Lögberg - 14.09.1939, Page 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. SEPTEMBER 1939
fi | ' iHJ
E'llllllllllllllllllllllllllllliillllllllllilllllllllllllllllWIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIÍIIttlllllllllllllllllllllltlUlllllllillllllllllllllUIIIIUIIIHIIIIIIIIIUllllUIIIIIIUUIiy
Leyndarmálið í turninum |
Eftir ANTHONY HOPE
aiiiuuuiuiiuiiuiiiiiiiiiuimiiiHiiuiuiiiiiimiiiiiiiiiiiniiiiininiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiminuMiiihp
Tveim mínútum síðar kom hár maður fram
úr skugga að baki þétts og allstórs buska, er var
beint á móti Turnhúsinu. Alec Naylor kafteinn
hafði séð geislann af vasaljósi ókunna mannsins
á götunni, og eftir fjögra ára æfing í Frakklandi
var hann vel leikinn í að nálgast eitthvað hávaða-
laust. En þessa stundina fann hann, að hugsunin
var ekki eins, fjörug eins og fæturnir. Hann var
þarna alt í einu, vegna ljósglampans, hrifinn út
úr þægilegum hugsunum og athyglinni beint að
alt öðru og ólíku efni. Pað höfðu verið skuggar
þeirra, hans og Cynthiu Walford, sem flokksfor-
inginn og ókunni maðurinn sáu á blæjunni hjá
Dr. Mary. Eftir að hafa “gengið heim” með
Cynthiu, hafði hann — jæja, verið kominn fast
að því að biðja hennar, en ekki látið af því verða,
íremur vegna eigin varkárni heldur en af því að
hann yrði nokkurrar andúðar var hjá stúlkunni.
Jafnvel eðlileg hæverska blindaði ekki hugarsjón
hans fyrir þessu. Hann var þrunginn af með-
aumkvun, af ástarþrá, af glaðværri sigurvissu
ungs manns, og óskaði þess hálfgert að hann
gerði það ekki, að eins vegna þess að hin skín-
andi von, gat enn um stund glampað sem laðandi
ljós í hug hans og hjarta. Hann var í sjöunda
himni ástarsælunnar, sein hærra reis hjá honum
flestum öðrum inönnum, því honum var í hjarta
borið hærra sjónarsvið.
Mitt í þessuin Ijúfu hugleiðingum sínum
hirtist Alec Ijósglampinn á veginum, og af gam-
alli stríðsreynslu skaust skyndilega upp i huga
honum: “Hamingjan góða! Eg verð að fylgja
þessu eftir — alveg eins og í gamla daga!” muldr-
aði hann lágt með sjálfum sér og brosti. Og
hara að gamni sínu gerði hann það, læddist eftir
heiðardrögunum fram með veginum hávaðalaust
og furðu liðlega innan um buska, lyng og burkna-
flækjur. Geisli vasaljóssins skein nú óhindraður;
ókunni maðurinn var við rannsókn sína. Eftir
því stýrði Alec kafteinn för sinni, og komst á bak
við buskann andspænis Turnhúsinu rétt í tíma
til að heyra flokksforingjann segja: “Mrs. Will-
nough þvottakona, Inkston,” og sjá félagana tvo
fara sinn í hvora áttina.
Á þessari vitneskju var lítið að græða. Hví
skyldi maður ekki segja vininum heimilisfang
sitt? En svo var yfirvegun Turnhússins! Um
hana ætti Beaumaroy vissulega að vita! Ef til
vildi þýddi hún ekkert, en, á hinn bóginn, var
hún kannske í einhverju skýni gerð. Þó höfðu
mennirnir sýnilega skilið að fullu þetta kvöld, og
frá þessu mætti segja Beaumaroy næsta dag; nú
gæti hann því sjálfur horfið aftur til fyrri ánægju-
legra hugsjóna — og heimleiðis í glöðu sinni til
hvílu sinnar.
Eftir að komast að þessari skynsamlegu nið-
urstöðu, var Alec í þann veginn að snúa burt frá
garðshliðinu, þegar hann heyrði að húsdyrahurð-
in var gætilega opnuð, og jafngætilega lokað aftur.
Herþjónustan hafði vanið Alec kaftein við að
stara inn í rökkurhúmið, og hann tók eftir háum
líkama Beaumaroys, sem læddist gætilega niður
eftir mjóa steinlagða stígnum frá húsinu. Á næsta
augnabliki glampaði annað vasaljós út í myrkrið,
ekki nú í fjarlægðinni, heldur beint framan í
hann.
“Hvað er þetta, þér, Naylor!” hrópaði Beau-
maroy undrandi í lágum, hljóðum. “Eg — eg —
nú, jæja, þetta er nokkuð seint—”
Alec Naylor sá óðara hina broslegu afstöðu
sína. Hann hafði verið að leika lögreglumann, en
varð nú auðsjáanlega sá, er grunurinn lenti á!
“Bíðið andartak, og eg skal skýra afstöðu
mína að fullu,” sagði Alec kafteinn, meðan ljósið
enn skein framan í hann.
Beaumaroy leit snöggvast um öxl upp að hús-
inu, kipraði varirnar ögn einkennilega eins og
hann stundum leyfði sér að gera, og sagði um
leið: “Jæja, gamli félagi, kómið þá inn og fáið
yður eitt staup áður en þér skýrið þetta fyrir mér.
Svei mér þá, ef eg fæ botnað nokkuð í því, hvers
vegna þér standið glápandi hér inn í garðinn um
miðja nótt! Með þeim tækifærum, sem yður eru
opin, ættuð þér að hafa eitthvað betra fyrir stafni
á jóladagskvöld.”
“Er það alvara yðar að eg skuli koma inn?”
Nú var það Alec kafteinn, sem lét í ljós undrun
sina.
“Hví í skollonum ekki?” spurði Beaumaroy
vingjarnlega í óþolinmæðis-tón.
Svo sneri hann við og gekk á undan heim að
Turnhúsinu. Einhvern veginn fanst Alec kaf-
teini að þetta tilhoð urn að koma inn, hefði sér
síðast af öllu dottið í hug að fá, eins og á stóð.
VIII. KAPÍTULI.
Alec kafteinn brýnir röddina.
Beaumaroy gekk á undan inn í stofuna, og
Alec kafteinn á eftir honum. “Eg hélt reyndar
að hinn gamli vinur yðar kærði sig ekki um að
fá gesti,” sagði hann til áframhalds samræðunni.
“Hann var þreyttur í kvöld og geðstirður, svo
eg kom honum í rúmið og gaf honum sefandi
drykk — eitt af því, sem vinur okkar Dr. Ark-
royd sendi honum. Hann kyrðist fljótt og varð
eins og lamb, aumingja gamli maðurinn. Ef við
tölum ekki of hátt, gerum við honum ekkert
önægði.”
“Eg get á fáum mínútum skýrt fyrir yður
komu mína hingað.”
“Verið ekki að hraða yður,” svaraði Beau-
maroy, og gekk að skápnum til að sækja hress-
inguna, er hann hafði boðið gesti sínum. “Eg er
eitthvað einmanalegur í kveld,” mælti hann bros-
andi. “Svo eg lét það eftir sjálfum mér að bjóða
yður að koma inn, Naylor. En látið mig nú í
öllum bænum samt sem áður heyra sögu yðar.”
Undrunin — eða, að því er jafnvel virðast
mátti, óttinn — sem lýsti sér hjá Beaumaroy, við
að hitta Alec þarna, hafði nú breyzt í þýðlegt og
þreytulegt viðmót, sem varði meðan kafteinninn
skýrði tilefnið að því að hann væri þarna staddur
— hvernig kurteisi hans og göfuglyndi hafði leitt
til þess, að hanrr var á ferð um heiðargötuna
svona seint að kvöldi, og hvers hann hefði orðið
þar var.
“Þér höfðuð gætur á þeiin, eins og við átti,”
sagði Beauinaroy með dauflegu brosi. “Maður
lærði ýms kænskuhrögð í Frakklandi. Þér sáuð
víst ekki framan í þá, býst eg við?”
“Nei, það var of dimt til þess. Eg þorði ekki
að bregða upp ljósi, þó eg hefði það. Þeir sneru
líka baki við mér. Annar virtist hár og grannur,
hinn stuttur og stumparalegur. En eg gæti ekki
tekið eið að því, að eg þekti þá þótt eg sæi þá
aftur.”
“Og þér segið, að þeir hafi farið sinn í hvora
áttina?”
“Já, hái maðurinn áleiðis til Sportsfield, en
hinn til Inkston.”
“ó-já, stutti og stumparalegi maðurinn fór
til Inkston?” Beaumaroy hafði tylt sér á þrífætta
hnakkinn á móts við stóra stólinn, sem Alec sat
í, reykti pípu sína og fléttaði hendur framan við
hnéð. “Mér virðist ekki, að þetta hafa mikla
þýðingu, en þakka yður þó mjög vel fyrir að
hafa sagt mér frá þvi. Stutti náunginn er líklega
heimamaður, hinn ókunnugur, en þorpsbúinn
sennilega verið að fylgja þessum kunningja sín-
um á leið og þá bent honum á eitt af hiríu ein-
kennilega hér í nágrenninu. Það ganga ýmsar
sögur um Turnhúsið, eins og þér vitið — gömul
munnmæli. Er jafnvel sagt, að hér sé reiint, og
eg veit ekki hvað annað!”
“Þó einkennilegt sé, þá heyrðum við söguna
um þetta við miðdegisverðarborðið í kvöld heima
hjá mér,” sagði Alec.
“Nú, einmitt það!” mælti Beaumaroy og leit
upp. “Hvað þá, alt um—■”
“Duggle kaftein, og djöfulinn, og gröfina, og
alt það, sem þar gerðist.”
“Hver sagði ykkur söguna?”
Gamli Mr. Penrose. Þekkið þér hann, Hann
á heima við Hástræti, nálægt Irechester heimil-
inu.”
Eg þekki hann vist í sjón. Svo hann var
þá að skemta ykkur með þeirri gömlu sögn? Og
þessi gömlu munnmæli hafa liklega verið orsök
til þeirrar miðnætur yfirvegunar, er þér sáuð fara
hér fram. Það var ofurlítil hugnun fyrir kurteisi
yðar gagnvart Miss Walford.”
Alec setti rjóðan, en svaraði hreinskilnislega:
“Fyrir það átti eg engin laun skilið.” Tilfinn-
ingarnar náðu nú mjög haldi á honum. Hann
var afar viðkvæmur þetta kvöld og þarfnaðist
samhygðar. “Beaumaroy, vitið þér um rauna-
sögu þessarar stúlku?” Beaumaroy hristi höfuðið
við því, og hlustaði svo á frásögn Alecs, sem
hann lauk sinni vanalegu athugasemd um: “Að
hugsa sér slíkan óþokka vera klæddan einkennis-
búningi kóngsins hermanna, og gera sig sekan í
öðru eins!”
“Það er skammarlegt! En talið ekki mjög
hátt!” svaraði Beaumaroy. Hann benti upp i
stofuloftið brosandi, og sagði svo, án þess að
minnast nokkuð frekar hinnar ljótu meðferðar
á Cynthiu: “Eg geri ráð fyrir, Naylor, að þér
a*tlið að halda áfram herþjónustunni?”
“Já, auðvitað ætla eg að gera það.”
“Eg fékk lausn úr hernufn. Eftir að eg kom
út úr spitalanum, var mér veitt sjúkraleyfi, og
það stöðugt framlengt; en þegár vopnahléð kom,
var mér veitt fullkomin lausn. Veiklun mín var
auðvitað talin sem ástæða, en — jæja, mér skild-
ist að þeir vildi fremur losast við mig og teldi
sér það lítinn skaða að eg færi.” Beaumaroy
hafði nú lokið úr pípu sinni og brosti að eigin
endurminningum.
En Alec kafteini var ekki hlátur i huga. f
andliti hans lýsti sér fremur sársauki, er hann
mintist nú og frásagnar Punnits herforingja: her-
þjónustulegt kæruleysi, eða jafnvel vanmáttur til
þjónustunnar, var honum ekkert hlátursefni. En
Beaumaroy virtist ekki taka eftir þessum van-
þóknunarsvip á andliti Alecs kafteins.
“Eg var því á lausum kjala. Verzlun mína
á Spáni hafði eg selt; var þar í sex eða sjö ár,
alveg eins og kafteinn — kafteinn — kafteinn—?
ó, já, Cranster! — var i Bogota þegar eg innritað-
ist, en hafði enga sérstaka ástæðu til að fara
þangað aftur — og einnig, af tilviljun, enga pen-
inga til slíkrar farar. Eg tók því þessari stöðu
hér, sem bauðst mér plveg af hendingu. Eg gekk
kvöld eitt inn í veitingastofu við Piccadilly, og
rakst þar á gamla manninn minn, sem var þá í
æstu skapi og rausaði með hávaða alls konar
vaðal um stríðið, sein virtist nú ama hann. Þeir,
sem þarna voru í stofunni, fóru svo að hæðast að
honum, og eg held að einn eða tveir þeirra hafi
ætlað sér að hrinda honum til og frá, til þess
kannske að ná í peninga hans. Eg slóst í lið
með honum, sem leiddi af sér nokkrar ryskingar.
Að lokum kom eg honum upp í verustað hans —
hann hafði herbergi í London, til gistingar þá
nóttina — og til þess að stytta langa sögu, mætti
segja, að okkur kom vel saman, og hann bað mig
að koma, og vera hjá sér. Svo hér er eg nú, og
með mér minn Sancho Panza, hinn heiðvirði fyrr-
um flokksforingi Hooper. Mér er kannske fyrir-
gefandi þótl eg óbeinlínis heri mig saman við
Don Quixote, því sá herramaður er, auk annara
sérkenna, alinent álitinn að hafa ekki verið með
öllu viti.”
“Þéssi Sancho Panza yðar hefir ekki af feg-
urðinni að státa,” rnælti Alec þurlega.
“Og hann er enginn engill heldur. Var rek-
inn úr þjónustunni, og í haldi iftn tíma. Það er
nú svona okkar á milli.”
“Því í ósköpunum hafið þér þá þennan ná-
unga í nálægð yðar?”
“Beiningamenn geta ekki haft rétt til að
kjósa. Auk þess hallast eg mjög að þeim, er
óhæfir reynast.”
“Það hafði Punnitt Iíka sagt, og Alec Naylor
gat ekki dulið ógeð sitt á slíku. “Það er einmitt
sá andi, sem við þurfum að berjast gegn!” hróp-
aði hann með töluverðri áherzlu.
“Fyrirgefið, en eg verð að biðja yður svo vel
gera, að brýna ekki röddina.”
Alec lægði róminn fáein augnablik, en hér var
verið að brjóta í bága við aðal-atriðið í hugsjón-
um hans sein fyrirliða i kóngsins þjónustu, og
hann gat ekki á sér setið að segja með áherzlu:
“Það er skaðvænt og er undirstaða allra okkar
vandræða. Sé létt tekið á brotum einstaklinganna,
þá leiðir slikt af sér almennan mótþróa og gerir
ómögulegan allan heraga. Eg vil láta sýna strangt
réttlæti, en enga iniskunn, ekki hina minstu.”
“En þér sögðuð um daginn í Fornasetri, að
stríðið hefði gert yður viðkvæman.”
“Já, það sagði eg. Er það harka að vilja
ekki leyfa hinum óstýrilátu að verða orsök í
dauða góðra manna? Miklu hetra er að taka líf
afbrotamannsins, sé annars hvors líf í veði.”
“Þessi skoðun yðar hefir mikið til sins máls.
En kæri Naylor, eg vildi heldur að þér töluðuð
ekki svona hátt.”
“Æ, skollinn hafi það!” sagði Alec ergilegur
yfir því að vera mintur á þetta rétt þegar hann
var að ná sér niðri með mótmælin. “Þér segið
ýmislegt, sem eg hvorki get eða vil láta fara fram
hjá mér, og—”
“Eg hei’ði sannarlega ekki beðið yður að
koma inn, hefði eg haldið að þér hrýnduð röddina
svona mikið.”
Alec áttaði s.ig nú. og mælti: “Fyrirgefið,
kæri félagi! Eg gleymdi mér — gleymdi gamla
manninum!”