Höfuðstaðurinn - 22.01.1917, Blaðsíða 2

HÖFUÐSTAÐURINN
Skip hækka í verði.
{ »Dansk Söfart« frá 3. þ. m.
eru sögð ýms dæmi þess, hversu
skip hafa hækkað stórkostlega (
verði eftir byrjun stríðsins og hækka
að kalla má daglega. Hér eru fá-
ein dæmi: Gufuskip 3200 smál.
að stærð, smíðað 1907 var selt
1911 fyrir 455 þús. krónur. En
1915 var það aftur selt fyrir
1 300 000 kr. Gufuskip 3500
smálesta, smíðað 1888 var selt
1910 fyrir 110 000 kr. en í fyrra
var það selt aftur fyrir 440 000 kr.
eða 400% dýrara.
Gufuskip 6200 smál. sem var
smíðað 1914 og kostaði þá eftir
samningi 790 000 kr. var selt þeg-
ar í upphafi stríðsins fyrir 1 220 000
kr. Gufuskip 4350 smál. smíðað
1892 var selt 1910 fyrir 165 000
kr. í ágúst 1915 var það aftur
selt fyrir 545 000 kr. í okf. sama
ár var það enn selt og þá fyrir
660 000 kr. og mánuði síðar var
það enn selt fyrir 805 000 kr.
Hér er þá um o: 500% verð-
hækkun að ræða.
Áður fyr fóru kaup á skipum
ekki fram fyr en eftir nákvæma
skoðun, nú á slíkt sér ekki stað
og eru skip jafnvel seld í hafi og
án þess að hægt sé aö ábyrgjast
einu sinni svo mikið að þau séu
ofansjávar.
Þessi dærai hafa verið sett fram
til þess að gefa bugmynd um verð-
hækkun skipa, nú á tímum, en þau
sýna einnig ófróðum nokkuð hvaða
verð er á skipum og má af því
dálítið ráða meðal annars um ráðs-
mensku stjórnar vorrar svo sem er
hún hefir leigt gamla skipsræfilinn
»Bisp« fyrir svo mikið árlegt gjald
að kaupa hefði mátt fyrir þá upp-
hæð 4000 smálesta skip miklu nýrra
og betra.
Hektor Duperdin
Á dðgum Napóleons þriðja var
Hektor Duperdin einn hinn orð-
lagðasti Iðgreglumaður á Frakk-
iandi og var honum sérstaklega falið
að vaka yfir óhultleik keisarans.
Duperdin var í fyrstu meðlimur
sðngleikaflokks í Brert, en þar
misti hann söngrödd sína og fékk
stððu við Parísarlögregluna fyrir
meðmæli eins velunnara síns. Hann
var gæddur fádæma hæfileíkum til
aö breyta ytirbragöi sínu og and-
litsdráttum að vild og halda þeim
f þeim stellingum svo lengi sem
Særðir hermenn.
Særður hermaður er fluttur tir orustu, þangað sem bundið er
um sœrða menn og þeim hjúkrað. Hann er sæður á hægra fæti
og annar félaga hans heldur á stígvélinu hans í hendinni.
Særður sjóliði er fluttur um borð, og settur í umbúðir þær,
sem kendar eru við Neil Robertson, koma þær í veg fyrir það, að
hinn sœrði geti hreyft sig nokkuð eða orðið fyrir óþægindum með-
an á flutningnum stendur.
honum sýndist. Lagði hann mikla
stund á að gera sig sem fullkomn-
astati í þessa* i Iist og það svo, að
nánustu vinir haus viltust oft á
honum jafnvel áður en hann fór
frá Brest.
Þegar til Parísar kom, bar hanu
upp erindi sitt við Cascal lögreglu-
stjóra án þess að leggja fram með-
mæli sín, og vísaði Cascal honum
þegar á bug með þeirri athuga-
semd, að hann þarfnaðist ekki leik-
ara í lögregluliðið. Reyndi Duper-
din að fara bónarveg að honum,
en það kom fyrir ekki og gekk
Duperdin þá burtu dapur í bragði.
Litlu síðar var barið að dyrum hjá
1 ögreglustjóranum. Var þar þá
komin karlhrota ein, kengboin af
elli, er staulaðist inn i herbergið
og rétti lögreglustjóranum bréf
steinþegjandi. Lögregtustjórinn las
bréfið og hristi höfuðið er hann sá,
að það var frá háttstandandi em-
bætlismanni, er fór þess á leit að
bréfberanum, Hektor Duperdin, yrði
veitt staða við lögregluliðið. Du-
perdin! Svo nefndist einnig maður
sá, sem var nýgenginn út þaðan.
Þegar hann leit upp úr bréfinu til
þess að spyrja hinn nýja umsækj-
anda hvernig í þessu lægi, stóð
hann upp úr sæti sínu og varorð-
laus af undrun. Var hinn aldur-
hnigni, skegglausi, hrukkótti og hálf-
sköllótti öldungur nú horfinn, en
frammi tyrir honum stóö þéttvai-
inn og einfeldningslegur ungling-
ur með Ijóst hár snoöklipt, en nú
skildi Cascal hvers kyns var. Það
stóð sem sé í meðmælabréfinu, að
hinn fyrverandi söngvari myndi láta
lögreglustjórann ganga úr skugga
um þá hæfileika hans, er koma
mæitu að góðu haldi við löggæzl-
una, og var þetta, sem Cascal hafði
verið sjónarvottur aö, næg sönun
þess í bráðina,
Duperdin gat sér þegar góðan
orðstír við sakamálarrnnsóknir og
fór álit hans sívaxandi. í byrjun
aprilmánaðar árið 1855 fékk Parísar
lögreglan nafnlaust bréf, auösjáan-
lega skrifað af kvenmanni, og var
í því óljóst gefið í skyn að í að-
sigi væri banatilræöi við Napóleon
þriðja. Var Duperdin falin rannsókn
þessa máls. Bréfið hafði bent á
illræmda drykkjuholu Montmartre-
hverfinu og var hún því nær ein-
göngu sótt af ítölum um langt
skeið; var siaðurinn nefndur »hinn
glaðværi stjórnleysingi* og var
búist við, að þar mundi allrar vitn-
eskju um mál þetta vera að leita.
Duperdin leitaði nú allra bragða til
þess að ná trúnaði veitingamanns-
ins. Hann tók á sig gervi manns
nokkurs, er Perigod var nefndur,
og hafði sá hinn sami rænt banka
nokkurn ! Lundúnum fyrir þremur
mánuðum, en enginn getað hand-
samað hann að svo komnu. Þann-
ig búinn gekk hann nú til veit-
ingahússins, brá húsbóndanum á
eintal, kvaðst vera maður sá, setn
verið væri að leita eftir og bauð
fram ærna peninga ef hann gæti
fengið þar örugt hæli. Veitinga-
maður spurði hann um hvernig á
því stæði, að hann Ieitaði á sínar
náðir, en Duperdin færöi honum
ýmsar sennilegar ástæður fyrir þvf
og iilnefndi meðal annars ítalskan
gipsmyndasala f Lundúnum, sem