Lögberg - 23.04.1925, Blaðsíða 4

BJ*. 4
IxVÍBERG, BÍMTUDAGINN
23. APRÍL. 1925.
3£og berg
Gefið út hvem Fimtudag af Tht CoS-
umbia Prets, Ltd., (Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str.. Winnipeg, Man.
T»latman >'-6327 oft N-6328
JÓN J. BILDFELL, Editor
L>tanA*kri{t til blaðsins:
THí COLUMBIA PRÍSS, Ltd., Box 3171, Wnnipag, M»1-
Utanáskrift ritstjórans:
íOlTOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, M»n>
The “Logberg” ls printed and published by
The Columbia Press, Ltmited, in the Columbia
Buílding, 696 Sargent Ave, Winnipeg, Manitoba.
Sumar.
í dag kveður þetta vængjaða orð við, á vörum
allra manna á norðurhveli jarðar, eða þar sem vet-
urinn langur og harður ihefir ríkt og læst alt sem
hann hefir náð til, undir frosti og fönn.
í dag eru allir glaðir, því sól sumarsins sendir
enn á ný geisla sína yfir láð og lög til þess að þíða
fönnina og hjarnið, græða frostsárin, lífga Iblómin
og verma hjörtu mannanna.
Allar þjóðir hafa ástæðu til að fagna sumrinu,
en þó einkum hin íslenska þjóð, sem hýr í skamm-
degislandinu norður við heimskaut, og til þess ber
margt. Hinn langi vetur, sem sökum hnattstöðu
landisins, er í flestum tilfellum erfiðari og ægilegri
úti á íslandi en í mörgum öðrum lönd-
um. Óttinn við hagleysi og fóðurskort fyrir bú-
pening manna er mörgum ibóndanum áhyggjuefni á
hinni löngu vetrartíð. Byljirnir — ofsaveðrin og
hætturnar, sem þeim eru samfara á sjó og landi,
fylla hjörtu ástvina þeirra, sem eiga sína úti á
reginhafi eða upp til fjalla, skerandi kvíða og hið
þunglamaléga skammdegi hins íslenska veturs er
langt og lamandi, það er því sist að furða þó sum-
ardagurinn fyrsti sé í sérstöku uppáhaldi hjá þeim
því hann er þeim boðberi um lengri dag, stiltari veð-
ur og nýjan gróður fyrir búpeninginn, sem oft er
aðþrengdur. En það flytur þeim meira en þetta,
þó það sé mikið, því sumardagurinn fyrsti á íslandi
er ekki aðeins boðberi gróðurs, blíðveðurs og bættra
kjara. Hann er líka boð'beri hinnar fegurstu nátt-
úrudýrðar er mannlegt auga fær litið — náttúrufeg-
urð, sem ómögulegt er að gleyma fyrir þá, sem ein-
hvern tíma hafa notið hennar — náttúrufegurð, þar
sem menn geta látið sig dreyma við nið fossanna í
skuggablæ bláfjallanna eða vaggað sér á öldum Ránar
umvafinn geislum miðnætursólarinnar. Það er engin
furða þó fögnuður hreifi sig í hjörtum íslendinga
við sumarkomuna og þeir óski hver öðrum gleðilegs
sumars frá instu dalalbæjum fram á fremstu annes
þeir hafa öðrum fremur ástæðu til þess og það er
eins og vér heyrum þá alla, er við óblíðu vetrarins
liðna áttu að stríðá lyfta huga sínum með Jónasi
pallgrímssyni og segja:
Vorblómin sem þú vaktir öll,
von-fögur nú um dali og fjöll,
og hafblá alda og himinskin
hafa mig lengi átt að vin.
Leyfðu nú drottinn! enn að una
eitt sumar mér við náttúruna;
kallirðu þá eg glaður get
gengið til þín hið dimma fet.
'En það eru ekki aðeins íslendingar, sem sér-
staka ástæðu hafa til þess að fagna sumarkomunni.
það eru allir menn og konur um allan heim, því
veturinn mæðir flesta í einhverri mynd, og það eru
sumarsins hlýju geislar, sem einir geta létt farginu
sem á þeim hvílir og vakið hjá þeim nýjar vonir með
nýjum gróðri, nýtt líf með nýju sólsfcinsríku
sumri.
Vér, sem þessa heimsálfu byggjum þráum lffca
sumarið. Sumarið, sem klæðir hinar víðáttumiklu
sléttur Vesturheims, grænum grashjúpi, skógana
ilmþrungnu laufskrúði, akrana iðandi kornstanga-
móðu, leysir ísaþökin af vötnunum og vekur alla
hina margbreytilegu náttúru til nýs lífs og nýrrar
fegurðar. ó þú undursamlega sumar, sem vermir
hinar drjúpandi og hálffrosnu vonir mannanna, vek-
ur frækornið, sem falið lá undir fönn og frosti til
nýs lífs — þú boðberi upprisunnar og lífsins af
hjarta fögnum við þér og þráum eins og Jónas
Hallgrímisson að drottinn leyfi enn að una eitt
sumar mér við náttúruna,” og njóta gæða hennar
og -blessunar. Og vér vildum ibæta við þessa hugsun
Jónasar: Lát sumarið ná lengra en til náttúrunnar.
Lát yl þess og undrakraft, ná til sálna mannanna
sv-o þar verði líka sumar og sumargróður.
Sumarið í náttúrunni er yndislegt og fagurt, en
sumarið í sálum mannanna er fegurra því þá eru
menn í fullu samræmi við hðfund lífsins og alt hið
fagra, sem lifið hefir að bjóða, iþá stuttu stund er
vér njótum þess, Látum þá sumarið verma sálir
vorar eins og þáð vermir hina köldu náttúru, og
þýða kuldann úr sáiunum eins og það þýðir snjóinn
af jörðinni og ísinn af vötnunum. Þá verður sumar
bæði úti og inni. Sumar í náttúrunni og sumar í
sálum mannanna. — Sumar í orðsins fylsta skiln-
ingi.
Með það samræmi í huga óskum vér öllum
gleðilegs sumars.
Er enska kirkjan kristin?
Þessi spurning, sem sett var fram í ensku út-
gáfunni af ritinu alkunna Review of Reviews í skarp-
lega ritaðri grein um þftð efni, vakti afar mikla
eftirteict og umræður. út af henni tóku tjl máls
opinlberlega biskupar prestar og leikmenn, til þess
að verja hinar breytilegu skoðanir sínar á málinu,
Höfundur þ^irra greina, því þær voru fleiri en ein,
hélt því fram á svo ákveðinn og ótvíræðan hátt, að
kirkjunnar menn, það er að segja þeir, sem tilheyrðu
ensku kirkjunni væru með meiningarleysi sínu, ófast-
heldni og sjálfsdýrkun, að afkristna ensku kirkjuna.
1 fynstu ritgjörð sinni um þetta efni segir M. A.
(Oxon) á meðal annars:
Það eru margar hugmyndir, trúarlegar hug-
sjónir, sem menn gera sér um Guð, Krist og trúar-
brögðin. En það er aðeins ein einasta þeirra, sem
er kristin. Hvílir ;hún á þeim grundvelli, að Guð
sé almáttugur skapari, að í hendi hans séu ekki að-
eins mennirnir, heldur líka himin og jörð, að hann
hafi opinlberað sjálfan sig mönnunum í Jesú Kristi
er dvaldi mannlegu holdi klæddur á meðal mann-
anna á ákyeðnum stað og tíma til þess að fram-
kvæma ákveðið verk, með ákveðnu augnamiði. Og
kristna trúin er alveg sérstök ákveðin kenning, sem
bundin er við þann sögulega Krist, og sem fyrir-
skipar ákveðnar lífsreglur, sem syndsamlegt sé að
víkja frá. Krefst enska kirkjan þess, að kenni-
menn hennar haldi fast við þær kristnu kenningar?
Auðsjáanlega ekki.
• Það þarf ekki annað en líta í gegnum september-
heftið af “The Mödern Churchman”, þar sem erindi
þau er flutt voru á ellefta þingi “Nútíðar kirkju-
manna (Modern churc-h men) eru birt til þess að
«já hve langt sumir þeirra er til/heyra kirkjunni
ensku eru komnir í burtu frá kristindómnum. Þýð-
ingarlaust er að fara út í sérstök atriði í þessu
sambandi, því Canon Barnes, sem nú er biskup í
Birmingham, og ótviræðlega ber höfuð og herðar
yfir flokk þann að því er andlegt atgervi snertir,
lýsti þessum margbreytilegu skoðunum og sundur-
leitu stefnum, eins vel og unt er að lýsa þeim í við-
tali við fréttaritara hlaðsins “Tim-es” eftir að þing-
inu var slitið þar sem að hann sagði: “Það voru
viðfangsefni, sem erfitt er að samrýma, en þau
hvíla í hendi Guðs.” f þessari efnisríku setningu
er Ijósi brugðið upp yfir fráhvarf Modernistanna frá
hinni óbrotnu trú og hinum ábyggilegustu fræðum
kristinnar trúar. Það eru margar heimspekilegar
hugmyndir, sem menn hafa gjört sér um almátt-
uga, eða alvolduga veru, og á veginum á milli henn-
ar og mannanna eru margar tálmanir. En þær hug-
myndir eru ekki kristnar. Það er ekki ómögulegt að
hugsa sér alla hina mestu og bestu menn sögunnar í
bókstaflegum skilningi, innblásna syni Guðs ^g til-
biðja Krist sem mestan allra þeirra. En sá mögu-
leiki er utan vébanda kristindómsins, sem kennir
ákveðið að Kristur hafi verið annað og meira en
maður. Það er mögulegt að hugsa sér trúarbrögð-
in sem fullnæging á meðfæddri þrá mannanna eftir
einhverju sem er æðra betra og varanlegra en þeir
sjálfir eru; og fyrir)skipanir krifstindómsins þær
fullkomnustu leiðlbeiningar er völ sé á hinu and-
lega lífi þeirra til farsældar eins og nokkurs konar
andlegt lagasafn sem mennirnir séu þráfalt að
breyta og fullkomna sjálfum sér til leiðbeiningar.
En slík afstaða er í beinni mótsögn við kristindóm-
inn eins og feður okkar trúðu honum, börnum okk-
ar er kendur hann og að hann er settur fram í öllum
játningum hinnar kristnu kirkju.
Það er ekki tilhneiging manna til þess að leika
“gölf” á sunnudögum, ekki framþróunarkenningln
og ekki heldur framþróun, eða aukin þekking manna
á vísindum, sem heldur gáfaðra og mentaðra fólk-
inu á Englandi frá því að ganga í kirkju og1 gjörir
það prestastéttinni fráhverft, heldur sú róttæka
skoðun, að um andlega trúmensku í sambandi við
kirkjuboðsakpinn sé ekki lengur að ræða. Rök-
fræði prestanna, meining sú, -sem þeir leggja í orð,
setningar og virðing sú, er þeir opinberlega og í ein-
rúmi bera fyrir helgisiðum, bera með sér að þeir
kjósa, yfiriborðseiningu, í stað ákveðinna kenninga.
Ef kirkjan enska er kristin þá látið okkur vita það,
en gjörið það með ákveðnum orðum og á vitsmuna-
legan hátt, en ekki með óákveðnu tilfinningamáli.”
Sir Oliver Lodge og lífið eftir
dauðann.
í ræðu sem Sir Oliver Lodge hélt nýlega í kirk*u
einni í Lundúnum fórust honum orð á þessa leið:
“Eg álít það vísindalega sannað að andinn sé
ekki óaðskiljanlega háður líkamanum. Við vitum
eigi hvernig á því stendur að andinn er háður lík-
amanum, en þannig er það nú samt. Er efnið —
líkaminn, mönnum ómissandi? Getur minnið, karkak-
terinn, lundarlagið og alt annað, sem einkennir líf
einstaklingsins, lifað þó líkaminn deyi og heilinn
eyðileggist? Eg svara þeirri spurningu játandi.
H^ilinn er verkfæri, sem vér notum í hinu núveran/i
ásigko-mulagi, er andinn hefir myndað sér og notar
til þes« að opinbera sig öðrum. En hann er ekki
skflyrði fyrir lífi andans; við getum -haldið áfram
að lifa án hans.
Hið lina ecfni, er við nefnum heila, er ekki lífé-
vaki vor mannanna, né aflstöð lífs vors, hann er
ekki einu sinni aðsetursstðð minnisins. Hann er
aðeins verkfæri til þess að gjöra oss minnið nothæft
eins og fiðla og orgel eru hljóðfæri til þess að fram-
leiða músík; en músíkin er í sál Beethovens og í
sál þeirra, sem músíkina heyra og skilja. En ekki
í dauðum verkfærunum, sem færa hana til eyrna
vorra.
Framundan er varanlegt líf, einstaklinga og
kynþátta. Akvörðun, sem engin takmörk eru sett
fyrir hvern einstakling. Hugsið um það eina mín-
útu. Við erum hér í þessari tilveru, og við höldum
áfram að vera til um alla eilífð. Líf, sem aldrei tek-
ur enda, bíður okkar þegar við skiljum við líkam-
ann. Hvað er það sem við tökum með okkur? Með
vitundina og karkaterinn, hvort heldur það er oss
Ijúft eða leitt, hvort heldur það er oss til blessunar,
eða bölvunar, en það er líka alt sem við tðkum með
okkur.
Sumt fólk mundi fagna yfir því, að geta losn-
að við sjálft sig, en slíkt er óhugsandi, það verður
að sætta sig við það sem orðið er, sem best það get-
ur. Það er þessvert fyrir fólk, að reyna að fara
svo með líf sitt að það sé þess vert að því sé lifað,
þegar það verður að lifa um alla eilífð. Það.er
undursamleg tilhugsun, en eg sé engan veg fram
hjá henni. Hvað það er sem bíður okkar, og hvað
við verðum um hina takmarkalausu eilífð það vitum
við ekki, við vitum hvað við erum, en ekki hvað við
verðum.
• Eg er þó ekki viss um að við vitum hvað vif*
erum, en við eigum von, sem engin takmörk eru
sett. Við gerum okkur grein fyrir hjálp þeirri er
oss hefir verið veitt, fórnfærslu þeirri, sem hið
æðra vald hefir fært okkur til aðstoðar og af því get-
um vér skilið að hið jarðneska líf vort er óendan-
lega þýðingarmikið og að framundan er eitthvað stór-
kostlegt og mikið, sem vér fáum ekki enn séð, eða
gert okkur grein fyrir.
Hörmungarnar, sem við verðum að þola nú, eru
ekki verðar þess, að vera bornar saman við dýrð þá,
sem okkur verður opinberuð. P-áll postuli, þó und-
arlegt megi virðast, lifði þau augnablik, að hann sá
í gegnum tjald tímans hið dýrðlega líf ernstaklings-
ins.”
Hinn miskunnsami Samverji,
Allir kannast við dæmi-söguna í tíunda kap.
Lúkasar guðspjalls um manninn, sem var á ferð frá
JeTúsalem til Jeríkó og ræningjarnir misbuðu og
skildu svo eftir hjálparlausan og dauðvon^ Um
mennina, sem fram hjá honum gengu og Samverj-
ann, sem komst við út af ógæfu hans og líknaði
honum. Þessi mynd, þó hún sé nærfelt 2000 ára
gömul er samt sífelt ung, því hún er altaf að endur-
taka sig á meðal vor mannanna. Það er alt af
einlhver að falla í ræningjahendur — alt af einhver
sjúkur — alt af einhver ósjálfbjarga, sem liggur
við veginn.
Þegar svo er ástatt fyrir hinum veikari hróður eða
systur, þá tekur þessi dæmisaga frelsarans af öll
tvímæli um það, hvað hann vill að gjört sé — tekur
af öll tvímæli um það, hvað sé skylda kristinna
manna í því efni. Það er því fagur vottur um
mannúð og kristilega trúmensku þegar menn hef jast
handa til þess, að líkna og hjúkra þeim^ sem líðandi
liggja við veginn og dauðinn bíður ef þeim er ekki
rétt hjálpar hönd.
Gleðilegur vottur um vakandi áhuga fyrir þvl
velferðarmáli kom fram á söngsamkomu þeirri, er
hr. Davíð Jónasson og söngflokkur hans hélt í Fyrstu
lút. kirkjunni á miðvikudagskveldið 15. þ. m. Prestur
safnaðarins, séra B. B. Jónsson D. D. skýrði þar frá
að innan safnaðarins hefði sjóður verið stofnaður,
sem bæri nafnið “Samverjinn”. Eftirfylgjandi eru
lög, eða reglurgjörð sjóðsins, sem skýrir sig -sjálf.
“Samverjinn.”
(Reglugjörð fyrir líknarsjóðinn “Samverjinn”).
1. gr. Sjóðurinn er stofnaður í Jesú nafni.
2. gr. Sjóðurinn heitir Samverjinn.
3. gr. Sjóðinn skal stofna og auka:
a) Með minningargjöfum um látna menn, og
skulu, íþegar þess er æskt„ minningarspjöld um slík-
ar gjafir “Samverjanum” til handa lögð í stað blóm-
sveiga á líkkistur við jarðarfarir.
b) Með þakkarfórnum kristinna manna fyrir lán
og hagsæld á sérstJökum gleðistundum lífsins, eða
til minningár um sérstaka bænheyrslu Drottins.
c) Með dánargjötfum þeirra manna, er með arf-
leiðsluákvæði í erfðaskrám vilji láta áhrif sín til
líknar -bágstöddum halda áfram eftir sinn dag.
d) Með hverjum þeim gjöfum öðrum, sem gefnar
eru í andá miskun-sama ISamverjans í dæmisögu
Krists.
4. gr Sjóðnum skal verja einungis til líknar bág-
stöddum, einkum til þess að hjúkra sjúkum, þegar
þess gerist þörf, og gera mönnum og konum, sem
þess eiga ekki kost annar-s, unt að leita sér heilsu-
bótar, hvort sem nær er eða fjær, og til annars
konar hjálpar þeim til handa, sem í raunir rata,
5. gr? iSjóðurinn er eign Fyrsta lúterska safn-
aðar í Winnipeg. Meðferð sjóðsins og notkun, í anda
þessarar reglugjörðar, skal ávalt vera á valdi þess
mann-s,' sem er fastur og löglegur prestur Fyrsta
lúterska safnaðar, og — í samráði við hann — þeirra
manna og kvenna, sem skipa djákna-embætti í
sö/fnuðinum.
Um Iþessa sjóðstofnun þarf væntanlega ekki að
skrifa langt mál. Hugmynd sú, sem fyrir stofnend-
um hans vakir, er svo göfug, að hún hlýtur að finna
-bergmál 1 sálu hvers þess manns og hverrar þeirrar
konu, er óspilt mannúðarhjarta ber í brjósti sér,
og enginn maður, sem opin hefir augun, efast um
þörfina.
Eins og tekið er fram í reglugjörðinni er sjóð-
ur þessi einkum ætlaður til hjálpar sjúkum, svo
þeir, sem sökum efnaskorts ekki eiga kost á að njóta
þeirrar hjúkrunar, er þeim er bráðnauðsynleg, ekki
þurfi að örmagnast undir sjúkdóms byrðinni án
hjálpar, að svo miklu leyti, sem úr því kann að verða
ibætt.
Aldrei Ihefir göfugra máli en þessu verið hreift
á meðal Vestur-lslendinga og illa þekkjum vér þá,
ef þeir ekki láta sér ihugar haldið um það.
Á annað atriði er bent í reglugjörðinni, sem
oss finst orð í tíma talað, og það er að benda fólki
á hið forgengilega gildi síðar þess er svo mjög tíðk-
ast hjá oss Islendingum og öðrum, að offra blóm-
um á kistur látinna vina og vandamanna, sem fölna
eftir eina einustu frostnótt og deyja. Fjarri sé
það oss að gera lítið úr, eða misbjóða ræktartilfinn-
ingu þeirra eftir Iifandi í sambandi við minning
látinna vina. En satt að segja höfum vér fund-
ið til þess lengi, að blómafórnir við jarðarfarir væru
tilfinnanlega ónógar til þéss, á nokkurn hátt að
vernda minning þess látna og að hve óendanlega
miklu þroskaðri að sú tilfinning væri að leggja
það fé, er fyrir blóm er Iborgað, sem er
mikið, í slíkan sjóð sem þennan, þar
sem hið göfugasta er i sál mannanna býr, fær notið
sín, blómgast og lifað.
ÞFIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPl HANN AF
The Empire Sash & DoorCo.
Limlted
Office: 6th Floor Bank ofHamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒÐl ALVEG FYRIRTAK
Atvinnuskrifstoía Sask-
atchewan stjórnarinnar
Ein þýðingarmesta deild verka-
málaskrifstofu Saskatchewan fylk-
is, er sú, sem um vistráðningar
fjallar. Undir stjórn hennar
-standa nú níu atvinnuskrifstofur
víðsvegar um fylkið.
iSkrifstofur þessar hafa það
aðalviðfangsefni, að útvega vinnu-
veitendum starfsfólk, og þeim sem
vinnu leita, ihagkvæman starfa.
Áður en þessar stjórnarskrif-
stofur voru settar á fót, starf-
tæktu einstakir menn vistráðrí-
ingastofur hér og .þar, er stund-
um var misjafnlega stjórnað.
Kostaði enda óþarflega mikið, að
útvega atvinnu. -Slíkir vistráðn-
ingastjórar hugsuðu alla jafna
mest um sinn eigin hag, hrúguðu
fólki í stórhópum á þennan eða
hinn staðinn, án tillits til þess
hvernig árstíðum var háttað 1 stað
þess að dreifa þeim út um bygð-
arlögin í samræmi við eðlilega
eftirspurn. Varð slíkt -oft bæðl
vinnuveitendum og vinnuleitend-
um til hins mesta tjóns.
Atvinnuskrifstofur stjórnarinnar
hafá í þau fáu ár sem þær bafa
starfræktar verið, orðið jafnt
vinnuveitendum, sem vinnuþiggj-
endum til stórkostlegra hagsmuna.
Samvinna, sem áður var óþekt
með öllu, befir náðst milli hinna
ýmsu aðilja og orðið fylkisbúum
til mikillar blessunar. Standa at-
vinnuskrifstofur þessar sí og æ I
beinum sannböndum við samskon-
ar skrifstofur, er sambandsstjórn-
in hefir umsjón með, sem og við
skrifstofur hinna ýmsu fylkja.
Að því er yiðv-íkur bændum fylkis-
ins hafa atvinnuskrifstofur stjórn-
arinnar reynst þeim næsta nytsam-
ar.
Haust og vor, þegar ibændum
liggur mest á vinnufólki, eru skrif
stofur þessar reiðubúnar, að
greiða fyrir þeim, öldungis kostn-
aðarlaust.
Hver einasti bóndi getur ann-
aðhvort munnlega eða skriflega
snúið sér til næstu vistráðninga-
skrifstofu og tilkynt henni hve
marga menn hann þarfnast í það
og það skiftið og tilkynt hvað hátt
kaup hann sé fús á að borga. Út-
vegar skrifstofan mennina þá jafn
skjótrt. Sama hlutfall gildir um
þann, er vinnu leitar. Hann getur
nær sem vera vill sett sig í sam-
band við skrifstofuna og tjáð
ihenni kjör þau, er hann fer fram
á.
iSkrifstofur þessar láta launa-
kjör og vinnuskilyrði afskiftalaus
með öllu. Hlutverk þeirra er að-
eins það, að greiða götu vinnu-
veitenda og vinnuþiggjenda, me(ð
því að koma þeim í sambend.
Skrifstofan hlutast til um það, að
verkafólk þyrpist ekki ófyrirsynju
inni í fylkið á þeim tímum árs, er
minst er um atvinnu, heldur hvet-
ur aðeins til innflutnings verka-
lýðs þegar annir eru sem mestar
og sem mest þörf aukins manns-
afla.
Síðustu tvö árin hefir skrifstof-
• art beitt sér fyrir það að útvega
bændum er á þurftu að halda,
vinnu hjá öðrum bændum um
uppskerutímann og hefir það orð-
ið mörgum að miklu liði. Á þenn-
an hátt hefir mörgum efnalitlum
mörínum reynst kleift að draga
það mikið saman, að þeir hafi séð
sér farborða yfir vetrarmánuð-
ina. Það er því sýnt, að atvinnu-
skrifstofur þessar hafa haft í för
með sér mikla iblessun fyrir bænd-
ur og búalýð. Þær hafa komið þvl
til leiðar, að fjöldi manna, sem að
öðrum kosti hefðu orðið að leita
sér atvinnu utan fylkisins, hafa
fengið hana innan vébanda þess.
Þá hefir skrifstofan eða skrií
stofurnar stuðlað mjög að því, að
útvega bændum fast vinnufólk,
fyrir alt árið, því margir kunna
því hetur, en að fá fólk aðeins
kafla og kafla úr árinu. Var slíkt
að 'heita mátti óþefct, meðan ein-
stakir menn starfræktu vistráðn-
ingaökrifstofurnar í eigin hags-
muna skyni.
Þegar tekið er tillit til þess hve
landþúnaðurinn í Saskatéhewan
er afar víðtæku[r, þá gefur það að
skilja,. að starfsemi skrifstofunn-
ar, hafi náð til hans að afarmiklu
leyti. Hafa þúsundir bænda not-
fært sér hana undanfairn ár, og
fer þeim stórum fjölgandi, er slíkt
gera.
(—i—i-------
Tengdapabbi
Sjónleikur í fjórum þáttum eftir
Gustaf af Gejerstam var leikinn
af leikfélagi Sámibandssafnaðar í
samkomusal kirkjunnar 16. og 17.
þ. m. Leikrit þetta er léttmeti og
hefir lítið að færa sem upplbyggl-
legt er fyrir áheyrendurna — er
grínleikur, og geta þeir verið nógu
skemtilegir, ef vel er með þá farið.
Tólf persónur taka þátt í leik
þessum.
Theodor Klint prófessor í dýra-
fræði. Hann leikur Mr. Jakoþ
Kristjánsson. Það er ekki vel gott
fyrir mann að dæma um hlutverk
fólks í þeim leikritum, sem maður
hefir ekki lesið eða kynst, en frem-
ur fanst oss að leikur Mr. Krist-
jánssonar vera stirður og fremur
ibera með sér, að hann væri utan
að lærð þula, en lifandi mál, en
maðurinn sjálfur er myndarleg-
ur og laglegur og færir talsvert
mikla persónu.
Cecilíu konu hans leikur Miss
G. Sigurðsson með meiru fjöri og
tilfinningu en oss virtist koma
fram í leik Jakobs, yfirleitt fanst
oss að hún færi vel með sitt hlut-
verk.
Dætur þeirra hjóna þrjár leika
þær Mrs. S. Jakobsson, Miss Rosa
Olson og Þóra Olson og gera þær
allar hlutverkum sínum fremur
góð skil, en verkefni þeirra eru
lítil að undanskilinni Elisabetu
(Mrs. S. Jakobsson), þeirrar elstu^
er leikur ástarrulluna í leiknum,
sem hefir heilmikið verkefni og
gerir því eins góð skil og ástæða
er til að vonast eftir af viðvaning-
um. Henni veitist létt að sýna
skapbrigði, er eðlileg á leiksviðl
og talar eðlilega og skýrt.
Lovísu Engström, móður Geci-
liu gamla konu leikur Mrs. H. J.
Lindal. Gerfi hennar er gott, þó
hún sé nokkuð forneskjuleg. Hún
talar skýrt. Málrómur'hennar var
nökkuð skrækur til þess að vera
ráttúrlegur en tilþrif sýndi hún
við og við í leik sínum.
Axel Fahrström lautinant leik-
ur hr. Sigfús Halldórs frá Höfn-
um.' Um leik hans getum vér ekkl
vel dæmt. En furðulegur karak-
ter var það, er hann sýndi og
heldur erfitt að átta sig á að slík
mannpersóna geti verið til. Reg-
ingsleg rola svo loðmælt að ilt
var að heyra það sem hún sagði
og áhorfendunum ógeðsleg.
Otto Norsted málara lék skóla-
stjóri G. O. Thörsteinsson. Er
hann með öllu óvanur leikmensku.
á erfitt með íslenskt mál talar ot
lágt, svo vantaði líf og tilfinning-
ar í leik hans.
Agapon Pumpendahl yfirdóm
ara Iei|jur Páll S. Pálsson. Páll er
skýrleiksmaður, skilur auðsjáan-
lega hlutverk sitt, fer vel með
málið og talar svo skýrt að hvert
orð heyrist um salinn. Hann er
dálítið þunglamalegur í hreiflng-
TIL fcÐA FRÁ ÍSLANDI
um Kanpmannalhöfn (hinn gullfagra höfuðstað
Danmerkur) m©ð hinum ágætu, stóru og hrað-
skreiðu skipum SKANDINAVIAN-A'MERIÖAN LINE, fyrir
ægsta fargjald: $122.50 til eða frá REYKJAVIK.
Mæsta ferð til Islands með Ss. “Hellig Olav”, er fer frá New York
L4. Maí og kemur til Kaupmannahafnar um þann 24., kernst í
lamband við “Gullfoss”, er fer frá Kaupmannahöfn 29. maí, og
cemur til Reykjavkur 7. júní.
Allar upplýsingar í þessu sambandi gefnar kauplaust:
SCANDINAVIAN-AMERICAN LINE
161 Main St. (Confederation Life Bldg), Winnipeg. Fón: A-470Q'