Alþýðublaðið - 18.09.1960, Blaðsíða 11

„Veiztu hvaða bát hún var
á?“
„Nei, mér virtist það vera
venjulegur fiskibátur.
Hann valt mikið en virtist á-
gætis bátur“.
Moraine reykti þegjandi.
Augnabhki seinna slökkti
Bromley á véhnni.
„Við vorum fljótir“, sagði
hann,
Moraine hneppti jakkanum
að sér og dró hattmn niður á
ennið.
„Ég ætla að koma henni
héðan áður en eitthvað skeð-
ur“, sagði hann við Bromley“,
„ Mundu að segja öllum að
þeir megi ekki tala um þetta
ef einhver spyr þá“.
Moraine gekk niður í aðal-
, káetuna, hjálpaði stúlkunni á
fætur, vafði hana inn í kápu
. og fór með hana upp á þilfar.
Ljóskastara var beint í
andlit þeirra og karlmanns-
. rödd sagði: „Þið eruð tekinn
• föst, bæði tvö. Hreyfið ykkur
ekki. Upp með hendur!“
j
4.
Natalie Rice opnaði dyrnar
, inn á skrifstofu Sam Moraine.
- Hún hélt á dagblöðum undir
hendinni og bréfabúnka í
- hendinn. Hún hrökk við þeg-
ar hún sá Sam Moraine, sem
■ sat við skifborð sitt.
„Ég vissi ekki að þér væruð
kominn“, sagði hún.
Hann kinkaði kolli og starði
út í bláinn.
„Hélduð þér að ég væi'i í
fangelsi?“ spurði hann.
j>Já“.
• „Var eitthvað um þetta í
blöðunum?“
„Já. Þér vorum ekki nefnd-
ur með nafni. Þeir sögðu:
„Forstjóri stórs auglýsinga-
fyrirtækis hér í bæ“.
„Fallega gert af þeim“,
sagði Moraine hugsandi. „Þá
vita þeir allir hver það er.
Hún leit á gluggatjöldin,
sem voru dregin fyrir, gekk
að veggnum og slökkti Ijós-
in.
„Hve lengi hafið þér verið
' hér?“ spurði hún og dró
gluggatjöldin frá.
Hann lokaði augunum um
stund þegar sólin skein í aug-
un á honum.
„Ég veit það ekki“, sagði
hann svo. „Síðan klukkan
þrjú eða fjögur“.
„Komust þér vandræðalaust
út?“
„Já. Phil Duncan bjargaði
mér“.
„’Var Barney Morden einn
af þeim, sem handtóku yður?“
„Nei, það er allt í lagi með
Barney nema hvað hann talar
of mikið. Einhvers staðar að
hefur lekinn komið og ég held
að það hafi verið frá skrif-
stofu ríkissaksóknarans“.
„Ég treysti herra Morden
ekki“, sagði hún. „Ég held að
hann sé nokkurs konar já-
maðúr og að hann reyni að
vera kurteis og vingjarnlegur
við yður af því að það borgar
sig fyrir hann. Hann myndi
áreiðanlega leggjast gegn vð-
ur ef hann gæti það“.
„Sennilega“, sagði Moraine
utan við sig. „Það myndu
flestir gera“.
ERLE
STANLEY
GARDNER
„Myndu flestir gera hvað?“
„Leggjast gegn manni ef
það kæmi þeim sjálfum að
haldi“.
„En hvað þér eruð hæðinn!“
„Þetta er ekki hæðni, ég er
aðeins að segja yður hvermg
lífið er. Hvenær hefur það
komið fyrir að maður í góðri
stöðu héldi áfram að vera
vinur manns sem gæti orsak-
að það að hann missti sína
góðu stöðu?“
„Við hvað eigið þér?“
..Þér vitið vel við hvað ég
á. Þér sjáið það ske á hverj-
um degi“.
Andlit hennar var náfölt.
Hún lagði bréfin á borðið og
studdi höndum á mjöðm.
„Heyrið þér mig“. sagði
hún, „áttuð þér við eitthvað
persónulegt með þessum orð-
um?“
Hann leit undrandi á hana.
„.Auðvitað ekki“.
„Gott“, sagði hún.
Hann starði forvitnislega á
hana. Þetta hafði áreiðanlega
hitt hana illa.
við það og farið að sofa. Ég
ætla að leggjast á bekkinn
hérna og dotta augnablik. Ef
ég sofna getið þér rekið blaða-
mennina og leynilögreglu-
mennina út“.
„Hvað á ég að segja þeim?“
„Hvað sem er. Segið þeim,
að ég hafi farið til Timbuktu;
segið þeim að ég hafi strokið
með konu annars manns; seg-
ið þeim að ég hafi hlaupist á
brott með peninga sem bank-
inn hafi átt; segið þeim hvað
sem yður dettur í hug. Það er
ekki neinn glæpur að ljúga,
þegar svona stendur á. Ég
þarf að fá að vera í friði, sofa
og hugsa“.
„Ég vona“, sagði hún“, að
ég sé ekki að skifta mér af því,
sem mér kemur ekki við, en
ég hélt að þér væruð hættur
við þetta“.
„Ég er það“, sagði hann
dræmt“, og ég er það ekki.
Það er eitthvað við þetta allt,
sem ég verð að kryfja til
mergjar".
„Hvernig stóð á því að þér
voruð teknir fastir?“
„Ég fór með peningana til
mannræningjanna. Ríkislög-
reglan hafði fengið að vita að
eitthvað hefði skeð. Þeir biðu
eftir okkur þegar við komum
að landi. Ég held að þeir hafi
ekki viljað tala neitt við mig,
þeir vildu vist aðeins hræða
mig og sýna öllum öðrum að
það bogar sig ekki að borga
lausnargjald án þess að ríkis-
„Bíðið þér nú við“, sagði
hann góðlega. Þessu ligg-
ur ekki á. Við vorum að tala
um annað“.
„Ég var að skipta mér af
því, sem mér kom ekki við“,
sagði hún.
„Þegar ég vil tala við yður
um eitthvað annað en vinn-
una“, sagði hann, eruð þér
líkust vél“.
„Viljið þér ekki hafa mig
þannig?“ spurði hún.
„Nei“, svaraði hann hrein-
skilnislega. „Ég vil það ekki“.
„Þannig ættuð þér að vilja
að ég væri“.
Hann hristi höfuðið.
„Nei“, sagði hann. „Það er
ekki rétt. Þér vitið allt um
mig Ég veit svo til ekkert um
yður. Þér vitið hvað mér
finnst um Grantland. Þér vit-
ið hvað ég geri við samning-
inn við Johnson og þér getið
áreiðanlega fundið jafn gott
slagorð og það meira að segja
mjög líkt því sem ég myndi
gera sjálfur fyrir Pelton
Pappírs félagið. En ég veit
ekkert um yður. Þér komuð til
mín meðmælalaust. Það sóttu
tíu um stöðuna. Þér fenguð
hæstu einkunnina í gáfna-
prófinu, sem ég hélt. Þér vor-
uð fljótasti hraðritarinn,
bezta vélritunarstúlkan, en
meðmæli gátuð þér ekki gefið.
Ég vissi að þér vilduð ekki
gera það, en mér hefur alltaf
fundist lítið til meðmæla
koma. Ég vil kynnast mannin-
„Er það eina ástæðan? Ég
skil ekki hversvegna“.
„Ég hef áhuga fyrir minnl
vinnu“, sagði hún. „Ef þér
farið að hugsa um annað, get-
ið þér ekki sinnt vinnunni
mikið“.
„Segið þér sannleikann“,
sagði hann hlæjandi. „Þér
leikið ekki svona á mig.
„Ég er ekki að leika á
neinn“, sagði hún og augu
hennar leiftruðu. Þér hafið
ekki leyfi til að bera það upp
á mig“.
„Ó jú“, sagði hann“. Þér
verðið að muna það að ég
þekki mannlegt eðli. Ég sá,
hvernig yður leið, þegar ég
sagði, að leynilögreglumenn
myndu koma hingað. Vilduð
þér ekki gera hreint fyrir yð-
ar dyrum ungfrú Natalie Rice
og segja mér hve mikið af á-
stæðunum fyrir uppsögn yðar
stafa af því að það er von á
lögreglumönnum hingað?“
Hún var náföl og hjálpar-
vana. Hún settist niður.
„Ætlið þér að gráta ?“
spurði hann.
„Nei“, svaraði hún. ,,Ég
græt ekki“.
„Góð stúlka. Meira Kon-
jak?“
„Nei, ég er búin að fá nóg“.
„Hve nálægt sannleikanum
var ég?“ spurði hann.
Henni tókst að brosa.
Ástæðurnar voru réttar“.
Hann bauð henni sígarettu.
Hún tók við henni, hallaði sér
„Hvað er að?“ spurði hann.
„Ekkert“.
Hann starði hugsandi á
hana.
„Takið þér á móti viðskifta-
vinum í dag?“
„Nei, ég vil helzt ekki sjá
neinn. Það koma áreiðanlega
margir blaðamenn og leyni-
lögreglumenn“.
,,Koma leynilögreglumenn
hingað?“
„Vitanlega11.
Hún settist niður og sagði:
„Afsakið herra Moraine, en
mig svimar“.
„Vatn?“ spurði hann og
stökk á fætur.
„Hann opnaði skrifborðs-
skúffu.
„Konjak?“
Hún hikaði augnablik og
kinkaði svo kolli.
„Ég held ég fái mér með yð-
ur“, sagði hann, rétti henni
glas og hellti í annað fyrir
sig', „Ég get kannske róast ögn
lögreglan sé látin vita“.
„En þeir handtóku yður?“
„O, já, þeir fóru með mig
þangað og Phil fékk þá til að
sleppa mér“.
„Hvað varð um konuna —
konu tannlæknisins?“
„Eigið þér við frú Hart-
well? Hún hefur það gott.
Þeir eru að kenna henni að
gráta fyrir blaðamennina11.
„Mér virtist ekki beint gott
að skilja hvað hafði skeð af
því sem stóð í dagblöðunum“.
„Manneskjan er móður-
sjúk“.
„Ætlar ríkislögreglan að
reyna að fá hana til að segja
sannleikann?“ spurði hún.
Hann leit undrandi á hana.
„Til hvers?“ spurði hann.
Hún virtist ætla að segja
eitthvað, en hún gerði það
ekki.
Moraine starði á hana og
sagði uppörvandi: „Hvað var
það, sem þér ætluðuð að
segja?“
„Ekkert“, sagði hún. „Þetta
kemur mér ekki við. Grant-
land hringdi aftur. Og þér
ættuð að athuga samninginn
við Johnson. Pelton Pappírs
Félagið vill að þér finnið gott
slagorð fyrir það og ...“
urn sjálfum og því sagði ég að
við skyldum sleppa meðmæl-
unum“.
Hún horfði beint í augu
hans.
„Svo að þér gætuð minnt
mig á það seinna?“ spurði
hún.
„Nei“, sagði hann, „en fyrst
þér viljið vita það, skal ég
segja vður það. Þér hafið eitt-
hvað á samvizkunni, þér urð-
uð hædd við þetta allt, kann-
ske hafið þér einhvern tíman
lent í slagtogi við mannræn-
ingjar. Kannske þér haldið, að
þér þekkið þá, sem gerðu
þetta“.
Hún stóð virðulega á fæt-
ur.
„Ég kann vel við mig
hérna“, tilkynnti hún. „Þetta
er einmitt vinna við mitt hæfi.
Það er að segja meðan þér er-
uð í auglýsingarsnapi. En
þégar þér farið að leika leyni-
lögreglumann er kominn tími
fyrir mig að segja upp“.
„Eruð þér að segja upp?“
spurði hann.
„Já“.
„Aðeins vegna þess að ég
lenti í mannránsmálinu?"
„Sumpart vegna þess“.
fram á við til að hann gæti
kveikt í henni og hallaði séjr
svo andvarpandi aftur á bak.
„Hafið þér heyxt mirmst á
Alton G. Rice?“ spurði húnj
Hann hrukkaði ennið.
„Já. En ég man ekki í sam-
bandi við hvrað. Var hann
ekki stjórnmálamaður eða var
hann viðriðinn . ..“
„Fjárdrátt“, botnaði hún.
„Rétt“, tilkynnti hann. „Var
hann ekki bæjargjaldkeri?“
„Jú“.
„Haldið áfram“, sagði hanri.
„Hann er faðir minn“, sagði
hún blátt áfram.
„Er hann ekki... er hann?“
sagði Moraine með mikilll
samúð.
„Jú. Hann er í fangelsi“.
Moraine kinkaði kolli.
„Hann verður laus bráð-
lega“, sagði hún.
Hreingerningar
Sírril
19407
Alþýðublaðið — 18. sept. 1960 H