Alþýðublaðið - 17.07.1962, Blaðsíða 12

OBT VAfttm
áf eot>r...
oer iaobr Ví,
vi Fte eu> i
AFTEtJ! >
Þ OS K.KKB tá OET
N06ET smVHO
BEStME
BUV HBU VEP VOGWEfT,
&G>teJBSWSTOP
AO HAVE&AN6EN ,
JE6 íYNES, MfíMEN ST&!
tSEN DíROPPE - DET SEU
MÆBKéUGT OO
^ garosiiiiuio se op-
iö. Það er eitíhvað skrítið við það. Við skul-
KRULLI
auiuga þetta betur, það er í okkar
verkahring.
Bíddu hérna við bílinn, meðan ég fer
í-:- .J
. v, juginn. -— Það lítur út fyrir, að
nú beri vel í veiði.
Þetta var nú verri sagan.
'•nniiHinn

ZPOZ
FÝRÍR iatl.Á FÖLKIÐ
Pí B
bOPEHHACEN
miitn'itiiBiiiMiMiiii
m
MCCO
Fátæki Jói og
hundur hans
III.
Þar eð Jói átti engan eyri, varð hann að halda
áfram ferð sinni hungraður mest allan daginn.
Undir kvöld var hljóðið, sem hafði fylgt honum
allan daginn, komið mjög nálægt, og allt í einu
kom hann að skógi.
Það var fyrsti skógurinn, sem hann hafði séð
frá því að hann gekk út úr slcóginum heima. Hann
hélt inn í skugga hans alls hugar feginn og fannst
hann vera kominn heim aftur.
Hann hafði ekki gengið lengi, þegar hann
heyrði mjálm, jafnlítið og vesaldarlegt og ýlfur
hvolpsins hafði verið.
Hann gekk á hljóðið og kom allt í einu að litl-
um ketílingi. Hann var gullinn eins og sólskinið
og augun hunangslit. Kisa litla titraði öll og henni
féll það auðsjáanlega vel, þegar Jói beygði sig og
tók hana upp.
Það munaði minnstu, að Jói gæti falið litla
kettlinginn í lófa sínum, svo agnarsmár var hann
og hann var mjúkur viðkomu eins og dúnn. En
honum var kalt og Jói stakk honum inn undir
Þú ættir heldur að reyna þennan sjálfsala, pabbi. Maður
fær vinning í hvert sinn.
jakkann sinn við hlið hvolpsins og þar lá hann og
malaði af ánægju.
Nóttin nálgaðist óðfluga og hljóðið, sem Jói
hafði heyrt allan daginn, var nú varla meira en
hundrað metra í burtu. Hann stanzaði til þess eins
að hlusta á hljðið, því að það lét fegurra í eyrum
hans en fögur tónlist.
Allí í einu heyrðist tré falla til jarðar og á
eftir heyrðist stuna. Jói hljóp af stað, því að hann
Sigriður
Erlendsdóttir
sjötug
Framhald af 4. síðu.
beint úr félagssióði okkar til dag
heimilisins. En það stendur þann
ig ó þvi, að félagskonur hafa ver-
ið með afbrigðum. fórnfúsar til
ýmissrar sjálfboðavinnu til fjár-
öflunar dagheimilisins, úti
skemmtanir, kaffisala, sauma-
skapur, svo að eitthvað sé nefnt.
Fyrsta sumarið voru 15 börn á
dagheimilinu, en 'nú eru þar
þetta frá 70 — 100 börn.
— Þú ert lengi búin að fást við
fjármál Kvenfélags Alþýðuflokks
ins í Hafnarfirði, ef ég man rétt?
— Já, ég hef verið gjaldkeri
félagsins frá stofnun þess 1937.
— Og svo hafa leiðir Alþýðu-
blaðsins okkar og þínar léngi
legið saman?
— Já, það er víst óhætt að
segja það. Faðir minn hafði
stundað sjóinn í 50 ár 1925 og var
þá svo þrotinn kröftum, að hann
treysti sér ekki til þess lengur.
Hætti hann þá sjómennskunni og
tók við afgreiðslu Alþýðublaðs-
ins í Firðinum. Stundaði hann
síðan það starf um 7 ára skeið.
Svo var það á Þorláksmessu
1932, að hann kom veikur heim,
fékk mér blaðapokann og bað
mig fyrir hann. Síðan lagðist
hann í rúmið og var rúmfastur í
þrjú ór eða til 1935, að hann
lézt. Nú, og ég hef ekki sleppt
blaðapokanum með Alþýðublað-
inu siðan. Það má því segja að
Alþýðublaðið hefur haldið líf-
inu í heimili okkar í rúm 30 ár,
en ég hef haldið heimili síðan
faðir minn dó, liér í litla húsinu
okkar með móður minni, en hún
er nú 94 ára.
Það er mikið að gera hjá Sig-
ríði, svo að ég get ekki fengið af
mér að tefja hana lengur, stend
því upp og þakka henni viðtalið.
Hún fylgir mér til dyra og út í
garðinn. Hún horfir ástúðlega í
kringum sig og það er hlýja i
augnaráðinu. — Hér er ég sælli
og hamingjusamari í litla kotinu
mínu en nokkur konungur í höll,
verður henni að orði. Ég rétti
henni höndina og kveð. Handtak-
ið er hlýtt og traust, eins og hún
sjálf.
Ög hér er viðtalið búið og engu
við að bæta, nema beztu afmælis
óskum til Sigríðar frá Alþýðu-
blaðinu, ásamt' þakklæti fyrir
langt og heillaríkt starf og von
um að mega enn lengi fá að njóta
starfskrafta þessarar fágætu
sar mdarkonu. ' II. Z.
Húseieendafélatr Revkíavíkur
12 17- Íúlí 1962 “ ALÞÝÐUBLAÐIÐ