Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.02.1915, Blaðsíða 6

24
ÞJCÐVILJINN.
XXIX., 6.-7.
vera nú alls um hálfa millj., og þó að
auki vera þar 100 þús. dönskumælandi |
Suður-Jóta.
En frá fæðingu Holbergs, dansk-norska \
leikritahöfundarins, voru 3. des. siðastl. ;
(1914) liðin alls rétt 230 ár, og var fæð- j
ingardags hans þá minnst mjög hátíðlega
1 Sorö-skóla, sem hann ánafnaði, eins og j
kunnugt er, megnið af eignum sínum, !
nokkru áður en hann andaðist.
Blaðið „Politiken" gekkst fyrir því
í vetur, nokkru fyrir jólin, að haldin var
í Kaupmannahöfn sýning á dönskum i
leikföngum.
Dálítil verðlaun greiddi blaðið þeim
eíðan, að sýningunni lokinni, er sigur
báru úr býtum, — gerði því á þenna
háttinn sitt til þess, að örva til innlends
iðnaðar í þessari grein, og spara Dönum
kaupin á erlenda glingrinu, sem nóg er
þar einatt eigi síður á boðstólum en ann- j
ars staðar.
Margt hafði verið barnanna á sýn-
ingunni, sem vænta mátti. og mörg viljað
eignast það, sem þar var til sýnis.
Árið 1912 var mest járn unnið úr
jörðu i þessum ríkjum norðuráifunnar:
I Þýzkalandi 367/10 millj. smálesta
í Frakklandi 18x/s — —«—
Á Englandi 14 — —«—
í Sviþjóð 67/lft — —«—
En smálestin er vanalegast talin um
2 þús. dönsk pund, eða eitt þúsund kíló.
Á dögum Fom-Grikkja, eða um þær
mundir er Trójuborg var unnin (líklega
á 12. öld. f. Kr.), var járnið svo sjald-
gæft, og talið svo mikils virði, að dæmi
eru þess, að þeir, sem sigur báru úr býtum
í olympisku leikjunum á Grikklandi hlutu
þá eigi sjaldan að eins ofurlítinn járnbút
að sigurlaunum, er nú myndi taiinn að
eins sárfárra aura virði.
Talið er, að aðkomumenn, sem leituðu
sér gistingar í gisti- eða veitinga-húsum
í Berlín í síðastl. októbermánuði (1914)
hafi að eino verið 74,014 að tölu, og er
það freklega 51 þús. færra, en í sama
mánuði árið nður (1913).
í»að cr norðurálfu-ófriðurinn mikli,
sem talinn er eiga mestan. ef eigi allan
þáttin í þvi, hve fáförullt var til Berlínar
í síðastl. októbormánuði.
Gestgjafarnir og veitingamennirnir fá
þvi, sem vou er, að kenna þar á ófriðn-
um. ekki síður en aðrir.
Mælt er, að Frakkar hafi í vetur, í
ófriðnum er enn geisar sem ákafast, fylgt
þeirri reglu, eða hagað sér þó svo annað
veifið, að kasta föllnum Þjóðverjum í
kös, breiða siðan hálm yfir líkin, hella í
hann steinolíu og kveikja síðan í öllu og
láta það brenna til ösku.
Að því er á hinn bóginn snertir þá,
sem i dauðann hníga, og eru úr herliði
Breta, Belga eða sjálfra þeirra, grafa þeir
þó með mestu virktum.
JSJST I hvaða blaði skyldi mér vera réttast að
auglýsa?
An efa i því, eða þeim, blöðunum, þar sem
fsestir auglýsa!
Hvers vegna?
Af þvi að þá áttn það silveg’ víst, að eptir attg-
lý ingnnni er tekið af öllum, sem blaðið lesa; —
nún er þeim nýnæini.
Kjóldin fer þá æ þveröfugt að. — þyrpist
þangað með auglýsingarnar, sem aðrir sjást aug-
lýsa
En þar or nú auglýsingin cngum neitt ný-
næmi, — hverfur þar innan um ótalmargt ann-
að, at sama taginu, og alls enginn litur ef til
vill á hana, hve opt sem hún birtist i blaðinu.
Þetta er það, sem upp úr þvi hefst, að vera
einatt svo ósjsílfstæður, að gera það eitt, sem
aðrir sjást gera!
Eiga menn og að sí forsniá hið smáa, líta að
eins á blaðstærðina, ogþvium likt, ganga œ /ram
hjá þeim blöðunum, sem ekki hafa — einhverra
orsaka vegna — verið óðrum jafn lagin á að
ræla ser í auglýsingar, hafa ef til vill eigi getað
fengið það af sér, að vera þeim jafn ðsTÍfln, að
segja mönnum ósatt um kaupanda fjöldann?
Hver eegir og, að kaupenda-flesta blaðið sé
einatt mest lesna blaðið?
Það getur verið, og er eigi sjaldan, alveg
þveröfugt.
A oss og eigi öllum að lœrast þeð, að stgðja
/remue, en lítilsvirða, hið smáa, eða það, sem öðr-
um er að einhverju leyti ver sett?
Skyldi það eigi borga sig bezt að lokum, og
þá — jafnt fyrir auglýsendur. sem aðra?
Ur Dalasýslu.
(Fregnir úr bréfi).
Snjó gerði mikinn á jólaföstunni, svo að nærri
lá, að bændur yrðu að fara að taka stóðhross
á gjöf, en þá gerði góða hláku, svo að snjó leysti
126
„Um Hoffm8nnsdropa!“ tók N:kkel upp eptir hon-
um „Nei — því miður ekki! En — jeg kann uðra,
um arabiskt himnabrauð („m8nnau) mælti hún, og var,
sem eldur aindraði þá úr augum hennar.
.Frænka! Sé þér það eigi móti skapi, sýniet mér
réttast, að risið ea upp frá borðum!" mælti Gío, nær alveg
utan við síg, af öavæntingu, því að hún kannaðist þegar
við eöguna
Anna- María, er einnig kannaðiet við hana, var og
náföl, af skelfingu'
„HægaDÍ HægaD!“ svaraði Níkkel frænka. „Lofið
mér þó, að ljúka við, að borða Ijúffenga ávöx.tinn, eera eg
er raeð! En hvað söguna snertir, nefni eg alls engin
nöfn! — Burt með öll ólíkinda-læti, bliðkollurnar mÍDar!
Manna er jurt -tegnnd —k
En Gío gaf nú engin grið frekar.
Hún gerði Onestu víebendingu, og stóðu þser evo
báðar upp frá oorðum í eenn.
Nikkel frænka, lét það þó ekki fá á eig, því að
bún lét nú ávöxtinn upp í eig með annari höndinni, en
greip hinni i Windmuller, evo að hann gæti ekki stað-
ið upp
„Þér sitjið kyrr hérna, gamli Muller, meðan eg
eegi yður sögu-kornið!“ mælti hún, og skein út úr henni
ánægjan, — tilhlökkunin sve mikil, aðgeta þáaagt eöguna.
Windmuller var því, að eitja, en hitt lagði alit á
flótta.
Sjálfsagt hefir honum og þótt eagan góð, þvi að
fimm mínútum eíðar kom hann, hlægjandi útundir eyru,
leiðandi Nikkel, inn i salinn. og tyllti henni þar i hæg-
ioda-bekkinn.
127
Fór hún þa og mörgum orðum um það, hve skyn-
samur og góður, drengur hann væri, en sjálf kvaðst hún
nú hafa borðað á sig ýstru, og þurfa þvi ögn að hvíiu sig.
Sjálf Kom hún eér nú og sem þægilegast fyrir í
öðru hornmu á hæginda-bekknum, og var síðan, vonurn
bráðar. torin að dotta.
Hr. Morghan fór á hinn bóginn inn i næsta herbergi,
til þees að ná í fiólÍDÍð sitt, og koma því í hijóm-stell-
ingarnar og kona hans var honum þar og til aðstoðar.
Þegar Windmuller kom inn í salinn, sá hann, að'
Anna- María var að spjalla við Wettérsbaoh, — hafði
og si og æ verið rabbandi við nano, meðan er setið' var
að borðum.
Hr. Windmuller svipaðist nú um eptir Gío, og gekk
síðan, er hann sá hana hvergi, inn i stærri salinn, og sá
þá, að Gío stóð þar úti á veggsvölunum,
Hann hikaði ögn, en gekk siðan til hennar.
„Eina epurningu þarf eg sð leggja fyrir yður!*1
mælti hann siðan, og staðDæmdist við hliðina á henni.
„Slæmt, að gestir skyldu nú rekaet hingað!k mælti
bÚD, og skulíu á henni varinar.
„Nú, jæja! Það gekk þó ágætlegaÞ sagði Wind-
muller „Kannast þegar við mig, sem gamla Muller!k
„Já!“ Það létti að visu steini trá brjósti mér!“-
svaraði Gío, og brosti þá ósjálfrátt.
„En jeg var sú rag-geitinu, mælti hún enn fremur,
„að láta sprengikúluna ekki springa, fyr en þér komuð,
enda hafði eg áður, sem betur fór, sagt Morghan, að þér
hefðuð skroppið til Padua, og því var eigi ÍDnt að mun,
eptir yður, er að morgunverei var setið!“
„Það var ágætt,!u svaraði Windmuller Annars verð'