Fréttir - 14.06.1918, Blaðsíða 3

FRÉTTIR
3
Fréttir.
Kosta 5 anra eintakið i lausasölu.
Fyrir fasta kaupendur 1 kr. á mánnði.
AuglýsingaTerð : 50 aura
hver centimeter í dálki, miðað við
fjórdálka blaðsíður.
Aígreiðslan i Söluturninnm
tyrst um sinn.
Við anglýsing'um er tekið á af-
greiðslunnl og í prentsm. Gutenberg.
Útgefandi:
Fðlafí í Reykjavík.
Ritstjóri til bráðabirgða:
Guðm. GuðmundHSOii,
gkáld.
Simi 448. Pósthólf 286.
Viðtalstími venjulega kl. 4—övirka
daga á Óðinsg. 8 B uppi á lofti.
(Framhald frá 1. síðu.)
ræða: sérveldismenn og samveldis-
menn. Og að öðru leyti er þar
varla um persónulegar skoðanir í
stjórnmálum að ræða. I Rússlandi
er fjöldi stjórnmálaflokka, eða að
minsta kosti stjórnmálaskoðana,
óteljandi, — »þeirra tala er legio«.
T. d. eru jafnaðarmenn þar að
minsta kosti fimm eða sex flokkar
með talsverðum stefnu- og skoð-
anamun. Og sama er um alla aðra
stjórnmálaflokka þar að segja.
Sérskoðanir njóta sín þar að fullu
og eiga jafnan rétt á sér.
Eg er sannfærður um það, að
þessi sammótun hugsana og skoð-
ana, þessi útrýming á sérkennum
einstaklinganna, eyðir og er ban-
væn allri innri fegurðarkend, er
banvæn lífsgleðinni, og skaðvæni
hið mesta listakend og dómgreind
þjóðarinnar.
En hitt skal eg ekki draga dul-
ur á, að skapeinkenni Vesturheims-
manna eru mér mjög að geði, og
þótti mér mikils um þau vert. Þeir
eru einstaklega hjartagóðir, gæfir í
lund, kurteisir og blíðmálir, en
virðast þó ekki mæla um hug sér,
— vildi eg stundum jafnvel óska,
að þeir væru ekki jafn frábærlega
kurteisir og þeir eru. Mér væri
ekki móti skapi, þótt þeir reyndu
að sýna mér hina sömu útásetn-
ingu sem eg sýni þeim nú. Því að
eg finn að við þá sem vinur, —
vinur, sem meira að segja dáist að
þeim. Og sá er vinur er til vamms
segir, og vona eg að þeim verði
að góðu.
Lýðveldishugurinn lýsir sér gerla
í öllu fasi og framkomu Vestur-
heimsmanna. Þeir eru menn blátt
áfram og tilgerðarlausir í um-
gengni. Þar er ekki manna á milli
þessi auðmýktar- og undirgefnis-
andi, eða þrælsótti, sem við þekkj-
um svo vel í Norðurálfu. Eg var
ekki vanur þessum mannjöfnuði.
Manngreinarálit er þar varla til.
Og mér féll það vel í geð. í þeim
jöfnuði er áreiðanlega bjarmi betri
tíma. Fyrir stjórnbyltinguna vor-
um vér Rússar eigi jafn frjáls-
mannlegir í daglegri umgengni, og
meiri munur manna og stétta hjá
oss, en meira frelsi gagnvart al-
menningsálitinu. Hið gagnstæða er
um Vesturheimsmenn að segja. —
Hvað er í fréttum?
Mógilsárnáman.
Svo sem kunnugt er, var hér
stofnað hlutafélag fyrir nokkru til
kalkvinslu í Esjunni, og er það
hafði starfað nokkuð að kalkleit,
var nýjum hlutum bætt við og þeir
eldri hækkaðir þá allmikið í verði.
Félag þetta hefur bygt kalkbrenslu-
ofn að Mógilsá og hús allmikið
fyrir verkafólk og var byrjað að
brjóta kalkið, en nú er verkinu
skyndilega hætt og verkamönnum
sagt upp vinnunni. Um ástæður
fyrir þessu er ókunnugt.
Afnám verðlagsnefndar.
Frv. flytja þeir P. Ottesen, Sig.
Stef. og Einar Jónsson um afnám
verðlagsnefndar, sem þeir telja
sumpart ónauðsynlega og sumpart
skaðlega.
Á Alþingi
er til umræðu i dag í efri deild
dýrtíðarhjálp og fólksráðning og í
neðri deild kjötþurkun, afnám
verðlagsnefndar, skáldastyrkur og
efniviður.
Bátaviður.
Fram er komin tillaga i þinginu
um að skora á stjórnina að sjá
landinu fyrir forða af efnivið til
bátasmíðar.
Veðrátta.
Norðanstormur um land alt.
Hitinn mestur í Reykjavík 4,6 stig,
minstur á Grímsstöðum 1 stig
frost. Rigning á Akureyri, hríð á
Segðisfirði og Grímsstöðnm.
\
Séra Þórður Oddgeirsson
hefur fengið veitingu fyrir Sauða-
nesprestakalli.
Guðm. Friðjónsson
skáld talar við fólkið í Bárubúð
í kvöld. Munu margir nota tæki-
færið að hlusta á erindi hans.
Lagarfoss
fór héðan í gær áleiðis til New-
York með nokkra farþega auk
skipshafnarinnar af »Frances Hyde«.
»Drekinn«
ísfirski fór áleiðis beina leið til
Isafjarðar í gær. Farþegar nokkrir
þ. á. m. Vilmundur Júnsson settur
héraðslæknir á ísafirði.
Ásta
vélskip fór héðan í gær til Ak-
ureyrar. Farþegar Karl Nikulásson
konsúll, frk. Kristín Norðmann og
frk. Soilía Guðlaugsdóttir.
Skipstrand.
Saltskip til »Kol og Salt« á leið
hingað sigldi á grunn skamt frá
Sandgerðisvík og liggur þar enn.
Eigi mun botn grýttur til muna,
þar sem skipið liggur, og von um
að takist að ná því óskemdu. í
því eru ca. 700 smálestir af salti.
Lík
séra Gísla Jónssonar á Mosfelli
kvað hafa náðst í Þverá.
Kappleikurinn
í gær fór þannig, að Víkingur
sigraði með 3 á móti 2.
Á laugardaginn keppa Fram —
^íkingur.
Slys.
Á Vestdalsgerði 1 Seyðisfirði henti
það sorglega slys nýverið, að kviknaði
í fötum konu frá »prímus«-eldavél er
stóð á gólfi, og brann hún syo mjög
að hún beið bana af skömmu síðar.
Hét konan Aðalbjörg Einarsdóttir, há-
öldruð merkiskona. („Landið".)
Léttúðugur málaliðsmaður.
Móritz marskálkur frá Sachsen
hafði einhverju sinni tekið tuttugu
og fjóra fanga höndum í Hollandi,
og skyldi hengja átta þeirra, með
því að óvinirnir höfðu tekið jafn-
marga Frakka af lifi. Var varpað
hluthesti, og fengu þeir grið, sem
drógu hvítan (auðan) miða. Eng-
lendingur nokkur, Haslewood að
nafni, var hinn fyrsti, er varð
fyrir þessu happi, en um leið og
hann ætlaði að ganga burtu, sá
hann hvar einn félagi sinn, er var
spánskur, rétti út hendina eftir
Guy Boothby: Faros egypzki.
155 156 157
ast eftir einhverju í meðala-kassanum mín-
um«.
Hann reis á fætur og fór ofan undir
þiljur.
Valerie stóð þá líka upp og gengum við
aftur eftir. Reyndi eg með öllu móti að létta
af henni þessu fargi, sem virtist liggja á henni,
en ekki tókst mér það. Hún studdi hönd-
unum á hástokkinn og starði út á hafdjúpið.
Hafði eg aldrei séð hana jafn fagra og þó
jafnframt raunamædda. Fékk hugarkvöl henn-
ar all-mjög á mig og gekk eg fast að henni.
»Þér eruð angurvær«, sagði eg. »Get eg
ekki liðsint yður á neinn hátt?«
»Nei«, svaraði hún amalega og starði út
á sjóinn sem áður. »Mér fær enginn hjálpað.
Getið þér hugsað yður, herra Forrester, hvað
i því felst, að enginn geti rétt manni hjálpar-
hönd?«
Heimsins mesta leikkona hefði ekki getað
sagt þessi hræðilegu orð með meiri til-
fmningu.
»Nei-nei!« sagði eg. »Mér er ómögulegt að
trúa þessu. Þér hafið ofreynt yður, og eruð
ekki í yðar rélta eðli, enda talið þér þvert
um huga yðar«.
Nú vék hún sér að mér og var talsvert
fas á henni.
»Herra Forrester«, sagði hún. »Þér eruð
að reyna að hughreysta mig, en jafn vístogþað
er, að enginn fær bjálpað mér, eins víst er
það, að enginn getur heldur hughreyst mig.
Ef þér hefðuð nokkurn minsta grun um,
hvernig ævikjörum mínum er varið, þá mundi
það ekki undra yður, þótt eg sé svona aum«.
»Viljið þér ekki segja mér eitthvað af
högum yðar?« sagði eg. »Eg tel nú víst,
að yður dyljist það alls ekki, að þér megið
treysta mér«.
Eg lækkaði róminn og bætti við nokkrum
orðum, sem eg gat varla sjálfur trúað, að
eg hefði sagt, þegar þau voru skroppin út
úr mér. »Valerie! Ef þér vitið það ekki
þegar, þá skal eg nú segja yður það, að eg
skyldi gjarnan leggja líf mitt í sölurnar yðar
vegna, þótt ekki höfum við kynst nema
skamman tíma«.
»Eg trúi yður og er yður af hjarta þakk-
lát«, svaraði hún mjög alvarlega. »En eg
get ekki sagt yður neitt«. Síðan varð þögn
æði-langa stund og sagðist hún þá verða að
fara ofan.
Eg fylgdi henni ofan í salinn og rétti hún
mér þar höndina aftur, og bauð mér góða
nótt. Jafnskjótt, sem hún var komin inn til
sin, gekk eg inn í káetu mína og gat naum-
ast skilið, hvílík orð eg hefði látíð mér um
munn fara.
Ekki veit eg hvort það var hitinn eða
geðshræringin, sem olli því, að eg gat ekki
sofnað. Yndis-fagurt og raunalegt andlitið á
Valerie stóð mér alt af fyrir hugskotssjónum,
svo að eg lá lengi andvaka og var að hugsa
um hvað þetta gæti verið, sem gerði hana
svona áhyggjufulla og undarlega. Nóttin var
hljóð og þögul og heyrðist ekkert annað en
skröltið í skrúfunni. Skipið leið hægt áfram
og sjórinn var eins og spegill. Mér varð
loksins ómögulegt að haldast við í mollulegri
káetunni, svo að eg fór á fætur og gekk upp
á þilfar. Var þá komið fram yfir mið-
nætti og máninn rétt fyrir ofan sjáfarflöt,
fagur sem glóandi gull. Mér fanst eg eiga
allan heiminn — spegilfagur sjórinn alt í
kringum mig og biksvartur, nema þar sem
tunglið glóði á hann. Gekk eg nú mjög hljóð-
lega eftir þilfarinu, til þess að raska ekki ró
þeirra sem sváfu á skipinu, og ætlaði mér
að ganga aftur í skutinn, en hætti við það
vegna þess, að mér varð litið á mann sem
stóð fyrir aftan stýrishjólið, og sá eg undír
eins, að það var Faros. Hann fórnaði hönd-
um eins og hann væri að ákalla nætur-
gyðjuna og beygði höfuðið aftur, svo að eg
sá gjörla í andlit honum, en það var svo
djöfullegt, sem hugsast gat, og ólíkt nokkru
mannsandliti. Það var eins og þarna stæði