fimm andstæðingar
hans lágu í roti á gólfinu.
“Taktu hann fastan!” vældi Boileau og hélt
sig til frekari öryggis bak við lögreglumanninn.
“Hann byrjaði þetta, og réðist á okkur án þess
. að við hefðum gert honum neitt! Sjáðu hvað
hann hefir gert!”
“Já, það er áreiðanlegt að hann gerði það
svo um munaði,” tautaði Westlake.
Hálf yfirkominn eftir bardagann gekk Jim
til Boileaus.
“Láttu hann eiga sig, Jim og reyndu að
stjórna þér! Jæja, hvernig stendur á þessu?”
“Þeir svívirtu konuna mína í orðum og
sögðu að hún væri — eg á við---” svaraði Jim
og kinkaði kolli í áttina til Aníta, “nú, Bur-
roughs hérna veit hvað þeir sögðu. Hann hlust-
aði á þá.”
“En þú ættir ekki að láta espa þig svona
upp.”
“Þeir gætu espað upp kaldan stein? Þeir
sögðu þetta ekki bara einu sinni, en tugðu það
upp hvað eftir annað, enginn maður gæti hlust-
að rólega á annað eins.”
Westlake sneri sér að Boileau og sagði
reiðulega:
“Svo þú og þorparnir þínir, sex saman,
móðgið konuna hans til að koma honum til að
slást við ykkur, og þegar • þið farið halloka,
hleypur þú til lögreglunnar og biður skælandi
um hjálp. Þetta er í öðru sinni á tveimur dög-
um, sem þú vekur hér illindi — næsta sinni og
það kemur fyrir lendir þú í svartholinu, og það
formálalaust. Skilurðu það? Reyndu nú að
koma þessum dándismönnum þínum á lappir.”
Westlake benti á þá, sem á gólfinu lágu, “og
hafið ykkur svo út héðan! Og segðu svo Bever-
ley Gilmour, að ef hann hætti ekki þessum of-
sóknum gegn Lansing, þá geti það vel verið að
hann lendi líka í svartholið!”
Þegar þau voru komin út bað Westlake
Anítu að fara til tjaldsins á meðan hann færi
með Lansing upp í herbúðirnar, til að binda um
sár hans. “Hann er ekki neitt hættulega særð-
ur og kemur aftur vonum bráðar,” sagði hann.
Aníta vildi helst hafa bundið sár Jims sjálf,
en í þetta skiftið hlýddi hún Westlake. Og orð-
in: “Segðu Beverley Gilmuor”, endurtóku sig í
huga hennar. Voru þeir hans menn? Nei, því
gat hún ekki trúað. Beverley Gilmour var á-
reiðanlega ekki þess háttar mðaur, að hann
leigði slík afhrök til að ráða mann af dögum
fyrir sig. En aftur á móti hafði hún heyrt West-
lake segja þetta með berum roðum, og hann var
ekki slíkur maður, að hann gerði slíka ásökun
að ástæðulausu.
En ef þetta var þannig, þá stóð bardaginn
ekki á milli Cæsar Boileau og Jims, heldur milli
Beverley Gilmour og Jims! Var það það, sem
Jim átti við er hann sagði að þorparalýður Boi-
leaus væri aðeins lítill hluti þess er hann hefði
við að stríða. Beverly Gilmour var líka formað-
ur Gilmours félagsins þarna um slóðir, og bar-
áttan var því milli þessa volduga félags og Jims.
Aníta fór nú að skilja samhengið og varð
hræddari og hræddari. Jim þurfti að berjast við
kynblendingana, flugvélarnar, skipin og menn-
ina, allan hinn tröllaukna mátt miljónafélags-
ins.
5. Kapítuli.
Hinn langi skurður á handleggnum olli
því að Jim varð að vera viku lengur í Northum-
bríu en til var ætlast, en þegar hann loksins
þaut af stað, hafði hann Anítu með sér. Hún
hélt næstum að hún ætti David Westlake það að
þakka. Hann hlaut að hafa talað við hann.
Þau klifruðu inn í flugbátinn kl. níu um
morguninn, flugu tvisvar í kringum þorpið og
stefndu síðan í norðvestur, út yfir hið mikla
vatn. Stundarfjórðungi síðar sást landið aðeins
sem mjó rák og tíu mínútum síðar var það með
öllu horfið. Af og til þutu þau yfir eyjar, eða
sáu móta fyrir fjarlægri strönd, en annars sáu
þau ekkert nema vatn og meira vatn.
Aníta var glöð eins og barn yfir því, að hún
var farin frá þessu leiðinlega þorpi og var ásamt
Jim. Hún var líka glöð vegna Davids Westlake
að hún var farin. Hann hafði bara verið vin-
gjarnlegur við hana þessa síðustu viku, en hún
hafði óljósan grun um eldinn, sem bjó undir
þessari alúð hans, og skildi, að það gat orðið
hættulegt. Óhamingjusöm ást mundi ekki
verða manni eins og Westlake auðveld, hann
var of fullorðinn og tilfinningaríkur til þess.
Nei, þess sjaldnar sem hann sá hana, þeim mun
betra var það.
Jim hafði ekki sagt mikið um hvaða er-
indi þau áttu til Bjarnarárinnar. En hann hafði
minst á, að þau ætluðu að þvo út gull þar.
“Eg skal segja þér meira um þetta þegar
þangað kemur,” sagði hann.
En allar þær vistir, sem hann flutti með
sýndu, að hann ætlaði sér að vera þar lengi. Af
öllum áhöldunum sá hún að þetta mundi vera
erindið.
Loks sást landið á ný. Aníta sá vogskorna
strönd með höfðum og víkum og árósum. Þar
sáust einir sjö árósar, og allir virtust þeir eins.
Jim virtist dálítið í vafa.
“Þetta lítur alt öðruvísi út ofan úr loft-
inu,” tautaði hann. “Látum okkur nú sjá. Fyrir
framan mynni Bjarnarárinnar eru tvær eyjar.
Já, já, þarna er hún!” Hann breytti stefnunni
svolítið. “Já, hérna norðurfrá er flugbát-
ur gullsvirði. Á tveimur tímum höfum við nú
ferðast vegalengd, sem við Niels, Eddi Kimritz
og eg, þurftum tvær vikur til mánuð að fara
fram og aftur, þegar við fórum á bát. Við urð-
um að fara með þessari vogskornu strönd, og ef
hvesti, urðum við að liggja veðurteptir dögum
saman. Við notuðum í raun og veru mest af
sumrinu til að ferðast fram og til baka.”
Nú fylgdu þau Bjarnaránni, og þeim mun
norðar sem þau komu, þess breyttara varð land-
ið. Það var síður mýrlent og hólarnir urðu
stærri. Trén urðu myndarlegri og alt varð eins
og grænna. Vatnið í ám og stöðuvötnum varð
ekki dauðalegt og gulgrátt, eins og í kring um
Northumbríu, heldur silfurhvítt og himinblátt,
en lækirnir fossuðu niður hlíðarnar, í stríðum
og fjörugum straumi. Aníta sá lengra til vest-
urs, langar hlíðar og yfir þeim risavaxna tinda,
sem gnæfðu við himin. Það voru Klettafjöllin.
1 fimtán hundruð metra hæð fylgdu þau
Bjarnaránni Rann hún stundum í þeim hrika-
legustu gljúfrum, sem Aníta hafði nokkurntíma
séð. Hvað eftir annað varð áin að skínandi fögr-
um stöðuvötnum með smáhólmum í, og þess á
milli flugu þau yfir freyðandi fossa og dimm
gljúfur. Þegar þau höfðu flogið um þrjú
hundruð kílómetra upp eftir ánni, benti Jim
Anítu á stöðuvatn eitt umkringt háum ósum. .
“Hérna munum við lenda. Settu öryggis-
beltið utan um þig, það er vissara, eg verð að
fara mjög þverhnýpt niður,” sagði hann.
Hann sneri flugvélinni svo krappan snún-
ing að Aníta kastaðist út í hliðina og varð að
halda sér með báðum höndum, og svo kom
vatnið og skógurinn á móti þeim á flugferð,
þangað til Jim sveigði vélina á réttan kjöl. Þau
voru nú yfir lítilli eyju, þakinni birki og hárri
furu, sem óx þráðbein eins og siglutré. í kring
um eyjuna var sendin strönd og var þar alt
fremur aðalaðandi. Er þau flugu fram hjá sá
Aníta tjald, og sá reyk stíga upp. Hjá því stóð
maður og veifaði til þeirra.
Jim lenti í lítilli vík og fleytti vélinni hægt
að landi. “Maðurinn, sem veifaði okkur var
Eddi Kimritz,’ sagði hann og lét stjórann renna
til botns. “Eddi, Niels og eg erum í félagi á
sumrin — reyndu að vera vingjarnleg við hann
Aníta, hann er í útliti eins og skógarandi, en
láttu ekkert á því bera, svo að þú særir ekki
tlifinningar hans. Hamingjan veit, að Eddi þarf
þess með, að einhver sé vingjarnlegur við
hann.”
Eddi Kimritz kom hlaupandi ofan í f jöruna.
Hann bar barkarbát á bakinu. Hann setti fleyt-
una á flot, reri af öllum mætti út til þeirra og
kallaði í sífellu. “Hæ Jim, eg sé að þú hefir náð
í hana! Hæ Jim, eg sé að þú hefir náð í hana.”
Aníta velti því fyrir sér, hvort að hann ætti
við að Jim hefði náð í sig eða í flugvélina.
Barkarbáturinn lenti við annað flugvélarduflið
og Aníta leit á mannin, sem í bátnum sat. Eddi
Kimritz kórónaði alla þá dökkleitu og ófríðu
gullleitarmenn, sem henni hafði auðnast að sjá.
Hefði hann sýnt sig á götum bæjarins, mundi
það hafa valdið uppþoti. Langar hárflyksur
löfðu eða gægðust út um götin á hattaræflinum
hans, kagbættar buxurnar voru girtar niður í
hástígvélin, og í staðinn fyrir axlabönd hafði
hann ræmur úr skinni. Skyrtan hans var svo
svört að ekki varð séð úr hverju hún var, og
hann var eins loðinn í framan og mannapi. Þeg-
ar Jim var borinn saman við Edda varð hann
eins og hirðmaður. Hann stóð upp í bátnum og
kom nú fyrst auga á Anítu.
“Þetta er Aníta Lansing,” sagði Jim til að
kynna hana fyrir honum.
“Hæ — Lansing — ?”
“Þetta er konan mín, Eddi. Eg gifti mig
þegar eg var inni í bænum.”
“Ó, þú heilgaa Jerúsalem!” Eddi stóð og
glápti á hana gapandi af rundrun. “Jim — nei
þetta getur ekki verið alvara þín!” Eddi var
svo steinilostinn að hann var að því kominn
að falla aftur á bak út úr bátnum.
“Jú, þetta er eins og eg segi, Eddi,” svaraði
Jim og Eddi rétti Anítu harðan hramminn.
“Aníta er fallegt nafn og þetta er líka
falleg stúlka,” sagði hann röggsamlega. “Það
veit trúa mín að þú ert fallegri en nokkur mynd
sem eg hefi séð framan á mánaðardögunum-
Já, þú ert hepnismaður Jim.”
“Þakka þér fyrir hrósið, Eddi,” sagði Aníta
brosandi. Hann var svo einlægur, að þrátt
fyrir það hve dökkur hann var, féll Aníta hann
velí geð.
Nú fór Jim að rétta honum farangurinn,
og reri Eddi margar ferðir í land með hlaðinn
bátinn þangað til hann hafði flutt alt í land.
“Hæ Mamie, komdu út! Jim er giftur og
hefir konuna sína með sér!” grenjaði Eddi inn í
tjaldið.
“Ef þau geta ekki beðið, þangað til eg hefi
borið framan í mig andltisduftið, þá geta þau
farið til fjandans,” svaraði skræk rödd innan úr
tjaldinu.
Eddi varð blóðrjóður í framan.
“Hirðið ekkert um hana,” sagði hann til að
afsaka konuna. “Henni fellur illa einveran hér
norður frá, sjáið þið til,” bætti hann við og setti
kaffiketilinn yfir eldinn. “Kvenfólkið þarf
kanske frekar margmennið en við karlmennirm
ir,” sagði hann svo með spekingssvip.
Loksins kom Mamie út og Aníta hörfaði til
baka er hún sá þessa öldruðu, ófríðu, máluðu og
útlifuðu norn. Það var fremur furðulegt a®
hitta fyrir þvílíka kvensipt úti í óbygðum þeSS'
um.
“Góðan dag og velkomin hingað á herra-
garðinn okkar! Þér munuð verða hrifin af hom
um. Öllum þessum skógi, ánni og ósunum-
sagði hún háðslega. “Hvernig í skollanum get'
ið búist við að nokkur kvenmaður geti búið her
norðurfrá í tjaldi, án þess að sjá nokkurn, an
þess að geta farið nokkuð eða fengið dropa 1
staupinu — Jim, hefir þú nokkra hressing11
með þér?” spurði hún og fíknin stafaði úr svip
hennar.