Lögberg-Heimskringla - 28.07.1966, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 28. JÚLÍ 1966
& __*!'■'" ■ .............
GUÐRÚN FRA LUNDI:
Tengdadóttirin
Skáldsaga
. ........... '
„Það þykist ég vita,“ anz-
aði Þorgeir. „Annars þekki ég
það ekki — hef gert heldur
lítið að því.“
Gunnhildur faldi tóbaks-
glasið vandlega undir kodd-
anum upp við þilið, þegar
hún sá mann sinn fara að
hátta, og færði sig til í rúm-
inu, svo að hann hefði meira
rúm. Hann kveið fyrir
þrengslum og tóbakslykt í
hjónasænginni, en sofnaði án
þess að verða vart við hvor-
ugt, og svaf í einum dúr til
morguns. Gunnhildur var
vöknuð og beið þess að hann
færi fram, svo að hún gæti
hresst sig á fáeinum tóbaks-
komum úr glaskrílinu.
„Hefurðu getað sofið eitt-
hvað, Þorgeir minn?“ spurði
hún.
„Já, ég svaf víst þó nokkuð
seinni part næturinnar," svar-
aði hann.
„Náttúrlega ertu óvanur
þrengslunum,“ sagði hún.
Hann jankaði því.
Sigurfljóð var jafnglettnis-
leg og kvöldið áður, þegar
Þorgeir kom inn úr húsun-
um, og spurði hann: „Hvern-
ig fannst þér að sofa í hjóna-
sænginni, tengdapabbi?“
„Það var ágætt. Rúmið er
stórt og sængumar mjúkar.
Gunnhildur býr einkennilega
vel um rúm,“ svaraði hann.
Henni skyldi nú ekki verða
kápan úr því klæðinu að
stríða honum — til þess var
hann orðinn helzt til fullorð-
inn, en illa féll honum þessi
stelpulegi gáski hennar.
„Þú hefðir átt að veita mér
þessi þægindi fyrr,“ sagði
hún.
„Það hefði ekki getað orðið
betri okkar sambúð, þó að
við hefðum sofið saman.
Aldrei nokkur misfella eða ó-
friður. Slíkt þekkist nú ekki
hér,“ sagði Þorgeir fjarska
ánægður með sjálfan sig.
„Svo hafði hún alltaf ein-
hvern í rúminu hjá sér, sem
hún þurfti að hlynna að —
fyrst Hjálmar minn, þar næst
móður sína eftir að hún varð
einstæðingur og seinast
mömmu mína öll þessi ár. Það
er hennar líf og yndi að hlúa
að mönnum og málleysingj-
um. Hún hefði verið ágæt
hjúkrunarkona með þessar
litlu, mjúku hendur.“ Hann
gerði samanburð á þeim og
löngu, hnúaberu höndunum á
Sigurfljóð. Það var mikill
munur.
„Ég hefði þurft að flytja
fyrr til ykkar,“ sagði Sigur-
fljóð. „Ég sé núna áðan
tvennt, sem nauðsynlega
þyrfti að koma á heimilið. Ég
er meira að segja búin að sjá
út, hvar það á að vera í bað-
stofunni, því að annars stað-
ar er ekki rúm fyrir það.“
„Nú, nú, hvað skyldi nú
vera í kollinum á þér — sí-
felldar breytingar á hverjum
degi?“ sagði Þorgeir.
„Það er vefstóll og prjóna-
vél.“
„Ójá, það er auðséð og
heyrt, að þú vilt láta verkin
ganga, en ekki vinna nú þessi
verkfæri sjálf, einhver þarf
að kunna að fara með þau,“
sagði Þorgeir.
„Það verða nú lítil vand-
ræði með það, þar sem ég
kann bæði að prjóna og vefa.
Það er þó reglulega gaman að
vefa allavega lita dúka í kjóla
og svuntur,“ sagði Sigurfljóð.
„Þú ættir nú bara að sjá sumt
sem hann Hafstenin bróðir
minn vefur. Friðarboga-pils-
efnin frá honum eru falleg.
Og þá prjónum við systurnar
margt, sem þykir fallegt.“
„Skárri eru það ósköpin,
sem byltast í höfðinu á þér,
kona, og margt kanntu,“ sagði
Þorgeir. „En eiginlega skil ég
ekkert í þessu með hann
bróður þinn, sem allt í einu
kemur í leitimar. Fyrst hélt
ég, að þú værir einbirni. Svo
kom það upp úr kafinu, að þú
áttir eina systur og nú líka
bróður. Hvað skylduð þið
verða mörg á endanum, syst-
kinin?“
„Við erum ekki fleiri en
þetta. Hafsteinn býr svo langt
vestur í sýslu, að þú hefur
líklega aldrei heyrt hann
nefndan.**
„Já, einmitt það,“ sagði
Þorgeir hugsandi. „Ég gef
það vel eftir, að þessi verk-
færi komi hingað, en mér
finnst að það væri heppilegrk
að byggja fyrst upp. Það yrði
þröngt í baðstofunni, þega\
vefstóll væri kominn í hana
En ég hef alltaf verið hrifinn
af því að sjá það, sem á að
komast í framkvæma, ganga
eitthvað. En ég gæti hugsað
mér, að Gunnhildi þættii ó-
næði að því að heyra til vef-
stóls. Hún er nú svoddan ró-
legheitamanneskja og gefur
lítið fyrir það, sem nýtt er.“
„En af þessum rólegheitunj
verður fólk hugsandi og ó-
mannblendið, skal eg segja
þér, Þorgeir minn.“
„Já, þetta mun vera rétt
hjá þér, Sigurfljóð, en svona
ólst hún upp og svona hefur
hún alið Hjálmar upp. Þess
vegna er hann svona fáskipt-
inn og hugsandi.“
„Já, ég skil það vel,“ sagði
Sigurfljóð, „en það þarf ekki
að láta vefstólinn vera í bað-
stofunni. Ekki er annað að
gera en að kaupa ofn í stof-
una, þar er hægt að vefa.“
Þorgeir gekk snúðugt burtu
frá öllum þessum ráðagerð-
um. Allt átti að kaupa og allt
átti að drífa upp, en ekki yrði
arfahlutinn frá Hálsi nein ó-
sköp, þegar allar skuldirnar
væru goldnar. Bezt væri að
láta hana kaupa vefstólinn og
prjónavélina fyrir arfahlut-
inn, gott ef hann yrði meiri,
hugsaði hann og var ekki vel
ánægður með tengdadótturina
þann daginn.
En Sigurfljóð var fljótlega
orðin sú sama og áður í huga
hans. Þarna sat hún við að
sauma dagtreyju handa Gunn-
hildi og prýddi hana með
hnöppum. Hún mátti þó ekki
vera síður til fara en tengda-
móðir hennar. Svo sagði hún,
að sjálfsagt væri að hún væri
með skúfhúfu á hverjum degi,
fyrst hún hefði þetta mikla
og fallega hár. Þá fór Guð-
björg gamla að næla á sig
húfu líka, þó að hún ætti bágt
með að láta hana tolla, því að
hár hennar var svo gisið. Sig-
urfljóð sagði, að það væri
sjálfsagt fyrir þær að koma
sér upp upphlutum, þeir
þyrftu víst ekki að verða mjög
dýrir, en það væri alltaf svo
fallegur búningur. Gestirnir,
sem á heimilið komu, sögðu
frá þ’edrri miklu breytingu,
orðin væri á Hraunhömrum,
síðan þessi mikla tengdadótt-
ir hefði komið þangað.
Talsverðar breytingar
— Heimþrá.
Það var komið fram í mið-
góu. Sex vikur voru liðnar,
síðan tengdadóttirin kom að
Hraunhömrum, en svo var
hún nefnd um alla sveitina.
Inga á Fellsenda hafði unnið
kappsamlega að því á balli,
sem haldið var á Stað, að
hvísla því að fólki, að hrepp-
stjórinn vildi ekki heyra hana
kallaða öðru nafni, og það
yrði þá líklega að hlýða því,
sem æðsti maður sveitarinnar
vildi. Hjálmar og Sigurfljóð
voru þar og dönsuðu mikið.
Það var ekki hægt að sjá ann-
að en að þau væru mjög ham-
ingjusöm. Inga hafði reynt að
ná í Hjálmar, þegar dömufrí
var, og í mörsunum hafði hún
gripið í handlegg hans án
þess að hann byði henni það.
Það fór ekki fram hjá Sigur-
fljóð, að Inga var með hvísl-
ingar og fliss við ungu stúlk-
urnar og benti á hana með
augunum. Sigga hafði farið á
ballið, Sigurfljóð hafði verið
iað reyna að kenna henni
„sporið“ fram í stofu, svo að
hún gæti einu sinni gert sér
glaðan dag. Hún sagði Sigur-
fljóð daginn eftir, að Inga
hefði alltaf verið vitlaus í
Hjálmari síðan þau hefðu
verið krakkar og talið víst, að
hún næði í hann. Nokkru
seinna kom svo Inga að
Hraunhömrum og sat fram í
búri langan tíma masandi og
hlæjandi, en inn vildi hún
ekki stíga sínum fæti. Hjálm-
ar sat þar frammi og var ó-
vanalega kátur. Sigurfljóð var
á sífelldu rjátli út og inn
göngin og bæjardyrnar og
hlustaði eftir því, sem skraf-
að var í búrinu. 1 hjarta henn-
ar kviknaði neisti afbrýðinn-
ar. Þarna var lagleg og kát
ung stúlka, sem alizt hafði
upp hér í nágrenninu. Ekki
var ólíklegt, að Hjálmari
hefði litizt vel á hana, þó að
hann hefði ekki veitt henni
neina verulega athygli á ball-
inu.
„Ég er svo hrifin af hend-
inni á þér, Hjálmar, síðan þú
settir upp hringinn. Er ekki
dásamlega gaman að vera trú-
lofaður?“ glumdi við, þegar
Sigurfljóð gekk fyrir búr-
dyrnar.
„Jú, það má nú með sanni
segja, að það er gaman,“ svar-
aði hann. „En þú ert því nú
svo kunnug, að það er óþarfi
af þér að spyrja.“
„Nú finnst mér þú vera
helzt til málgefinn,“ sagði
hún.
Þetta voru nokkuð tvíræð
orð, fannst Sigurfljóð.
Þegar Gunnhildur kom
fram í búrið, gjallaði í Ingu:
„Þarna kemur þá gamla frúin
uppábúin. Það er svo sem ekki
ofsagt, að stjórnarbylting hafi
átt sér stað á þessu heimili.“
„Já, Inga litla, þetta átti ég
eftir að eignast, þessa góðu
og duglegu tengdadóttur, sem
lætur mig sitja prúðbúna
inni, en drífur flest verkin af
sjálf,“ svaraði Gunnhildur.
„Svona eiga náttúrlega all-
ar tengdadætur að vera,“
sagði Inga. „Ég ætla að taka
mér þetta til eftirbreytni.“
„Ég samgleðst Laugu í
Gröf,“ sagði Hjálmar.
„Og ég líka,“ sagði Sigga.
„Skammarlega getið þið lát-
ið,“ sagði Inga skellihlæjandi.
„En ég er nú alveg hætt að
hugsa um tengdir við Laugu
í Gröf, reyni heldur að steypa
undan þessari rauðhærðu
gyðju ykkar og verða tengda-
dóttir þín, Gunnhildur, eftir
allt saman. Byrja á því að
biðja Hjálmar að fylgja mér
heim í kvöld, þegar farið er
að bregða birtu.“
„Vertu ekki að þessu rugli,
Inga mín,“ sagði Gunnhildur,
„svona lagað dettur þér aldrei
í hug.“
„Ég geng nú varla í egnda
snöruí þegar búið er að vísa
mér á hana,“ sagði Hjálmar
og stóð upp.
Sigurfljóð færði sig fram í
bæjardyrnar. Hún bjóst við
því, að Hjálmar kæmi þangað
og ætlaði að sjá, hvernig hann
liti út. En hann gekk þá til
baðstofu. Hún heyrði gjall-
andann í Siggu innan úr búr-
inu: „Fyrst þú gazt ekki kló-
fest hann, meðan hann var
laus og liðugur, nærðu honum
var]/& héðan af.“ Sigurfljóð
heyrði ekki svar Ingu, en
nokkru seinna var búrið opn-
að af einhverjum og þá heyrði
hún meira: „Það ómerkileg-
asta við allt þetta breytinga-
brölt finnst mér vera að reka
aumingja kerlinguna fram úr
húsinu. Ég skil ekkert í hjón-
unum og honum Hjálmari að
líða þetta,“ sagði Inga.
Gunnhildur hlaut að vera
farin inn, því að Sigga varð
fyrir svörunum: „Hún var
ekki rekin fram fyrir — það
er eins og hver önnur lygi.
Það fer víst ekkert verr um
hana þar en inni í húsi. Næg-
ur hiti síðan ofninn kom.“
„Mér heyrist hún ekki vera
vel ánægð, aumingja stráið,“
sagði Inga.
„Hvenær skyldi hún nú
verða það?“ sagði Sigga.
Nú voru þær komnar fram
í göngin.
„Var það ekki ein uppá-
stungan hennar, að þú færir
vestur að Hálsi?“ spurði Inga.
„Ekki veit ég til þess,“
sagði Inga.
Svo kvöddust þær í göng-
unum og Inga kom út í dyrn-
ar. Hún rétti Sigurfljóð blá-
fingurgómana í kveðjuskyni
og Sigurfljóð snerti þá varla.
Skyldi hún hafa heyrt til
mín, kerlingarbrenglan? hugs-
aði Inga og gekk snúðugt úr
hlaði. Sigurfljóð fylgdi henni
með augunum þangað til hún
hvarf. Skyldi hún hafa ætlazt
til þess, að ég heyrði ill-
kvittnisrausið úr henni? hugs-
aði hún. Hvers vegna var
þessari snotru stelpu illa við
hana? Hafði þeim Hjálmari
litizt vel hvoru á annað? Ekk-
ert var líklegra en að tveim
laglegum unglingum dytti
slíkt í hug. Sigga hafði eitt-
hvað verið að hlæja að því
um daginn, að Þorgeiri væri
ekkert sérlega mikið gefið um
nágrannana á Fellsenda. Eða
var þetta allt eintómur þvætt-
ingur úr Guðbjörgu gömlu?
Hún hafði farið tvisvar út eft-
ir þessar vikur, sem liðnar
voru síðan hún kom á þetta
heimili. Henni kom það ekki
á óvart, þó að hún legði ekki
gott á bakið á sér. Það leyndi
sér ekki, að henni var lítið
um hana gefið. Nú hafði hún
farið yfir í Gröf, kerlingin.
Hún var líklega hálfgerð
skrafskjóða.
Það gekk maður í hlaðið og
heilsaði. Hún þekkti hann
síðan á ballinu. Það var Láki
í Koti, góðkunningi Hjálmars
og skólabróðir. Sigurfljóð
bauð honum inn, en hann
mátti ekkert vera að stanza,
því að nú var hann að vitja
læknis, bað hann aðeins fyrir
bréf til Völku. „Það er frá
Hildi í Hnausakoti,“ sagði
hann og svo kvaddi hann og
fór. Sigurfljóð afhenti Völku
bréfið og gat þess um leið,
hvaðan það væri.
„Hvað svo sem skyldi hún
vera að skrifa mér, aumingja
stráið?“ andvarpaði Valka og
stakk bréfinu í vasa sinn.
SKRÍTLA
Mamma og systir þvoðu
upp í eldhúsinu, en pabbi og
bróðir, sem er bara sjö ára,
sitja inni í stofu og lesa Lög-
berg-Heimskringlu. Allt í einu
kveður við brothljóð úr eld-
húsinu. Þær hljóta að hafa
misst niður disk. Pabbi og
bróðir hlusta spenntir.
— Þetta var mamma, hvísl-
ar bróðir að lokum.
— Hvernig veiztu það? spyr
pabbi.
— Af því að hún sagði ekki
neitt!