Reykvíkingur - 01.03.1896, Blaðsíða 4

12
á þess konar sýning, og einkanlega taka
einhvern þátt í Iienni, það er að vera svo
langt á veg koœnir, að geta sent, þangað
þótt ekki væri nema lítið sýnishorn af iðn-
aði sínum, en til þess ætti einnig að styrkja
af almannafje.
Því er miður, að hluttaka íslendinga hef-
ur verið sáralítil, enn sem komið er, í út-
lendum sýningum, og er það illa farið, og
svo þegar þar við bætist, að þeir geta ekki
vegna efnaleysis sjeð þær, þá er auðskilið,
að iðnaðarmenn vorir fara mikils á mis.
Innanhandar ætti oss þó að vera, að hafa
smásýningu á iðnaði vorum við og við hjer
í Reykjavík, og væri Iðnaðarmannafjelagið
sjálfkjörið að standa fyrir því; smásýning-
ar gætu þó stutt að því, að menn hugsuðu
meira um að vanda verknað sinn, og myndi
hið opinbera að líkindum styrkja eitthvað
þá sýningar viðleitni.
Iðnaðarmannafjelaginu hjer í Reykjavík
stæði það annars nær, að koma einhverri
bragarbót á ýmsar iðnaðargreinir hjer, bæði
hvað sjálfa iðnaðarvöndunina snertir, og að
setja einhvorjar skorður, ef hægt væri, við
verðlækkun þeirri á íslenzkum iðnaði, sem
sýnist ætíð meir og meir fara í vöxt hjer,
— heldur en að fást við málefni, er liggja fjær
þess verkahring, og sem því er, ef til vill,
um megn að framkvæma. Iðnaðarmannafje-
iaginu væri nær að hreinsa til fyrir sínum
eigin dyrum. „Maður líttur þjer nær, ligg-
ur í götunni steinn“. a.
Leikhús W. Ó. Breiðfjörðs.
Dönsk blöð hafa optar en einu sinni
minnst á leikhús W. Ó. Breiðfjörðs, og stóð
meðal annars grein um það eptir útlendan
ferðamann í blaðinu „Dannebrogu í fyrra,
þar sem farið var velvildarorðum um það
og tekið fram, að það kæmist fyllilega til
jafns við hin smærri leikhús erlendis, og
jafnframt lokið miklu lofsorði á kaupmann
W. Ó. Breiðfjörð fyrir þann dugnað og fram-
takssemi, sem hann hefur sýnt í því, að
koma upp þessu snotra leikhúsi.
Líkt er komist að orðum í „National-
tíðindunumu dönsku í vetur, þar sem minst
er á sjónleiki í Reykjavík. Þar segir svo:
„Menn hafa ástæðu til að vera herra
Breiðfjörð þakklátir fyrir hið snotra leikhús,
sem hann hefur byggt með miklum kostnaði,
og sem fullkomlega kemst til jafns við leik-
hús í hinum minni borgum erlendis“.
Þannig dæma útlend blöð um þetta fyr-
irtæki kaupmanns Breiðfjörðs.
Enn hjer í Reykjavík, þar sem hver vill
troða skóinn ofan af öðrum, og smásálar-
skapur og öfund ráða dómum manna, þykir
annaðhvort ekki vert að minnast á, að prí-
vat-maður hefur orðið til að byggja hjer
snoturt og hæfilega stórt leikhús, eingöngu
á sinn kostnað, sem þar á ofan er fyrsta
leikhús á landinu, eða menn leitast með
öllu móti við að niðra þessu fyrirtæki og
svívirða höfund þess, eins og „Óþokkablað-
ið“ alkunna gerir i hvert skipti sem það
minnist á leiki og leikhús hjer í bænum.
Útlendingar veita því opt eptirtekt, sem
innlendir menn eru of nærsýnir til að sjá.
Apturfarir í samgöngum.
Bæjarstjórn Reykjavíkur hefur sem kunn-
ugt er gengizt fyrir að fá gufubátsferðun-
um á Faxaflóa haldið áfram, en af því með-
limir úr ’EIínar'-klikkunni eru að sögn í bæj-
arstjórninni, sem þótti náttúrlega ekki tiltök
að leita samninga um þetta mál við aðra enn
Fischer kaupmann eða umboðsmann hans,
sem hefur áunnið sjer svo mikið álit fyrir
Elínar-ráðsmennskuna, þá fáum vjer nú eng-
ar gufubátaferðir um Faxaflóa næsta ár.
Norðmenn hafa nú tvívegis boðið hent-
uga báta til ferðanna á Faxaflóa, í hvort-
tveggja sinn miklu hentugri og stærri en
’Elínu', sem var óhæf til þeirra ferða, enn
þeim tilboðum hefir ekki verið sinnt.
Nú í þetta sinn hafði kunnur maður,
kapt. Nilsen frá Mandal, sent hingað til-
boð um slíkan gufubát, sem munhafakom-
izt í hendur einhvers af bæjarfulltrúunum,
en þessu tilboði hefir á einhvern hátt verið
stungið undir stól, líklega af því að dansk-
ur lcaupmaður átti ékki hlut að máli.
Það er meir en meðalskömm fyrir hér-
uðin kringum Faxaflóa, sem hafa einna
bezt skilyrði af öllum hjeruðum landsins til
að nota gufúbátaferðir, að láta nú þessar
ferðir hætta, og minnkun er það fyrirstór-
kaupmennina, að enginn þeirra skuli hafa
dáð í sjer að koma því máli áleiðis.
En að taka nú „Elínu“ til ferðanna
aptur, það væri að bíta höfuðið af skömm-
inni.
Hannevigs gigtáburður,
sem um mörg ár er orðinn frægur erlendis
og nú einnig orðinn góðkunnur hjer á landi
sem hið langbezta gigtarmeðal, fæst enn hjá
W. Ó. Breiðfjörð.
Útgefandi: W. Ó. Breiðfjörð.
Reykjavlk 1896. — FjelagsprentsmiSjan.