Breiðablik - 01.07.1911, Blaðsíða 13

BREIÐABLIK
29
konungsstaðfestingu á dómnum, og kaup-
ir af konungi þann hluta fjárins, sem und-
ir hann átti að falla—og skaðast, sem
nærri má geta, ekki á þeim kaupum. Og
þegar hann kemur heim, tekur hann, með
tilstyrk tengdaföður síns, a 11 a r eignirn-
ar undir sig, bæði þærsem konnngi höfðu
verið dæmdar og þær sem erfingjarnir
áitu að fá. Skömmu síðar var Rafn
drepinn af einum þjóni sínum. Þá tók
Jón biskup Arason undir sig allar þær
eignir, sem Rafn hafði tekið frá Teiti og
borgaði dómkirkjunni með nokkurum af
þeim jörðum, því að áður hafði hann feng-
ið börnum sínum og öðrum vinum mikið
af jörðum dómkirkjunnar. Erfingjana lét
hann ekkert hafa. Hann seldi jarðirnar
og hafði skifti á þeim og öðrum jörðum á
ýmsa vegu. Jarðirnar, sem hann fekk
staðinn, féllu undir konung eftir andlát
hans og sona hans, sem líflátnir voru með
honum. Ut úr þessum eignum urðu síðar
mikil málaferli. En erfingjarnir fengu
ekki leiðrétting mála sinna, og sumir
þeirra dóu úr hungri. Þetta er ofurlítil
bending um, hvernig ástandið var, og
hve mjög Jón Arason var barn sinnar
yfirgangsmiklu og ranglátu aldar. Það
er ekki fyrir réttlætið eða samvizkusemi í
viðskiftum, að Jón Arason hefir orðið hálf-
gerður dýrlingur með sinni þjóð. Það
er af alt öðrum ástæðum, sem við skul-
um reyna að gera okkur ljóst, fiður en
við skiljum í kvöld. [Framhald].
BRÆÐURNIR.
Eftir Selmu Lagerlöf.
A Ð má vel vera að mér missýnist,
X en mér finst einhvernvegin, að
sé alveg óskiljanlegur sægur af fólki
sem deyr í ár. Eg get naumast stigið
fæti mínum á götuna án þess að mæta
líkvagninum, Og það verður ekki hjá
því komist, að hugsa um alt þetta fólk,
sem fer út í kirkjugarðinn.
Mér hefir alt af fundist eg kenna sárt í
brjósti um þá, sem deyja og eru jarðaðir
í bæjunum. Eg get heyrt þá kvarta, þar
sem þeir liggja niðri í kistunum sínum.
Sumir kvarta yfir því, að ekki hafi verið
settur fjaðurskúfur á kistuna þeirra. Aðr-
ir eru að telja blómsveigana og eru óá-
nægðir. Og enn eru aðrir, sem einir 2—3
vagnar fylgja til grafar, og þeim finst
sér gerð óvirðing með því.
Þeir, sem dauðir eru, ættu nú að fá að
vera lausir við annað eins og þetta. En
borgarlýðurinn er nú einu sinni svona, að
hann hefir ekkert vit á því, hvernig heiðra
á þann, sem lagstur er til hinstu hvíldar.
Þegar eg fer að hugsa mig betur um,
þá man eg ekki eftir neinum stað, þar sem
fólkið kann þetta betur en heima í Svarta-
vatni.
Ef þú deyrð í Svartavatns-sókn, þá
máttu eiga það víst, að þú færð nákvæm-
lega samskonar kistu, eins og allir aðrir
fá, væna svarta kistu. Bæði hreppstjór-
inn og oddvitinn voru í fyrra jarðaðir í
samskonar kistum. Sami maðurinn smíð-
ar allar kisturnar, og hann hefir altaf
sam§ lagið á þeim. Engin þeirra verður
vandaðri eða óvandaðri en allar hinar.
Og það ættirðu að vera farinn að vita,
—því að þú hefir séð það svo oft sjálfur—
að þér verður ekið til kirkjunnar á vana-
legri kerru, sem svörtum lit hefir verið
strokið á fyrir þetta tækifæri. Fjaður-
skúfa þarftu alls ekki að láta þér detta í
hug. Og þú veist, að alt sóknarfólkið