Lögberg - 08.01.1948, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIM'l (JDAGINN 8. JANÚAR, 1948
VALD
MYRKRANNA
Eftir DERWENT MIALL
J. J. BÍLDFELL, þýddi.

“Ungfrú Paine! Eg bið yður að fyrir-
gefa”, sagði hann. “Það er nú orðið
nokkuð langt síðan að við hittumst.
Algengar afsakanir og velþóknunar
svör lágu Drake létt á tungu, en hann
vonaðist eftir, að ungfrú Paine væri bú-
in að gleyma því, þegar að hann kvaddi
hana síðast.
En Lesbía Paine var langminnug. '■—
Hún mundi vel eftir danssamkomu
einni sem sjóliðsforingjarnir brezku,
stóðu fyrir, fyrir fimm árum síðan, og
að einn af undirforingjunum veitti
henni mikla athygli, og var henni fylgi-
spakur á þeim dansleik. Hún mundi eft-
ir augnaráði þess unga manns'og hinni
frjálsmannlegu framkomu hans og
þegar síðasti dansinn hafði verið stig-
inn og gestirnir voru að fara í land af
herskipmu, að þá hafði myndarlegur
undirforingi komið til hennar og beðið
hana feimnislega um að gefa sér blómin
sem hún bar á brjóstinu. Hún mundi
eftir fleiri samfundum þeirra, á söng-
skemtuninni í Plymouth og fleiri sam-
komum í þeim bæ, en svo kom stríðs-
óttinn, myndun flughers og svo fyrír-
skipanir hermálastjórnarinnar sem batt
enda á þá rómantík.
Ungfrú Lesbia hafði verið að hugsa
um þessar endurminningar frá morgni
lífsins, á meðan að hún var að búa sig
til kveldverðarins. Henni var ekki eðli-
legt að láta tilfinningar sínar í ljós, en
hún hafði biðið komu Drakes með
nokkurri eftirvæntingu, Drake, erfing-
inn að Breiðavatnsauðnum, var þess
virði, að um hann væri hugsað. Hann
hafði verið fimm ár í siglingum, og á
þeim tíma farið á mis við félagsleg
kynni kvennþjóðarinnar, og undir þeim
kringumstæðum eru sjómenn sagðir
gjarnir til ásta og óvarkárnir með það,
hverjum þeir trúa fyrir hug sínum og
hjarta. Að minsta kosti var Lesbia
sannfærð með sjálfri sér um að það
hlyti svo að vera. Og svo, þó að hún
ætti ekki ráð á miklu af dygðum þeim
sem á konum skarta fegurst, þá reyndi
hún allt sem hún gat til að vera mjúk-
mál við Drake.
En hún komst fljótt að raun um, að
Drake hafði breyzt mikið á þessu fimm
ára tímabili. Ein breytingin sem hún
tók hvað mest eftir var, að hann virtist
ekkert muna eftir atriðum sem skeðu
fyrir fimm árum. Hún reyndi til þess
að fá hann til að tala um liðnar endur-
minningar, en hann svaraði því litlu.
“Hann man þetta full-vel”, sagði
Lesbia við sjálfa sig, en ég á von á, að
sjómennirnir einlægu, eins og þeir
voru á dögum Nelson, séu orðnir eins
fágætir og þriggja þilja skonorturnar.
“Þú hefir hitt Mable áður?” spurði
Lesbia.
“Já, einu sinni eða tvisvar, þegar ég
var hér hjá móðurbróður mínum. Hún
hefir ekki breyzt mikið.”
“Finst þér þáð?” spurði Lesbia. “Mér
finst að hún hafi breyzt mikið síðan að
hann móðirbróðir þinn dó. Það var
hræðilegt reiðarslag fyrir hana. — Það
nærri yfirbugaði hana. Eg hefi altaf
verið með henni síðan að það kom fyrir,
og satt að segja hélt ég að hún mundi
sleppa sér fyrstu sex mánuðina. — Eg
vona að hún komist yfir það nú, bæði
hennar vegna og vegna hans Willie”.
“Willie?” endurtók Drake.
“Eg er bróðurdóttir Willie Montrose”,
svaraði Lesbia.
Ef að Drake hefði athugað nánar,
hefði hann mátt sjá ættarmótið með
Lesbiu og húsbóndanum á Breiðavatni.
Hún hafði sama arnar-nefið og sömu
hvössu, gráu augun, og var á sífeldu iði,
eins og Faring lávarður, sem var yngri
bróður hennar, þó að á því bæri ekki á
yfirborðinu, og hún hafði sama hæfi-
leikann — að missa ekki sjónar á tæki-
færinu, þegar a ðþað bauðst.
Nei, frú Montrose sýnist ekki vera
hamingjusöm, hugsaði Drake, þar sem
hann sat og horfði á hana við borðs-
endann. Meðan að á máltíðinni stóð,
kom þjónustustúlka inn í borðsalinn og
hélt á litlum silfurdiski í hendinni. Hún
gekk rakleitt til húsmóður sinnar, sem
tók nafnspjald af diskinum og sá Drake
henni bregða mjög er hún las nafnið á
spjaldinu — hann sá henni meira en
bregða. Hann sá svip ótta og skelfingar
bregða sem snöggvast fyrir á andliti
hennar.
Nafnið sem á spjaldinu stóð var
„Anthony Mulready”.
“Hann segir að erindi sitt sé prívat
og þoli enga bið”, hvíslaði þjónustu-
mærin að húsmóður sinni.
“Segðu honum að bíða”, svaraði
Mable Montrose með lágri rödd. “Eg
get aðeins talað við hann í fáar mín-
útur”.—
Þegar að konurnar stóðu upp frá
borðinu, fór frú Montrose með þeim
inn í dagstofuna og bað Lesbiu að líta
eftir þeim, en sjálf fór hún inn í bóka-
hlöðuna, þar sem Mulready beið henn-
ar. Hann tafði fyrir frú Montrose leng-
ur en í fáar mínútur.
Fimm mínútur, tíu mínútur liðu. Karl
mennirnir luku við að drekka kaffið og
reykja vindlinga sína og fóru svo inn í
dagstofuna. Aðrar tíu mínútur liðu. —
Montrose fór að litast um eftir konu
sinni og sá hana ekki. Hann gekk til
Lesbiu og spurði:
“Hvar er Mable?”
“I bókahlöðunni; það kom maður
sem þurfti að tala við hana um einhver
viðskifti”.
“Tala um viðskifti? Sá velur sér tím-
ann! Geturðu ekki náð í hana? Fólkið
fer að koma nú strax”.
Lesbia gekk að bókahlöðudyrunum
og opnaði þær og leit inn. í fyrstu sá
hún engann; svo sá hún frú Montrose,
þar sem hún sat við borð og hafði falið
andlitið í höndum sér og beygt sig fram
á það, eins og að gimsteinarnir, sem
glitruðu í hári hennar, væru of þungir
til þess að hún gæti borið þá upprétt.
“Mamble! Hvað er að sjá þig? Hvað
gengur að þér?” spurði Lesbia og lagði
hönd sína á öxl hennar.
Frú Montrose svaraði engu.
“Mable”, hvíslaði Lesbia og laut ofan
að henni, skelkuð. “Hver var þessi
maður?”
Hljómar, þýðir og æsandi, bárust til
eyrna þeirra frá danssalnum. Það
marraði úti fyrir í vagnhjólum veizlu-
fólksins, sem var að koma.
“Mable — Mable! Er þér ílt? Á ég að
kalla á hann Willie?” spurði Lesbia.
Frú Montrose stóð skyndilega á fæt-
ur, svo hratt, að Lesbia hrökk aftur á
bak og sá hún þá að frúin var föl í fram-
an sem liðið lík.
“Mable”, sagði Lesbia, “fólkið fer nú
að koma á hverri stundu. Þú þarft að
koma til að taka á móti því. Willie
sendi mig eftir þér”.
Frú Montrose starði á Lesbiu í ráða-
leysi.
“Þessi mannhundur!” Stundi frú
Montrose upp óttaslegin. “Mulready —
maðurinn sem heimsótti mig í Mentone
kvöldið áður en ég giftist Montrose. '
“En”, greip Lesbia fram í. “Þú hefir
virkilega ekkert að óttast ”
“Þey! Þey! Hér kemur Willie.”
Willie Montrose kom inn í bókahlöð-
una og mælti:
“Ætlarðu að koma, Mable, gestirnir
bíða við dyrnar. Ósköp er að sjá, hvað
þú ert föl, manneskja!”
“Mér varð dálítið flökurt”, svaraði
frú Montrose, “en ég er að ná mér”. —
Hún brá hendinni undir handlegg
mannsins síns, og þau gengu bæði til
dyra, til að taka á móti gestum sínum.
4. KAPÍTULI
Dansleikurinn
“Er ég boðleg?”
Draumfagur stúlka stóð á gólfinu
fram fyrir Bryden-systrunum í bláum
danskjól, sem skar af við dökku kjólana
og fallegu “cameo” hálsnælurnar sem
föðursystur hennar voru búnar í og biðu
eftir ökumanninum, sem átti að taka
þær á dansleikinn.
Ungfrú Cicelha hafði stranglega bann
að, að hæla, eða hrósa Constance, til
þess að koma í veg fyrir að hún ofmetn-
aðist , eins og sumum æskumeyjum er
stundum hætt við a ðgjöra.
En þegar þessi glæsilega stúlka stóð
frammi fyrir frænkum sínum með eftir
væntmgaglampa í augunum, roða í
kinnum og tilhlökkunina spriklandi í
hverri taug, gleymdist hin harðsnúna
fyrirskipun föðursystra hennar.
“Það er sannarlega engin skömm að
þér, mín kæra”, sagði eldri systirin.
“Þú ert töfrandi fögur!” bætti
Livinia við, með áherzlu sem henni
fanst sér óhætt að beita, þar sem syst-
ir hennar sjálf hafði brotið hinar
ströngu fyrirskipanir sínar.
Og ungfrú Livinia sagði ekki nema
það sem satt var, og það er óhætt að
fullyrða, að sú umsögn hafði ekki hin
minstu áhrif á yfirlætishneigð Con-
stance, því sá eiginleiki átti ekkert ítak
í huga, eða hjarta hennar, þó hún á
hinn bóginn hefði ákveðinn vilja á því,
að líta vel út.
“Þeir verða ekki margir ungu menn-
irnir, sem ekki verða hugfangnir af
þér”, sagði Livinia og laut að frænku
sinni og kysti hana. Hún var þegar af
velvild sinni farin í huganum að
byggja loftkastala þar sem í framtíð-
inni að Constance átti að búa, ásamt
tígulegum og vel efnum búnum manni,
sem henni fanst að helzt ætti að vera
af Redcliffs-ættinni og þá langhelzt
Redcliffs-erfinginn skozki sjálfur.
Framan úr húsinu kallaði Cicellia
Bryden að ökumaðurinn væri kominn
og biði. Constance leit í kringum sig, í
stofunni, þar sem alt var hreint og fág-
að, á stólana og legubekkinn, klædda
hollenzkum hlífidúkum og henni fanst
eins og að hún væri að kveðja alt þetta
sem hún þekti svo vel — að mnista
kosti að hún mundi aldrei sjá þessa
hluti í sama ljósi, og hún sá þá nú, því
þessi dásamlega danssamkoma myndi
hafa breytileg áhrif á hana, og þar átti
hún líka eftir að mæta draumamanni
sínum — þeim, sem hún síðar gaf hönd
sína og hjarta.
Hún gekk út úr húsinu, á eftif
Liviniu. — Ferðin gekk vel til kastal-
ans. Inn um kastalahliðið og eftir dökkri
akbraut upp að kastalatröppunum. —
Vagnarnir og kerrurnar stóðu alt í
kring eins og að öll ferðatæki úr öllu
heila landinu væru þar samankomin.
“Mundu eftir að þú verður að vera
kominn á mínútunni klukkan eitt”,
sagði Cecellia Bryden við ökumanninn,
er hún steig út úr vagninum, og svo
bárust systurnar og Constance með
fólksstraumnum upp marmaratröpp-
urnar. Constance heilsaði hr. Montrose
með handabandi og brosti hann glað-
lega við henni og í huga sér öfundaði
hann hana af gleðisvipnum sem stafaði
frá andliti hennar. Hún heilsaði frú
Montrose einnig með handabandi og
steig svo inn í húsið mikla þar sem
glansandi gólfið í danssalnum blasti við
henni og hún sá ljóshjálmana spegla sig
í því. Alt í einu tók hljómsveitin að spila
fjörugan valz, og áður en Constance
gat virkilega áttað sig á hlutunum var
hún komin í fangið á manni út á dans-
gólfið.
Maðurinn, sem hún var að dansa við
og hún hafði verið kynt þegar að hún
kom inn í danssalinn, var. hár vexti,
andlitsbragurinn hreinn og dren^ileg-
ur, en andlitið sjálft var útitekið ogjafn
vel veðurbarið, eins og það verður vana-
lega á mönnum, sem við storma og grá-
lyndi hitabeltishafanna eiga að etja —
ungur maður, sem þóttist viss um að
hann hefði aldrei séð fríðari eða glæsi-
legri konu en þessa broshýru mær sem
hann var að dansa við. Hann kúnni vel
að dansa, eins og flestir sjómenn gera
og ungfrú Constance var einkar ánægð
yfir þessum fyrsta dansfélaga sínum.
“Mér veittist sú ánægja að kynnast
tveimur Bryden-systrum fyrir nokkrum
árum síðan þegar ég var hér hjá móð-
urbróður mínum”, mælti dansfélagi
hennar, er hann leiddi Constance til
sætis síns.
“Það eru víst föðursystur mínar. Þær
eru hér staddar — þær eru svartklæddu
konurnar sem standa þarna við dyrn-
ar”, sagði Constance, en hugsaði með
sjálfri sér: “Nú veit ég hver þessi mað-
ur er”. Hún hafði oft heyrt Cicelliu föð-
ursystur sína minnast á hann, því hún
þóttist viss um að þetta væri Archibald
Drake — maðurinn er hefði verið farið
illa með — “kalla hann” vesalings
dreng, að menn ættu að skammast sín
fyrir að fara svo með nokkurn mann,
og að ljóshærða prestsdóttirin hefði
eyðilagt vonir hans. En á meðan að
þessar ömurlegu endurminningar liðu í
gegnum huga Constance, var maðurinn
sem öll þessi rangindi voru framin á
móti, að óska sjálfum sér til hamingju
með að hann skyldi ekki hafa gleymt
Bryden-systrunum og að hann gæti
heimsótt þær sem gamla kunningja,
✓
svo að hann gæti kynst þessari yndis-
legu stúlku betur. Eftir að næsti vals
hafði verið stiginn, skrifaði Archibald
Drake nafn sitt á dansspjald Constance
við tvö dansnúirHer, leiddi hana svo til
Cicelliu föðursystur sinnar, en settist
sjálfur við hlið Liviniu og sat þar og
spjallaði við hana, á meðan að næsti
dans var stiginn.
Aldrei hafði Constance lifað eins
yndislegt kvöld og þetta. Karlmennirnir
sóttu um að fá að dansa við hana, og
hún dansaði við hr. Montrose, hinn
aldraða hershöfðingja Hemingway, sem
mundi vel eftir föður hennar — við
Standing lækni, við lautenant Archi-
bald Drake, við jarl frá Skotlandi, við
lautenant Drake aftur, og marga fleiri.
Danssamkoman fór í alla staði vel
fram; það eina sem skugga bar á ánægj-
una var, nærvera eins manns, sem bar
dökkleitt yfirbragð og var auðsjóanlega
af Gyðingaættum, sem því miður var
ölvaður og gerði nokkurn óróa. Frú
Montrose hafði sýnt manni þessum
sömu kurteisi og öðrum gestum sínum
en augnaráð hennar fylgdi honum oft
með hræðslusvip, og það fór ekki fram
hjá Willie Montrose, manni hennar.
Hann spurði konu sína, hver maður-
inn væri.
'“Það er maður sem leysti af hendi
ýms verk fyrir fyrri manninn minn”,
svaraði Mable. “Eg vona að þér mislíki
ekki við mig þó ég byði honum, þegar
að hann var hér í bænum”.
“Eg hefði kosið að hann hefði haft
vit á að koma ófullur”, svaraði hr.
Montrose.
“Þetta kalla ég nú skemtilegt hopp”,
sagði hann lágt við einn af boðsgestun-
um, er hann átti tal við um kvöldið, “og
þetta er þó sannarlega myndarlegt hús.
Var hann Montrose ekki slunginn að
krækja í þessa ekkju, þó hann verði að
snúast eins og hani á búst í kringum
hana?”
“Er það svo?” spurði gesturinn, sem
var enginn annar en húsbóndinn sjálf-
ur, hr. Montrose.
“Já, víst er það svo”, svaraði hr.
Mulready og vaggaði höfðinu. “Hann
gamli Montrose var í meira lagi gáska-
fullur, svona á niilli mín og þín að tala,
áður en hann giftist þessari ekkju”.
“Þekkirðu hann vel?”
“Ó-nei, ekki get ég nú reyndar sagt
að ég þekki hann vel. “Við höfum mæzt
einu sinni eða tvisvar”.
“Það þykja mér fréttir”, svaraði hr.
Montrose og bætti við: “Það skal ekki
koma fyrir oftar, ef ég má ráða”.
Síðar um kvöldið tók Mulready, sem
vildi vera alþýðlegur, Archibald Drake
tali: “Það er mikið af laglegum stúlkum
hér í kvöld. Sumar þeirra eru þó ekki
all-lítið upp með sér. Sérðu stúlkuna
þarna í bláa kjólnum? Hún blátt áfram
neitaði að dansa við mig — þverneit-
aði”. —
“Gerði hún það?” spurði Drake
stuttlega, og gaf Mulready frekar ílt
auga, sem bæði slagaði og var loðmælt-
ur af áhrifum vínsins. “Eg furða mig
naumast á því”. Hann var ergilegur út
af því að heyra að Mulready hefði gerst
svo djarfur að ávarpa Constance
Bryden í því ástandi sem hann var.
“Hvað meinarðu?” spurði Mulready
þykkjulega. “Þú furðar þig naumast á
því, og hvers vegna gerir þú það ekki?
Hvað er að mér? Hvað svo sem er það
sem þú hefir út á mig að setja?”
“Þú ert ölvaður, og ég ráðlegg þér að
fara út og leggja hausinn á þér í bleyti”,
svaraði laut. Drake og gekk í burtu frá
Mulready.
Þessi bending, sem var hagkvæmari,
en hvað hún var kaurteis, gerði lögfræð-
inginn orðlausann, og angri lostinn.
“Hann sagði mér, mér, að leggja höf-
uðið á mér í bleyti”, tautaði Mulready í
hljóði. “Hefirðu nokkurn tíma heyj-t
meiri fúlmensku? En ég skil þetta og
verð að sjá í gegnum fingur mér við
hann, því maðurinn er drukkinn”, og
hr. Mulready vaggaði höfðinu og gekk
þegjandi um í veitingasalinn, sárreið-
ur út af móðgun þeirri, sem honum
fanst að hann hefði orðið fyrir frá hendi
lautinantsins.
“Hefurðu séð hr. Montrose nýlega?”
spurði Montrose sjálfur Mulready, er
hann gekk snúðugt fram hjá honum á
leið sinni inn í veitingasalinn. Hr.
Mulready svaraði engu, heldur hélt
viðstöðulaust áfram til að milda úr
gremju sinni á ísköldu kampavíni. En
hann var í vondu skapi út af ummælum
lautinants Drake, og gaut til hans aug-
um fyrirlitningar og þykkju, nær sem
hann átti kost á.