Lögberg - 08.07.1897, Blaðsíða 5

LÖGBERO, FIMMTUDAGINN 8. JULÍ 1897.
“Söði er si söfnuður mannflestur og
8vo voru kirkjuf>ingsmenn f>ar til alt-
Wis.
Kirkjuþingið var baldið I kirkju
I’áls-safnaðar í Minneota, og tók
^ aöfnuður á móti kirkjuþingsmönn-
u® og hjelt f>á af mestu rausn á með-
&n kirkjuf>ingið stóð og f>angað til
menn fóru heimleiðis. Ýmsir með-
'nir safnaðarins, og jafnvel utansafn-
li
^arrnenn, skiptu kirkjupingsmönn-
Utn niður í hús sín, og er ekki hægt
óska eptir betri viðtökum, alúð-
^gra viðmóti og rausnarlegri viður
Rerningi í heild sinni, en kirkjupings-
n,enn nutu hvervetna. Vjer erum
visair um, að allir kirkjupingsmenn
’n'nnast poirra daga ætíð með ánægju
°o hlyjum hug til fólksins f>ar syðra,
8,<n þeir dvöldu hjá löndum sfnum
þir.
Kirkjupinginu var slitið þriðju-
'bgskveldið pann 29. f. m. en daginn
eptir fóru allir kirkjufingsmenn f
veizlu vestur í hina svonefndu Vestur-
'’y^gð, í Lincoln-county, um 12 mflur
Minneota. Kvenufjelag safnað-
ar'ns þar stóð fyrir gildinu, sem var
rausnarlegasta og fór fram I lauf-
®kála, er reistur hafði verið ípvf skyni
rjstt hjá húsi og á hújörð Mr. Árna
^’gvaldasonar, kirkjupingsmanni poss
Sa'naðar. Fyrst fór fram guðspjón-
u'ta undir beru lopti 1 jaðrinum á
liórnandi fallegum skógarlundi, par
Setn reistur hafði verið ræðupallurog
bekkir og stólar settir f kring. Sfðan
v*f borðaður ágætur miðdagsverður,
°g að pví búnu byrjaði söngur og
r®ðuhöld. Sjera B. B. Jónsson styrði
Batnkorounni, og hjelt fjöldi manna
fftður. Fáir töluðu nema i 10 mfnút
Ur> en ræðurnar voru skemmtilegar og
áttu vel við. í staðinn fyrir ræðu,
tlutti J. Runólfsson kvæði pað, „Mtnni
bvtnna,“ sem vjer prentum & öörum
st&ð f peg8U blaði.
Kirkjupiugsmenn voru einnig f
Ve'zlum hjá ymsum Islendingum t. d.
1 Minneota, 1 Austur-bvggðinni og
! Marshall, og mættu allstaðar hinum
sb®u alúðlegu viðtökum og rausnar-
legu veitingum. Hvervetna voru
^sfgir, ágætir, vel tilbúnir og mynd-
arleg& frambornir rjettir, nógir svala-
'Wkkir, kafh, ísrjómi og ymiskonar
<lvextir; nógir vindlar voru á boð-
slölum,en engir áfengir drykkir, enda
ern ekki seld vlnföng hvorki í Minne-
°ts, Marshall nje & öðrum stöðum par
s,)tn íslendingar búa t suðvesturhluta
^'nnosota, og eru peir flestir bind-
'ndismenn.
í næsta blaði ritum vjer um
yggðir Islendinga í Minnesota og
ag landa vorra par, svo vjer förutn
ekki út j efnj j pe8sarj grein. PJn
vJev viljmn pó taka pað frain hjer, að
eyggðir landa vorra par syðra eru
‘ðmlegri og fallegri, jarðvegur betri
°g allur hagur peirra álitlegri, en vjer
bjuggumst við, og höfðum vjer pó
talsvert heyrt látið af öllu pessu.
Laugardaginn 27. júní voru pau
dr. Frank E. Moody og J. Rose Pet-
erson gefin saman í hjónaband í kirkju
St. Páls safnaðar t Minneota. Kirkj-
ati var prydd fögrum blómum, og
brúðurin búin eptir nyjustu tfzku að
öllu leyti. Allir prestar og kirkju-
pingsmenn voru viðstaddir athöfnina,
sem framkvæmd var af presti safnað-
arins, sjera B. B. Jónssyni. Síðan
var öllum kirkjupingsmönnum og
fleirum veitt rausnarlega að heimili
Mr. S. Högnasonar. Sama dag fóru
hin ungu brúðbjón til Minneapolis,
par sem pau búast við að dvelja fram-
vegis.
Dr. Moody er tannlæknir, vel
menntaður maður og efnilegur, en
brúðurin er dóttir hins alpekkta dugn-
aðarmanns, Jónatans Pjetursson&r frá
Eyðum í N. Múlasýslu, sem nú er
kaupmaður í Minneota. Miss Peter-
son er, eins og systkini hennar, ágæt-
lega menntuð (útskrifuð af háskólan-
um 1 Minneapolis), og myndarlegasta
kona.
Lögberg óskar hinum ungu og
efnilegu brúðhjónum allrar vclgengni
og blessunar.
Hvers vegna Grikkjmn
gekk svo illa.
E»að er kunnugra en frá purfi að
segja, að Grikkjum gekk svo hörmu-
lega illa 1 viðnreign sinni við Tyrki í
vor, að fá dæmi eru til jafn hrapar-
legra hrakfara. t>au blöð og peir
menn, sem stóðu með Grikkjum og
tóku málstað peirra á meðan nokkur
kostur var, viðurkenna nú, að peir
hafi aldrei vitað meiri ónytjunga í
hernaði. Patinig skrifaði fregnriti
blaðsius „Pólitiken“ 1 Kaupmanna-
höfn blaði sínu nylega, að hjá Grikkj-
um hefði ekki verið litur af herstjórn,
ekki snefill af fyrirhyggju, ekki til
neitt af neinu, sem til strfðs parf, en
að allt hefði verið látið reka á reiðan-
um. Nú rjett nylegahefur M. Gabri-
elidis, ritstjóri blaðsins „Acropolis'",
útbreiddasta og áhrifamesta blaðsins 1
Apenu, samið ritgerð um petta slysa-
mál Grikkja fyrir útgefendur tfma-
ritsins „Zukumst“ í Berlín, og f pvi
blaði kom svo sú ritgerð út. Brot úr
henni er á pessa leið, eptir pvf er
„Literary Digest“ segir:
„Vjer urðum undir af pví, að pað
voru engir mögulegleikar á öðru. Her-
menn vorir voru ekki aðeins óæfðir í
strfði, heldur einnig óhæfir til að vera
í stríði. Til að byrja með er ómögu-
legt að jafna herforingjum vorum við
hina tyrknesku herstjóra. Ef til vill
hefði pað ekki orðið oss stórlega til tjóns
pó vjer hefðum franska hermennsku
’k'ennara, par sem Tyrkir völdu hina
beztu kennara, ef vjer að eins kefðum
munað pað sem hinir frönsku kennar-
ar voru að kenna oss. En vjer gerð-
um pað ekki. í stað pess að hlyða
ráðum peirra, ljetum vjer hermenn
vora verða lciksoppa pólitfskra bragða-
refa. Við hverju er að búazt pegar
menn eru kjörnir til herstjórnar sem
ekki hafa anuað sjer til ágætis en
pólitísk áhrif.
Sama má segj a um rjettarfar,
menntamál, opinber störf —í einu orði
alla hluti, allt er háð pólitfskum
brögðum. Ef kouungurinn bara hefði
verið svo snjall, að stjórna jafnframt
og hann rlkti! En hann gerði ekkert
pvílfkt. Hann ljet sjer lynda, að vera
aðgerðalaus og láta fólkið gera sem
pvf syndist. Blöðin voru undirstjórn
menntasnauðra og gersamlega kæru-
lausra vindbelgja, sem slógu fólkinu
gullhamra,pangað til pjóðin vafalaust
trúði pví,að hún væri að minnsta kosti
jafningi allra annara pjóða á jarðríki,
og helzt meiri. Og við fyrsta tæki-
færi heimtaði svo lyðurinn stríð við
Tyrki, og hótaði stjórnarbyltingu ef
pjóðinni væri ekki lofað að berja á
Tyrkjanum. E>etta stríð er pess vegna
ekki stjórninni að kenna. Þjóðin
vildi fara f strfð, og krafðist pess með
sömu áfergjunni og Frakkar kröfðust
strfðs árið 1870, og afleiðingin varð
hin hörmulegasta eins og vant er,
pegar pannig stendur á. En blöðin
kærðu sig ekki um slíkt. Þau rökuðu
saman peningum,meir en nokkru sinni
áður, fyrir vikið. Sannleikurinn er,
að vjer erum ekki hæfari til að stjórna
sjálfum oss með frjálslegri, pingl>und-
inni stjórn, en villitnenn eiu til að
hagnyta margbrotnar vinnuvjelar og
styra peim. Það var skylda konungs
og ráðgjafanna, að standa fast fyrir f
vor, en peir voru of deigir og skyldu
sjer með ákveðnum ákvæðum í stjórn-
arskránni. En prátt fyrir allar pessar
ófarir trúi jeg ekki öðru, en að vjer
getum gert miklu betur sem hermenn.
Það er óbifanleg sannfæring mfn, að
enda Þjóðverjar hefðu orðið undir f
öðrum eins brjálæðis-aðförum og
pessum.
En pað, að vjer sjálfir erurn sek-
ir, pvær ekki hendur erlendra manna,
sem leiddu oss á glapstigu. í öllum
lönduin virtist almenningsálitið allt
með oss. Sjálfboða-liðsmenn komu
úr ymsum löndum, pó poir f helld
sinni væru fáir, og pað varð orsök
til peirrar trúar á Grikklandi, að vjer
ættum vísa hjálp óviðkomandi manna.
A Englandi, Frakklandi og á ítalfu
gekk mikið á til að syna, að par
fylgdu pjóðirnar oss. Og blöðin f peim
löndum sannarlega villtu oss sjónir“.
Samhljóða pessu er og álit blaðs-
ins „Proia“, er Theodosius Delyann-
is gefur út, en hann var stjórnarfor-
maður Grikkja pangað til eptir ófar-
irnar við Larissa í vor. í pvf blaði
er kvartað undan pessum erlendu
„Grikkja-vinum“, sem ekkert geri
nema láta munninn ganga. Þar seg-
ir svo: „Almenningsálitið á Grikk-
landi hefur allt of lengi látið stjórn-
ast af „anti helleniskum" hreifiugum
í útlöndum og ginnst til að taka til
greina loforð og vonir, sem í aðal-
atriðunuin reyndust að eins tál. Blöð-
in verða að hætta að gefa slíku ropi
gaum, en leiða í pess stað athygli
pjóðarinnar að peim brennandi spurs-
málum, sem petta happalausa strfð
hefur sett á dagskrá.“
Það er viðurkennt, að Grikkir
vildu gjarnan losast við konungs-
stjórn og koma á lyðstjórn. En pað
er jafnframt viðurkennt —haft eptir
peim sjálfum—að til pess sje ekki
hugsandi; peir eigi ekki til menn sem
trúa megi fyrir slíkri stjórn, og að
pjóðin sjálf sje pví ekki vaxin. Það
er viðurkennt, að færi Georg konung-
ur frá, pá mundi einvöld herstjórn rísa
upp, og er pá talað um að Smolensky
mundi sjálfkjörinn einvaldsherra, par
eð hann er eini herforinginn sem
synt hefur, að hann orhinn e-ini á öllu
Grikklandi er hefur bæði vit og mann-
skap til að stjórna her svo að mynd
sje á. En svo kemur ekki til pess, að
Georg verði sviptur völdum, að pví er
framast verður sjeð. Það er komið
upp nú, að pað voru ekki Grikkir
sem rjeðu upphlaupinu í vor, pegar
heimtað var að liann væri tafarlaust
rekinn úr hásæti. Það voru erlend-
ir menn, einkum ítalir, sem komu pvf
upphlaupi af stað, ef til vill fyrir
undirróður hins gríska bræðrafjelags
„Ethmiko Hetaira", sem aðallega er
orsökin f pe. sum óförum Grikkja öll-
um, og sem er nú svoilla liðið,að lftið
sem ekkert bærir á pvf fjelagi. Að
pví er Norðurálfublöð segja, eru
Grikkir almennt ánægðir með Georg
og vilja að hann sitji kyrr. En til
poss ætlast peir pó jafnframt, að peg-
ar næst á að grfpa til stórræða, f á
hiki hann ckki við að taka fram fyrir
hondurnar á hugsunarlitlum lyðnum,
og láti ekki nein ftkva*ði í stjórnar-
skránni aptra sjei eins og í vor.
A ekki siuti líka—Oerir kraptaverk.
Dr. Agnews Cure for the Heart á ekki
sinn líka. Þetta ágæta meðal linar kval-
irnar strax, hversu áköf sem veikin kann
að vera. Það er |>að vissasta og verkar
fljótar en nokkurt aunað meðal, sem
þekkist og i mörg þúsund iilfellum hefur
hönd dauðans verið haldið til baka með
brúkun (>esa. Ef |>jer halið hjartslátt,
stuttan andardrátt, verk í vinstri síðunni,
eða andköf, þá ættuð þjer að bregða við
sem allra fyrst, eða i>að er hætt við að
þjer teljist með [>eim hinum mörgn, sem
hafa farið þangað sem fjöldinn fer, vegna
þess að bezta meðalið sem til er í heim
inum var ekki brúkað í tíma.
Nyir
Kaupendur
LÖGBERQS^
íí blaðið frá byrjun sögunn-
ar „ Sáðmcnnirnir‘ til 1. jan-
úar 1899 fyrir eina
$2.00
ef borgunin fylgir pöntun-
inni eða kefnur oss að kostn-
aðarlausu innan skamms.
Þeir sem ekki hafa pen-
inga nú sem stendur ge(a
eins fengið blaðið sent til
sín strax, og ef þeir verða
búnir að borga $2.00 tím-
anlega í haust fá þoir sömu
kjörkaupin og þótt þeir
sendu borgunina strax, cn
annars verður þeirn reikn-
að blaðið með vanalegu
verði.
43
& yöur pegar við sáumst síðast! Þjer sögðust hafa
Ver'ð f burtu“.
>,Já, jeg hof verið á líússlanili“, svaraði haun.
Andlit hennar var sífagurt, rólegt og til taks að
reýtast eptir samtalinu.
»Ó, hvað pað er gaman að heyra!“ sagði hún.
>>Jeg bef komið til Pjetursborgar. Jeg elska Rúss-
ahd“. Á meðan hún var að tala, horfði hún samt
Þvert yfir um stofuna, pangað sem hinn liái, franski
^ður var) sem jjjjn jmfði vorið afl tala við áður.
j „Elskið pjer Rússland11, sagði Alexis áfergis-
eRa, og pað birti yfir honum eins og mönnum, sem
afa allan hugann við eitt málefni, „Jeg hef mik-
1Un áhuga fyrir málefnum sem snerta Rússland“.
, „Eruð pjer kunnugur í Pjetursborg", spurði
. nt> dftlltið fljótlega. „Jeg meina—sainkvæmislíf-
lnU par«.
»Nei“, svaraði hann.
a tvo monn 1 Moscow“.
„Jeg pekki að eins einn
Hún kinkaði kolli og bældi niður ofurlftið and-
JUrP> scm hefði mátt ftlíta að orsakast hefði af
. jRgju ljettir, ef andlit hennar heföi ekki verið
e'n* Pægilegt og brosandi eins og pað var.

„Hverja pekkið pjer par?“ spurði hún blfttt
ratn- Hún horfði ineð mcsta athygli á bródering-
llna á röðunum á vasaklút sinum, sem ilmrinn lagði
I úl hans. Hann var einfaldur maður, og pví fann
^'ann til einlægrar ánægju af ilminum—sem benti
e'nskonar nftkvæman kunningsskap milli peirra.
4fl
En Paul Hoifrard Álexis var Svo heppinn, að
vera ríkismaður erlendis (utan Englands) svo hið
grenjandi ljón vorra tíina, fjelagsskapur I góðgorða-
augnamiði, fór fram hjá honum. Hann fjekk pannig
tækifæri til að mynda 1 huga sjálfs sín afvogaleidda
skoðun á skyldu sinni gagnvart náungaaum. Það
parf varla að taka pað fram, að pað voru til púsundir
af velviljuðum mönnum, f svörtum og öðruvísi litum
frökkum, sem voru reiðubúnir að sanna honum að
tekjur, sem komu frá Rússlandi, ættu að verjast til
góðgerða f austurhluta London eða austur á Ind-
landi. Það er æfinlega nóg af velviljuðu fólki með-
al vor, sem er reiðubúið að leiðbeina góðgerðasemi
annara. Vjer höfum allir rekið okkur á petta fólk.
Hann hafði aldrei staðið augliti til auglitis við góð-
gerða-miðilinn—manninn, sein er milliliður milli hins
bágstadda og gefandans, sem gefur ekkert sjálfur,
og lifir á miðilsgjaldi sfnu, sem situr í hægindastól,
með . fæturna á tyrknesku gólfteppi, á skrifstofu í
einni helstu götunni í borgiuni. Alexis hafði ekki
rekið sig á neinn af pessum mönnum, og hinn eini
góðgorða fjelagsskapur, sem haun pekkti, var hið
mikla rússneska góögcrð&-fjclaysvikið liafði ver-
ið fyrir missiri sfðan f hendur stjórnar, sem ætfð
hafði sett sig & móti uppfræðslu og upplysingu lyðs-
ins. Hann hafði ekki tekið neinn pátt f fjelags-
skapnum sjálfura, en hann hafði styrkt hann stór-
kostlega af hinum mikla auð sfnum. Það var lftill
vafi á, að nafn hans var á skránni yfir rússneska að-
39
væri hrokkið, en par með endaði allur útlendings-
svipur, sem á honum var, snögglega. Á andliti hans
var pessi rólegi, einbeitti svipur, svipur sem benti á,
að maðurinn væri óáleitinn og sokkiun niður í sínar
eigin hugsanir og gerðir, sem allt er skarjiara dregið
f audlitum enskra manna en nokkurra annara manna.
Látbragð hans og pað, hvernig hann hreifði sig með-
al hins velklædda fólks, var nokkuð í mótsögn við
pað hvað hann var veðurtekinn. Hjer var ungur
rnaður, sem liafði vanið sig á allskonar líkamsæfingar
og aflraunir undir beru lopti, en kunni pó að hreifa
sig í stázstofuin fullum af heldra fólki—stór maður,
sem sýndist mikils til of stór í samanburði við pað
sem í kringum hann var, eins og opt virðist eiga
sjer stað með slíka menn. Það var auðsjeð, að hann
pekkti ekki margt fólk parna, og að hann setti pað
ekki hið allra minnsta fyrir sig. Ilann hafði komið
til að sjá Mrs. Sydney Bamborough, og nefnd hefðar-
frú vissi pað fullvel.
Til að sanna að svo var, vjek hún af götu sann-
leikans, eins og er vani sums kvennfólks.
„Jeg bjóst ekki við að hitta yður hjerna", sagði
hún.
„Þjer sögðuð mjer, að pjer ætluðuð að koma
hingað", sagði hann blátt áfram. Sumt kvennfólk
hefði látið sjer nægja, að draga ályktanir af pessu
svari með sjálfu sjer, en Ettu Sydney Jlamborough
nægði pað ekki.
„Já, on er pað nokkur ástæða fyrir, að pjer