Lögberg - 13.06.1918, Blaðsíða 3

LOGBERG, FIMTUDAGINN 13. JÚNf 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
pRIÐJI KAFLI.
South Wennock var nú orðinn gleðiríkur bær,
sem hélt árlega veðhlaup, og við þau skemti sér
enginn jafnvel og lafði Laura Carlton. pessi veð-
hlaup drógu að sér nokkra af hinum heldri fjöl-
skyldum frá London, og Laura var sannarlega á-
nægð yfir því, að geta haldið húsi sínu opnu fyrir
þær. Hún stóð upp, kastaði kuldalegri kveðju til
Jönu, gekk svo út að vagni sínum nöldrandi af óá-
nægju.
Af ofanskráðri athugasemd lafði Lauru, get-
ur lesarinn dregið þá ályktun að heimilissólskinið,
sem áður fyr kastaði birtu sinni og gladdi hr. og
frú Carlton, var nú alloft orðið skýjum hulið.
Laura hefði ef til vill verið gæfuríkari, ef hún
befði átt böm; en síðan fyrsta, litla bamið sem
hún ól, var dáið, eignaðist hún ekki fleiri. Gæfu-
ríkari hefði 'hún getað orðið að því leyti, að þá
hefði hún haft nokkuð að hugsa um og gera; en
það hefði engan mismun gert á samkomulagi
þeirra hjónanna.
Upprunalega var ósamkomulagið honum að
kenna. Hversu drambsöm, önug, ástríðurík og á-
köf Laura var orðin, og svo æst sem hún gat verið
gegn honum nú, skal því haldið fast fram að það
var honum að kenna. pað var endurtekning þeirr-
ar sögu, sem oft á sér stað í daglega lífinu, þó hún
verði ekki oft kunn opinberlega. Laura hafði
elskað hr. Carlton innilega; hún hafði haldið áfram
að elska hann þannig í þrjú eða fjögur ár, en þá
vaknað við hans ósvinmí og ruddaskap. Hún
vaknaði ekki við hina smátt og smátt þverrandi
ást, en skyndilega, hroðalega, við óvæntan atburð.
pað er einkenni karlmannsins, að vera ósjálf-
•s';æður, það er einkunnarmerki sumra manna að
« breyta ranglega. pað hafa máske verið fáir menn
jafn mikið hneigðir fyrir að taka lítið tillit til
hinna félagslegu siða og laga, eins og hr. Carlton.
Hann hafði aldrei verið mjög samvizkusamur með
skoðanir sínar um siðferði, og hann var það ekki
enn. Ást hans á konu sinni hafði verið eins trylt
og áköf og hvirfilvindur; en þessir hvirfilvindar
eru aldrei langvinnir. pað voru ýmsar sögur um
hr. Carlton, sem gengu manna á milli. Frásagnir
um að hann hefði all oft vilst af réttri leið; það var
eins mikið af sannleika eins og lýgi í þessum sög-
um, það má maður til með að viðurkenna, og til
allrar ógæfu fékk kona hans að heyra þessar sög-
ur. Bæjarbúar gáfu þeim auðvitað lítinn gaum,
en það gerði kona hans ekki. Hún fékk allgóðar
sannanir fyrir því, að þessi orðrómur var sannur,
og þær breyttu ást hennar til manns síns næstum
því í hatur. Slíkt hefir oft haft sömu áhrif í líf-
inu. Eftir þetta var hún alt öðruvísi í framkomu
sinni við hann. Hið fyrsta æsta reiðikast var af-
slaðið, þetta grimdarlega mótlæti að vissu leyti
sigrað; eftir það hafði hún sýnt honum einskonar
kæruleysi, uppgerðar kurteisi, en þessi rósemi
breyttist alloft við ýms tækifæri í áköf reiðiköst,
sem alls ekki voru þægileg fyrir Carlton. Per-
sónulega var hann enn þá ástríkur og um'burðar-
l.vndur við Lauru. pað hafði ekkert opinbert brot
átt sér stað á milli þeirra, sem gat vakið hálfs-
undran í búanna í umhverfinu ; gagnvart óviðkom-
andi fólki voru þau eins alúðieg hvort við annað,
eins og flest hjón eru; en Laura Carlton var ógæfu
manneskja, þar eð hún áleit sig skammarlega sví-
virta. Menn mega því ekki undra sig yfir orðum
hennar við systur sína: “Heldur þú, að eg hagi
mér í öllu eftir löngunum hans og velþóknan”.
Lafði Jana ók, ásamt tryggu þernunni sinni,
til Great Wennock, til að fara með einni af lestun-
um síðdegis. Vegurinn þangað var líka eitt af því
sem breyzt hafði og lagast undanfarinn tíma.
Gömlu hnausarnir, holurnar og steinarnir voru þar
ekki lengur, og hann var nærri því eins sléttur og
gólfin í samkomusölunum. pegar þær gengu inn
í biðsalinn, ók hinn áðurnefndi almenningsvagn,
sem svo oft hefir verið minst á, og enn þá flutti
fólk milli bæjanna, og hafði nú miklu kurteisari
ökumann, inn á sínar gömlu stöðvar, til að bíða
ferðamannanna með lestinni, sem var i vændum.
Hefði lafði Jana og Judith litið þangað, um leið og
þær gengu fram hjá, en sem þær gerðu ekki, þá
hefðu þær séð sérlega feita konu sitja í honum.
pað var ein af okkar gömlu kunningjum, fní
Pepperfly. Hún hafði átt eitthvað erindi til Great
Wennock, og notaði nú almenningsvagninn til
heimferðar sinnar aftur.
Lestin kom, og ferðamennirnir, sem hingað
ætluðu stigu^af henni; þeir sem ætluðu burtu með
henni, stigu inn í vagnana, og meðal þeirra var
Iafði Jana og Judith.
Frú Pepperfly hafði neytt góðs dagverðar,
ásamt tiltölulega miklu af öli. Afleiðingin var að
hún varð mjög drungaleg. Hún sat ein í almenn-
ingsvagninum og rotaði rjúpur, sem .svo er kallað
um syfjað fólk, þegar dálítil hreyfing við dymar
vakti hana.
Kona, sem komið hafði með lestinni, sté inn í
almenningsvagninn og settist. Hún leit sómasam-
iega út, andlitsdrættir hennar voru að sönnu hörku
legir, en hún var klædd snotrum ekkjubúningi.
Hún hafði lítinn dreng með sér og dálítinn far-
angur. Hún settist beit á móti frú Peppepfly og
Iét drenginn við hlið sína. Litli drengurinn var að
útiiti veiklulegur, með ljóst hár og smágert hör-
und; hann sýndist vera á að gizka 6 ára gamall.
Frú Pepperfly, sem kunni að meta útlit manna, sá
undir eins að hann var ekki heilsuhraustur. En
hann var eirðarlausari en flest veikluleg böm em
vön að vera, og sneri höfðinu viðstþðulaust annað
hvort að dyrunum eða hliðarglugganum, eftir því
sem ýmsir hlutir vöktu eftirtekt hans.
“ó, mamma, mamma, sjáðu þarna!”
Orð þessi voru töluð með miklum ákafa. Tveir
hermenn í rauðum fötum komu frá stöðinni, og
það voru þeir sem ollu þessum orðum. Móðirin
ávítaði drenginn.
“pama kemur það aftur, eg hefi aldrei þekt
slíkt bam. Maður má ætla að hermenn séu eitt af
furðuverkum heimsins; þú verður næstum trylt-
ur við að sjá þá”.
“Eg hefi þekt nokkur böm, sem mistu næst-
um vitið af því að sjá Rauðkjól!” sagði frú
Pepperfly.
“Hann er þá einn af þeim”, svaraði ekkjan.
‘ Hann vildi heldur horfa á hermann, en dvelja í
leikfangabúð”. *
Almenningsvagninn fór af stað, þegar hann
var búinn að bíða árangurlaust eftir fleiri farþegj-
um. Litli drengurinn, sem að líkindum sá ekkert
á leiðinni er vakti athygli hans, hallaði sér að móð-
ur sinni og sofnaði brátt. Frú Pepperfly var líka
farin að rota rjúpur aftur, þegar ókunna konan
laut áfram að henni, til að bera upp fyrir henni
spurningu sína.
“Má eg spyrja hvort þér af tilviljun þekkið
konu, sem á heima einhverstaðar hér í grendinni,
og heitir Crane?”
Frú Pepperfly hrökk við og opnaði augun,
naumast vöknuð enn þá.
“Crane?” sagði hún.
“Mér þætti vænt um að finna það heimili, þar
sem þessi kona býr. pekkið þér nokkra frú Crane
í South Wennock?”
“Nei, frú”, svaraði frú Pepperfly, um leið og
endurminningar hennar vöknuðu um víst tímabil,
en ekki mjög þægilegar, við þessa spumingu. “Eg
hefi aldrei þekt nema eina konu með þessu nafni,
og það var að eins í tvo eða þrjá daga fyrir átta
áruln síðan, áður en hún fór skyndilega úr þessum
heimi”.
Ekkjan sat nokkur augnablik án þess að geta
dregið andann. “Við hvað eigið þér?” spurði hún.
“Hún var veik, frú, og eg var einmitt hjúkr-
unarkonan sem stundaði hana, og henni batnaði
hröðum fetum, þegar voðaleg ógæfa átti sér stað,
sem enn er ekki uppvíst um, og hún lagði hana í
gröfina i St. Marcus kirkjugarðinum”.
“Meiddist hún á nokkum hátt?” spurði ekkjan
“Nei, ekki svo að skilja”, svaraði Pepperfly og
hristi höfuðið. “Ranglega blandað lyf var gefið
henni; það var eg sem rétti það að vörum hennar,
þar eð mér datt ekki í hug að það orsakaði dauða
hennar; eg vildi að fingur mínir hefðu allir verið
horfnir áður”.
ókunna konan horfði fast á frú Pepperfly,
eins og hún gæti ekki skilið orð hennar, eða efaðist
um sannleika sögunnar. “Hvar skeði þetta?” spurði
hún loksins. “Hafði hún leigt sér hús í South
Wennock?”
“Hún hafði leigt sér herbergi í Palace Street”,
svaraði hin. “Hún kom skyndilega hingað án þess
að þekkja nokkum eða vera þekt af nokkmm,
alveg eins og maður getur hugsað sér ókunnan
fugl, sem eins og dettur niður úr skýjunum. Hún
leigði herbergi hjá ekkjunni Gould í Palace Street,
og sama kveldið og hún kom þangað veiktist hún,
og það var eg sem var sótt til að hjúkra henni.
“Og hún er dáin?” endurtók hin ókunna kona,
án þess að skilja fregnina til hlítar.
“Hún hefir síðan þessu fór fram, legið í einu
horninu í St. Marcus kirkjugarðinum. Hún dó
næsta mánudag. Hún var að minsta kosti myrt”,
bætti frú Pepperfly við.
Ókunna konan hagræddi litla, sofandi drengn-
um, og laut nær hjúkmnarkonunni. “Segið þér
mér alt eins og það var”, sagði hún.
“pað tekur ekki langan tíma”, var svarið.
“Læknirinn hafði sent sefandi drykk. Hann sendi
einn á laugardagskveldið og annan á sunnudags-
kvöldið; hún var óróleg, vesalings bamið, enda
þótt hún væri að hressast, eins vel og nokkur
manneskja í hennar sporum hefði getað; en hún
var ung og vildi hlægja og skrafa, en það líkaði
lækninum ekki, og eg verð að segja að í sumúm
tilfellum getur það verið hættulegt. Nú jæja, á
mánudagskveldið var sendur einn af þessum svefn-
drykkjum, sem læknirinn áleit viðeigandi lyf
eg gaf henni hann, og það kom í ljós, að það var
eitur í honum, því hennar vesalings saklausa sál
yfirgaf hana á sama augnarbliki og hún neyttí
lyfsins; mín var líka að því komin að yfirgefa mig
af eintómri hræðslu”.
“Eitur!”
“Lyfið var eitrað, og það deyddi hana”.
“En hvernig stóð á því að læknirinn skyldi
senda eitrað lyf ?” spurði ókunna konan með ákafa
miklum.
“Já, það er nú einmitt gátan”, svaraði frú
Pepperfly. “Hann segir að eitrið hafi ekki verið
i því, þegar hann sendi það; að það hafi verið holt
og gott þegar það fór frá honum. En eins og ekkj-
an Gould og eg sögðum þá hvor við aðra, hafi það
verið hreint þegar hann sendi það, hver gat þá
hafa blandað eitri í það eftir á ?”
“Hvað var gert við læknirinn?”
“Ekkert. pað var haldin yfirheyrsla eftir að
líkið var skoðað, sem eg hefi ástæðu til að muna
þar eð eg var einnig yfirheyrð; en kviðdómendum-
ir og líkskoðarinn álitu, að læknirinn hefði enga
vangá gert og 'heldur ekki blandað eitri í lyfið —
eins og hann frá byrjun neitaði að hafa gert”.
“Hver blandaði því þá í?”
“pað er mér ómögulegt að segja”, svaraði frú
Peppeífly. “Eg veit að eg gerði það ekki”.
“Og var ekkert gert til að uppgötva það?”
spurði hin ókunna um leið og hún þurkaði svitann
af enni sínu; því hún var orðin heit af geðshrær-
ingu.
“pað var gerður all-mikill hávaði og umstang
út af þessu, en það varð árangurslaust. Lögreglan
gat ekki fylgt málinu rétt, því hún vissi ekki hvað-
an hún kom, vissi einu sinni ekki skímamafn
hennar, og það hefir enginn komið til þessarar
stundar til að spyrja eftir henni”.
“Hver var læknirinn, sem annaðist hana?”
spurði sú ókunna mjög skyndilega.
“Hr. Stephen Grey. Maður getur raunar sagt
að hún hafi haft tvo lækna, hahn og hr. Carlton;
en hr. Carlton sá hana að eins einu sinni eða tvisv-
ar, þar eð hann var ekki heima þegar hún veiktist.
pað var aðallega Stephen Grey, sem stundaði hana,
og það var hann sem sendi henni lyfin”
“Fer gott orð af honum sem lækni ?” spurði sú
ókunna hörkuíega.
Frú Pepperfly setti upp stór augu. “Hvað
þá? Hr. Stephen GreyJ Já, frú, enginn hefir
nokkru sinni haft betra orð á sér í þessum heimi,
hvorki sem læknir eða maður. Að undanskilinni
þessari misgá — hafi það verið hann, sem gerði
hana — hefir aldrei verið hvíslað eitt einast ilt
orð um hann, hvorki áður né eftir þenna tíma, og
hann hefir náð meira áliti og virðingu á stuttum
tíma, en nokkur annar, er alment sagt. Eg er
sannfærð um, að hann vildi fóma aleigu sinni til
að ráða þessa gátu”.
“Er hann ungur maður — ógiftur maður?”
“Eruð þér og eg ungar og ógiftar?” svaraði
frú Pepperfly; því skorturinn á skynsemi í þessari
spurningu — eins og hún kom henni fyrir sjónir,
jafn mikla þekkingu og hún hafði á honum
gerði hana æsta. “Hann ? Hann hefir verið giftur
síðustu tuttugu og fimm árin eða lengur, og hann
er næstum því eins gamall og þér eða eg. Lítið
þér þangað, þama er einmitt kirkjugarðurinn þar
sem hún hvílir”.
Frú Pepperfly benti á gagnstæðu hliðgötumar
sem þær voru að nálgast. Og um leið og hin ó-
kunna leit þangað, rak hún höfuðið óþyrmilega í
hliðina á almenningsvagninum, af því honum var
snúið snögglega við fyrir hornið, til að aka að dyr-
um Rauða ljónsins.
III. KAPÍTULI.
Samkepnin,
Var þetta töfrasýn? — eins og þær sem mað-
ur les um í þúsund og einni nótt? pað leit helzt
út fyrir það. Samkomusalimir geisluðu í ljósbirt-
unni, skreyttir blómahringum og laufbogum,
speglum og fallegum myndastyttum, þeir oru opn-
ir, dyrnar og gluggarnir sneru að hjöllunum, þar
sem blómailmurinn sameinaðist andrúmsloftinu og
þar sem þau stóðu svo róleg í tunglsljósinu. pess-
ir tígulegu salir, fyrirmynd skemtana heimsins og
tilbiðjenda hans, heitir, háværir, með æstum gleði-
blæ; — þetta rólega, kalda kvöld, svo skírir og kyr-
látir undir hinni stjömuþöktu himinhvelfingu!
Huldulegar verur flögruðu fram og aftur um her-
bergin, tónar hinna indælustu hljóðfærasöngva
hrifu eyrun; hjörtun og lífæðamar slóu með ákafa
miklum; áhyggjumar virtust hafa yfirgefið heim-
inn, þegar maður ar stadddur á þessum stað.
Pessir samkcftnusalir í Seaford, höfðu verið
þannig undirbúnir til skemtana fyrir þetta kvöld.
pað hafði verið stungið upp á að halda hátíð þessa
í góðgerðarskyni, og helztu gestimir í Seaford
höfðu skrifað nöfn sín undir uppástunguna sem
verndarenglar. Hin hávelborna greifainna af Oak-
burn átti nafn sitt efst á listanum, og meðal þeirra
næstu voru yfirhershöfðingi og frú Vaughan.
Fjölskyldumar Vaughan og Oakburn voru orðnar
dálítið kunnugar. Elzti sonur yfirhershöfðingja
Vaughans hafði komið til foreldra sinna í Seaford,
og hann mundi eftir því kvöldi í mörg ár seinna,
þegar hann var kyntur fjölskyldu lávarðar Oak-
bums. Lafði Grey og frú Vaughan vom einnig
góðar vinkonur; það var þess konar vinátta, sem
menn stofna við laugar, en hættir, þegar þaðan er
farið. Lucy Chesney og Helen Vaughan fundust
því nokkrum sinnum, og vom — þegar satt skal
segja — hamslausár af afbrýði hvor við aðra. Lucy
heyrði orðróminn sem alkunnur var í Seaford, að
hr. Friðrik Grey væri ástfanginn af Helen Vaug-
han. Að Friðrik Grey væri sá eini maður þar,
sem 'helmingur ungu stúlknanna í Seaford keptu
um að ná í, er ekki hægt að mótmæla. Megnið af
tímanum var hann hjá þeim, án þess að hann leit-
aði þeirra. pær leituðu hans; þær fundu upp ýmis
konar áform til að geta mætt honum, til að fá að
tala við hann, til að fá hann að hlið sinni, til að fá
hann með sér á morgungöngurnar meðfram sjón-
um, til að fá hann til að ríða eða aka með sér síðari
hluta dags, til að fá hann með sér á skemtisam-
komurnar á kvöldin, þar var hann alt af með einni
eða annari þeirra; en einkum var hann mikið hjá
Helen Vaughan. pað má nú enginn ætla að honum
hafi verið þetta ógeðfelt, þó að orsökin væri frem-
ur að kenna ungu stúlkunum en honum; Friðrik
Grey var ekki ómóttækilegri fyrir vináttu ungra
stúlkna heldur en flestir menn eru.
Og Lucy sá þetta, sá það með beiskum j;ilfinn-
inguni og biturri gremju. pað getur vel verið að
þetta hafi litið ver út í hennar augum en annara
óhlutdrægra manna, því afbrýðin nærir sjálfa sig.
Hann hafði ekki talað við hana, hann hafði ekki
sagt henni að hann elskaði hana, að maður verður
því að afsaka Lucy, að hún komst að þeirri niður-
stöðu, að hann hefði aldrei elskað hana; að hin al-
úðlega samvitund, sem búið hafði í huga hennar
hina síðustu tíma um það, að hann gerði það, hefði
verið algerður misskilningur, og hún roðnaði af
sneypu yfir sjálfri sér við að hugsa um þetta.
Friðrik hjálpaði sjálfur til þessarar fíflsku.
Framkoma Lucy gagnvart honum var svo um-
breytt; hún var orðin svo óskiljanlega köld og
drambsöm, að hann af gremju sinni fór að forð-
ast hana.
pað getur verið að eftirsókn hans eftir hinum
ungu stúlkunum, ástleitni hans — ef daður hans
við þær mætti kalla því nafni — hafi að eins verið
gerð til að kvelja Lucy Chesney og binda hana
fastara við sig. prátt fyrir allan þennan glund-
roða hafði lafði Oakburn komist að því hvemig
ástatt var. Við tilviljun urðu augu hennar, sem
svo lengi höfðu verið lokuð, skyndilega opnast, og
hún sá að Lucy elskaði Friðrik Grey. Hún efaðist
lítið um það, að hann mundi endurgjalda ást henn-
ar; hún efaðist jafn lítið um það, að þessar til-
hneigingar væru alvarlegar og varandi. í hinum
dapra hug hennar vöknuðu endurminningarnar um
alúðina, sem átti sér stað á milli þeirra í höfuð-
borginni, hina óteljandi samfundi þeirra, þegar
honum var auðvelt að láta í ljósi ástleitni sína, ef
honum hefði þóknast það.
Areiðanlegustu Eldspítumar í heimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIIÐANLEGAR af því að þær eru svo Wúnar til að
eldspitan alokknar strax og alökt er á henni.
ÓDÝRASTAR af þrí þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Striðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPlTUR
IíOÐSKINN
IiOBSKINN
BæBdur, Velölmennn og Verslunarnienn
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestn 8kinnakaupmenn i Canada)
213 n\cinc AVENIJE..............WINNIPEG, MAN.
Hæsta verð borgað fyrir Gærur Húðir, Seneca rætur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRC YÐAR.
Hog ? UU LDDSKINN
Ef þú óakar eftir fljótrí afgreiðalu og haeata verði fyrir ull og loðskinn.skrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
r
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
Hvað Bryce greifi segir um
írsku málin. x
í sambandi við ávarp það til
irsku þjóðarinnar, er Mrs. Max
Green, dóttir Nationalista íor-
ingjans fræga John heit. Red-
mond’s gaf út fyrir skömmu,
fórust Bryce greifa, fyrrum
sendiherra Breta í Washington,
þannig orð:
“Alt fram að árinu 1886, var
stöðugt um heitan andróður að
ræða, milli meiri hluta flokkanna
þeirra ensku og írsku, sökum
þess að hvorugur flokkurinn
skildi til hlítar, grundvöllinn
undir heimastjómar kröfum ír-
lands. En frá þeim tíma hefir
ávalt verið, að minsta kosti í
liberalflokknum, sterkur og ein-
lægur samhugur með írum og
sjálfstjómarbaráttu þeirra; en
nú hfefír samhygð þessi svo mjög
fest rætur á Englandi, að hún á
opinbera talsmenn í öllum hinum
mismunandi stjómmálaflokkum.
pað mun ekki ofsagt, að eins
og málunum nú er skipað, er
heimastjómarbaráttan, sérstakt,
ákveðið politiskt mál, á milli
Englands og allra hinnar írsku
þjóðar, en ekki nokkurs hluta
hennar. Og þessi skilningur,
hinn eini sanni skilningur á mál-
inu, eins og það stendur, ætti eigi
að eins að verða gleggri í hugum
fra, heldur og einnig annara
þjóða.
Hættan á misskilningi er minni
nú heldur en hún var fyrir fimtíu
árum, og þroskinn ætti að hafa
náð svo greinilegum yfirtökum
á báðum þessum þjóðum, að eng-
inn misskilningur gæti framar
komist að.
Samt sem áður verður því ekki
neitað, að svo virðist sem frlandi
sé næsta óljúft að berjast gegn
pjóðverjum, og hjálpa Englend-
ingum í því efni, og um sama
leyti sem stjómin brezka, kom
fram með frumvarp til laga um
herskyldu á frlandi, þá gerðust
þau tíðindi, sem vöktu óhug og
vantraust í huga margra Eng-
lendinga, sem hlyntir voru hin-
um írsku kröfum.
frsku Nationalistamir virðast
hafa litið svo á gerðir stjórnar-
innar í herskyldumálinu, að með
því væri hún eiginlega að aug-
lýsa vald sitt yfir írlandi; en sá
skilningur er langt frá því að
vera réttur.
Aftur á móti hafa Englending-
ar sjálfsagt nokkuð margir, eigi
tekið nægilegt tillit til hvernig
ástatt hefir verið fyrir írum,
ekki ávalt gert sér það fullkom-
lega ljóst, að margra alda bar-
átta, hefir gert fra jafnvel bama
lega upp með sér af þjóðemi sínu
kominn og einlægur skilningur
sé á báðar hliðar. Glöggur skiln-
ingur á hugsjónum og lyndis-
einkunnum einstaklinga og þjóða
er hinn eini sanni grundvöllur
undir traustu vináttu sambandi.
frar þurfa ekki að óttast það,
að Englendingar láti þá í nokkru
gjalda uppivöðslu þeirrar og æs-
ingar, sem Sinn Fein flokkurinn
hefir haft í frammi, eða láti
heimastjómarfr.varpið stranda
sökum þess; það er langt í f rá að
slíkt geti átt sér stað. Brezka
þjóðin á tæpast aðra heitari ósk
en þá, að sjá írland blómgast
undir nýrri heimastjóm og
frjálsu löggjafarþingi, en hún
þráir líka á hinn bóginn jafn eín-
dregið, að írar leggi fram frjáls-
mannlega alla sína krafta til þess
að hjálpa móðurríkinu í hinni
geigvænlegu baráttu, gegn ofur-
veldi þýzkrar harðstjómar og
hnefaréttar, sem hefir ekkert
annað markmið en alheims yfir-
drotnun.
England er ekki í ófriði þesaum
af eigin hagsmunahvötum. Nei,
England er að berjast fyrir rétt-
lætis og mannúðarhugsjónum
veraldarinnar — frlands líka, því
má ekki gleyma.
Enskir stjóramálamenn viður-
kenna fyllilega allar réttmætar
kröfur hinnar írsku þjóðar, og
unna henni sannarlega hag-
kvæmrar heimastjómar, og vona
að hún komist á sem allra fyrst.
En þeir krefjast þess jafnhliða,
að írar sýni alþjóð manna skýrt
og tvímælalaust, að þeir séu
reiðubúnir að leggja alt í sölum-
ar, ásamt Englendingum, Banda-
ríkjunum og Frökkum, til þess
að verja frelsi heimsins fyrir
miskunarlausri, prússneskri harð
stjóm og hervaldskúgun. Og ef
írland á annað borð ann frelsi og
réttlæti, sem vér eigi efumst um,
hvemig ætti þá að vera hugs-
andi, að þeir gætu verið í vafa
um, hvoru megin þeir eigi að
standa”.
Frá íslandi.
Rvík, 1. maí 1918.
Tíðin hefir verið inndæl þá
daga sem af er sumrinu, sunnan-
átt, sólskin og hiti stöðugt 10—12
st. — Aflabrögð er í bezta lagi.
Dagblaðið “Fréttir” er nú aft-
ur farið að koma hér út, gefið út
af félagi hér í bænum, en rítstj.
er Guðm. Guðmundsson skáld.
Á uppboðinu í Miðdal í Mos-
. , , . , fellssveit, sem getið var um í
og að hugur þeirra hefir venð síðagta tbL>
var meðalverð ánna
svo rigbundmn, við ba sjalfa og 42 kr., en að eins tvær ær (eitt
kröfur þeirra, að þeir virðast nr } seldust 4 61 kr^ segir upp_
ekki einu smm hafa gefið ser b0ðshaldarinn í leiðrétting, sem
tima til þess að hugsa um stefn- hann hefir sent lö^.
umar, sem verið er að berjast
um í heiminum á yfirstandandi Símfregn segir nýstofnað fé-
tíma. Út af því em Englending- lag í Danmörku, sem ætli að reka
ar sárir, sem eðlilegt er. flugferðir með póst og farþega
En það sem mest ríður á eins að stríðinu loknu.
og nú standa sakir, er að full- —Lögrétta.