Kirkjublaðið - 01.10.1891, Blaðsíða 5

63
á guðsþjónustunni stóð. Að lokínni guðsþjónustu gjörðu
flestir ef ekki allir í kirkjunni bæn sína, og þegar prest-
ur hafði sagt: »Guð gefl ykkur góðar stundir«, stóðuraenn
upp í kórnum, og tóku til að þakka presti, sumir með
kossi, en flestir með handabandi, og sögðu um leið;
»þakka yður fyrir kenninguna«. Þegar prestur gekk
fram úr kórnum, þurfti hann opt að standa við í fram-
kirkjunni, því þá dreif að honum kvennfólk hvaðanæfa
fram úr stólunum, til að þakka honum fyrir kenninguna.
Eptir því man jeg, að undir eins og messan var úti, og
áður en menn komust út úr kirkjunni fóru menn að tala
um hversdagsleg efni, karlmenn venjulega á sumrin um
heyskap, harðindi á vetrum og skepnuhöld á vorin, eða
þá um hesta, en konur um börn sin og heimilishagi;
þurftu þær að sýna grannkonum sínum og vinkonum
krakkana sem þær voru með, en segja frá hinum sem
heima sátu.
Mikið gekk þá á að leiða menn til sætis einkum í
kórnum, og margfalt meira en nú á dögum, þegar allt
ágæti hinna heldri manna er óðum að láta bera minna
á sjer, eigi síður í kirkjunni en annarsstaðar. Allan inn-
göngusálminn og meira en það, hafði meðhjálparinn nóg
að gjöra, þegar margt var utansóknar, að sækja menn
fram í krókbekkinn og næstu bekkina þar fyrir innan,
og leiða þá til kórs, og þurfti til þess fljótan greindar-
krapt, að sjá i svip, hvar setja skyldi hvern um sig, svo
samkvæmt væri sessi hans í mannfjelaginu, en fáum
hlotnaðist sá heiður að vera leiddur í kór að altarishorn-
inu, því þar áttu venjulega sæti sinn hvoru megin tveir
hinir mestu virðingamenn sóknarinnar, hreppsstjórinn og
meðhjálparinn, en ekki var trútt um, að stundum yrði
stímabrak meðan á kórleiðslunni stóð, því ekki voru menn
ávallt fúsir á að rýma það sæti, er þeim hafði hlotnast,—
því þá átti venjulega hver bóndi það sæti í kórnum, sem
samkvæmt þótti mannvirðingu hans,—en þessa þurfti þó
opt við, eins og gefur að skilja, þegar annar verðugri
var leiddur inn. Stöku konur utansóknar voru og leidd-
ar til sætis, og gjörði það venjulegast prestskonan, eða
þá einhver önnur hefðarkona í sókninni, sem eigi fann