Heimskringla - 16.04.1947, Blaðsíða 6

6. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 16. APRIL 1947
■u
“Æ, Lady Sophiía var þetta ástæðan fyrir
vináttu yðar? Þarna í trjágarðinum — Og mér,
sem þótti srvo afsbaplega vænt um yður! Eg
hefði getað fórnað yður lífi mínu af þakklæti!”
“Talið ekki svona, barn. Þér merjið hjarta
mitt í sundur! Mér þótti strax vænt um yður
þegar eg sá yður og mér þykir vænt um yður
nú. Eg hafði ekki séð yður þegar eg gekst inn á
að taka þátt í þessu spaugi.”
“Spaugi!” endurtók eg grátandi. “Það verð-
ur grimmilegt spaug fyrir mig.”
“1 hamnigju bænum verið nú skynsamleg
og róleg, Consuelo. Hlustið nú á mig. Munið
þér fyrsta kvöldið á dansleik Lady Dunbar,
þegar George var að tala við mig áður en eg
kynti ykkur? Eg veit ekki hvort þér heyrðuð
neitt af því, sem við sögðum. Eg var hálf hrædd
um að þér hefðuð gert það.
“Hann hafði hitt yður tvisvar eftir að við
töluðustum við í trjágarðinum, án þe9s að
gruna, að þér væruð unga stúlkan, sem eg hefði
valið handa honum. Hann var þegar hrifnari af
yður en nokkurri, sem hann hafði nokkuru
sinni séð, og hann hað mig um, að væri það ekki
of seint, skyldi eg ekki velja neinn skjólstæðing
sinna vegna. Ef hægt væri að fá yður til að
hjálpa okkur væri það ágætt frá hans sjónar-
miði. Hann var þegar farinn að elska yður án
þess að vera sér þess meðvitandi, og samvizka
hans var farin að rumskast.
“Honum skildist að ung stúlka, sem hann
notaði þannig til að koma fyrirætlunum sínum
í framgang, kynni að þykkjast við það, fengi
hún að vita, að um sig hefði verið veðjað, jafn-
vel þótt við hefðum veitt henni tækifæri til að
gleðjast og skemta sér meira en hún hefði nokk-
urn tíma átt kost á annars. Honum fanst að
hann væri kanske að breyta rangt gagnvart
henni; en í þessum svifum komuð þér til okkar
ásamt Weyland og trufluðuð þannig samræður
okkar. Eftir lýsingu hans hafði eg getið mér
til, að þessi dásamlegi fengur, sem hann hafði
fundið gat engin önnur verið en Consuelo
Brand.”
“Daginn áður hafði eg varnað honpm að sjá
yður heima hjá mér, því að eg vildi að hann
kyntist yður vel og skrautlega klæddri í hæfi-
legu umhverfi. En forlögin urðu mér skjótari,
og mig grunaði að þarna væri ástasaga að byrja.
Þér getið aðeins ímyndað yður hversu mín
leynda gleði var mikil, er eg kynti ykkur og
þetta var unga stúlkan, sem hann hafði fundið
og týnt.
“Eg hafði næstum gefist upp að finna hæfa
stúlku þegar eg sá yður í trjágarðinum, og
heyrði ósk yðar að sjá aðra hlið á manniífinu,
en þér þektuð. Og þér verðið að muna, Consu ■
elo, að eg spurði yður að hvort þér væruð þess
albúin að sleppa tökum á yðar gömlu tilveru,
sem yður þótti svo leiðinlég, fyrir hálfsmánaðar
gleði og glaum og aðdáun?”
“Eg man það alt — alt,” svaraði eg.
“Eg hugsaði þá, að þetta væri yður fyrir
beztu. Eg er sjálf fátæk, og eg gat ekki sjálf
tekið yður að mér, en eg sá að þér voruð falleg,
og gátuð orðið ennþá fallegri. Eg bjóst varla
við að þér veidduð jafn fágætan fugl og Sir
George er, en alt útlit var á því, að þér gætuð
fengið gott gjafroð. Síðan hefir það komið í
Ijós, að þér hafið vakið meiri hrifningu en nokk-
ur önnur hefðarmær hefir gert í mörg ár. Nú
megið þér ekki vegna særðrar hégómadýrðar
farga allri iífshamingju yðar.”
Eg gat engu svarað. Eg hafði hnigið niður á
stól og byrgði andlitið í höndum mér.
“Lofið mér því að láta skynsemina ráða,”
mælti hún með áfjáðum bænarrómi.
Hverju gat eg svarað? Eg hafði tekið á-
kvörðun miína. Eg gat aðeins valið eina leið og
hana ætlaði eg að fara og enga aðra, þótt það
riði mér að fullu. En eg ætlaði mér ekki að
gera neina hóreisti. Eg var svo þreytt og mátt-
farin að eg óttaðist, að mig mundi bresta mót-
stöðuafl til að standast fortölur hennar og
bænir.
“Leyfið mér að hugsa — leyfið mér að
hugsa um þetta,” sagði eg. Eg leit ekki upp og
fingur rnínur huldu tárvot augu mín, en eg
heyrði Lady Sophíu varpa öndinni eins og steini
væri létt af henni.
“Auðvitað skuluð þér hugsa um þetta,
kæra barn,” sagði hún eins og til og sefa mig.
“Eg er alt af hrædd við þessar skjótu ákvarð-
anir. Hugsið eftir hversu góður maður Georg
er í raun og veru og hversu mjög hann elskar
yður, og hversu sárt honum mun falla það, ef
þér viljið ekki fyrirgefa honum. Jæja góða mín.
Nú ætla eg að baða augu yðar úr kölnarvatni og
bráðurn hafið þér íhugað þetta alt saman og
verðið sjálfri yður Mkar eftir svolitla stund.
“Þakka yður fyrir, Lady Sophiía,” hvíslaði
eg. “En mig langar svo mikið til að vera ein
svolitla stund. Þér eruð svo góð við mig, en
mig langar til að vera ein. Góða bezta. Eg veit
ekki hvað eg geri, ef eg fæ ekki að vera ein.”
Lady Sophía reis á fætur.
“Já, auðvitað,” sagði hún góðlátlega. “Þér
vitið sjálfar bezt hvers þér þarfnist. Eg vil
gjarna vera hjá yður, en ef þér viljið heldur að
eg komi hingað seinna þá geri eg það auðvitað.”
“Góða Lady Sophlía, komið eigi aftur fyr
en eftir langa stund. Spyrij einhver eftir mér,
segið að eg hafi höfuðverk.”
“Treystið mér, auminginn litli. Auðvitað
munu þeir spyrja eftir yður, einkum sérstakur
maður, sem sendi mig hingað upp til að vita
hvernig yður liði. Eg sagðist ætla að fara að
leita að bók, sem við til allrar lukku voruín
að ræða um, og sem eg hefði meðferðis. Því
finst víst, að eg hafi verið lengi að leita að
henni, en það gerir ekki neitt.”
“Nei, það gerir ekki neitt,” sagði eg þreytu-
lega.
“Nú fer eg ofan, ef þér í raun og veru óskið
eftir að eg fari. En ætlið þér ekki að senda
einhver boð til aumingja Georgs?”
“Aumingja Georgs! En hver hafði hugsað
um aumingja Consuelo?” hugsaði eg gremju-
full.
“Eghefi engin skilboð,” svaraði eg þurlega.
“Jæja, þá verð eg að finna eitthvað upp
sjálf.” *
Mér datt í hug að biðja hana að láta það
vera, en hætti við það. Það gerði engan mun,
hvað hún segði; hann mundi hvort sem væri fá
að vita sannleikann áður en langt um liði.
“Eftir einn klukkutíma mun eg líta inn til
yðar,” sagði Lady Sophía. “Þá vona eg að þér
brosið við mér á ný. Verið sælar á meðan, góða
mín. Viljið þér ekki kyssa mig?”
Eg hikaði augnablik; en leit svo upp tár-
votu andlitinu og kysti hana. Svo fór eg að
gráta. Mér þótti svo vænt um bana, og eg hafði
verið svo hamingjusöm fyrir einum klukkutíma
síðan.
“Verið þér sælar,” sagði eg lágt.
“Þetta er svo raunalegt, segið heldur að við
hittustum aftur bráðlega,” sagði hún.
“En mér iíkar betur betur að segja verið
þér sælar,” sagði eg. “Verið þér sælar, kæra
Lady Sopbía.”
Augnabliki síðar hafði hurðin lokast á eftir
henni og eg var ein eftir í herberginu.
Eg hafði nú ákveðið hvað eg skyldi gera,
og það var að ljúka við síðasta kapítulann af
þessu ltila æfintýri mínu En fyrirtæki mitt
þoldi enga bið; því að eg gat ekki gert ráð fyrir
að fá næði til þess lengur en eina stund. Eg hafði
sagt Lady Sopbíu, að eg ætlaði að hugsa mig
um, en eg forðaðist alla umhugsun — að minsta
kosti í bili. Ef eg sæti þarna og færi að hugsa
um liðnar stundir mundi mig bresta allan kjark.
Hurðin hafði því eigi betur en lokast á
eftir Lady Sophíu, er eg stökk á fætur og fór að
koma mér úr kjólnum. “Hann er keyptur fyrir
peninga hans!” hugsaði eg með hryllingu. “Eg
er brúða, sem hann skemti sér við að skrýða
eftir nýjustu tízku. Ó, guð minn góður. Og eg
hélt að hann væri svo heiðarlegur og dreng-
lyndur!”
En mér kom til hugar að þetta mætti eg
ekki gera. Eg varð að hafa hugann á verkefn-
inu. Mikið hefði eg viljað gefa til, að hinn and-
styggilegi kjóll minn frá Pectóham hefði verið
kominn, en hann lá á skúffubotni heima — nei,
eg mátti ekki lengur kalla það heima! — Það
var heimili Lady Sophíu de Gretton. Eg sá að
bezta ráðið var að klæða mig í óbrotnustu fötin,
sem eg hafði við hendina og sem Sir George
hafði goldið minst fyrir, hugsaði eg gremjufull.
Eg gat kanske einhverntíma seinna borgað
honum. Hjarta mitt sló örara er mér datt það í
hug, að einhverntíma síðar gæti eg sent honum
peninga, sem eg hefði sjálf unnið mér inn. Það
átti að vera há ávísun og send frá einhverjum
stað langt í burtu. Eg ætlaði að láta þesssi fáu
orð fylgja með henni: “Þettá er að svo miklu
leyti, sem eg get reiknað út, sú upphæð, sem eg
skulda yður fyrir fæði, húsnæði, föt og annan
kostnað yfir þann tíma, sem eg dvaldi í Park
Lane”. Það mundi duga.
Ef hann væri ekki alveg hjartalaus, mundi
þetta snerta hann; en alt þangað til mundi eg
kveljast af þeirri hugsun og auðmýking, sem
hafa orðið að flýja úr húsi hans í fötum, sem
hann hafði borgað fyrir.
Eg hrökk við. Aftur lét eg hugsanimar
tefja mig. Augnabliki síðar var eg ferðbúin,
klædd léttum gráum fötum, sem eg hafði verið
í, svo glöð og ánægð á járnbrautarlestinni þá
um daginn.
Svo datt mér í hug að eg yrði að hafa með
mér peninga; alt til þessa hafði eg ekki hugsað
eftir því. Pyngjan mín — en það var ekki nema
háð að nefna hana mína — var ennþá í vasan-
um í ferðakjólnum mínum. Eg mundi að í
henni voru ein tíu pund. Eg gat farið langt fyrir
þá upphæð, því ennþá hafði eg ekki gleymt að
vera sparsöm. Eg gat ekki tekið peningana. Eg
gat ekki snert þá! Því eg vissi frá hverjum
þeir voru.
Eg varð svo hrærð þegar Lady Sophía gaf
mér þá, en það var engin furða að hún roðnaði
yfir þakklætisorðum mlínum, og sagði, að hún
i vildi óska, að eg væri ekki að þakka sér svona
mikið fyrir þá.
Eg leit á skrautmuni miína, sem voru í
öskjum á búningsborðinu, og litlu perlu háls-
festina, sem eg hafði tekið af mér eftir mið-
dagsverðinn. En alt þetta var frá Sir George,
þótt eg hefði fengið það, sem gjafir frá Lady
Sophíu. Eg fann nú að grunur minn hafði
vaknað fyrir löngu síðan við slíkar gjafir frá
konu, sem ætíð var að barma sér yfir fátækt
sinni. Eg gat ekki notað neitt af þessu prjáli,
en til allrar hamingju átti eg fáeina muni, sem
voru lítils virði, en gátu samt orðið mér til
bjargar í bili.
Eiriu sinni hafði eg dáðst ati hring, sem
Lady Sophía hafði borið. 1 hringnum var safir
og fáeinir litlir demantar. Næst dag á eftir gaf
hún mér hringinn og sagði að hann væri sér of
þröngur. Eg átti einnig iítið gullúr og armlband
með perlu og fiðrildi úr rúbínsteini. Þetta voru
munir, sem Lady Sophía hafði sjálf átt og Sir
George átti aldrei neitt í.
Hefði eg getað, rnundi eg hafa geymt alt
þetta til minningar um Lady Sophíu og ást míína
til hennar. En eg átti ekkert annað, sem gat
keypt mér fargjald í burtu, og ákvað eg því að
selja skrautgripi þessa strax og tækifæri bauðst.
Nú var hálfur tími liðinn, síðan Lady
Sophía fór. Enriþá mundi líða stund þangað til
mín yrði saknað. Nú varð eg að komast út úr
húsinu, án þess, að nokkur sæi mig. Ekki vissi
eg hvar útidymar voru og varð eg að vona, að
enginn mætti mér í göngunum.
21. Kapítuli.
Enginn hagnaður var í biðinni, og þegar eg
var komin út úr herbergi mínu og hafði lokað
hurðinni, gekk eg að því er virtist hugrökk eftir
göngunum. Göngin beygðu bráðlega fyrir horn
og er eg hafði gengið eftir þeim um hríð kom
eg að stiga, sem eg hafði ekki áður séð. Eg
hraðaði mér niður stigann og sá herbergi hálf-
opið og var þar dimt inni. Þar heyrði eg fóta-
tak og málróm Adéle.
Eg gekk inn í opna herbergið og sá stórar
glerhurðir sem lágu út að garðinum. Eg f-lýtti
mér út og var nú hið versta um garð gengið.
Tunglið var ennlþá ekki komið upp; en silf-
urlituð móða í skýjabakka í austri tilkynti komu
þess, og loftið var alsett stjörnum. Eg gat séð
runna og blómabeð, og í hinni daufu ljósglætu
gat eg greint stíg einn. Eg fylgdi stígnum, því
að mér virtist að hann mundi liggja út úr trjá-
garðinum. Eg hljóp, og leið því eigi á löngu
unz eg kom að miklu járnhliið með dyravarðar
bústað hjá, en ekki var það sama hliðið og eg
hafði farið inn um er eg kom. Þetta stóra hlið
var lokað, en hjá því var lítið hlið fyrir gang-
andi fólk, og var það opið. Augnabliki síðar
var eg komin út á þjóðveginn.
Mér datt nú í hug að fólkið færi nú að
sakna mín; mundi það finna slóð mlína og fara
með mig til baka?
Eg vildi ekki láta það finna mig, það mundi
vafalaust leita mín á járnbrautarstöðinni, og
ásetti eg mér því að forðast hana fyrst um sinn.
Eg ætlaði að ganga alla nóttina, hugsaði eg með
mér, og kanske snemrna í fyrramálið fyndi eg
svo einhvern bónda, sem fyrir borgun mundi
skjóta yfir mig skjólshúsi.
Tunglið var nú bomið upp og gat eg greint
stefpuna. Ekki gerði mikið til hvaða stefnu eg
tók, ef eg bara gat leynst í burtu. Eg valdi því
þá leið, sem mér virtist í gagnstæða átt járn-
brautarsporinu.
Er eg hafði gengið eina klukkustund sá eg
á úrið mitt og var það ýfir tólf. En ekkert var
eg hrædd við að vera ein úti, þótt svona væri
áliðið.
Eg gekk áfram en brátt fór eg að þreytast.
Skómir mínir voru þunnir og mig verkjiaði í
fætumar, en um það hirti eg ekkert. Tunglið
var ennþá á lofti, en varð fölara og fölara eftir
því sem morguninn nálgaðist. Hefði betur legið
á mér mundi eg hafa glaðst yfir sólaruppkom-
unni, en nú veitti eg henni litla athygli. Mér
fanst hún ekki neitt sérlega fögur; eg sá bara tré
og akra og enriþá meiri akra og tré, og hæðar-
drög í fjarska. Eg óskaði að eg sæi reykinn
stíga upp frá einhverjum bóndabæ; en hvergi
sást neinn mannabúastaður.
Að síðustu, þegar eg var ósjálfrátt farin að
hægja gönguna kom eg auga á eitthvað, sem
hélt áfram rétt framundan mér. Það voru fá-
einir Zígúenavagnar, sem komu í ljós á veg-
inum.
Eg stansaði. Þetta var hæfilegur útvegur
fyrir mig. Bóndakona yrði kanske tortryggin,
ef vel búin, ung stúlka kæmi til hennar og bæði
um mat og húsaskjól og föt fyrir skrautgripi,
sem hún hefði meðferðis, og krafðist svo þar
-ofan í k-aupið, að þessu væri haldið leyndu. En
flökkufólkinu mundi finnast þetta alt saman
eðlilegt.
Auk þess mundu Zígúarnir ekki vera lengi
í hverjum staðnum. Þeir mundu stöðugt fjar-
Imgjast staðinn, sem eg kom frá, og ekki var
það sennilegt, að lögreglan spyrði um athafnir
þeirra, ef vinir rnínir leituðu til hennar um
hjálp til að finna mig.
Ófríður, þeldökkur, ungur maður og fríð,
ung stúlka stóðu hjá fyrsta vaginum, sem eg
bom að. Eg stöðvaði þau og sagði þeim sögu
um, að eg hefði strokið að heiman af því að
mig langaði til að verða leikkona. Eg vildi ekki
að neinn fyndi mig. Gæti eg fengið leyfi til að
fá far um stund inni í einum vagninum?
Eg hefði enga peninga; en eg vildi gjarna
gefa þeim þetta, og eg sýndi þeim gullbrjóst-
nálina — og ef unga stúlkan vildi láta mig fá
hattinn sinn og kjólinn, skylid eg láta hana fá
fötin mín í staðinn, en hún yrði að lofa því að
segja engum frá fundi okkar.
Stúlkan samþykti þetta alt saman, og ungi
maðurinn kom ekki heldur með neinar mótbár-
ur. Eg gat treyst því að hún mundi ekkert segja
— “loforð Zígúenans er honum heilagt,” sagði
hún, enda gat eg ekkert annað en treyst þögn
þeirra.
Eg fékk matarbita inni í vagninum og þrátt
fyrir það, þótt eg væri dauf í dálkinn, át eg
hraustlega svarta brauðið með teinu, sem þau
gáfu mér.
Eg svaf iíka þótt eg mundi hafa neitað því
fyrirfram, að eg gæti sofið jafn óhamingjusöm
og eg var.
Klukkan var næstum því tólf þegar eg
vaknaði, en ekki höfðu-m við náð eins langt og
eg vonaði að við hefðum náð, því að slíkur flutn-
ingur mjakast hægt áfram.
Við vorum fast hjá sveitaþorpi einu og
unga Zígúenastúlkan keypti handa mér blóa
andlitsslæðu í einni búðinni þar. Seinna um
daginn skiftum við klæðum. Eg fór í rauðbrúna
kjólinn, sem hafði verið bezta spjör flökkustúlk-
unnar, og fékk auk þess gamlan upplitaða-n hatt
með gulu bandi um, sem auk bláu slæðunnar
dulbjó mig til fullnustu. Zígúenarnir yfirgáfu
mig mílufjórðung frá járribrautarstöð, og hét
bærinn Ghansey, sem var næstur. Þetta gladdi
mig, ef nokkuð hefði getað glatt mig; því síðasta
klukkutímann hafði eg íhugað hvað eg gæti nú
gert, og hafði eg ákveðið að veita hinu vingjam-
lega tilboði, sem mér hafði verið gert fyrir
nokkru sáðan, móttöku. Ohansey iá við sömu
járribrautina og Hull.
Hinar slíðustu vikur í öllum gleðiglaumn-
um, hafði eg næstum gleymt Miss Smith og aiúð
hennar í minn garð. En sdmkvæmt þeirri eigin-
girni, sem einkennir mannlegt eðli, mundi eg
eftir henni nú, þegar mér var hagnaður í þvá að
muna eftir henni.
Miss Smith hafði sagt að henni félli vel við
mig; hún h-afði líka sagt, að þyrfti eg nokkuru
sinni á vini að halda, þyrfti eg ekki annað en
rita sér eða koma til siín. Eg hafði lengi geymt
nafnspjaldið hennar, en þótti það væri nú ann-
aðhvort glatað eða lægi í Park Lane húsinu, þá
var heimilisfangið svo auðmunað, að mér urðu
engin vandræði úr því. Utanáskriftin var þessi:
“Miss Jane Smith, Granley, Hull, Dorsetshire.”
Nú var sú stund komin, sem Miss Smith
hefði fyrirséð; sápubólan mín var sprungin og
eg var vinarþurfi. Eg var því í dag á leiðinni til
Miss Smith.
Eg hafði áður en eg skildi við Z-ígúenana
selt þeim hringinn minn, og fengið fyrir hann
fimm pund. Án éfa mundu þeir fá helmingi
meira fyrir hann, ef þeir seldu hann. En eins og
eg var búin gat eg vel lerit í vandræði, ef eg
reyndi að selja hann í gimsteinabúð.
Eg keypti mér far á þriðja farrými og fór
til Hull. Nú mundi Lady Sophlía aldrei finna
mig. Ef hama langaði til að finna mig og fá mig
aftur, mundi hún senda til Pectóham, og þar
mundi hún ekkert fá um mig að vita. Þegar eg
ihugsaði um Saralh frænku, Jimmy og Peckham
datt mér annað ií hug — skrifborðið! Eg hafði
'aldrei rannsakað það; því að frásögn Díönu
hafði látið mig gleyma því öllu.
Ef einhver, sem viSsi um leynihólfið, kæmi
nú inn í herbergið, gæti hann eða hún rænt
mig eign minni, sem gæti verið all verðmæt
fyrir mig. Díana hafði kanske ekki farið úr
húsinu, en falið sig þar einhverstaðar til að
sjá hvað eg gerði.
Jafnvel nú, þegar svona stóð illa á fyrir
mér, hataði eg að hugsa til þess, að Díana Dun-
bar skæri upp nokkra ávexti af auðmýkingu
minni eða brottför, en svo mundi eg eftir því,
sem eg hafði sjálf sagt henni. Að eg hefði fundið
skúffuna og tekið skjölin úr henni. Eg hafði
sagt ósatt, en hún hafði trúað mér og vonaði eg
nú að áhugi hennar fyrir skrifborðinu væri
búinn.
Hvað skyldi nú verða um borðið þegar eg
var farin? hugsaði eg. Mundi Sir George geyma
það? Eða mundi hann gefa Lady Sophiíu það?
En h-vað, sem við það yrði gert vonaði eg að
það losnaði við eftirgrenslan Dunbars fjölskyld-
unnar. Þær héldu að eg hefði skjölin; þá yrði
egi sennilega fyrir ofsóknum þeirra í framtíð-
inni.
Þessi hugsun vakti mér skyndilegan ótta.
eg hafði hingað til ekki haldið, að aðrir mundu
Ieita mlín, en vinir mínir.