Lögberg-Heimskringla - 05.01.1961, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 5. JANÚAR 1961
GUÐRÚN FRA LUNDI:
Römm er
sú taug
Framhald skáldsögunnar
Þar sem brimaldan
brolnar
„Ég fór vestur til Fríðu í
gærkvöldi," sagði Dadda.
„Hún er ekki vel ánægð með
að hanga í þessari búð allan
daginn. Ég hlakka til, þegar
hún kemur í nágrennið aftur.“
„En hún fær peninga fyrir
starf sitt og þá verður þú að
minna hana á það, sem þú átt
hjá henni,“ sagði Maríanna.
„Ég held ég geti ekki verið
að tala um það,“ sagði Dadda.
„Við borðuðum svo lengi
heima hjá henni og borguðum
aldrei neitt fyrir okkur.“
Tveim dögum seinna fréttu
þær mæðgur, að frú Málfríð-
ur væri komin heim. Þá varð
að leggja af stað í heimsókn
til að vita, hvernig hún hefði
það. Hún var ólíkt hraustlegri
nú en síðustu dagana áður en
hún fór á spítalann, en svip-
urinn var jafn þreytulegur og
þá. Maríanna faðmaði hana að
sér og bauð hana velkomna
heim.
„Mikið held ég að þú sért
ánægð yfir þessum fallegu
stólum og skápum, sem kom-
ið er heim á undan þér. Það
má segja, að hann er ekki
lengi að byggja heimilið upp
aftur hann mágur minn,“
sagði Maríanna.
„Og jafn fljótur að hrinda
því um koll,“ sagði frúin í
móðursýkistón. „Það er ósköp
lítið varið í svona lagað. Allt
keypt með mánaðarafborgun-
um. Og ef ekki er hægt að
standa í skilum, þá er þetta
tekið samstundis, og það sem
búið er að borga, fellur niður.
Finnst þér þetta afar glæsi-
legt?“
„Ó, það er nú víst engin
hætta á því að hann Sigtrygg-
ur hafi sig ekki fram úr því,“
sagði Maríanna brosandi.
„Vertu nú bara ánægð yfir
því að vera komin heim aftur
í þitt eigið hús, hressari en þú
varst."
„Hvernig heldurðu að hann
geti staðið í skilum, þar sem
engar líkur eru til að hann fái
nokkra atvinnu framvegis.
Ekki svo mikið að þessir
drykkjufélagar hans vilji láta
hann fá atvinnu hjá þeim.
Svo lendir þetta allt saman á
Bróa. Hann verður dreginn út
í sama skuldafenið og faðir
hans með því að láta hann
ganga í ábyrgðir. Svein mér, ef
þetta ætlar ekki að gera alveg
út af við mig. Hvernig held-
urðu að þér liði, ef Tómas væri
í svona kröggum. Heldurðu
að þú gætir verið glöð og litið
björtum augum á framtíðina.“
Frúin þurrkaði tárvot aug-
un og saug upp í nefið hvað
eftir annað.
„Það er víst ólíku saman að
jafna ástæðum þeirra frænd-
anna,“ sagði Maríanna. „Brói
er í góðri atvinnu, en Tómas
minn virðist ekki vera eins
happasæll. Karlinn tengda-
faðir hans borgar honum víst
smánarlega lágt kaup. Mér
finnst nú bara engin meining
í því fyrir hann að vera við
svona léleg kjör, maður, sem
alls staðar getur fengið at-
vinnu,“ sagði Maríanna á-
kveðin.
„Ekki skaltu hvetja hann
til þess að segja upp atvinn-
unni áður en hann er búinn
að fá sér aðra,“ sagði systir
hennar. „Það getur verið óráð-
legt.“
„Jæja, við skulum nú labba
suður eftir til mín og hita
okkur góðan kaffisopa,“ sagði
Maríanna. „Mér finnst þú taka
þetta allt of nærri þér. Einu
sinni var ég hrifin af Sig-
tryggi þínum, og er það kann-
ske enn. Ef til vill væri það
heillaráð að við hefðum
skipti,“ spaugaði Maríanna á
íeiðinni heim til sín.
Frúin andvarpaði mæðu-
lega.
„Þú hefir haft heldur traust-
ari samferðamann, býst ég
við. Heldurðu að þú hefðir
kannske ekki verið orðin dá-
lítið þreytt, ef þú hefðir séð
heimilið þitt tætt sundur
þrisvar sinnum hvað eftir
annað. Allt selt, hver einasti
hlutur, nema rúmfötin og
nauðsynlegustu flíkurnar, eft-
ir að búið var að eyða hverj-
um einasta eyri, sem hægt var
að ná í. Hann var meira að
segja búinn að eyða sparifé
barnanna áður en ég vissi af.
Hvernig ættir þú að geta skil-
ið svona lagað?“
„Náttúrlega hefir hann
borgað börnunum aftur, þeg-
ar betur gekk hjá honum,“
sagði Maríanna.
„Nei, þau hafa aldrei séð
krónu af því, aumingja börn-
in,“ andvarpaði frúin.
Dadda kom brosandi út á
móti frænku sinni og bauð
hana velkomna.
„Finnst þér Dadda vera
eins tilkomumikil síðan hún
missti fallegu flétturnar sín-
ar?“ spurði Maríanna til að
leiða talið að öðru, því að
náttúriega hafði frúin oft séð
hana, síðan hún lét klippa sig.
„Henni fer það miklu bet-
ur, telpuanganum. Og svo er
hún farin að grennast og er
þar af leiðandi ekki eins kloss-
uð og hún var,“ sagði frænk-
an. „Nú skalt þú vera dugleg
stúlka og drífa þig í kaupa-
vinnu yfir sláttinn. Mamma
þín hefir ekkert með þig að
gera, meðan pabbi þinn er
ekki kominn. Og þó að hann
kæmi, er hún móðir þín sjálf-
sagt ekkert óvön því að þjóna
honum og elda matinn ofan í
hann. Þetta verð ég að vera
ein, þó að heilsan sé ekki upp
á það bezta, nema hvað Fríða
kemur heim á kvöldin, en ætli
þú reynir þá ekki að koma til
að hafa hana með þér í götu-
rápið. Það er víst auðsótt.
Varla hefirðu ráf$ð svo um
heima í Látravík, ef einhver
heimilisbragur hefir verið þar.
Það þekktist ekki, þar sem ég
var í sveitinni, að krakkarnir
gengju iðjulausir.“
Þær þokuðust inn í eldhús-
ið. Frúin virti allt fyrir sér
með miklum merkissvip, en
sá ekkert, sem hægt væri að
fetta fingur út í. Svo opnaði
Maríanna stofuna.
„Þér finnst hún nú líklega
heldur fátækleg, stofan mín,
hjá fínheitunum heima hjá
þér,“ sagði hún. „Þetta er nú
eina stofan, sem ég hef, svo
er svefnherbergi þar inn af og
herbergi uppi á lofti. Ég er svo
sem ekkert að barma mér, þó
að ég hafi ekki betra húsnæði
en þetta.“
„Þú ert víst ekki vön við
svo mikið, torfbæinn í Látra-
vík. Dálítill munur eða ég,
sem alltaf hef haft svo stórt
og myndarlegt heimili,“ sagði
systirin. „Stólarnir þínir eru |
alveg eins og stólarnir, sem!
voru í stofunni minni. Þeir j
eru prýðilegir. Þig vantar bara
skáp, ef vel ætti að vera.“
„Já, mig vantar skáp, en ég
hef engin ráð að kaupa hann
fyrr en Hallur lætur sjá sig
eða eitthvað til sín heyra. Það
var farið að ganga töluvert á
peningana mína, þegar ég var
búin að borga stólana og borð- J
ið,“ sagði Maríanna.
„Gaztu borgað það út? Það
kalla ég vel gert. Það er kann-
ske dálítill munur eða eiga
alltaf á hættu að það verði
tekið af manni,“ sagði frúin.
„Það var ekki alveg nýtt.
Þess vegna fékk ég það ódýr-
ara,“ sagði Maríanna. „Seztu
nú, góða mín, svo látum við
Döddu hita kaffið og koma
með það inn til okkar.“
„Ég er bara orðin þreytt af
að rölta þennan spörhingað,“
stundi frúin. Hún settist beint
á móti systur sinni. „En þú
ert sama letiklessan og þú
varst í föðurgarði," bætti hún
við. „Ekkert skil ég í því,
hvernig Hallur hefir getað bú-
ið með þér öll þessi ár.“
„Það fannst víst engum
nein vandræði,“ sagði Marí-
anna. „Ég þótti dugleg og út-
sjónarsöm húsmóðir. Það
þótti tengdapabba gamla og
kallaði hann þó ekki allt
ömmu sína.“
„Já, einmitt það. Annað
heyrðist mér á vermönnunum,
sem komu hin^að suður þarna
norðan af nesinu þínu. Þeir
álitu, að karlinum þætti held-
ur lítið til þín koma,“ sagði
frúin. „Ég gleymdi alveg að
segja þér, að ég má ekki
drekka kaffi, en ég þynni það
aðeins út með vatni, eða læt
mér nægja stútsopann. Kann-
ske getur það hresst mig ofur-
lítið samt.“
Maríanna gat ekki stillt sig
um að spyrja, hvort hún væri
búin að fá stóla í betristofuna
líka.
„Nei, hún tilheyrir mér ekki
lengur,“ sagði frúin stuttlega.
„Sigtrygugr leigði hana barn-
lausum hjónum, sem vinna
bæði úti. Og svo er líka búið
að leigja herbergin uppi á
loftinu, nema herbergið henn-
ar Fríðu,“ bætti frúin við með
kjökurhljóði. „Svo að þú sérð,
að það er heldur farið að
þrengja að mér á allan hátt.“
„Hvernig í ósköpunum
stendur á þessu?“ spurði
Maríanna hissa.
„Já, hvernig skyldi standa
á því. Þú hefir ekki mikinn
skilning á því, hvað það er að
vera allslaus,“ sagði frúin.
„Það fást þó nokkrar, krónur
í leigu eftir þetta á hverjum
mánuði. Og það er betra að
hafa það en ekki neitt.“
Maríanna hristi höfuðið.
Hana langaði til að hæla Sig-
tryggi fyrir dugnaðinn, en
þorði ekki að nefna nafn hans,
þegar systir hennar var í
þessu skapi. Dadda kom inn
og dúkaði borðið. Síðan setti
hún brauðföt og bollapör á
það. Frúin fylgdi henni með
augunum.
„Finnst þér ekki henni far-
ast þetta nógu vel, þó að hún
sé sveitabarn?" spurði Marí-
anna laundrjúg.
Frúin svaraði því játandi.
Gott er að gera vel og hitta
sjálfan sig fyrir.
Grikkir állu einnig orð yfir þelta
Það var Archimedes, sem
sagði, „fáið mér nógu langa
vogarstöng og nógu sterkan
veltuás og þá get ég einn
hreyft hnöttinn." Þetta er
gott að vita, ef heimur versn-
andi fer!
Með tækjum eins og vogar-
stönginni gat hinn frumstæði
maður margfaldað afl sinna
eigin vöðva. Nú á tímum fær-
ir hann sér í nyt aðra orku-
gjafa.
Aðeins litlum hluta af vinn-
unni í Kanada er afkastað
með mannsafli — hitt er gert
með vélum. Olía til þess að
veita þessum vélum afl og
uppfylla aðrar orkuþarfir er
framleidd af félögum eins og
Imperial f y r i r sanngjarnt
verð, hvar sem hennar er
þörf. Fyrir þessa ástæðu nota
íbúar Kanada olíuna fyrir
meir en helming orkuþarfa
sinna — þeir nota sem svarar
1,000,000 gallon á klukku-
stund.
(€sso)
IMPERIAL OIL LIMITED
...for 80yearsCanada's leading supplierof energy
Þreföld óbyrgð
íil að fyrirbyggja að Plan
þiíi verði að leggjast niður
vegna koslnaðar
Stjórnar plan fyrir spítalaþjónustu, sem
innifelur fullkomna þjónustu, er vitan-
lega dýrara en einstaklinga plan, sem
veita takmarkaða spítalaþjónustu.
í auglýsingum undanfarið hefir verið
skýrt frá hvers vegna var nauðsynlegt
að hækka spítalaiðgjöldin. Þessi hefir
þann tilgang að benda á hvernig megi
forðast óþarfa kostnað.
1. Stjórnarráð spítala gæta sömu var-
úðar nú við að takmarka kostnaðinn
eins og þeim var nauðsynlegt að
gera, þegar þau báru ábyrgð á að
afla rekstursfjárins.
2. M.H.S.P. ætti stöðugt að rannsaka
og finna ráð til að lækka stjórnar-
og skrifstofukostnað sinn.
3. Sjúklingar ættu að taka til greina,
að veruleg þörf er eina gilda ástæð-
an til þess að sækja um rúm á spítala.
í stuttu máli, allir, sem hlut eiga að
máli, ættu að sameinast um að tryggja
að spítalaþjónusta standi Manitoba-
búum til boða með eins lágum kostnaði
og mögulegt er.
HON. ®. JOHNSON, M.D.
Minister of -Health
& Public Welfare
G. L. PICKERING
Commissioner of
Hospitalization
MANITOBA
HOSPITAL
SERVICES
P L A N
60-11